จากเ๱ื่๵๹ ‘เพชรนาคิน’

บทสวดนาคาสังวาสที่ท่านปู่เ๽้าได้มอบให้กับองค์อรินทร์ทรงจดจำ (จากในเ๱ื่๵๹ ‘เพชรนาคิน’)

    เมื่อเห็นพักตร์ต้องหทัยใจสั่นไหว         นางนั้นไซร้ต้องตาพาสุขสม

    ครั้นภิรมย์ด้วยใจถวิลให้ถาถม             คลึงเคล้าชมพาคู่สู่วิมาน

    อย่ารีรอต้องกระวัดรัดให้แน่น              คลื่นหมื่นแสนเร้ารึงตรึงซาบซ่าน

    สองจิตประดิพัทธ์ให้เบิกบาน               แสนสราญหลังสมสู่เริงระบำ

    เมื่อองค์กำหนัดถอยซัดส่าย                 ใจอย่าหมายต่อเติมจะบ่มช้ำ

    ให้หยุดพักเสริมพละเพิ่มกำยำ             จงจดจำคำปู่ไว้นะหลานเอย

องค์อรินทร์ต้องเข้าพิธีเลือกนางนาคินีเข้าสู่วังของพระองค์ ก่อนสถาปนาขึ้นครองบัลลังก์รัตนนาคาบุรี

    พระนางมัลลิกาศรีศิลป์ปิ่นอนงค์          คิ้วขนงงดงามดั่งปานวาด

    ทรวดทรงองค์เอวดูผุดผาด                  สวยสะอาดบาดตาทุกนาที

    พระนางวิมาดาขนิษฐาน้อย                  แสนอ่อนช้อยร้อยคำทวีศรี    

    ด้วยนางเธอท่วงท่าช่างพาที                 แต่งแต้มวจีแสนรักสุดคะนึง  

    พระนางสุทิสาที่สุดผุดผ่องใส               อกเนินไสวยั่วให้แสนคิดถึง

    หนุ่มใดได้เห็นอยากเคล้าคลึง               ใจรำพึงครวญครางถึงนางเธอ

... ... ... ...

องค์อรินทร์ยังทรงกำสรวลครวญคร่ำอาลัยถึงทิพปภาที่ทรงมีจิตประดิพัทธ์นับแต่ครั้งแรกที่ประสบพักตร์ พระองค์ยังจำได้ถึงเพลานั้นที่ทรงจุมพิตปากอันอวบอิ่มของนาง

    พบครั้งแรกรัญจวนใจแทบขาด            

    งามผุดผาดราวอัปสร๼๥๱๱๦์

    นวลนางปากอิ่มเอมชมพูนั้น                

    ข้ากระสันเพ้อถึงเ๽้า...เนื้อนวลเอย

องค์อรินทร์ พญานาคิน สั่งให้ วิมาดา สนมนาคินี หลับตาลงนึกภาพตามพระองค์ในบทปฐมสังวาส

    จงกลับร่างเป็๞นางนาคินี              ท่วงวจีเนื้อนางแสนอ่อนหวาน

    เรือนสล้างช่างแสนซาบซ่าน          รัดรึงร่านสะท้านใจข้าเสียจริง

    รัดร้อยถ้อยถี่อย่าหนีห่าง               จงถ่างหางรัดรึงพาเข้าสิง

    เ๣ื๵๪แล่นสู่กายไม่ประวิง               ขอพึ่งพิงกายพักเธอสักครา

    กัมปนาทนอกหอรอสังวาส            แสนสวาทร่วมกันแซ่ซ้องหนา

    ราตรีนี้ต้องชื่นชมสมอุรา               เ๽้าจงพาข้าขึ้นหาดสวรรยา

    หนึ่งสมบัติจัดแจงแต่งแต้ม           อร่ามแช่มจากเนื้อนางของข้า

    เร่งกำหนัดรื่นรมย์เริงมายา           บุหลั่นพาลั่นเลื่อน...ลอยนภา

    จงเลียร่างข้าไปจนสุดหาง             เกล็ดบางบางขอรอแม่ยี่หวา

    ลิ้นเ๽้าจงโลมไล้ทั่วกายา              จะเพิ่มพละให้ข้าอยู่ยืนนาน

    เ๯้าจะได้เปล่งปลั่งผุดผ่องใส         ตามครรไลสังวาสสองสนาน

    ข้าขอมอบผอบจิตรภิบาล             ไว้เรียกขานถึงข้ายามจำเป็๲

    จงเก็บไว้ให้ดีอย่าเปิดเผย             เ๯้าเคยร่วมกับข้าอย่าให้เห็น

    หากศัตรูรู้เข้าจะลำเค็ญ              ด้วยจะเค้นให้เ๽้าถึงวอดวาย

    จำที่ข้าสั่งไว้ให้แม่นมั่น               ให้ซ่อนมันยามใดมีภัยร้าย

    เ๽้าจะรอดจากผองภยันตราย       อย่าให้หายเก็บไว้ให้จงดี

    องค์อรินทร์ถอยหน่ายคลายกำหนัด   ทรงสลัดค่อยถอนห่าง...ทางวิถี

    เพลานี้ได้สำเร็จเสร็จพิธี               แสนเปรมปรีดิ์สุขสนมสังวาสเอย

องค์อรินทร์เริ่มเข้าสู่ปฐมบทนาคาสังวาสกับ...สุทิสา สนมนาคินี

              ข้ากลับแปลงกายร่างเป็๲นาคา            เ๽้าเป็๲นาคินีรอรัดข้า

              กระวัดเหวี่ยงไปอย่ารอช้า                     จะค่อยพาเ๯้าสู่มหานที

              คลื่นลมแรงถาโถมกอดตัวเ๽้า              ข้าจะเข้าไปลึกไม่ถอยหนี

              สุดปากอ่าวรื่นรมย์สมฤดี                      จะซอยถี่ถี่ไว้ให้สุดแรง

              จงรัดข้าเพิ่มพลังให้กำหนัด                  เกล็ดเ๽้าขัดสีข้าให้เกิดแสง

              จะถนอมกายเ๯้าอย่าเคลือบแคลง        อย่าแกล้งถอยห่างข้าจะเหนื่อยไป

              เ๽้ายังมีแก่ใจร่วมกายข้า                       แต่ใช่พาสมสุขด้วยเหตุไหน

              บอกข้าได้ไหมเ๯้าดวงฤทัย                   จะได้แก้ที่เหตุให้บรรเทา

              ด้วยอยากให้เ๽้าได้เสวยสุข                   ทุกข์ข้างในบอกข้าจะช่วยเ๽้า

              ที่พะวงจะจุมพิตให้บางเบา                   โอ้นงเยาว์อย่าพะวักพะวนเลย

              ข้าจะสลัดออกซึ่งกำหนัด                      คลายรัดเ๽้าขออย่าเมินเฉย

              จงมาโอบข้าไว้นะเ๯้าเอย                      ข้าจะเผยให้เ๯้าช่วยข้าที

              จะสำเร็จเสร็จสมสังวาสนี้                     ต้องท่วงท่าสมสง่าตามวิถี

              ให้เลียเกล็ดเสร็จสิ้นตามพิธี                 ข้าจะมีพละกำยำอีกพันปี

              แล้วองค์อรินทร์สิ้นกลายร่าง               คืนสู่องค์มานพงามอร่ามศรี

              สุทิสาเหนื่อยอ่อนค่อนราตรี                  เปลือยร่างพลีกายใจขอจับจอง

              จากนั้นนางก็กลับฟื้นคืนพละ                สุดแสนจะเอียงอายสมสนอง

              สังวาสนี้พระองค์ได้ลำพอง                   สนุกสมปองนางนี้ดีนักเอย

องค์อรินทร์สั่ง มัลลิกา...สนมนาคินีสุดท้าย ให้กลับร่างเป็๲นาคี เลื้อยเข้าเฝ้าพระองค์แล้วจึงเริ่มนาคา สังวาสกับนางทันที

    องค์อรินทร์กลายร่างเข้าอีกครั้ง         แผ่พังพานเหลืองลออ...รอเสนอ

    มัลลิกาเลื้อยเข้ารัดต้นคอ                    พระองค์จ่อรอท่าหาท่วงที

    เห็นนางโปรยมายาริ้วนิลสาย               คล้ายสังวาลเกี่ยวให้หลุดวิถี

    ถลำรุกเข้าทางบ่วงนาคี                        มนตรานี้สะกดองค์ให้งงงัน

    แต่ด้วยพระองค์พะวงจิต                      มีนิมิตระแวงจากนางนั้น

    สุทิสาไม่แจ้งให้รู้ทัน                              จึ่งทรงปั้นแต่งแกล้งทำนอง

    องค์อรินทร์กลับร่างสู่นักพรต             มนต์สะกดพ่นพิษนางทั้งสอง

    สุทิสาดับไปไม่ทันตรอง                         มัลลิกาต้องพิษเข้ากลางใจ

    แม่เ๽้านิลตวงล่วงรู้แจ้ง                        กายที่แฝงหายวับใจหม่นไหม้

    นางทำพลาดผิดคิดการณ์ไกล             ด้วยไว้ใจสองนางขาดระวัง

    นางสำนึกครานี้ได้ประจักษ์                   พระองค์จักลงทัณฑ์ให้คุมขัง

    ทิพปภาดับสูญจากเวียงวัง                  ยังมิฟังปู่เ๯้ากำราบเตือน

    มาครานี้นางจำต้องทนทุกข์                  ฉุกคิดถูกผิดรอยด่างเปื้อน

    ถึงสามภูมิผิดนี้มิลืมเลือน                     หงอนนาคีถูกเฉือนหมดลำพอง

    องค์อรินทร์สั่งก้องกัมปนาท                 หากบังอาจทำให้ขุ่นข้องหมอง

    คราหน้าไม่มีร่างให้ได้ครอง                   มิต้องวอนอันใดให้...ชีวีคง

องค์อรินทร์ยังระทมทุกข์ถึงพระนางทิพปภานาคินีอยู่ทุกเพลามิวายเว้น...

             คิดถึงด้วยครานั้นจุมพิตนาง               นวลปรางร่างสะท้านสั่นกายข้า

              เ๽้าทำให้ซาบซึ้งตรึงอุรา                      กระสันพาพิลาสเนื้อนวลใย

              จะตามไปให้ถึงสุดแดนภพ                    ตามให้พบด้วยญาณอสงไขย

              แม้ต้องอยู่ห่างกันสุดแสนไกล               ใจของข้าอยู่ด้วยเ๽้าทุกเพลา

... ... ... ...

องค์อรินทร์สั่งให้ วิมาดา...สนมนาคินีเข้าพิธีนาฏสังวาสกับพระองค์อีกครา เพื่อให้นางหลุดพ้นจากบ่วงมายาที่ยังอยู่ในห้วงของจิตที่ยังไม่หลุดพ้น ก่อนจะไปจุติใหม่

พระองค์แปลงร่างทรงเครื่องนาคาธิบดีเหลืองอร่ามงดงาม วิมาดาถูกแปลงร่างในชุดร่ายรำบูชานาคเทพต่อหน้าพระองค์ นางมองร่างที่จำแลงนี้อย่างชื่นชม พระองค์สมสง่าท่วงทีเดินย่างกรายด้วยท่ารำเฉิดฉาย มาช้อนมือนางให้เข้าท่ารำกับพระองค์...

    ด้วยเทพจำแลงเป็๲มานพน้อย            งามชดช้อยท่วงท่าสง่าสม

    พระองค์ร่ายรำคลำเคล้าเข้าดม            คลึงนวลนมลูบไล้จูบนางเธอ

    องค์อรินทร์หมุนนางเข้าในสุด              บรรจงเข้าจุดกำหนัดท่วงทีเผลอ

    เสียวกระสันจนนางร้องพร่ำเพ้อ           รำเสนอร่างก่ายองค์อรินทร์   

     พระองค์ยังทรงเบียดดุนหลัง               นางแทบคลั่งครวญครางสิ้น

      นางรำทำยั่วเย้าระรวยริน                     ร่างด่าวดิ้นรื่นรมย์สมอุรา

      องค์อรินทร์ทรงพละไม่ถดถอย             บำรุงถ้อยทีกระหวัดพระพาหา

       โอบรัดพระเพลาเบียดเนื้อนา               ตรึงกายาแนบเนื้อนวลลำเพา

        นางหมุนเอวส่ายเข้าเวียนวน               ยลกำยำเนื้อองค์งามเสลา

         พละแน่นเปล่งปลั่งลำเทียนเ๯้า            ท่วงท่าเข้าที่นางกลางดวงใจ

         ด้วยท่วงท่านาฏลีลาสวาท                   พิลาสพิสุทธิ์ยอดเนินไศล

          วิมาดายวนยั่วถึงพระทัย                      ฟ้อนท่าใส่งามล้ำทั่วสะคราญ

           ทั้งสองยังไม่หน่ายคลายกำหนัด           อ่อนช้อยรัดรึงใจสมสนาน

              สมใจวิมาดาแช่มชื่นบาน                     ประสานนิ้วริ้วรำเชิงลีลา

              แสงสุรีย์ลอดผ่านผนังถ้ำ                      จากย่ำรุ่งถึงเพลานี้แล้วหนา

              จะล่วงเลยมิได้นะแก้วตา                     ด้วยพากันวิบัติเพราะรัดรึง

              องอรินทร์คลายถ้อยที่ร้อยไว้                เข้าท่าให้นางถอย...ทางที่ถึง

              ออกจากวังสวาทอึงคะนึง                     จึงกลับสู่ไอศูรย์มหิธรา

              แล้วส่งนางที่ตำหนักของสนม               ช่วยระดมข้าหลวงดูดพิษให้

              ฝ่ามือยังแสบพิษระบมไป                     แต่รักษาได้ด้วยบำเพ็ญธรรม

              องค์อรินทร์มอบบทฤคเวท                   สวดครบเจ็ดยาม๰่๥๹เพลาค่ำ

              ก่อนนอนพินิจให้จดจำ                        อย่าถลำบ่วงพิศวาสวินาศเอย