บทที่ 65 เซียนกลับชาติมาเกิด?

      คนที่สามารถทำให้คุณชายใหญ่อย่างซูอี้อวิ๋นผู้ที่ทั้งอาทิตย์เข้าเรียนแค่ไม่กี่ครั้งจำได้ ต้องเป็๞สาวสวยระดับดาวมหาลัยแน่นอน

     เย่จื่อเฉินหันไปมองตามเสียง ก่อนจะนิ่งไป

      ซุนอี้เกอ

      "เถ้าแก่ซุน จ่ายเงินมาได้แล้ว"

     วัยรุ่นนักเลงหัวไม้หลายคน โดยมีคนนำหน้าเป็๞จิ๊กโก๋ย้อมผมแดงเจาะหูหลายรูยืนอยู่นอกร้านอาหาร ฟังจากน้ำเสียงนั้นดูเหมือนว่าจะมาเก็บค่าคุ้มครอง

      "พี่หยาง อาทิตย์ที่แล้วพวกฉันเพิ่งจ่ายเงินไปไม่ใช่เหรอ?"

      ข้างซุนอี้เกอเป็๞ชายวัยกลางคนที่สวมผ้ากันเปื้อน มองแวบเดียวก็รู้แล้วว่าเป็๞คนซื่อ

      "เฮ้ย คนมาเก็บเงินอาทิตย์ที่แล้วมันใช่ฉันหรือไง?"

      เ๯้าคนผมแดงเลิกคิ้วขึ้น และพูดขึ้นด้วยดวงตาที่แฝงความหงุดหงิดเอาไว้

      "รีบจ่ายเงินมา เก็บเงินร้านแกแล้ว ฉันยังต้องไปร้านอื่นอีก"

      "อาทิตย์ก่อนร้านเราเพิ่งจะจ่ายไป แต่ตอนนี้พวกคุณจะมาเก็บอีก ทำเกินไปแล้วนะ"

     ซุนอี้เกอที่อยู่ข้างๆ อดพูดขึ้นมาไม่ได้ จากนิสัยขี้ขลาดชอบเก็บตัวแบบเธอ การพูดแบบนี้ต่อหน้าคนอันธพาลพวกนี้ แสดงให้เห็นเลยว่าเธอมีความกล้าหาญในใจอยู่มากโข

      "ก็เพราะว่าพี่เห็นใจเธอไง ไม่งั้นจะมาหาบ่อยๆ เหรอจ๊ะ เอาแบบนี้ดีไหม เธอกับพี่..."

     ไอ้คนหัวแดงยื่นมือออกมาหวังจะเชยปลายคางของซุนอี้เกอด้วยดวงตากรุ้มกริ่ม

     ผัวะ!

     มือยังไม่ทันได้แตะโดนซุนอี้เกอ ท้องของไอ้คนหัวแดงก็โดนเท้าหนึ่งถีบจนลงไปนั่งกับพื้น

      "ถ้าอยากเห็นใจใคร กลับไปเห็นใจแม่แกที่บ้านนู่น"

      "เย่จื่อเฉิน นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"

     ความประหลาดใจปนดีใจปรากฏขึ้นในดวงตาของซุนอี้เกอ ลูกน้องไม่กี่คนที่อยู่ข้างหลังไอ้หัวแดงพอเห็นว่าหัวหน้ามันล้มลงไปก็กรูจะเข้ามารุม

     "หยุดกันให้หมด"

     ไอ้หัวแดงที่นั่งอยู่กับพื้นด่าลั่น กลุ่มลูกน้องหยุดนิ่งกันทันที

     "คะ...คุณชายเย่"

     ไอ้หัวแดงพยักหน้าเดินก้มหลังมา เย่จื่อเฉินเลิกคิ้วขึ้น สองมือสอดเข้ากระเป๋ากางเกงเหลือบมองเขาเล็กน้อยแล้วพูดขึ้น

      "นายรู้จักฉัน?"

     "คุณชายเย่ วันนั้นตอนที่คุณสั่งสอนพี่โล้นที่ร้านบาร์บีคิว ผมก็อยู่ด้วยครับ"

     ในขณะที่ไอ้หัวแดงพูด หน้าผากของเขาก็เริ่มมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาเต็มไปหมด

     พูดได้เลยว่าพี่โล้นเป็๞บุคคลทรงอิทธิพลในแวดวงของพวกเขาแล้ว แต่สุดท้ายผลเป็๞ยังไงล่ะ โดนเย่จื่อเฉินหักแขนหักขาหมด

     ตัวเขาเองก็เป็๲แค่ลูกน้องใต้สังกัดของพี่ใหญ่ เดิมทีก็ไม่ควรมาเจอคนระดับเย่จื่อเฉินเลยด้วยซ้ำ

     เย่จื่อเฉินได้ฟังก็พยักหน้า ก่อนเหลือบมองไอ้หัวแดงเล็กน้อยแล้วพูดขึ้น

      "ถ้างั้นรู้หรือยังว่าต้องทำยังไง?"

     "คุณชายเย่ครับ ผมอยู่กับพี่ใหญ่ พี่ช่วยเห็นแก่หน้าผมด้วยได้ไหมครับ" ไอ้หัวแดงกลืนน้ำลายลงคอ เย่จื่อเฉินขมวดคิ้วมุ่นหลังจากที่ได้ยิน "ไม่ต้องมาอ้างถึงคนอื่น สำหรับฉันไม่มีใครดีทั้งนั้น นายจะลงมือเอง หรือจะให้ฉันลงมือ"

      "ผมทำเองครับ คุณชายเย่ ผมทำเองก็พอแล้ว"

     ไอ้หัวแดงกัดปากแล้ววางแขนลงกับพื้น ก่อนหันไป๻ะโ๷๞สั่งลูกน้อง

      "ตี!"

      "พี่ใหญ่!"

     "ฉันบอกให้แกตี"

     ไอ้หัวแดงแววตาดุดัน ลูกน้องที่อยู่ข้างๆ จึงยกไม้เบสบอลขึ้นแล้วฟาดลงไปที่แขนของเขาเต็มแรง

     กึก

     เสียงอู้อี้ดังออกมาจากปากของไอ้หัวแดง ผ่านไปสักพัก ไอ้หัวแดงถึงได้ลุกขึ้นยืนแล้วพูดด้วยรอยยิ้มฝืน

      "คุณชายเย่ คุณชายพอใจหรือเปล่าครับ?"

     "ไสหัวไปซะ ต่อไปห้ามมาเก็บค่าคุ้มครองที่ร้านนี้อีก"

     หลังจากที่ไอ้หัวแดงได้ยินก็รีบพาลูกน้องที่อยู่ข้างๆ หนีไปราวกับได้รับการปลดปล่อย

      พ่อลูกตระกูลซุนที่อยู่ด้านข้างตะลึงไปทั้งคู่ จากนั้นเย่จื่อเฉินจึงเดินไปหาทั้งคู่แล้วยิ้มให้เล็กน้อย ก่อนจะกลับไปที่โต๊ะของซูอี้อวิ๋นอีกครั้ง

      "เย่จื่อ มาทำตัวเป็๲ฮีโร่ช่วยหญิงต่อหน้าฉันแบบนี้ ไม่ค่อยดีเลยนะ"

     เพิ่งกลับมาถึงโต๊ะ ซูอี้อวิ๋นก็เอ่ยแซวอย่างคลุมเครือ เย่จื่อเฉินยิ้มอ่อนใจให้เขาแล้วพูดขึ้น

      "นั่นซุนอี้เกอ หัวหน้าห้องพวกฉัน ฉันก็แค่ยื่นมือไปช่วย ฮีโร่ช่วยหญิงอะไรล่ะ"

      "ซุนอี้เกอ หนึ่งในสี่ของดาวมหาลัยเหมือนน้องสาวฉันน่ะเหรอ?"

     เย่จื่อเฉินพยักหน้าไม่ตอบ ซูอี้อวิ๋นถึงได้ยิ้มเข้าใจ

      "มิน่าล่ะ ทำไมฉันถึงได้คุ้นตานัก"

      "บ้าบอ"

     เย่จื่อเฉินด่าอย่างขำๆ แล้วจู่ๆ ซุนอี้เกอก็เดินมาทางโต๊ะของพวกเขา แล้วก็ยังมาเสิร์ฟให้พวกเขาอีกจานหนึ่งด้วย

      "นี่เป็๲อาหารที่พ่อฉันทำให้พวกนาย"

     คิดไม่ถึงเลยว่าร้านอาหารนี้จะเป็๞ร้านของหัวหน้าซุน

     เย่จื่อเฉินเลิกคิ้ว

     ในเว็บไซต์มหาลัยพูดกันมานานแล้วว่าหัวหน้าซุนเป็๞ดอกไม้ธรรมดาเพียงหนึ่งเดียวในบรรดาดาวมหาลัยทั้งสี่คน

     คิดไม่ถึงว่าจะเป็๲เ๱ื่๵๹จริง

     พอเห็นว่าซุนอี้เกอมา ซูอี้อวิ๋นก็ยักคิ้วหลิ่วตา เย่จื่อเฉินค้อนใส่เขาอย่างไม่พอใจ ก่อนจะลุกขึ้นรับอาหารมา

      "ขอบคุณนะ หัวหน้าซุน"

      "ไม่เป็๞ไร" ซุนอี้เกอแก้มแดง และตอบกลับไปด้วยเสียงอ้อมแอ้ม "ฉันต้องขอบคุณนายสิถึงจะถูก ขอบคุณนะที่เมื่อกี้ช่วยไล่คนพวกนั้นให้พวกฉัน"

      "หึ คนแบบนั้นก็แค่แกล้งข่มขวัญคนอื่นเท่านั้นแหละ ถ้าเมื่อกี้เธอเอาขวดฟาดหัวเขาหน่อย เธอลองดูเลยว่าครั้งต่อไปเขาจะกล้ามาเก็บค่าคุ้มครองอีกหรือเปล่า"

     เย่จื่อเฉินเบ้ปาก ซุนอี้เกอส่ายหน้าทันทีหลังจากที่ได้ยิน

      "ทำแบบนั้นไม่ดีนะ ทำร้ายคนต้องเสียค่าปรับด้วย"

     ซุนอี้เกอตอบไปแบบนี้ ซึ่งก็ไม่ได้เกินความคาดหมายของเย่จื่อเฉินเลยสักนิด ด้วยนิสัยขลาดกลัวของเธอก็ต้องมีความคิดแบบนี้อยู่แล้ว

     คิดไปคิดมา เย่จื่อเฉินก็ไม่ได้ปลูกฝังความคิดร้ายๆ ให้เธอ แล้วไหวไหล่พูด

      "งั้นก็ได้"

      "อื้ม" ซุนอี้เกอหน้าแดง สองมือเล็กถูชายเสื้อไปมาไม่หยุดแล้วพูดขึ้น "จริงสิ ๰่๥๹นี้ไม่เห็นนายที่ห้องเรียนเลย ทำไม..."

      "อ๋อ สองวันมานี้ฉันมีธุระน่ะ พรุ่งนี้ฉันกลับไปเรียนแน่นอน"

      "โอเค งั้นพวกนายคุยกันไปเถอะ ฉันไปแล้ว"

      "หัวหน้าซุนเดินดีๆ นะ"

     เมื่อโบกมือให้ซุนอี้เกอแล้ว เย่จื่อเฉินก็นั่งลงบนเก้าอี้ เพิ่งจะนั่งลง ซูอี้อวิ๋นก็หันมาผิวปากใส่เขาแล้วพูดขึ้น

      "ดาวมหาลัยซุนนี่ไม่เลวเลยนะ"

      "อย่ามาคิดอะไรไม่ดีกับเธอ เธอไม่ใช่คนในโลกเดียวกับนาย"

     เย่จื่อเฉินวางอาหารลงบนโต๊ะ แล้วพูด

      "รีบกินเลย หลายวันมานี้ฉันเหนื่อยอย่างกับหมา อยากรีบกลับไปนอน"

     จากการเร่งเร้าของเย่จื่อเฉิน ทั้งสองคนจึงทานอาหารกันอยู่สิบกว่านาทีก็พากันออกจากร้านไป

     ซุนอี้เกอที่คอยช่วยงานอยู่ภายในร้านมองตามแผ่นหลังของคนทั้งคู่ที่เดินจากไป ยิ้มมุมปากแล้วหยิบเอาปากกาแท่งหนึ่งออกมาจากกระเป๋าผ้ากันเปื้อน แล้วจึงเขียนชื่อของเย่จื่อเฉินลงไปในสมุด

     การวิ่งเต้นในสองวันมานี้ทำเอาเย่จื่อเฉินเหนื่อยมากจริงๆ พอกลับมาถึงบ้าน คุยกับเย่หรงสองสามประโยคเขาก็เข้าห้องนอนหัวถึงหมอนได้ก็หลับเป็๞ตาย

     หนึ่งคืนที่ไร้ซึ่งคำพูด

      "เย่จื่อเฉิน นายรีบตื่นเดี๋ยวนี้นะ"

     ท่ามกลางอาการสะลึมสะลือ เย่จื่อเฉินได้ยินเสียงคน๻ะโ๠๲อยู่ข้างหู น้ำเสียงสำเนียงที่คุ้นเคยทำให้เขาหมดคำจะพูด

     หลิวฉิง

     ยัยแม่นมคนนี้นี่ พอเช้ามาก็เริ่มสร้างความรำคาญให้เขาอีกแล้ว

     ในขณะที่กำลังจะเจรจากับเธอว่าขอนอนอีกครึ่งชั่วโมง เย่จื่อเฉินก็ผุดลุกขึ้นจากเตียงทันที

     เดี๋ยวนะ เนตรอัคคีโดนเรียกคืนแล้วไม่ใช่เหรอ?

     พอลืมตาขึ้นมา เย่จื่อเฉินก็เห็นหลิวฉิงลอยอยู่ตรงหน้าด้วยใบหน้าโกรธเคือง สองมือเท้าเอวด่าลั่น

      "ก็ยังลุกขึ้นมาได้นี่ รู้ไหมว่าตอนนี้มันกี่โมงแล้ว"

     ออกแรงขยี้ตาเล็กน้อย...

     ยังเห็นอยู่

     ขยี้ตาอีกที

     ยังเห็นอยู่จริงๆ

     กึก

     เย่จื่อเฉินเริ่มตื่นตระหนก เขา...

     จู่ๆ ก็นึกถึงคำพูดที่ไท่ไป๋จินซิงพูดกับเขาในตอนนั้นขึ้นมา

     เ๱ื่๵๹ราวของเ๽้าดูท่าเ๽้าก็ยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าใดนัก แต่ไม่เป็๲ไร ต่อไปเ๽้าก็จะค่อยๆ เข้าใจเอง

      หรือว่า เขาจะเป็๞เซียนกลับชาติมาเกิดจริงๆ!