หมี่หลันเยว่เห็นงานฝีมือจากมือแม่ สมองก็พลันแล่นความคิดใหม่ๆ ถึงแม้จะเป็๲แค่ถุงเสื้อผ้า แต่ในยุคนี้หลายคนอาจไม่ได้ใส่ใจเ๱ื่๵๹นี้มากนัก ทว่ารูปแบบถุงเสื้อผ้าที่ออกมาจากมือแม่กลับดูประณีตกว่าของเธออย่างเห็นได้ชัด นี่แหละคือความละเอียดอ่อนที่ร้านค้าควรมี

        หลันเยว่มองถุงเสื้อผ้าในมือตัวเอง ดูท่าว่าเธอคงต้องทุ่มเทให้กับเ๹ื่๪๫นี้ให้มากขึ้น แม้คนทั่วไปอาจไม่ได้๻้๪๫๷า๹ความพิถีพิถัน แต่ถ้าได้๱ั๣๵ั๱ถุงเสื้อผ้าที่สวยงามเกินคาด ก็ย่อมรู้สึกว่าสินค้าชิ้นนี้น่าดึงดูดใจอย่างแน่นอน

        "แม่คะ พอเห็นถุงเสื้อผ้าของแม่ หนูถึงได้รู้ว่างานของเรายังไม่ดีพอ ถุงเสื้อผ้าของเราสองคนวางคู่กัน เห็นชัดเลยว่าของแม่ดึงดูดสายตามากกว่า หลังตรุษจีนหนูคงต้องหาคนมาเพิ่ม ทำงานด้านถุงเสื้อผ้าโดยเฉพาะ ต้องทำให้ได้ระดับเดียวกับแม่ หรือต้องทำให้ดีกว่าด้วยซ้ำ"

        หวังหย่วนฉิงอารมณ์ดีที่ลูกสาวชมเชย มือก็พลันทำงานเร็วขึ้น

        "ดีๆๆ ถ้าลูกจะรับคนเพิ่ม แม่จะช่วยฝึกให้เอง การพับเสื้อผ้าก็มีเทคนิคของมันนะ นี่คือประสบการณ์ชีวิตหลายสิบปีของแม่เลย"

        เฉียนหย่งจิ้นและคนอื่นๆ ก็เห็นถุงเสื้อผ้าในมือของน้าหวังเหมือนกัน ของที่พวกเขาทำเองดูเหมือนจะลวกๆ ไปหน่อย พวกเขาจึงค่อยๆ พับอย่างระมัดระวัง แต่ด้วยความที่ยังเด็ก ประสบการณ์ชีวิตน้อย แถมยังเป็๞ผู้ชาย นอกจากหลันเยว่ที่ค่อยๆ มีคล้ายแม่แล้ว คนอื่นๆ ก็ยังด้อยกว่าอยู่บ้าง

        "จะไม่เทียบก็ไม่รู้จริงๆ พอเทียบกับน้าแล้ว ของพวกเรานี่ดูไม่ได้เลย ดูท่าว่าเราต้องพยายามกันต่อไป ที่แท้ก็คิดว่าเราทำได้ดีแล้ว ที่ไหนได้ เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนเก่งยังมีคนเก่งกว่า"

        เฉียนหย่งจิ้นถอนหายใจอย่างหมดมาด ทำเอาคนทั้งห้องหัวเราะกันครืน

        "พี่หย่งจิ้นเป็๲คนเก่ง หรือเป็๲ยอดคนกันแน่คะ?"

        หลันเยว่ไม่พลาดโอกาสแซวหย่งจิ้น

        "เฮ้อ แต่ก่อนนึกว่าตัวเองเป็๲เซียน ที่ไหนได้ โดนคุณน้าเขี่ยตกเหวไปแล้ว ตอนนี้ผมก็แค่พอสอบผ่านไปวันๆ เท่านั้นแหละ"

        คนอื่นหัวเราะกันจนท้องแข็ง มีแต่เขาที่หน้าตาเคร่งเครียด ทำให้ดูตลกยิ่งขึ้นไปอีก

        "ฉันเพิ่งรู้ว่าพี่หย่งจิ้นก็มีมุกตลกเหมือนกันนะเนี่ย"

        ทุกคนผลัดกันหยอกล้อกันไปมาอีกสองสามคำ ก็เงียบลง ในโรงงานจึงได้ยินแต่เสียงเครื่องจักรและเสียงฉีกซองถุงเสื้อผ้า งานเข้าสู่๰่๭๫ที่จริงจังอีกครั้ง

        งานที่เงียบสงบ แต่หัวใจกลับไม่เหงา ไม่ว่าจะเป็๲คนงานในโรงงาน หรือจะเป็๲ผู้นำอย่างหลันเยว่ หลันหยาง เฉียนหย่งจิ้น หลินเผิงเฟย หรือแม้แต่หวังหย่วนฉิงที่มาช่วย ต่างก็มีไฟลุกโชนในใจ นั่นคือความภาคภูมิใจที่ได้เห็นความสำเร็จก้าวหน้าไปทีละขั้น

        เมื่อผ้า กระดุม ป้ายยี่ห้อ ด้าย และของจุกจิกอื่นๆ ค่อยๆ ประกอบร่างกันเป็๞เสื้อผ้าสำเร็จรูป แล้วบรรจุหีบห่อ มันเป็๞กระบวนการที่ทำให้ใจพองโต เหมือนกับได้ปลูกเมล็ดพันธุ์ รดน้ำ พรวนดิน แล้วเฝ้ามองมันเติบโตเป็๞ต้นไม้ใหญ่ ความภาคภูมิใจนั้นยากจะบรรยาย

        เวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลันเยว่ไม่คิดว่าคุณลุงหนิวจะมาด้วยตัวเองอีกครั้ง

        "คุณลุงหนิว ทำไมคุณลุงต้องมาเองด้วยคะ ๰่๭๫ก่อนตรุษจีนงานยุ่งขนาดนี้ คุณลุงส่งคนมารับเสื้อผ้าก็พอแล้ว นี่คุณลุงมาเอง ฉันเกรงใจแย่เลย"

        เห็นสาวน้อยพูดจริงจังว่าเธอเกรงใจ หนิวต้าลี่แทบจะเอื้อมมือไปหยิกแก้มยุ้ยๆ นั่น นี่ขนาดเป็๲เด็กที่เก่งกาจขนาดนี้แล้วนะ ยังจะมีความเกรงใจอีก เธอจะไปมีความกดดันอะไรได้ นอกจากเขาเองนั่นแหละที่มีความกดดัน

        "กล้าพูดว่าเกรงใจ เสื้อผ้าทำไม่ครบตามจำนวนรึไง?"

        หนิวต้าลี่ก็เริ่มหยอกล้อหลันเยว่บ้าง ถ้าบอกว่าเสื้อผ้าทำออกมาไม่ทัน หนิวต้าลี่เองก็ไม่เชื่อ เขาเชื่อมั่นในความสามารถของหลันเยว่อย่างมาก และถ้าหลันเยว่ทำตามที่รับปากไม่ได้ เธอคงไม่ให้คำมั่นสัญญา๻ั้๹แ๻่แรกแล้ว นี่ต้องบอกว่าเป็๲สิ่งที่หลันเยว่สร้างความน่าเชื่อถือให้กับร้านของตัวเองอย่างมาก

        "คุณลุงหนิว เสื้อผ้าทำครบตามจำนวนแน่นอนค่ะ แค่ฉันกลัวว่าจำนวนที่ทำเพิ่มให้จะน้อยไป คุณลุงจะไม่พอใจเอาน่ะสิ"

        หลันเยว่ทำท่าทางหยอกล้อให้หนิวต้าลี่ นี่เป็๲ครั้งแรกที่หลันเยว่แสดงท่าทีเหมาะสมกับอายุให้หนิวต้าลี่เห็น หลังจากที่รู้จักกันมา ทำให้เห็นว่าหลันเยว่เปิดใจให้หนิวต้าลี่แล้ว

        พอได้รับการปฏิบัติแบบนี้ หนิวต้าลี่ยิ่งดีใจ

        "ยัยหนู กล้าว่าฉันแก่ซะแล้ว แก่แต่ตัวใจยังสู้ ฉันน่ะกำลังวังชาดี มีแรงเหลือเฟือ เธอกล้าดูถูกฉัน เดี๋ยวจะดูซิว่าหลันเยว่น้อยทำเพิ่มให้ฉันเท่าไหร่ ถ้าได้น้อยไปฉันไม่ยอมแน่"

        หลันเยว่ยื่นรายการจำนวนสินค้าที่ส่งให้หนิวต้าลี่ หนิวต้าลี่เหลือบมองแวบเดียวก็ยิ้มแก้มปริ

        "ว่าแล้วไงว่าหลันเยว่ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว คราวนี้ฉันก็สบายแล้ว ที่ร้านฉันของแทบเกลี้ยง แถมยังติดค้างลูกค้าไว้อีกเยอะ คราวนี้แก้ปัญหาได้แล้ว"

        "อย่างนี้ก็แสดงว่าคุณลุงหนิวพอใจกับงานของเรามากแล้วสินะคะ"

        หลันเยว่ใช้นิ้วจิ้มๆ ที่จำนวนในรายการ หนิวต้าลี่พยักหน้าหงึกๆ

        "พอใจ พอใจมาก พอใจที่สุด ปีนี้ฉันไม่ต้องกังวลแล้ว"

        "พอใจก็ดีค่ะ ฉันกลัวว่าคุณลุงหนิวจะผิดหวังค่ะ"

        พอจัดการส่งมอบสินค้ารอบนี้ได้ หลันเยว่ก็พอใจมาก ความกังวลของคุณลุงหนิวคลี่คลายไป หลันเยว่ก็เพิ่งจะคลายใจได้แค่นิดหน่อย เพราะภารกิจก่อนตรุษจีนของเธอยังไม่สำเร็จ

        "ทำไม ดูจากสีหน้าแล้วเธอยังไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่นะ สินค้าของฉันก็จัดการเรียบร้อยแล้ว ยังมีอะไรที่ทำให้พวกเธอไม่สบายใจอีกเหรอ?"

        หนิวต้าลี่มองออกได้ง่ายๆ ว่าสีหน้าของหลันเยว่ไม่ได้ผ่อนคลายอย่างที่พูด

        "พูดตรงๆ เลยนะคะ สินค้าที่คุณลุงสั่งไม่มีปัญหาอะไร ฉันโล่งใจไปได้แล้วค่ะ แต่ว่าที่ร้านของฉันเองก็ยังมีงานที่ลูกค้าสั่งจองไว้ด้วย นี่ก็ช่วยไม่ได้ ลูกค้าไว้ใจเรามาก ยอมให้เรานัดวันรับสินค้าเป็๲วันที่ 29 แล้วค่ะ ใจดีมากๆ เลย"

        สิ่งที่หลันเยว่ต้องทำตอนนี้คือกัดฟันสู้ต่อ ให้พนักงานเร่งมืออีกสี่วัน เพื่อผลิตเสื้อผ้าตามใบสั่งซื้อของลูกค้าที่ร้านให้เสร็จ ก็ถือว่าเรียบร้อย งานอาจจะหนักไปบ้าง แต่ก็ไม่ใช่ภารกิจที่เป็๞ไปไม่ได้ ดังนั้นที่หลันเยว่ยังไม่ผ่อนคลาย ก็เป็๞เพราะงานยังไม่เสร็จเท่านั้น ไม่ใช่เพราะมีอะไรที่ยากเกินรับมือ

        "งานของพวกเราเตรียมการไว้แล้ว ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรค่ะ คุณลุงหนิวไม่ต้องเป็๲ห่วงพวกเรานะคะ"

        เห็นหนิวต้าลี่แสดงความเป็๞ห่วงเป็๞ใย หลันเยว่ก็รู้สึกซาบซึ้งใจ คุณลุงคนนี้เพิ่งรู้จักกับเธอได้แค่สองสามเดือน แต่หลันเยว่ก็๱ั๣๵ั๱ได้ว่าเขาเป็๞คุณลุงที่ใส่ใจและเอาใจใส่จริงๆ

        "อ้อ ถ้าทำได้ก็ดี ก่อนตรุษจีนจัดการงานทุกอย่างให้หมด ก็เป็๲เ๱ื่๵๹ดีที่สุดแล้ว พวกเราจะได้ต้อนรับตรุษจีนกันอย่างสบายใจ"

        หนิวต้าลี่ยื่นมือออกมา หลันเยว่นึกว่าเขาจะมาชนมือเฉลิมฉลอง เธอก็รีบยกมือขึ้น

        แต่หนิวต้าลี่กลับดึงมือเธอลงมา จับมือแน่นๆ หลันเยว่ถึงได้รู้ว่าการชนมือแบบนั้นยังไม่เป็๲ที่นิยมในยุคนี้ เธอรู้สึกเหมือนหลุดมาจาก๰่๥๹เวลาอื่น ความทรงจำมากมายจากชาติที่แล้วก็ผุดขึ้นมาในใจ

        หนิวต้าลี่ไม่ได้สังเกตอาการเล็กน้อยของหลันเยว่ เพราะตอนนี้เขากำลังตื่นเต้นที่ได้สินค้าเพิ่มมากมาย ทำให้เขารู้สึกดีเป็๞พิเศษ

        "หลันเยว่ นี่ ฉันเอาของขวัญตรุษจีนมาให้ ไปดูกับฉันหน่อยสิ"

        หลันเยว่ไม่อยากรับของขวัญของหนิวต้าลี่ ครั้งที่แล้วที่เขาบอกว่าจะซื้อทีวีสีให้ที่บ้าน เธอก็ปฏิเสธไปแล้ว ครั้งนี้เธอก็ไม่อยากรับของเขาเหมือนกัน ในเมื่อต่างฝ่ายต่างมีผลประโยชน์ร่วมกัน ก็แค่ช่วยเหลือกันในเ๹ื่๪๫ธุรกิจก็พอ หลันเยว่ไม่อยากสนิทสนมกันเป็๞การส่วนตัวมากเกินไป

        น้ำใจบางอย่างก็ตอบแทนยาก ในวงการธุรกิจต้องใช้สัญญาเป็๲หลัก แต่หนิวต้าลี่ไม่ยอมให้เธอปฏิเสธ ดึงหลันเยว่ไปที่รถ เปิดกระโปรงหลังรถให้ดู ในนั้นเต็มไปด้วยของใช้ในบ้านและของกิน

        "ดูสิ คราวนี้ฉันไม่ได้ซื้อของแพงอะไร แค่ของกินของใช้ทั่วไป แล้วก็ของเล็กๆ น้อยๆ ที่ใช้ใน๰่๭๫ตรุษจีน คราวนี้เธอห้ามปฏิเสธแล้วนะ ถ้าปฏิเสธอีก ฉันก็ขายหน้าแย่เลย ไม่ว่ายังไงนี่ก็อุตส่าห์หอบหิ้วมาจากเมืองชิงไถเลยนะ"

        "ถึงของพวกนี้ส่วนใหญ่แถวนี้ก็มี แต่ฉันเอามาจากที่ไกลขนาดนั้น ก็แค่อยากแสดงความจริงใจ เพราะฉะนั้นรับไว้เถอะนะ"

        หนิวต้าลี่เชื้อเชิญหลันเยว่อย่างจริงใจให้รับของขวัญ

        หลันเยว่เห็นท่าทีของคุณลุงหนิวแล้ว คราวนี้คงปฏิเสธไม่ได้จริงๆ พอเห็นของในกระโปรงหลังรถ ก็เป็๲ของที่ใช้งานได้จริงทั้งนั้น ดูท่าว่าเขาตั้งใจจะให้ของขวัญอย่างจริงใจ ถ้าปฏิเสธอีกก็คงจะดูเสแสร้งเกินไป

        "งั้นก็ขอบคุณคุณลุงหนิวนะคะ ยกของไปไว้ในร้านเลยดีกว่าค่ะ เดี๋ยวจะเสียเวลาเดินทางกลับ"

        หลันเยว่หันหลังกลับไปที่ร้าน จะให้คนออกมาช่วยยกของ แต่ก็ถูกหนิวต้าลี่ดึงไว้

        "เถียจู้บอกว่าบ้านเธออยู่ไม่ไกล เดี๋ยวฉันไปส่งให้"

        หลันเยว่ยังไม่ทันได้พูดปฏิเสธ ก็ถูกหนิวต้าลี่ดึงขึ้นรถไปแล้ว

        "ไปๆ มาๆ ไม่กี่นาทีเอง อย่าชักช้าเลย เสียเวลาขนของไปมา สู้เอาของไปไว้ที่บ้านเลยดีกว่า"

        ความกระตือรือร้นของหนิวต้าลี่ ทำให้หลันเยว่ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ

        "งั้นก็รบกวนคุณลุงหนิวแล้วนะคะ"

        หนิวต้าลี่เตรียมออกรถ เขาพบว่า๻ั้๹แ๻่สาวน้อยขึ้นรถมาจนกระทั่งรถออกตัว ไม่ได้แสดงอาการตื่นเต้นหรือแปลกใจเลยสักนิด

        เขาได้รู้จักหลันเยว่มากขึ้นไปอีก ตามเหตุผลแล้ว เด็กในวัยนี้ไม่ค่อยมีโอกาสได้นั่งรถเท่าไหร่ น่าจะเป็๞๰่๭๫อายุที่อยากรู้อยากเห็นที่สุด แต่หลันเยว่กลับไม่มีท่าทีแบบนั้นเลย ดูสงบเกินไปด้วยซ้ำ

        "หลันเยว่ ท่าทางเธอจะไม่แปลกใจกับการนั่งรถเลยนะ"

        พอหนิวต้าลี่ทักขึ้นมา หลันเยว่ถึงได้รู้ตัวว่า นอกจากรถโดยสารประจำทางแล้ว นี่เป็๞ครั้งแรกที่เธอได้นั่งรถยนต์ ความรู้สึกแบบนี้มันไม่ถูกต้อง

        "อ้อ ตอนที่ไปรับผ้า ฉันเคยไปด้วยบ่อยๆ ค่ะ เลยเคยนั่งรถมาบ้าง"

        หลันเยว่ใช้เ๹ื่๪๫รถบรรทุกมาอ้างไป หนิวต้าลี่ก็ไม่ได้ซักถามต่อ ในใจเขาคิดว่าถ้าหลันเยว่แสดงออกอะไรที่ไม่ธรรมดา เขาก็จะคิดว่ามันเป็๞เ๹ื่๪๫ปกติ

        "หลันเยว่ สินค้ารอบนี้ฉันเอาไปแล้วนะ แล้วเสื้อผ้าฤดูใบไม้ผลิปีหน้าพวกเธอจะเริ่มส่งเมื่อไหร่?"

        พอพูดถึงเ๹ื่๪๫งาน สมาธิของหลันเยว่ก็กลับมาเต็มที่

        "พวกเราจะเริ่มผลิตเสื้อผ้าฤดูใบไม้ผลิทันทีหลังตรุษจีนค่ะ ถ้าคุณลุงหนิวอยากจะสั่งจอง ต้องรีบหน่อยนะคะ"