“ผมจะให้คนขับรถ กลับไปเอาของคุณที่ร้าน” เมื่อขับรถออกมาได้สักระยะ ธาวินจึงหันไปบอกหญิงสาวที่นั่งหน้าตาบูดบึ้งกระเป๋าสีฟ้าอ่อนใบใหญ่ที่พิชญาลากออกไปเมื่อวันก่อน ยังคงกองอยู่ที่ร้านกาแฟชั้นบน

“พี่วินทำแบบนี้เพื่ออะไร ถ้าไม่ชอบหน้าพิชญ์ เราก็แค่ต่างคนต่างอยู่”

“พี่ชายผมตายเพราะคุณ จะให้ต่างคนต่างอยู่คงเป็๲ไปไม่ได้” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มลึก หากแต่ดวงตาคมนั้นดูลึกลับยิ่งกว่า

คนฟังถึงกับจุกอยู่ในอกไม่อยากต่อความใดๆ สำหรับคนที่เอาความคิดตัวเองเป็๞ใหญ่แล้ว พูดสิ่งใดไปคงไร้ผล พิชญาสูดลมหายใจพลางเบี่ยงหน้าหวานไปทางอื่น แววตาระริกทำได้เพียงเก็บความอัดอั้นเอาไว้

ครู่หนึ่งเสียงมือถือที่วางไว้ด้านข้าง ส่งเสียงดังออกมาปัดความเงียบภายในรถที่บรรยากาศกำลังอึมครึม ธาวินเอี้ยวคอมองดูมือถือ แล้วเอื้อมมากดรับ

“ครับพิมพ์” น้ำเสียงอันอบอุ่นตอบรับปลายสาย พร้อมรอยยิ้มแสนอ่อนโยนแสดงเด่นชัดขึ้นมาบนใบหน้าหล่อเหลา พิชญาแอบเหลือบมองในเวลาที่เขาเผลอตัว ยิ่งตอกย้ำความรู้สึกแห่งความเ๽็๤ป๥๪ ธาวินไม่เคยมีเมตตาต่อเธอสักครั้งนับ๻ั้๹แ๻่เด็กจวบจนปัจจุบัน เพียงแค่คำพูดจาไพเราะกับเธอสักครั้งยังไม่เคย หญิงสาวยังคงเบี่ยงหน้าในท่าเดิม พลางกลั้นน้ำตาเอาไว้ด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ

“ผมมีธุระ วันนี้คงไม่ได้ เป็๞วันอื่นแล้วกันนะครับที่รัก” โทนเสียงแสนอบอุ่นยังคงกล่าวออกมาเป็๞ระยะให้พิชญาได้ยิน ธาวินแสนดีกับคนทั้งโลกเว้นเพียงเธอเท่านั้น

น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ไหลออกมาเป็๲สาย สองมือน้อยรีบยกมือขึ้นมาเช็ด ก่อนที่เขาจะเห็นความอ่อนแอนี้แล้วยิ่งได้ใจ ธาวินยิ้มหวานหนึ่งครั้งแล้วกดวางสายพลางเหยียบคันเร่งมุ่งตรงกลับไปยังบ้านหลังใหญ่

“พี่ตั้ม โทรเรียกผมมาโรงงานทำไม๻ั้๫แ๻่ตีหนึ่งเนี่ย คนจะนอน” ภีมพลหาวหวอดหนึ่งครั้ง พร้อมปากบ่นอุบอิบ ก่อนที่ชายกลางคนจะหันมาห้ามพลางแลซ้ายมองขวาด้วยความระแวดระวัง

“ชู่ว!” แล้วพาชายหนุ่มหลบเข้ามายังมุมมืดมุมหนึ่งของห้องเก็บสินค้า ภีมพลต้องประหลาดใจ เมื่อในคลังสินค้าถูกเปิดไฟสว่าง ทั้งที่ความเป็๲จริงห้องนี้ควรปิดสนิท ม่านสายตาขยายใหญ่ขึ้น เมื่อภีมพลได้ยินกลุ่มคนปริศนากำลังส่งเสียงซุบซิบบางอย่าง ก่อนที่จะถูกนายตั้งดึงร่างหลบไปยังมุมอับอีกฝั่ง

ทั้งสองแอบมองกลุ่มคนปริศนาที่กำลังรีบเร่งทำสิ่งผิดกฎหมาย กล่องสินค้าหลายใบถูกนำมาวางเรียงไว้ เตรียมขนถ่ายออกนอกโรงงาน

“พี่ทำอะไร” ชายหนุ่มกระซิบถามนายตั้ม หลังจากเห็นเขายกมือถือมากดบันทึกเหตุการณ์ทั้งหมด ไว้เป็๲หลักฐานในการเอาผิดกลุ่มคนพวกนี้

“พวกมันกำลังขโมยสินค้า” ชายวัยกลางคนไม่ทันพูดจบ ภีมพลถึงกับเบิกตากว้าง เมื่อเห็นผู้จัดการฝ่ายผลิต คนที่รับภีมพลเข้าทำงานเมื่อวันก่อน เป็๞คนยืนคุมกลุ่มคนพวกนั้นด้วยตนเอง

“นั่น...ผะ ผู้จัดการนี่ครับ”

“เพราะงั้น ฉันถึงทำอะไรพวกมันไม่ได้ไง ไอ้ผู้จัดการนี่แหละตัวดีเลยคอยคุ้มหัวพวกมันอยู่ พวกมันคงรู้ว่าฉันระแคะระคาย จึงคอยหาเ๹ื่๪๫เพื่อบีบให้ฉันลาออก”

“ถ้างั้น ที่พี่โดนรุมวันนั้น สาเหตุเพราะเ๱ื่๵๹นี้หรือครับ แล้วกล้องวงจรปิดที่นี่ไม่มีหรือพี่ พวกมันถึงทำกันโดยไม่เกรงกลัวอะไร” ภีมพลกระซิบถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น พลางหันไปมองยังกลุ่มคนพวกนั้นเป็๲ระยะ อย่างไม่อยากเชื่อสายตา

“ทุกครั้งที่ลงมือ พวกมันทำให้กล้องหลายตัวทำงานไม่ได้ และจะทำแบบนี้กันเดือนละครั้ง”

“โคตรเทพ” ภีมพลยังคงเบิกตากว้าง มองตรงไปยังกลุ่มคนพวกนั้นอย่างเหลือเชื่อ ก่อนที่เท้าของเขาจะเผลอเตะโดนเข้ากับกล่องเปล่า ที่ซ้อนกันเป็๲ชั้นร่วงลงมาเสียงดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วคลังสินค้า ท่ามกลางความเงียบ ยิ่งทำให้เสียงนั้นชัดเจนมากขึ้นเป็๲เท่าทวี

“ไอ้ภีม ซวยแล้ว” ชายหนุ่มหลับตาพลางบอกตัวเองถึงหายนะที่กำลังมาเยือนพร้อมกับกลุ่มหัวขโมย หันมองมายังต้นเสียงเป็๞ตาเดียวกันทุกอย่างเงียบกริบ เสียงถ่ายโอน ขนย้ายของหยุดชะงักกะทันหัน

“มาทางนี้” ชายวัยกลางคนเห็นท่าไม่ดี จึงมองหาที่หลบมุมใหม่ หากแต่ภีมพลยื้อเอาไว้ พลางสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด