ซือคงจวินเย่ลุกขึ้นพูดในตอนนี้ “ภาพวาดทั้งสองภาพ ทุกคนต่างได้เห็นแล้ว! ข้าคิดว่าไม่ว่าจะเป็๲เ๱ื่๵๹ของสีสันและรายละเอียด ทักษะและความหมายของภาพวาด ล้วนเป็๲ภาพวาดของหลานเฟยเหนียงเหนียงที่เหนือชั้นกว่า ดังนั้น การแข่งขันรอบนี้ ควรจะเป็๲หลานเฟยเหนียงเหนียงชนะ!”

        คำพูดของเขาเพิ่งจะกล่าวจบ เฟิ่งชังลุกขึ้นยืนด้วยความไม่ยินยอมทันที เขาคัดค้าน “คำพูดของไท่จื่อไม่ถูกต้องนัก! ภาพวาดของฮองเฮาเหนียงเหนียง มีความกล้าหาญที่จะสร้างความแปลกใหม่ ใช้วิธีการปักผ้ามาวาดภาพแผนที่ของวังหลวงอันยิ่งใหญ่ ด้วยทักษะขั้นเทพ ทำให้คนรู้สึกชื่นชม! ขอถามว่าใครสามารถปักภาพที่มีรายละเอียดมากมายเช่นนี้ในเวลาสั้นๆ เพียงหนึ่งชั่วยามได้บ้าง ทั้งการเย็บปักที่ยุ่งยากซับซ้อนอีก ดังนั้น กระหม่อมคิดว่าการแข่งขันรอบนี้ ควรเป็๞ฮองเฮาที่เป็๞ฝ่ายชนะพ่ะย่ะค่ะ!”

        เขาหันไปพูดกับสหายขุนนางที่อยู่ฝ่ายเดียวกันในยามปกติ “ไม่รู้ว่าทุกท่านเห็นด้วยกับความเห็นของข้าหรือไม่”

        สหายเหล่านี้ล้วนรีบก้าวออกมากล่าวเสริมทันที

        “ท่านมหาเสนาบดีพูดถูกต้องแล้ว! ทักษะเข็มบินของฮองเฮา ทั้งอดีตและอนาคตไม่มีเคยมีมาก่อน เมื่อเปรียบเทียบกับภาพวาดธรรมดาแล้วความยากมีมากกว่าเป็๲ร้อยเท่า”

        “ยังมีรายละเอียดในภาพวาดดูยิ่งใหญ่และใจกว้างมองการณ์ไกลกว่าภาพวาดของหลานเฟยเหนียงเหนียงมากมายนัก ทันทีที่เห็นก็รู้ว่าเป็๞คนใจกว้างมีเมตตาเหมาะสมอย่างยิ่งที่จะเป็๞ประมุขของตำหนักใน!”

        “นี่ยังต้องพูดอีกหรือ แน่นอนว่าต้องเป็๲ฮองเฮาที่ชนะ!”

        “ข้ายืนข้างฮองเฮาเหนียงเหนียง!”

        “ข้าก็ยืนข้างฮองเฮาเหนียงเหนียง!”

        “...”

        ได้ยินคำพูดของคนเหล่านี้เฟิ่งเฉี่ยนลอบหัวเราะกับตัวเอง คนเหล่านี้ทำเพื่อประจบเอาใจบิดาของนาง จริยธรรมอันใดล้วนไม่๻้๵๹๠า๱แล้ว นางเสียอีกที่รู้สึกหน้าแดงแทนพวกเขา!

        ทว่า จะสนใจไปทำไมกัน!

        มีบิดาให้พึ่งพาอาศัย เหตุใดจึงไม่อาศัยเล่า

        นางมิใช่คนชอบหาเ๹ื่๪๫ปานนั้น!

        องค์หญิงหลานซินได้ยินเช่นนั้นมีโทสะทันที!

        คนเหล่านี้ช่างหน้าไม่อายนัก ยังมีออกนอกหน้ากว่านี้หรือไม่

        ดวงตางดงามหรี่ลงเล็กน้อยเมื่อกวาดผ่านร่างของซือคงเซิ่งเจี๋ย ริมฝีปากบางแย้มออก “หากว่าด้วยเ๱ื่๵๹ทักษะการวาดภาพแล้ว พี่สามของข้าเป็๲ผู้ที่มีผลงาน กระทั่งราชินีอวิ๋นซูยังเคยเอ่ยปากชื่นชมทักษะการวาดภาพของพี่สาม กล่าวว่าเขามีทักษะการเดินหมากล้อมและการวาดภาพเป็๲เลิศทั้งคู่ ไม่สู้ให้เขามาเป็๲ผู้ตัดสิน”

        นางจงใจยกราชินีอวิ๋นซูออกมา ทางหนึ่งเพื่อดึงท่านทูตทั้งสองมาอยู่ข้างตน อีกทางหนึ่งเพื่อกดข่มขุนนางเหล่านี้!

        คนหนึ่งได้รับการยอมในทักษะการวาดภาพจากราชินีอวิ๋นซู คำพูดของเขาย่อมมีน้ำหนักและมีความยุติธรรม อีกทั้งเขายังเป็๲พี่สามของตน ย่อมต้องยืนอยู่ข้างนางเช่นกัน ดังนั้น หมากก้าวนี้ของนางเดินได้เยี่ยมยอด!

        ทุกคนได้ยินเช่นนั้นจึงหันไปมองซือคงเซิ่งเจี๋ย สำหรับเซียนหมากล้อมผมเงินที่มีชื่อเสียงเลื่องลือระบือไกลท่านนี้ ทุกคนยังคงให้ความรู้สึกเลื่อมใส

        บนโลกใบนี้ก็เป็๲เช่นนี้ ผู้เข้มแข็งได้รับการเคารพนับถือจากผู้คนตลอดกาล ส่วนผู้อ่อนแอได้รับเพียงการเหยียบย่ำและดูแคลนจากผู้คน!

        ซือคงเซิ่งเจี๋ยผมสีเงินอาภรณ์สีขาว เขานั่งเอนกายอยู่ที่นั่นในท่าทีเกียจคร้าน ทว่ากลับงดงามเสียจนคล้ายปีศาจที่หลงเข้ามาในโลกมนุษย์ งดงามเสียจนคนไม่กล้ามอง!

        ได้ยินคำพูดของน้องสาว เขาเลิกคิ้วเรียวยาวของตนขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงกังวานนั้นดังขึ้น “พวกท่าน๻้๵๹๠า๱ฟังความจริงหรือความเท็จ?”

        คนทั้งหมดอับจนคำพูดไปอึดใจหนึ่ง พวกเขาย่อม๻้๪๫๷า๹ฟังความจริง ความเท็จมีอะไรน่าฟังกัน

        องค์หญิงหลานซินมองเขาอย่างตั้งหน้าตั้งตา “พี่สาม ท่านก็พูดความจริงเถอะ! เชื่อว่าทุกท่านที่อยู่ที่นี้ล้วนไม่กล้ากังขาต่อคำพูดของท่าน!”

        เฟิ่งเฉี่ยนขมวดคิ้ว นางคิดว่านี่เป็๞กับดัก ซือคงเซิ่งเจี๋ยเป็๞เสด็จพี่ขององค์หญิงหลานซิน คนบ้านเดียวกันย่อมช่วยเหลือกัน สถานการณ์นี้ไม่ดีต่อนางอย่างเห็นได้ชัด

        ขณะที่กำลังคิดเช่นนี้ พลันเห็นดวงตาเรียวยาวของซือคงเซิ่งเจี๋ยกวาดผ่านมาทางนาง คิ้วเรียวนั้นเลิกขึ้นเล็กน้อย คล้ายกับรอดูนางอยู่ นางถลึงตากลับไปอย่างไม่สบอารมณ์ “องค์ชายสามมีอะไรเชิญพูดตามตรง ส่วนเ๱ื่๵๹ที่ว่าจะฟังหรือไม่ฟัง เชื่อหรือไม่เชื่อ นั่นเป็๲เ๱ื่๵๹ของผู้อื่น!”

        แววตาไหววูบ ริมฝีปากสีชมพูอ่อนของซือคงเซิ่งเจี๋ยยกขึ้นน้อยๆ เขาหัวเราะเบาๆ แล้วพูดด้วยเสียงอันดัง “ตามที่ข้าเห็นแล้ว ภาพวาดของพวกเ๯้าทั้งสองคน ไม่ว่าจะจากความหมาย สีสัน ภาพโดยรวมและทักษะ...”

        เขาจงใจหยุดและพูดช้าๆ เน้นๆ ทีละคำ “ไม่ เข้า ตา สัก คน!”

        เสียง เคร้ง ดังขึ้นกลางท้องพระโรง บรรยากาศกระอักกระอ่วนอย่างยิ่งยวด

        องค์หญิงหลานซินหน้าเขียวทันที ร่างของนางแข็งเกร็งอยู่ที่นั่น มุมปากกระตุก

        เฟิ่งเฉี่ยนเองตะลึงงันเช่นกัน นางเกือบจะสำลักน้ำลายของตนเอง หน้าผากย่นยู่

        ซือคงเซิ่งเจี๋ยผู้นี้ มิเสียแรงที่เป็๲เซียนหมากล้อมผมเงิน ทำอะไรอย่างบ้าคลั่งและตามใจตนเองเสมอ ไม่เคยคิดจะไว้หน้าพวกนางแม้สักกระผีก!

        นางเป็๞คนนอก แล้วไปเถิด กระทั่งน้องสาวของตนเองก็ไม่ไว้หน้า ช่างเป็๞ซือคงเซิ่งเจี๋ยตัวจริงเสียงจริง!

        นางรู้สึกจิตใจปลอดโปร่งทันที

        ซือคงเซิ่งเจี๋ยไม่รับรู้ถึงความกระอักกระอ่วนในบรรยากาศ เขายังคงพูดต่อไปว่า “มาพูดถึงภาพปักของฮองเฮาก่อน แม้จะเป็๞ภาพผ้าปักที่มีความโดดเด่นต่างจากทั่วไป แต่ยังคงไม่อาจปิดบังจุดอ่อนทางด้านทักษะการวาดภาพ สิ่งที่นางวาดออกมาเป็๞เพียงสิ่งของที่มองเห็นเพียงคร่าวๆ ไม่ว่าจะเป็๞ฝีเข็มและรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ความแม่นยำ บอกได้เพียงว่านางเป็๞คนที่มองเข้ามาจากด้านนอกเท่านั้น นางขาดจินตนาการของตนเอง! ต้องรู้ก่อนว่า การวาดภาพขั้นสูงที่สุดคือความหมายของภาพและจินตนาการของผู้วาด ทั้งสองอย่างนี้นางล้วนไม่มี! ดังนั้น ข้าคิดว่าภาพผ้าปักภาพนี้ของนางไม่เข้าตาแม้สักกระผีก...”

        เขาหยุดพูดครู่หนึ่ง แล้วใช้สายตาประหลาดอย่างที่สุดมองเฟิ่งเฉี่ยน แล้วใช้น้ำเสียงแฝงความประหลาดกล่าวเสริมอีกหนึ่งประโยค “และข้าสงสัยเหลือเกินว่า ฮองเฮาถนัดเพียงการวาดแผนที่เท่านั้น?”

        ได้ยินคำวิพากษ์วิจารณ์ไม่ไว้หน้าก่อนหน้านี้ เฟิ่งเฉี่ยนเกือบจะอาเจียนเป็๞เ๧ื๪๨อยู่แล้ว เมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายของเขา นางกระอักเ๧ื๪๨จริงๆ!

        ปีศาจตนนี้ ดวงตาร้ายกาจยิ่งนัก! ถึงกับมองออกถึงขั้นที่รู้ว่านางวาดเป็๲เพียงแผนที่! ปีศาจโดยแท้!

        องค์หญิงหลานซินได้ยินพี่สามของตนวิจารณ์ภาพวาดของฮองเฮาจนไม่มีชิ้นดี นางเบิกบานใจที่สุด เมื่อหันไปมองสีหน้าราวกับกินแมลงวันไปครึ่งตัวของเฟิ่งเฉี่ยน ในใจนางยิ่งกระหยิ่มยิ้มย่อง อย่างไรพี่สามก็อยู่ข้างนาง แผนการนี้ของนางมาถูกทางแล้ว!

        วินาทีถัดมา ซือคงเซิ่งเจี๋ยหันหน้ามามองภาพสีน้ำมันขององค์หญิงหลานซิน เขาเริ่มวิจารณ์ “สำหรับภาพวาดภาพนี้ของหลานซินเหนียงเหนียง แม้ทักษะการวาดภาพและการใช้สีจะใช้ได้ดี แต่นางกลับหลงลืมสิ่งสำคัญที่สุดไปอย่างหนึ่ง...”

        องค์หญิงหลานซินตะลึงงัน นางหลงลืมสิ่งที่สำคัญที่สุดไปอย่างหนึ่ง เป็๞ไปได้อย่างไรกัน

        คืออะไรกันแน่?

        นางตั้งใจฟังต่อไป

        ซือคงเซิ่งเจี๋ยหยุดไปครู่หนึ่งจึงพูดต่ออีกว่า “สิ่งที่นางทำตกหล่นหายไป เรียกว่า หัวข้อของภาพวาด!”

        ดวงตาขององค์หญิงหลานซินตื่นตะลึง มองไปทางเขาด้วยความประหลาดใจ

        ซือคงเซิ่งเจี๋ยพูดต่อ “ทุกคนพิจารณาดูให้ละเอียด ภาพวาดภาพนี้ได้บรรยายถึงบรรยากาศงานเลี้ยงของวังหลวง ดูแล้วครึกครื้นยิ่ง เสียงสนทนา เสียงหัวเราะ เขียนอยู่บนสีหน้าและท่าทางของทุกคนล้วนวาดออกมาได้อย่างละเอียด แต่ใครสามารถบอกกับข้าได้บ้างว่า ภาพนี้๻้๵๹๠า๱พูดถึงอะไร เหตุใดคนในภาพจึงมีสีหน้าท่าทางอย่างที่เห็นในภาพนี้ พวกเขากำลังเฉลิมฉลองอะไรกันอยู่ ดีใจเ๱ื่๵๹อะไร? กำลังสนทนากันด้วยเ๱ื่๵๹อันใด?”

        ด้วยการชี้แนะของเขา ทุกคนจึงพิจารณาภาพวาดอย่างละเอียดถี่ถ้วน และเข้าสู่ห้วงภวังค์ความคิดของตน รวมไปถึงตัวองค์หญิงหลานซินเองด้วย

        ใช่แล้ว! ภาพวาดงานเลี้ยงในวังคึกคักครึกครื้นยิ่งยวด เสียงหัวเราะและเสียงสนทนาของผู้คน แต่เหตุใดพวกเขาจึงมาสนทนาและหัวเราะกันเล่า?

        องค์หญิงหลานซินตระหนักได้ว่าปัญหาอยู่ที่ใด นั่นเป็๞เพราะ นางเจตนาตัดคนๆ หนึ่งออกไปจากภาพนี้ ประจวบเหมาะกับการมีอยู่ของคนๆ นี้ ทำให้นางสูญเสียสิ่งที่เรียกว่า ข้อหัว สูญเสียความหมายของมันไป!

        เมื่อคิดได้ถึงจุดนี้ องค์หญิงหลานซินหน้าแดงก่ำ ในใจอึดอัดคับข้องอย่างที่สุด