“เป็อะไรคะ? พี่ซุยไม่ได้เป็อะไรใช่ไหม?” หลินลั่วหรานเองก็ใไปด้วยเธอคิดว่าเพราะเสี่ยซุยเอาแต่พูดไปด้วย ขัดก้อนแร่ไปด้วยจนไม่มีสมาธิแล้วก็าเ็อะไรเข้า ถ้าเป็แบบนั้นเธอจะบอกกับพี่หวังว่าอย่างไร
ริมฝีปากของเสี่ยซุยสั่นสะท้านมือทั้งสองเองก็สั่นไหว สายตามองตรงไปยังก้อนแร่ในมือ ดวงตาตี่เบิกออกกว้างเมื่อเห็นท่าทางแปลกประหลาดของเขา หลินลั่วหรานก็ยิ่งคิดว่ามือของเขาได้รับาเ็เข้าจึงรีบขยับเข้าไปดู
“ไอ้หยา พี่ซุย เป็เพราะฉันแท้ๆให้พี่มาขัดแร่อะไรเนี่ย...”
เสี่ยซุยหันกลับมามองที่เธอในแววตาของเขาปรากฏประกายแสงวิบวับขึ้นมา “ดูสิ...ดู!” เขาพูดพร้อมทั้งนำเอาก้อนหยกที่ขัดออกมาเรียบร้อยแล้วส่งให้เธอ
บนก้อนหยกยังคงหลงเหลือเศษหินอยู่ไม่น้อยเมื่อกระทบกับแสงตามธรรมชาติที่ส่องเข้ามาในห้องใต้ดินหลินลั่วหรานขยับสั่นไหวเพียงเล็กน้อยก็สามารถเห็นสีม่วงสะกดสายตาที่อยู่ด้านในหยกสีเขียวได้ เอ๋เธอรู้ว่าหยกก้อนนี้ไม่ได้แย่ แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็สีม่วงนี่นา!
“เป็สีม่วงด้วย!” หลินลั่วหรานเองก็ใ พลังสามารถตรวจหาหยกได้ แต่ไม่สามารถรู้ถึงสีด้านในความจริงแล้ว คำว่าหยกคือเอาไว้เรียกพวกหยกที่มีสีเหลืองและสีแดงหากเป็สีเขียวก็จะเรียกว่า มรกต แต่สีม่วงนั้นหาได้ยาก
เสี่ยซุยกระทืบเท้า “สีม่วงอะไรกันให้มันดูเชี่ยวชาญกว่านั้นหน่อย นี่เรียกว่า หยกฮกลกซิ่ว” เขาพูดออกมาด้วยความไม่พอใจที่เธอไม่เข้าใจถึงความแตกต่างนั้นก่อนจะแยกก้อนหยกสามสีกลับไปอีกครั้ง
หลินลั่วหรานได้แต่ยิ้มแห้งๆพร้อมตัดสินใจจะไม่โต้เถียงกับผู้เชี่ยวชาญอย่างเสี่ยซุย
เสี่ยซุยชอบหยกมากจนเรียกได้ว่าคลั่งตอนนี้มือทั้งสองของเขาเต็มไปด้วยความกระฉับกระเฉง เขารีบลงมือขัดก้อนหยกราวกับก้อนหยกก้อนนั้นกำลังะโหมุนตัวอยู่บนมือของเขาจนเมื่อเสี่ยซุยจัดการวางมันลงในชามที่ใส่น้ำสะอาดเตรียมไว้เรียบร้อย เขาถึงได้ยอมละมือมาปาดหยาดเหงื่อขนาดเท่าเม็ดถั่วบนหน้าผากของเขาทิ้ง
เจียระไนหยกในห้องใต้ดิน ทั้งสงบและสะดวกสบายหลินลั่วหรานตั้งใจว่าเมื่อไรที่เธอใช้อุปกรณ์ทั้งหมดนั่นเป็และซื้อบ้านมาจากอาจารย์เจี่ยเรียบร้อยแล้ว ก็จะจัดการกับก้อนแร่ด้วยตัวเอง ทั้งสบายและปลอดภัยก็ถือเป็การวางแผนที่ดี
เมื่อเสี่ยซุยถือหยกก้อนนั้นออกมาจากห้องใต้ดินแม่บ้านของเสี่ยซุยเองก็ได้ยินเื่หยกมาจนรับรู้และเข้าใจทันทีที่เห็นก้อนหยกในมือของเสี่ยซุยก็ร้องะโออกมาด้วยความใ “เป็หยกฮกลกซิ่วที่สวยมากจริงๆเลยค่ะ ครั้งนี้คุณท่านได้กำไรอีกแล้วสินะคะ!”
เสี่ยซุยหันกลับมามองที่หลินลั่วหรานหลังจากได้ยินว่าขนาดแม่บ้านของเขายังสามารถเรียกชื่อหยกออกมาได้ถูกต้องใบหน้าของเธอก็เริ่มขึ้นสีแดง จนต้องไออ้อมแอ้มออกมาก่อนจะเริ่มหันไปมองซ้ายทีขวาที
เห็นแบบนั้นเสี่ยซุยจึงยอมปล่อยเธอแล้วหันไปบอกกับแม่บ้านว่า “ไปโทรศัพท์บอกให้คุณหญิงกลับมาดูของดี!”
แม่บ้านได้ยินดังนั้นก็รีบวิ่งออกไปก่อนจะวิ่งกลับมาด้วยความว่องไว “คุณหญิงกลับมาแล้วค่ะ”
หวังเมี่ยวเอ๋อรู้ว่าวันนี้หลินลั่วหรานจะมาเปิดหยกและยัง้าจะขายอีกด้วย เธอจึงเอาแต่คิดเื่นี้อยู่ตลอดเวลาที่อยู่ในบริษัทเมื่อจัดการธุระเสร็จเรียบร้อย เธอก็รีบกลับมาทันทีและก็เป็ความบังเอิญที่สามารถกลับมาได้ทันเวลาพอดิบพอดี
“โย่ว พี่กลับมาแล้วบังเอิญดีจังเลย!” เพียงปาดสายตาผ่านหวังเมี่ยวเอ๋อก็เห็นก้อนหยกที่วางอยู่บนถาดทันที
“นั่นคือ นั่นคือสิ่งที่ที่รัก...” คำพูดยกยอหวังเมี่ยวเอ๋อที่ออกมาจากปากของเสี่ยซุยเลี่ยนเสียจนหลินลั่วหรานไม่อาจจะทนฟังต่อไปได้ เขาถึงได้หยุดลง ก่อนจะหันไปเอาก้อนหยกก้อนนั้นมาอวดต่อหน้าหวังเมี่ยวเอ๋อ
“ที่รัก ดูนี่สิที่คุณได้รู้จักนั่นไม่ใช่น้องสาวแล้วแต่เป็เทพแห่งทรัพย์สมบัติที่สามารถพ่นเงินออกมาได้ต่างหาก!”
หวังเมี่ยวเอ๋อหัวเราะออกมา “ก็จริงไม่รู้หรือไงว่านั่นน้องสาวใคร! แน่นอนว่าเป็น้องสาวของหวังเมี่ยวเอ๋อก็ต้องแบบนี้ล่ะ” คำพูดที่เหลือของเธอราวกับถูกกลืนหายไป เธอจ้องเขม็งไปยังก้อนหยกสลับกับหันมามองหน้าของหลินลั่วหราน เมื่อเห็นปลายหูขาวๆของหลินลั่วหรานเริ่มขึ้นสีแดงขึ้นมา เธอก็ถามออกมาด้วยความลังเล “ที่แท้ก็เป็หยกฮกลกซิ่วเหรอ? น้องสาวเธอนี่มันยิ่งกว่าเทพแห่งทรัพย์สมบัติที่สามารถพ่นเงินออกมาได้เสียอีกนี่มันพ่นออกมาเป็ดอลลาร์เลยนะ!”
“พี่หวังพี่กับพี่ซุยชอบรังแกคนอื่นจริงๆ เลย!” ในที่สุดหลินลั่วหรานก็เริ่มจะเข้าใจความรู้สึกของชายที่ต้องถอยกลับกว่างโจวไปตอนที่เคยพบกันที่โรงงานแร่ครั้งก่อนแล้ว สามีภรรยาคู่นี้ชอบรวมหัวกันแกล้งคนอื่นเสียจริง
ั้แ่ที่รีบกลับมา ก็มัวแต่พูดคุยสนุกกันจนหวังเมี่ยวเอ๋อเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าต้องถอดเสื้อคลุมตัวนอกออกให้แม่บ้านเอาไปแขวน
“หยกฮกลกซิ่วก้อนนี้ราคาสูงกว่าหยกแอปเปิ้ลที่ขายไปครั้งก่อนอีกนะยังไงก็ขายให้ฉันไหม น้องสาว?”
ภายในหยกเขียวประดับไปด้วยสีม่วงสวยงามสีม่วงยังคงชัดเจน ไม่มีรอยแตก ความโปร่งใสก็ดี เนื้อก็ละเอียดอ่อน ขนาดก็ใหญ่ราวกำปั้นหนึ่งแม้แต่หลินลั่วหรานที่ไม่ได้รู้เื่อะไร ก็ยังสามารถมองออกได้ว่ามันมีราคาที่สูงมาก
แน่นอนว่าเป็กำปั้นเหมือนกัน แต่หากเทียบกันกำปั้นของหลินลั่วหรานและเสี่ยซุย ก็มีระดับที่ต่างกันแล้วหากเป็กำปั้นของหลินลั่วหรานก็อาจจะทำกำไลได้แค่ชิ้นเดียวแต่หากเป็กำปั้นของเสี่ยซุยแล้ว ก็น่าจะทำออกมาได้ 2 ชิ้นถ้าแบบนั้นราคาก็จะเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว
เสี่ยซุยลูบจมูกของตัวเอง เมื่อนึกถึงพลังแปลกๆอะไรนั่นขึ้นมา เขาก็อยากจะซื้อหยกก้อนนี้เอาไว้แต่เมื่อเห็นว่าหวังเมี่ยวเอ๋อดูจะชอบมันมากเขาก็ไม่กล้าจะเปิดปากพูดอะไรออกมาแล้ว
เดิมทีหลินลั่วหรานก็้าจะขายอยู่แล้วยิ่งหากสามารถขายให้คนรู้จักได้ก็จะยิ่งดี เพราะแบบนั้นเธอจึงตอบกลับไปอย่างสบายๆ “ได้เลยค่ะ พี่บอกราคามาเลยฉันจะขายให้พี่นี่แหละ”
หวังเมี่ยวเอ๋อจับเข้าที่มือของเธอ “เป็น้องสาวที่น่ารักจริงๆตอนนี้แร่ดีๆ หายากมาก แบบนั้นก็สักยี่สิบล้านก็แล้วกัน?”
หลินลั่วหรานแทบจะพ่นน้ำออกมาบ้านของอาจารย์เจี่ยก็ขายให้เธอในราคายี่สิบล้านหยวน ตอนนั้นพี่หวังเองก็อยู่ตอนนี้ก็ให้ราคาเท่านี้มา นี่มันกำลังช่วยเธออยู่ชัดๆ ไม่ใช่เหรอ?
แม้ว่าการช่วยกันระหว่างเพื่อนจะไม่ได้มีปัญหาอะไรแต่หลินลั่วหรานรู้ดีว่า ความสัมพันธ์แบบนี้ต้องมาจากทั้งสองฝ่ายหากฝ่ายหนึ่งเอาแต่ให้ และฝ่ายหนึ่งเอาแต่รับแบบนั้นต่อให้เป็ความสัมพันธ์ที่ดีแค่ไหน สุดท้ายก็จะต้องเปลี่ยนไปอยู่ดี
เธอส่ายหน้าไปมา ก่อนจะหันไปทางเสี่ยซุย “พี่ซุย บอกราคาจริงๆมาเถอะ ถ้ายังหลอกฉันอีก ฉันจะเอาไปขายให้คนอื่นแล้วนะ!”
เสี่ยซุยลูบแหวนทองวงใหญ่ที่นิ้วมือของตัวเองก่อนจะพูดออกมาอย่างว่าง่าย “ยี่สิบล้านก็ไม่ได้กำไรอะไรนัก สักสิบแปดล้านก็ยังมีคนซื้อ”
หลินลั่วหรานหัวเราะพร้อมทั้งหันไปหาหวังเมี่ยวเอ๋อเธอตบหน้าผากของตัวเอง “สิบแปดล้านก็สิบแปดล้าน เพิ่งจะเคยเจอคนที่ไม่อยากจะได้เงินแบบนี้!”
หลินลั่วหรานส่ายหน้า “สรุปตามนี้นะคะ จะทำธุรกิจมันต้องแยกแยะแต่ละเื่ออกจากกันไม่อย่างนั้นความสัมพันธ์ของเราจะยืดยาวได้อย่างไร? จะมาทำให้ความสัมพันธ์ที่มีพังลงคงไม่คุ้มค่าเท่าไรนะคะ”
เสี่ยซุยพยักหน้าตาม “ที่รักเหมือนว่าน้องหลินจะเข้าใจเื่นี้มากกว่าคุณเสียอีกนะ”
หวังเมี่ยวเอ๋อถลึงตาใส่ “มีอะไรที่ต้องพูดออกมาด้วยเหรอ?”
เห็นดังนั้นเสี่ยซุยก็ได้แต่ยิ้มเจื่อนพร้อมกับเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “เหล่าจางชวนฉันไปพม่า บอกว่ามีของดีเข้ามา ฉันเลยชวนให้น้องหลินไปด้วยกันที่รักคิดว่าไง?”
หวังเมี่ยวเอ๋อเลิกคิ้วขึ้น “ฉันเองก็ได้ข่าวมาแล้วไม่ต้องพูดถึงเจินเป่าเซวียนหรอก แม้แต่ฝูหม่านโหลวก็น่าจะไป...คุณหนูไออะไรนั่นทำตัวก้าวร้าว จนมีแต่คนเกลียด”
เดิมทีเห็นว่าหยกฮกลกซิ่วก้อนนี้ขายได้กว่าสิบแปดล้านเงินที่จะใช้ซื้อบ้านส่วนที่ขาดก็ถูกเติมเต็มแล้ว เธอจึงไม่อยากจะไปร่วมด้วยเท่าไรแต่เมื่อได้ยินพี่หวังพูดแบบนี้แล้ว หากเธอไม่ไปก็เหมือนแสดงให้เห็นว่าเธอกลัวหญิงร้ายชายเลวคู่นั้น
เมื่อนึกถึงคำประกาศกีดกั้นเธอของไอลี่หลินลั่วหรานก็เหยียดยิ้มออกมา “เธอควรที่จะเจียมตัวสักหน่อยนะคะ ถ้ายังมาสร้างปัญหาอะไรให้ฉันอีกครั้งนี้ถ้าไม่สั่งสอนให้รู้เื่ ฉันคงเป็พวกไม่รู้จักจำแล้ว”
หลินลั่วหรานที่เสี่ยซุยและหวังเมี่ยวเอ๋อรู้จักนั้นเป็คนอบอุ่น สุภาพใจดี และงดงามมาโดยตลอดนี่เป็ครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นท่าทางเืเย็นแบบนี้จากหลินลั่วหรานพวกเขารู้สึกราวกับอุณหภูมิทั่วทั้งห้องลดลงต่ำ บรรยากาศเย็นะเืเกินไปแล้ว
