" อ้าว เหมยลี่ ออกมาก่อนแล้วหรอ มิน่าไม่เจอข้างใน " ไทนี่ตอบกลับไป

  ชื่อนี่บอกเลยว่าเป็๞อาหมวยแน่นอน แนชหันกลับไปพบกันเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ผมสีดำเข้ม ดูแห้งหยาบ ตาไม่เล็กมาก หางตายกขึ้นสูง สภาพโดยรวมไม่ได้ต่างจากพวกเขา 2 คนเลย ถ้าไม่ได้ความทรงจำของเ๯้าของร่างเดิม คงสงสัยแน่นอนว่า ยุคกลางฟิลลิ่งตะวันตกบ้าบออะไรมีอาหมวย

  ครอบครัวเหมยลี่เป็๞ครอบครัวพ่อค้าหน้าใหม่ เดินทางมาจากทิศตะวันออก เพื่อมาทำการค้ากับอาณาเขตนี้ แต่ดันถูกโจรป่าดักปล้น โชคดีทหารลาดตระเวนไปพบเจอพอดี แต่โชคดีแค่เหมยลี่คนเดียว พ่อแม่ที่ปกป้องเธอไม่ได้โชคดีเหมือนเธอ เธอจึงเข้าสู่สถานะกำพร้าโดยไม่ทันได้เตรียมใจ และถูกส่งมาอยู่ที่นี่ เมื่อ 1 ปีก่อนและที่ได้เข้ามาสนิทกับพวกเขาสองคนเพราะไทนี่ ชวนเหมยลี่ มาเข้ากลุ่มช่วยกันหางาน ชวนกันเล่น ทำให้เด็กสาวพอจะกล้ำกลืนฝืนทนชีวิตที่อยู่ ๆ ก็หนักหนา สาหัส กับเด็กอายุ 6 7 ขวบ มากเหลือเกิน 

  แรก ๆ เธอน่าสงสารจริง ๆ เธอไม่เป็๲อันทำอะไรนอกจากร้องให้สลับกับนั่งนิ่ง มองเหม่อไปข้างหน้า ดวงตาไร้แววใด ๆ ใบหน้าเศร้าหมอง แต่ยังดีที่เธอเป็๲เด็กจิตใจเข้มแข็ง จึงผ่านพ้นมันมาได้ แต่ทุกวันนี้ก็แค่ดีขึ้นมากนะ อาการเศร้าหรือหวาดผวายังคงมีอยู่

  " ไม่มีอะไรหรอก เออเหมยลี่ อาณาจักรตะวันออกนี่ คงใหญ่ใช่ไหม " แนชลองแอบถามแบบบื้อ ๆ เขาอยากรู้ว่าจะมีหลายประเทศ เหมือนโลกเก่าไหม 

  " ทำไมอยู่ ๆ ถึงอยากรู้ รู้จักกันมาเป็๞ปี ๆ ไม่เคยถาม " เด็กสาวสงสัย แต่ก็พูดต่อ " ที่ข้าจากมาก็ใหญ่ละนะ แต่ไม่ได้มีแค่อาณาจักรเดียวหรอก มีหลายอาณาจักรใหญ่ วัฒนธรรม ความเป็๞อยู่ ก็ต่างกัน "

  แนชพยักหน้า เขาพอจะเดาได้คร่าว ๆ ว่าคล้าย ๆ กันกับโลกเดิมนั่นแหละ และพอจะรู้ว่าเด็กสาวมาจากประเทศอะไร 555 ชัดขนาดนั้น

  " เอาละ เด็ก ๆ เข้าแถว มารับอาหารกันได้แล้ว " เสียงจากทหารที่นำอาหารมาส่งให้จากในเมือง เตือนให้เด็ก ๆ เข้าแถวมารับอาหารประจำวันนี้ ทำให้เด็กที่กระจายตัวแถวหน้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า วิ่งมาเข้าแถวกันอย่างว่าง่าย ทหารก็ทำหน้าที่แจกขนมปังหยาบ ๆ ไปเรื่อย ๆ ใช้เวลาไม่นานจนเด็ก ๆ ทั้งสิบกว่าคน ได้รับกันทั้งหมด 

  " จะพอยาไส้อะไรวะเนี่ย ? " แนชบ่นอุบ มองขนมปังหยาบ ๆ บนมือของเขา 2 ก้อนทั้งวัน เหลือจะเชื่อ

  " ยาอะไรนะ เ๯้ารู้สึกไม่ดีหรอ เอาของข้าไปเพิ่มก็ได้นะ เหมือนที่เ๯้าให้ข้านั่นไง " ไทนี่กล่าวด้วยความเป็๞ห่วง

  " เ๯้าไม่สบายหรือ เป็๞อะไรมากไหม ? " เหมยลี่ผสมโรงอีกคน 

  " ไม่มีอะไรหรอกนะ แค่บ่นเฉย ๆ " แนชตอบกลับ 

  " แน่นะ " ทั้งสองจ้องมายังแนช 

  " แน่นอน " เหอะ เหอะ 

  " ถ้าไม่มีอะไร เราไปหาที่นั่งกินกันเถอะ จะได้หางานทำกัน " เหมยลี่เอ่ยชวนเด็กชายทั้ง 2 

  ทั้ง 3 จึงชวนกันเดินไปนั่งใต้ต้นไม้ข้าง ๆ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แนชก้มมองขนมปังแล้วเอ่ยออกมา

  " แห้งขนาดนี้ ติดคอตายทำไงวะเนี่ย " 

  " ลำธารไง ปกติก็ไปตักจากที่นั่น " ไทนี่ตอบ

  " ไม่ต้งไม่ต้มเลยรึไง ? " แนชสงสัย

  " ต้งคืออะไร แต่ถ้าต้มก็ไปเก็บฟืนมาจากชายป่ามาก่อไฟแล้วต้มเอาซิ ในโรงนอนมีหม้อ ปกติก็เห็นกินเฉย ๆ ได้ วันนี้เ๹ื่๪๫มากซะงั้น แปลก ๆ " เหมยลี่เอ่ยออกมา

  -_- ปกติร่างนี้จะไม่ช่างถาม ไม่เ๹ื่๪๫มาก เขาคงทำตัวแปลกจากร่างเดิมมากเกินไป คิดได้แบบนั้น แนช ก็เขมือบขนมปังทั้ง 2 ก้อนลงคอไป 

  " ถ้ามีนมข้นหวานคงโอเค "

  " กินหมดเลยเหรออออ " อีก2คนที่นั่งข้าง ๆ เหวอพร้อม ๆ กัน 

  แปลกตรงไหนฟร๊ะ หิวขนาดนี้ ขนมปังแค่นี้ กินไม่หมดก็โกงละ

  " แล้วเที่ยงเ๯้าจะกินอะไร คงหิวมากใช่หรือไม่ เอาของข้าไปก็ได้นะ " ไทนี่บอกพร้อมยื่นขนมปังให้

  " นายเก็บไว้เถอะ " แนชตัดสินใจละว่าจะลองไปดูที่ป่าหลังสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า จะไล่ตามลำธารขึ้นไป อาจจะหาปลาหรือผักป่าเจอก็ได้ 

  " วันนี้พวกนายก็ไปหางานกัน 2 คนนะ วันนี้ฉันจะลองไปที่ป่าดู " แนชบอก

  " ไปทำอะไรละ เข้าไปลึก ๆ ไม่ได้นะ อันตราย ผู้ใหญ่บอกเขตชั้นในมีดันเจี้ยนอยู่ แล้วเ๯้าล่าสัตว์เป็๞หรือ อาวุธก็ไม่มี แล้วรู้จักผักด้วยหรือ ? " ไทนี่ถามรัว

  " ไม่ไปไกลหรอก แค่รอบนอกแหละ เพราะยังไงที่ไปหางานก็เพื่ออาหารอยู่ดี " แนชตอบพลางคิด ดันเจี้ยนหรอ

  " แล้วถ้าเ๯้าไม่ได้อารายเลยละ จะทำอย่างไร " เหมยลี่ถามต่อ

  " ก็มีพวกเธอไง " เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง " พวกเธอคงไม่ปล่อยให้ฉันหิวใช่ปะ " 

  เด็กทั้ง 2 นั่งฟัง และคิดว่าวันนี้เพื่อนคนนี้ของพวกเขาแปลก ๆ กริยาแปลก ๆ คำพูดก็แปลก ๆ เรียกพวกเขาว่า เธอบ้างละ นายบ้างละ ฉันบ้างละ ปกติไม่พูดแบบนี้

  ทั้งคู่จึงพยักหน้าแล้วเอ่ยคำว่า " อื้ม " ออกมาให้เด็กชายมั่นใจ แต่จริง ๆ ในใจชายหนุ่มในร่างเด็กชายนั้น แนชไม่ยอมหิวหรอกนะ ไม่ว่ายังไงก็ต้องหาอะไรให้ได้

  " แล้วจุดไฟยังไงละ ? " แนชเอ่ยถาม 

  " ลองให้ผู้ใหญ่ที่พอใช้เวทมนตร์ในชีวิตประจำวันได้จุดให้ หรือไม่ก็จุดเอง ไปขอหินเหล็กไฟจากทหารยามมาจุดก็ได้นะ " ไทนี่บอก

  " งั้นเดี๋ยวลองปั่นไม้เอาตอนเข้าไปในป่าละกัน ลองดู " เด็กชายพูดพลางคิดถึงวิธีที่เคยอ่านในเว็บ 

  " เ๯้าทำเป็๞ด้วยหรือ วิธีการโบราณนั่น " เหมยลี่ถาม เธอเคยเห็นทวดของเธอปั่น ๆ ไม้เพื่อให้ได้สะเก็ดไฟมาก่อไฟ 

  " ก็บอกจะลองเอาไง เคยได้ยินพรานที่เอาสัตว์ไปขายในเมืองตอนที่ไปหางานคุยกัน " เขาแถ 

  " เอาละ ไปหางานเพื่อของกินกันได้ละ ในหมู่บ้านจะมีงานไหมไม่รู้ อาจต้องเดินเข้าเมืองก็ได้นะ " แนชบอกเพื่อน ๆ พลางคิด ระหว่างเดินเข้าป่า กับให้เดินไปในเมือง เข้าป่าดีกว่า ใครจะบ้าเดินเป็๞ชั่วโมง ๆ

  " อื้ม เ๯้าก็ระวังตัวนะ พวกข้าเข้าไปเอาตะกร้าก่อน " พูดจบเพื่อนทั้ง 2 ก็เดินแยกจากไปในมือก็ถือขนมปัง คนละ 1 ก้อน 

  เออ ลืมเ๹ื่๪๫ตะกร้าเลยไง เกือบไปแล้ว แต่ละคนจะมีอุปกรณ์นี้ของตัวเอง ทำจากเปลือกไม้อะไรสักอย่างบวกกับเถาวัลย์สานเป็๞ตะกร้า สะพายหลังได้ ขนาดใหญ่พอประมาณ ไทนี่ทำให้แนขไว้ เขาเดินไปเอาตะกร้าที่วางไว้ข้าง ๆ ที่นอนของเขา แล้วเดินเลียบลำธารมุ่งหน้าเข้าป่าไป