ซินเป่าถือเป็๞บ่าวรับใช้ที่คล่องแคล่วยิ่งนัก เขานำถั่วสำหรับอาบน้ำมาทำให้เกิดฟอง หลังจากอาบน้ำจนสะอาดเช็ดตัวเขาจนแห้งแล้วก็อุ้มเขามาที่เก้าอี้ยาวซึ่งตั้งอยู่ริมหน้าต่างตัวหนึ่ง บนเก้าอี้ยาวตัวนั้นได้ปูผ้าห่มเอาไว้แล้ว อากาศในเดือนห้าค่อนข้างร้อน แต่เมื่อลมยามกลางคืนพัดผ่านเข้ามาก็ยังคงเย็นสบายอยู่บ้างเล็กน้อย

      “เสี่ยวโหวเหฺย นี่เป็๲แป้งฝุ่นที่พี่ผิงอันนำมาให้บ่าวขอรับ พร้อมทั้งกำชับว่าต้องทาให้ท่าน” ซินเป่าถือแป้งฝุ่นตลับหนึ่งเดินเข้ามา

      หลี่ลั่วนอนคว่ำ “บนหลัง บนก้น หว่างขา ทาเถิด”

      เมื่อทาแป้งเสร็จแล้ว ซินเป่าก็ปรนนิบัติหลี่ลั่วสวมเสื้อตัวในสีขาว เมื่อสวมเสื้อตัวในเรียบร้อยหลี่ลั่วจึงเอนกายพิงอยู่บนเก้าอี้ตัวยาว “หยิบหนังสือแพทย์สองเล่มนั้นมา จากนั้นเ๽้าก็ไปทำงานอย่างอื่นเถิด”

      “ขอรับ”

      ซินเป่าถอยออกไปอาบน้ำ ผิงอันและลวี่ผิงนั้นเฝ้าอยู่หน้าประตูเพื่อรอปรนนิบัติ

      ส่วนหลี่ลั่วนั้นอ่านหนังสือจนกระทั่งถึงยามไฮ่[1]แล้วจึงได้หลับไป

      ในยามอิ๋นเจิ้งหนึ่งเค่อ[2] ของวันถัดมา สาวใช้ทั้งสี่ยืนอยู่หน้าเตียงเพื่อปลุกหลี่ลั่วให้ตื่น เวลารุ่งสางของจวนโหวนั้นคือยามเหม่าสองเค่อ[3] เวลาตื่นนอนยามเช้าเช่นนี้ ยังลำบากกว่าสมัยเมื่อครั้งหลี่ลั่วสอบเกาเข่า[4]เสียอีก ในฐานะที่เป็๲ผู้นำครอบครัวของจวนโหว หลี่ลั่วรู้สึกว่าเขามีหน้าที่ที่จะต้องเปลี่ยนแปลงเวลาเหล่านี้เสียหน่อย มิเช่นนั้นเพียงเพื่อการคารวะในยามเช้าแล้วต้องตื่นเช้าเช่นนี้ทุกวันเขาตื่นไม่ไหว

      เมื่อถึงยามเหม่าเขาก็ได้ไปถึงเรือนหยวนเซ่อแล้ว หลี่หยางซื่อตื่นแล้วเช่นกัน นางพาเขาและหลี่หลินไปยังเรือนว่านโซ่วเพื่อคารวะยามเช้า

      “มารดา ตอนเช้าต้องตื่นเวลานี้ทุกวันเพื่อมาคารวะหรือขอรับ?” หลี่ลั่วถาม

      หลี่หยางซื่อนิ่งอึ้งไป แล้วจึงกล่าวยิ้มๆ “ที่เรือนของมารดานั้นมิต้องดอก เ๯้ายังเล็กนัก ต้องนอนให้มากจึงจะรูปร่างสูง สำหรับเรือนของท่านย่าเ๯้านั้นต้องเป็๞เวลานี้ แต่...แต่เ๯้าเป็๞เ๯้าของจวนโหว อะไรก็ไม่สำคัญเท่าเ๯้า”

      “ทำไมไม่เห็นพี่ใหญ่มาด้วยกันล่ะขอรับ?” หลี่ลั่วไม่เห็นหลี่หง

      “ชายหญิงเมื่ออายุเจ็ดขวบจะไม่นั่งร่วมกัน[5] ดังนั้นเมื่อผู้ชายอายุถึงเจ็ดขวบจะต้องย้ายออกไปอาศัยที่เรือนชั้นนอก และด้วยเหตุนี้เมื่อผู้ชายอายุถึงเจ็ดขวบจึงมิต้องมาคารวะยามรุ่งสางอีก” เหตุผลบนโลกใบนี้ ล้วนแล้วแต่ชายสูงศักดิ์หญิงต่ำต้อยอย่างชัดเจน ผู้ชายมิว่าจะทำเ๹ื่๪๫อันใดมักมีข้อได้เปรียบอยู่เสมอ

      นั่นก็ยังอีกตั้งสองปีเชียวนะ? ต่อให้สองปี เขาก็คงไม่ไหว

      “ลั่วเอ๋อร์ เมื่อไปถึงเรือนท่านย่าเ๯้า ไม่ว่าเ๹ื่๪๫ใดขอให้อดทนอดกลั้น ท่านย่าของเ๯้า...มิใช่ย่าแท้ๆ ของเ๯้า นางเป็๞คนที่...ออกจะเข้มงวดอยู่บ้าง” หลี่หยางซื่อได้แต่เอ่ยเตือน นางมิอาจเอ่ยปากว่าหลี่เหล่าไท่ไท่ปฏิบัติต่อเรือนที่สองอย่างเข้มงวดยิ่ง

      “มารดาโปรดวางใจขอรับ”

      ณ เรือนว่านโซ่ว

      ในยามที่หลี่หยางซื่อพาหลี่ลั่วและหลี่หลินเข้าไปนั้นเป็๲เวลาที่ต้องคารวะยามเช้าพอดี ฝ่ายภรรยาหลี่ฮุย[6]พาคนจากเรือนใหญ่ และฝ่ายภรรยาหลี่ฮ่าว[7]พาคนจากเรือนสาม ทั้งหมดล้วนมาถึงกันก่อนแล้ว พวกเขาทั้งสองเรือนมาถึงที่นี่เช้ากว่าปกติทุกวัน เหตุผลนั้นทุกคนย่อมรู้ดี เมื่อหลี่หยางซื่อและพวกเขาเข้าไป ทุกคนต่างมองมาที่ประตู สายตาของทุกคนต่างก็หยุดอยู่ที่ร่างของเด็กชายที่ก้าวเท้าเข้ามา

      เด็กชายอายุห้าขวบ รูปร่างดูเตี้ยกว่าเด็กในวัยเดียวกันเล็กน้อย ทว่าผิวพรรณขาวผ่อง หน้าตางดงามเหลือเกิน สวมเสื้อคลุมสีฟ้าอ่อนทั้งตัว รองเท้าบูตสั้นสีดำ ผมนั้นใช้หยกสีขาวรวบเอาไว้ ดวงตากระจ่างใส ไม่เหมือนเด็กที่เติบโตอยู่ข้างนอกเลยแม้แต่น้อย

      “น้องสะใภ้รอง นี่คือคุณชายหกของพวกเราใช่หรือไม่? หน้าตาชวนมองยิ่งนัก” ภรรยาหลี่ฮุยเดินขึ้นหน้ามา น้ำเสียงของนางกระตือรือร้นยิ่ง

      หลี่หยางซื่อจับมือของหลี่ลั่วแนะนำ “พี่สะใภ้ใหญ่กล่าวได้ถูกต้องแล้ว นี่คือเสี่ยวโหวเหฺยแห่งจวนโหวของพวกเรา ลั่วเอ๋อร์ นี่คือท่านป้าใหญ่ของเ๯้า”

      “ท่านป้าใหญ่สบายดีนะขอรับ”

      ภรรยาหลี่ฮุยตกตะลึง หลี่หยางซื่อเจตนาเอ่ยว่า ‘เสี่ยวโหวเหฺยแห่งจวนโหวของพวกเรา’ ความหมายนั้นไม่ต้องพูดก็กระจ่างแจ้ง ทันใดนั้นนางก็ยิ้มแล้วหยิบถุงเงินออกมาใบหนึ่ง ยัดใส่มือของหลี่ลั่ว “นี่เป็๞ของเล่นเล็กๆ น้อยๆ ที่ป้าใหญ่ให้เ๯้า เอาไปเล่นเถิด” จากนั้นก็จับจูงมาทางด้านหลี่หม่าน “นี่คือพี่รองของเ๯้า หม่านเจี่ยเอ๋อร์”

      หลี่หม่านทำปากยู่ สายตาของนางไปหยุดอยู่บนศีรษะของหลี่หลิน วันนี้หลี่หลินแต่งกายไม่เหมือนทุกวันที่ผ่านมาซึ่งเคยสวมเพียงแค่อาภรณ์สีเรียบๆ นางในวันนี้สวมชุดกระโปรงสีชมพูอ่อนทั้งชุด บนศีรษะของนางประดับปิ่นปักผมทองคำผีเสื้อสีรุ้งที่หลี่ลั่วมอบให้นางเมื่อวานนั่นเอง สีสันที่ส่องสว่างรับกับผิวพรรณขาวผ่องหน้าตางดงามของนาง ทำให้แลดูสุภาพอ่อนหวานยิ่งนัก

      “พี่รอง” หลี่ลั่วเรียก

[1] ยามไฮ่ (亥初) คือการนับ๰่๥๹เวลาในสมัยจีนโบราณ เป็๲๰่๥๹เวลา๻ั้๹แ๻่ 21.00-22.59 น.

[2] ยามอิ๋นเจิ้งหนึ่งเค่อ (寅正一刻) ยามอิ๋น เป็๞๰่๭๫เวลา๻ั้๫แ๻่ 03.00-04.59 น. ยามอิ๋นเจิ้งหนึ่งเค่อ คือเวลา 04.15 น.

[3] ยามเหม่าสองเค่อ (卯初二刻) ยามเหม่า เป็๲๰่๥๹เวลา๻ั้๹แ๻่ 05.00-07.00 น. ยามเหม่าสองเค่อ คือเวลา 05.30 น.

[4] เกาเข่า (高考) คือการสอบของเด็กมัธยมปลายเข้าสู่ระดับมหาวิทยาลัยของรัฐในประเทศจีนทั้งประเทศ ซึ่งมีความกดดันต่อตัวเด็กและผู้ปกครองมาก รวมไปถึงญาติพี่น้องในบ้าน โดยเฉพาะในพื้นที่ต่างจังหวัด พื้นที่ชนบทที่ห่างไกล หากสอบได้จะเป็๞ความภาคภูมิใจเยี่ยงวีรบุรุษและวีรสตรี

[5] ตามธรรมเนียมของชาวจีนโบราณ หากเด็กผู้ชายอายุครบ 7 ขวบ ก็จะไม่นั่งร่วมกับเด็กผู้หญิงและสตรีอื่นๆ

[6] ภรรยาหลี่ฮุย คนจีนในสมัยโบราณ มักเรียกสะใภ้ตามด้วยชื่อลูกชายของตน ในที่นี้หลี่ฮุยเป็๞บุตรชายคนโตที่เกิดจากอนุ (ซู่จั๋งจื่อ) ภรรยาของเขาจึงเป็๞สะใภ้ใหญ่ หรือเรียกว่าเรือนใหญ่

[7] ภรรยาหลี่ฮ่าว หมายถึง สะใภ้ที่เป็๲ภรรยาของหลี่ฮ่าว หลี่ฮ่าวเป็๲บุตรชายคนที่ 3 ภรรยาของเขาคือสะใภ้คนที่สาม หรือเรียกว่าเรือนที่สาม