การเปลี่ยนกลยุทธ์ในการเดินหมากกระดานหนึ่งมิใช่เื่ง่ายดายเพียงแค่เดินหมากไม่กี่ก้าว แต่เป็การคำนวณและวางกลยุทธ์ที่ซับซ้อนและลึกซึ้ง ต้องนำเอาความเป็ไปได้ทั้งหมดคำนวณลงไปด้วย
ทว่าหากเ้าคิดว่านางกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก เช่นนั้นเ้าคิดผิดแล้ว ในทางตรงกันข้ามตอนนี้ในสมองของนางพลันปรากฏให้เห็นกลยุทธ์การศึกใหม่ๆ หลายกลยุทธ์ นางกำลังใช้วิธีคัดออก จากนั้นเลือกวิธีที่ง่ายดายและมีประสิทธิภาพที่สุดวิธีหนึ่งออกมา!
เดิมทีจากสิ่งที่นางเรียนรู้มาแต่แรกนั้น ค่ายเจดีย์สามเหลี่ยมของเซวียนหยวนเช่อถือเป็หนึ่งในค่ายกลที่ร้ายกาจ ทว่าหลังจากที่นางได้ศึกษา 《ตำราทักษะการเดินหมากล้อม เวอร์ชั่น 2.0》แล้ว นางเพิ่งจะรู้ว่าค่ายกลเจดีย์สามเหลี่ยมเป็หนึ่งในค่ายกลอันร้ายกาจที่ก่อตัวได้ง่ายที่สุดชนิดหนึ่ง หากต้องรับมือกับนักเดินหมากธรรมดาสามัญ ใช้เพียงค่ายกลชนิดนี้ก็เพียงพอแล้ว!
ด้วยเหตุผลที่ค่ายกลเจดีย์สามเหลี่ยมเป็ค่ายกลที่ก่อขึ้นได้ง่ายที่สุด ดังนั้นจึงเป็ค่ายกลที่ถูกพบและถูกขัดขวางได้ง่ายที่สุดเช่นกัน ทันทีที่ฝ่ายตรงข้ามเป็ยอดฝีมือ อีกทั้งเป็คนระมัดระวัง ยังไม่ทันรอให้เ้าก่อค่ายกลเจดีย์สามเหลี่ยมสำเร็จ ฝ่ายตรงข้ามก็ทำลายแผนการของเ้าแล้ว!
สำหรับ “หานไท่ฟู่” ที่เป็นักเดินหมากยอดฝีมือระดับเจ็ด การเอาชนะเขาได้ด้วยค่ายกลเจดีย์สามเหลี่ยมหนึ่งหรือสองครั้งเป็เื่โชคช่วย หากใช้ค่ายกลเจดีย์เพื่อเอาชนะตลอด ย่อมเป็ไปไม่ได้ที่จะทำสำเร็จ!
ดังนั้น หาก้าเอาชนะ “หานไท่ฟู่” นางจะต้องใช้กลยุทธ์อื่น!
ทุกคนจับจ้องสายตาไปที่กระดานหมากใหญ่ แต่ละคนคอยืดคอยาว ล้วนกำลังรอคอยการเดินก้าวต่อไปของหมากขาว
ขณะที่ทุกคนกำลังจะถอดใจ หมากขาวเคลื่อนไหวในที่สุด หมากขาวเปิดทางมุมบนด้านซ้ายออก เป็ฝ่ายเริ่มโจมตีบ้าง!
ผู้คนที่รอยล้อมกันเข้ามาชมการเดินหมากพากันตื่นเต้น
“ดีเหลือเกิน! ในที่สุดหมากขาวก็โจมตี!”
“หมากขาวเล่นได้น่าเบื่อหน่ายมาก เคลื่อนไหวเสียที”
“นี่คือ้าโต้ตอบแล้วใช่หรือไม่”
“ไม่ว่าอย่างไร ข้าอยู่ข้างแม่นางเฟิง!”
“แม่นางเฟิง อย่าทำให้พวกเราผิดหวังเป็อันขาด!”
มู่ชิงหว่านร้อง “เชอะ” ออกมาอย่างดูแคลน
ภายในห้องทรงพระอักษร องค์ไท่จื่อน้อยเอามือเท้าแก้มของตนเอียงคอครุ่นคิด “หมากก้าวนี้ของเสด็จแม่ หมายความอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ”
เซวียนหยวนเช่อเคาะนิ้วมือกับโต๊ะเบาๆ ราวกับอยู่ในความคิดของตน เขาพลันหันหน้าออกไปด้านนอกแล้วพูดว่า “ไปดูเสียหน่อยว่า ผู้ที่เดินหมากดำ เป็ใครกันแน่”
มีเสียงรับคำสั่งจากด้านนอก จากนั้นมีเสียงฝีเท้าของคนออกไป
องค์ไท่จื่อน้อยเงยหน้าขึ้นกระพริบตาปริบๆ มองเขาอย่างประหลาดใจ
ภายในห้องพิเศษ เสวียน พลันเงียบสงบ หานไท่ฟู่ หานหลินเยว่และลู่ซงเทาทั้งสามคนจับจ้องกระดานหมากเงียบๆ บรรยากาศประหลาดอย่างที่สุด
นับั้แ่เริ่มเดินหมากจนถึงตอนนี้ ห้องพิเศษนี้ยังไม่เคยเงียบสงบเช่นนี้มาก่อน กระทั่งเด็กเดินหมากสองคนที่อยู่ภายในห้องยังถูกบรรยากาศประหลาดนี้ครอบงำไปด้วย ไม่กล้ากระทั่งจะหายใจเสียงดังด้วยเกรงว่าจะเป็การรบกวนสมาธิของพวกเขา
เนิ่นนาน หานหลินเยว่ส่งเสียงขึ้นมาก่อน “ดูเหมือนนางจะรู้แล้วว่าทางด้านของพวกเราเปลี่ยนคนเดินหมาก จึงเปลี่ยนกลยุทธ์การเดินหมาก”
ในความเป็จริง เฟิ่งเฉี่ยนไม่ได้คิดว่าทางฝ่ายพวกเขาเปลี่ยนคนเดินหมาก นางเพียงแต่เข้าใจว่าฝ่ายพวกเขามียอดฝีมือคอยชี้แนะ
หานไท่ฟู่แค่นฮึเสียงเย็น เขาก่นด่า “นางเด็กคนนี้ ร้ายกาจจริงๆ! ใช้วิธีร้ายกาจกับข้าเสมอ คิดว่าจะปั่นหัวข้าราวกับเป็คนโง่เขลาหรือไร”
หานหลินเยว่จดจ่อสมาธิอยู่บนกระดานหมาก “แม่นางเฟิงท่านนี้เป็คนใช้วิธีการให้ถูกกับคน ตอนนี้นางพอจะรู้และเข้าใจวิธีการเดินหมากของข้าแล้ว จึงเริ่มใช้กลยุทธ์ศึกใหม่ๆ แต่นางจะใช้กลยุทธ์อันใด”
ลู่ซงเทากำลังใช้ความคิดเช่นกัน “ในเมื่อนางเอาตัวคนเป็ที่ตั้งแล้วจึงเลือกวิธีการเดินหมาก เช่นนั้นพวกเราก็ต้องเปลี่ยนวิธีคิด หากพวกเราเป็นาง ขณะที่รู้ว่านักเดินหมากเปลี่ยนคนแล้วพวกเราจะรับมืออย่างไร”
หานหลินเยว่ “หากเป็ข้า ข้าจะต้องพยายามหาจุดอ่อนของอีกฝ่ายให้ได้ และลงมือกับจุดอ่อนของนาง!”
นางเงยหน้าขึ้นขวั่บเพื่อถามคนทั้งสอง “ศิษย์พี่ลู่ ท่านปู่ พวกท่านคิดว่าจุดอ่อนของข้าคืออะไร”
ลู่ซงเทาและหานไท่ฟู่สบตากันอย่างประหลาดใจปราดหนึ่ง แล้วพูดขึ้นพร้อมกันว่า “หวาดระแวงเกินไป!”
หานหลินเยว่มุมปากกระตุก
ไม่เสียแรงที่เป็ท่านปู่แท้ๆ และศิษย์พี่ของนาง ประโยคเดียวก็แทงเข้าสู่หัวใจของนางได้ทันที!
ทว่านางไม่อาจไม่ยอมรับว่าเป็เพราะนางหวาดระแวงเกินไป ดังนั้นในขณะที่นางหวาดระแวงเกินไป นางจึงใคร่ครวญการเดินหมากแต่ละก้าวของฝ่ายตรงข้ามอย่างละเอียด รักษาความระมัดระวังเอาไว้ จึงพูดได้ว่าจุดนี้นับเป็จุดเด่นและเป็จุดอ่อนในขณะเดียวกัน!
“ช่างเถิด ข้ายอมรับ ข้าหวาดระแวงเกินไป! เช่นนั้นพวกท่านคิดว่าก้าวต่อไปของข้าควรจะรับมืออย่างไร”
ครั้งนี้ หานไท่ฟู่และลู่ซงเทาได้แต่ใคร่ครวญ
เนิ่นนานลู่ซงเทาจึงเอ่ยปากขึ้นว่า “ท่านาุโหาน หากเป็ท่าน ท่านจะเดินหมากก้าวต่อไปอย่างไร”
หานหลินเยว่ดวงตาเป็ประกายราวกับกระจ่างแจ้ง ใช่แล้ว นิสัยของนางและท่านปู่นั้นตรงข้ามกัน นางระมัดระวังเกินไป แต่ท่านปู่นั้นตรงไปตรงมาเกินไป
ในเมื่อฝ่ายตรงข้ามเปลี่ยนกลยุทธ์ใหม่เพื่อรับมือกับนาง เช่นนั้นพวกเขาตอนนี้ควรจะเดินสวนทางกัน เดินหมากตามวิธีการของท่านาุโ อาจจะมีโอกาสที่จะฝ่าวงล้อมออกไปได้
หานไท่ฟู่ครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วชี้ไปที่กระดานหมากด้วยท่าทีเด็ดขาด “สู้! สู้กับนาง! จัดการนางให้ตาย!”
บนกระดานหมากใหญ่ หมากดำเดินลงไปในตำแหน่งที่กล้าหาญ!
คนทั้งหมดตื่นเต้นขึ้นมาอีกครั้ง
“ฮ๊า ในที่สุดหมากดำก็ลุกขึ้นมาสู้กับหมากขาวแล้ว!”
“นี่จึงจะเหมือนนิสัยของท่านาุโหาน! ตรงไปตรงมา!”
“ข้าคิดว่าหมากดำจะยังคงหยั่งเชิงท่าทีต่อไปเสียอีก”
“ถึงเวลาปะทะกันแล้ว อึดอัดเกินไป!”
ภายในห้องทรงพระอักษร เซวียนหยวนเช่อได้รับข่าวอย่างรวดเร็ว
“ทูลฝ่าา ได้ตรวจสอบชัดเจนแล้วพ่ะย่ะค่ะ! ผู้ที่เป็คนเดินหมากดำคือ หานหลินเยว่ หลานสาวแท้ๆ ของหานไท่ฟู่ มีหานไท่ฟู่และศิษย์พี่ของคุณหนูหาน ลู่ซงเทา คอยชี้แนะอยู่ข้างๆ พ่ะย่ะค่ะ” เสียงรายงานดังขึ้นจากด้านนอกประตู
ปลายนิ้วของเซวียนหยวนเช่อยังคงเคาะโต๊ะต่อไป ริมฝีปากยกขึ้นเล็กน้อยคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “หนึ่งต่อสาม น่าสนใจ!”
องค์ไท่จื่อกำหมัดแน่น พูดอย่างโกรธจัด “ฮึ พวกเขาทำเกินไปแล้ว!”
เซวียนหยวนเช่อยื่นมือไปบีบแก้มเล็กๆ ของเขาขณะพูดเนิบๆ “จำไว้ว่า บางครั้งหนึ่งบวกหนึ่งบวกหนึ่ง ไม่เท่ากับสามเสมอไป!”
องค์ไท่จื่อน้อยกระพริบตาปริบๆ อย่างไม่เข้าใจ
ในห้องพิเศษ หวง มือของเฟิ่งเฉี่ยนชะงักเล็กน้อย แววตาปรากฏให้เห็นความสงสัยแล้วพึมพำกับตนเอง “ตอบโต้แล้วหรือ นี่จึงจะเหมือนวิสัยการเดินหมากของหานไท่ฟู่! แต่ว่า...น่าแปลก น่าแปลกจริงๆ!”
มู่ชิงเซียวเห็นนางประเดี๋ยวส่ายหน้าประเดี๋ยวพูดกับตนเอง รู้ว่านางพบอุปสรรคเสียแล้วจึงอดที่จะพูดขึ้นมาไม่ได้ “เฮ้อ น่าเสียดายที่ฝีมือการเดินหมากของข้าไม่ดีพอ ช่วยอะไรเ้าไม่ได้!”
เฟิ่งเฉี่ยนพลันหันหน้ามาจ้องเขาเขม็ง
มู่ชิงเซียวตะลึงงัน แก้มทั้งข้างร้อนซู่ “มีอันใดหรือ ข้าพูดอะไรผิดหรือไม่”
เฟิ่งเฉี่ยนพลันหัวเราะออกมา ั์ตาดำขลับนั้นทอประกายเจิดจ้า และส่ายหน้า “ข้าโง่เขลาจริงๆ! เหตุใดข้าจึงคิดไม่ออกนะ”
“คิดอะไรไม่ออกหรือ” มู่ชิงเซียวไม่เข้าใจ
เฟิ่งเฉี่ยนหัวเราะอีก “ข้าว่าแล้ว เหตุใดพวกเขาจึงต้องจัดให้พวกเราอยู่กันคนละห้อง ที่แท้ก็เพื่ออำนวยความสะดวกในการโกง!”
“โกงหรือ” มู่ชิงเซียวยังคงไม่กระจ่างแจ้งอยู่นั่นเอง
เฟิ่งเฉี่ยนสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วถอนใจ “ตอนนี้ข้าเดินหมากกับหานไท่ฟู่ที่ไหนกัน เกรงว่าคู่ต่อสู้ของข้ามิได้มีเพียงคนเดียว!”
แววตาของมู่ชิงเซียวทอประกายวาบ เขากระจ่างแจ้งแก่ใจในที่สุด เขาลุกขึ้นจะพุ่งออกไปข้างนอก “เกินไปแล้ว! พวกเขาทำแบบนี้รังแกกันเกินไป!”
“พี่ใหญ่มู่ ช้าก่อน!” เฟิ่งเฉี่ยนร้องห้ามเขาเอาไว้ “ก่อนหน้าที่จะเริ่มเดินหมาก พวกเราเองไม่ได้บอกว่าห้ามมีผู้ช่วย ต่อให้ตอนนี้ท่านออกไปพูดเื่นี้ก็ไม่มีประโยชน์อันใด! ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือต้องชนะกระดานหมากนี้ให้ได้!”
มู่ชิงเซียวเดือดร้อนแทนนางที่ไม่ได้รับความเป็ธรรม “แต่เ้าเพียงคนเดียว พวกเขาตั้งหลายคน เ้าจะชนะพวกเขาได้อย่างไรกัน”
