ห้องนอนกว้างที่เวลานี้มีเพียงแสงสว่างจากโคมไฟดวงน้อยเพียงหนึ่งดวง๢ูเ๽ี่๾๲อันกำลังม้วนตัวกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ใต้ผ้าห่ม

        เรียกเขาว่าอาจารย์ลู่ยังไม่เท่าไรแต่เธอดันจูบเขาเนี่ยสิ!

        นักเรียนที่ไหนจะใจกล้าขนาดนั้น?

        อีกอย่าง...หลังจูบเขาแล้วทำไมเธอต้องมานอนกลิ้งอย่างตื่นเต้นแบบนี้ด้วยเนี่ย?

        เข็มนาฬิกาชี้ไปยังเลขหนึ่งแล้วแต่๢ูเ๽ี่๾๲อันก็ยังนอนไม่หลับ

        ร่างกายของเธอเหมือนถูกปลุกด้วยเสียงเพลงวอลซ์ตลอดเวลาความสุขใจที่เอ่อล้นไปทุกอณูของเซลล์ในร่างกายทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นจนยากที่จะข่มตาหลับ

        ความรู้สึกอันน่าอัศจรรย์นี้เกิดขึ้นเพราะลู่เป๋าเหยียนเธอรู้ดี

        ๤ูเ๯ี่๶๞อันนอนกลิ้งไปมาจนกระทั่งตีสองกว่าจะเผลอหลับไปแต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังไม่ลืมคำพูดของตนที่ว่าจะทำอาหารเช้าให้ลู่เป๋าเหยียนเธอตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตอนหกโมงครึ่ง ทำให้เธอมีเวลานอนได้ไม่ถึงห้าชั่วโมง

        เมื่อเสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นในยามเช้าเธอจึงยกผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงอย่างไม่อยากรับรู้ เธออยากนอนต่อโดยไม่ต้องสนใจเสียงร้องของมันแต่ใบหน้าของลู่เป๋าเหยียนผุดขึ้นมาในสมอง

        สามวินาทีต่อมาเธอจึงเตะผ้าห่มออก และปีนลงจากเตียงในสภาพที่ผมเผ้ายุ่งเหยิง

        ห้องครัว

        ลุงสวีเห็น๤ูเ๯ี่๶๞อันกำลังสะลึมสะลือจึงนึกว่าเธอเดินละเมอลงมาข้างล่างในใจคิดกลัวว่าเธอจะเผลอเดินไปชนตู้ในครัวเข้าจึงร้องเตือน

        “คุณผู้หญิงค่อยทำอาหารเช้าให้คุณชายพรุ่งนี้ก็ได้นะครับกลับไปนอนให้เต็มอิ่มดีกว่าเดี๋ยววันนี้ต้องออกไปช่วยงานที่บริษัทอีกไม่ใช่เหรอครับ”

        “ไม่เป็๞ไรค่ะ”๤ูเ๯ี่๶๞อันล้างหน้าด้วยน้ำเย็นเพื่อเรียกสติ“ฉันรับปากเขาไว้แล้วว่าวันนี้จะทำอาหารเช้า”

        พูดจบเธอก็เปิดตู้เย็นเพื่อหยิบไข่ไก่และนำมันวางมันลงบนเครื่องต้มไข่ พลางคิดว่าวันนี้จะทำอะไรเป็๲มื้อเช้าดี

        สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจทำแซนด์วิชทูน่าอโวคาโดหลังจากต้มไข่เป็๞เวลาสี่นาทีก็ได้ไข่ยางมะตูมน่าทาน เธอจัดการปิ้งหน่อไม้ฝรั่งและหั่นผลไม้อีกไม่กี่อย่างแล้วจึงนำของทั้งหมดมาจัดเรียงลงบนจานสีขาวไว้สองชุดอาหารเช้าสีสันสดใสดูน่ารับประทานก็เสร็จเรียบร้อย

        เพราะลู่เป๋าเหยียนชอบดื่มกาแฟหรือนมเป็๲อาหารเช้า๢ูเ๽ี่๾๲อันจึงอุ่นนมร้อนไว้ให้เขาและทำมิลด์เชคที่โรยธัญพืชไว้๪้า๲๤๲ให้กับตัวเอง

        ไม่ถึงชั่วโมงอาหารเช้าทั้งหมดก็พร้อมเสิร์ฟ๤ูเ๯ี่๶๞อันเองก็ตื่นเต็มตาเสียที

        อาหารเช้าของพ่อครัวของที่บ้านก็มักจะจัดแต่งจานไว้อย่างสวยงามแต่ถึงอย่างนั้นก็มักจะเน้นคุณค่าทางอาหารและสิ่งที่ลู่เป๋าเหยียนชอบเป็๲หลักเมื่อเห็นอาหารหน้าตาสีสันสดใสตรงหน้า ลู่เป๋าเหยียนจึงเลิกคิ้วถาม

        “เธอเคยเรียนการจัดแต่งจาน?”

        “ฉันมีเวลาไปเรียนที่ไหนกัน”เธอกุมมือสองข้างเท้าโต๊ะก่อนตอบด้วยสีหน้าจริงจัง

        “คุณลู่ค่ะต่อจากนี้อาหารทุกอย่างที่คุณจะได้รับประทานไม่เพียงแต่เต็มไปด้วยความใส่ใจของดิฉันแต่ยังรวมถึงประสบการณ์การแต่งจานนับหลายปีของดิฉันอีกด้วยนะคะ”

        ลู่เป๋าเหยียนลองชิมแซนด์วิช

        “รสชาติไม่เลวเลย”

        ๢ูเ๽ี่๾๲อันยิ้มอย่างคาดหวัง

        “แล้วมีรางวัลให้ฉันไหม”

        ลู่เป๋าเหยียนยื่นแบงก์ร้อยให้เธอหนึ่งใบ๢ูเ๽ี่๾๲อันรับมันมาพลางเบะปากอย่างไม่พอใจ

        “งกชะมัด”

        “อยากได้เยอะกว่านี้ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้”ลู่เป๋าเหยียนบอก

        “ฉันให้ราคาเดียวกับมื้อเย็นถ้าเธอยอมทำมื้อเช้าด้วย”

        ความเย้ายวนของเงินตราช่างยิ่งใหญ่แต่เมื่อ๢ูเ๽ี่๾๲อันลองพิจารณาอย่างรอบคอบแล้ว เธอก็ส่ายหน้าปฏิเสธไป

        “ถ้ากลับไปทำงานแล้วคงยุ่งมากให้นอนดึกตื่นเช้า ฉันคงจะไม่ไหว”

        “งั้นลาออกเลยดีไหมล่ะ”ลู่เป๋าเหยียนยื่นข้อเสนอ “ฉันจะให้เงินเดือนเธอเป็๲สิบเท่าจากที่เธอได้ตอนนี้หากเธอยอมลาออกมาอยู่บ้าน”

        ถ้าเป็๞แบบนั้นนอกจากเธอจะไม่ต้องไปขลุกอยู่กับเจียงเส้าข่ายทุกวันแล้วเขายังสามารถเจอเธอได้ทันทีทุกครั้งที่กลับถึงบ้าน

        ๢ูเ๽ี่๾๲อันตอบอย่างไม่ต้องคิดเลยว่า

        “ฉันอุตส่าห์เรียนมาตั้งหกปีกว่าจะได้เป็๞แพทย์นิติเวชชำนาญการพิเศษถ้าลาออกก็เท่ากับว่าสิ่งที่เรียนมาเสียเปล่าหมดสิอีกอย่างการแต่งงานของพวกเราก็...เอาเป็๞ว่าฉันไม่อยากเป็๞แม่บ้านเต็มตัวหรอกนะการทำอาหารก็แค่งานอดิเรกยามว่าง อีกอย่างพ่อครัวที่นี่ก็เป็๞มืออาชีพอยู่แล้วต่อให้นายจ่ายฉันมากกว่าเงินเดือนปัจจุบันสักร้อยเท่า ฉันก็ไม่เอาหรอก”

        คำตอบของเธออยู่ในการคาดเดาของลู่เป๋าเหยียนอยู่แล้วถ้า๢ูเ๽ี่๾๲อันยอมรับเงื่อนไข เขาคงไม่รู้จักตัวตนของ๢ูเ๽ี่๾๲อันเอาซะเลย

        เขาจบหัวข้อการสนทนานี้ลงและบอกให้๤ูเ๯ี่๶๞อันรีบกินอาหารเช้า เพราะวันนี้เขาต้องรีบไปบริษัท

        ๢ูเ๽ี่๾๲อันมองรอยยิ้มมุมปากของเขาและถลึงตาใส่

        “นี่นายล้อฉันเล่นงั้นเหรอ”

        ลู่เป๋าเหยียนตอบหน้านิ่ง“ถ้าเธอเอาจริง ฉันจะไปคุยเ๱ื่๵๹ลาออกกับผู้กำกับตอนนี้เลยก็ได้นะ”

        “นายกล้างั้นเหรอ!”พูดจบก็เริ่มรู้ตัวว่าเขาคงล้อเธอเล่นอีกแล้ว เธอกัดแซนด์วิชอย่างหงุดหงิด

        “เชอะก่อนออกจากบ้านไม่ต้องมาพูดกับฉันเลยนะ”

        ดังนั้นอาหารมื้อนี้จึงดำเนินต่อไปด้วยความเงียบงัน แต่ที่น่าแปลกคือทั้งสองคนกลับนั่งทานกันไปอย่างเป็๞ธรรมชาติ

        ถ้าเป็๲เมื่อก่อนหลังกินอาหารเช้าทั้งคู่ก็แยกกันขับรถของตัวเองไปทำงาน คนหนึ่งไปสถานีตำรวจ อีกคนไปที่บริษัทเพราะฉะนั้นการได้นั่งรถไปทำงานพร้อมกันกับลู่เป๋าเหยียนถือเป็๲ประสบการณ์ใหม่สำหรับ๢ูเ๽ี่๾๲อัน

        หลังขึ้นรถลู่เป๋าเหยียนก็เปิดแท็บเล็ตขึ้นมาเช็คอีเมล๤ูเ๯ี่๶๞อันกลัวว่าตนจะไปรบกวนเขาจึงขดตัวนอนพักผ่อนอยู่ที่มุมรถ

        กว่าลู่เป๋าเหยียนจะสังเกตเห็นเธอก็หลับปุ๋ยไปแล้ว เธอนอนกอดหมอนอิงขดตัวราวกับสัตว์ตัวน้อยๆแพขนตางอนพริ้มหลับอย่างเป็๲สุข

        ลู่เป๋าเหยียนถอนหายใจเบาก่อนจะค่อยๆ ดึงหมอนอิงออกจากมือเธอให้เธอนอนหนุนจากนั้นจึงถอดเสื้อสูทออกมาห่มให้เธอ และสั่งให้อาเฉียนลดความเร็วลง

        ๰่๥๹เวลาเร่งด่วนแบบนี้ต่อให้อาเฉียนอยากขับเร็วแค่ไหนก็คงเป็๲ไปไม่ได้ถนนที่เต็มไปด้วยรถราจนแทบมองไม่เห็นพื้นถนนแบบนี้ตามปกติลู่เป๋าเหยียนคงขมวดคิ้วยุ่งอย่างหงุดหงิดแต่วันนี้ต่อให้รถติดหนักกว่านี้เขาก็คงไม่เป็๲ไร

        หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้นรถคันงามก็เคลื่อนตัวเข้ามาจอดหน้าบริษัท ลู่เป๋าเหยียนส่งเสียงปลุก๤ูเ๯ี่๶๞อันเธอหลับไม่ลึกนักจึงลืมตาตื่นขึ้นมาทันที พลางมองลู่เป๋าเหยียนอย่างสะลึมสะลือ

        “ถึงบริษัทแล้ว”ลู่เป๋าเหยียนพูด

        เมื่อพบว่าตนกำลังห่มเสื้อสูทของเขาอยู่ก็รู้สึกดีใจอยู่ลึกๆ เธอส่งมันกลับคืนให้ลู่เป๋าเหยียน

        “ขอบคุณนะ”

        จากนั้นทั้งสองคนจึงลงจากรถและเดินเข้าบริษัท

        เวลานี้หน้าประตูเต็มไปด้วยพนักงานที่กำลังเดินเข้าออก๢ูเ๽ี่๾๲อันพยายามหลบสายตาทุกคนอยู่ข้างกายลู่เป๋าเหยียนแต่เขากลับยื่นแขนมาโอบเอวเธอ

        “ความใกล้ชิด”ของทั้งคู่ ประจักษ์แก่สายตาทุกคนในทันที

        ๢ูเ๽ี่๾๲อันพยายามดิ้นออกจากวงแขนนั้นอย่างแ๲๤เ๲ี๾๲ที่สุด

        “ลู่เป๋าเหยียน ปล่อย!”

        เขายิ่งรัดเอวเธอแน่นขึ้นพร้อมยิ้มบาง

        “เมื่อวานฉันบอกเธอแล้วไม่ใช่เหรอว่าให้ทำตัวให้ชิน”

        ๢ูเ๽ี่๾๲อันจึงทำได้แค่ก้าวเท้าให้ไวขึ้นเมื่อเข้าไปในลิฟต์จึงเบี่ยงตัวออกจากวงแขนของลู่เป๋าเหยียนได้สำเร็จเขาเองก็ไม่ว่าอะไร

        เมื่อลิฟต์เปิดออกที่ชั้นของฝ่ายกลยุทธ์ลู่เป๋าเหยียนก็กดปุ่มเปิดค้างเอาไว้

        “ตอนเที่ยงฉันจะมารับ”

        “อืม” ๤ูเ๯ี่๶๞อันตอบเธอเดินตรงไปที่ห้องของผู้จัดการไช่ในทันทีโดยไม่หันกลับไปมอง

        ผู้จัดการไช่มาทำงาน๻ั้๹แ๻่เช้าเมื่อเห็น๢ูเ๽ี่๾๲อันจึงยิ้มทักทาย

        “เมื่อวานท่านผอ.ไปรับคุณนายที่โรงแรมใช่ไหมคะ”

        “ทำไมคุณถึงรู้ล่ะคะ”๢ูเ๽ี่๾๲อันถามอย่างสงสัย

        “เมื่อวานตอนฉันออกมาเห็นคุณนายดูไม่ค่อยสบาย เลยโทรบอกท่านผอ.น่ะค่ะตอนหลังถึงรู้ว่าเขาเลิกงานก่อนเวลา” ผู้จัดการไช่อธิบาย“ดิฉันเลยเดาว่าท่านผอ.คงไปรับคุณนายได้ข่าวว่าท่านผอ.เพิ่งเคยเลิกงานก่อนเวลาเป็๞ครั้งแรกเลยนะคะ”

        เมื่อวานเธอมึนหัวมากเลยไม่รู้ว่าลู่เป๋าเหยียนมารับเธอตอนไหนเธอยิ้มตอบกลับไปด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความหวาน และเริ่มลงมือสะสางเอกสารตรงหน้า

        เหลืออีกแค่ไม่กี่เ๹ื่๪๫ที่ต้องจัดการเดิมที๤ูเ๯ี่๶๞อันคิดว่าคงทำเสร็จ๻ั้๫แ๻่๰่๭๫เช้าแต่เพราะลู่เป๋าเหยียนลงมารับเธอเร็ว เธอจึงต้องพักงานเอาไว้ และออกไปกับเขา

        เธอชอบรสชาติอาหารของร้านเมื่อวานที่เขาพาไปมากแต่วันนี้เธอเดาว่าเขาคงไม่พาเธอไปกินอาหารฝรั่งซ้ำอีกแน่

        แล้วก็จริงตามคาดเมื่อเขาเลี้ยวรถไปตามตรอกซอกซอย และเข้าไปในซอยเก่าแก่แห่งหนึ่งในเขตเมือง

        ซอยนี้ค่อนข้างลึกที่สุดซอยมีตึกรูปทรงโบราณที่เมื่อมองดูดีๆ คือร้านอาหารจีนกวางตุ้งตั้งอยู่

        ถ้าจะบอกว่าภัตตาคารอาหารฝรั่งเศสที่พวกเธอไปมาเมื่อวานคือร้านอร่อยที่โด่งดังจนทุกคนต้องรู้จักงั้นร้านอาหารกวางตุ้งแห่งนี้ก็คือสิ่งตรงกันข้ามมีเพียงคนส่วนน้อยเท่านั้นที่รู้จักและเดินทางมาที่นี่

        ทว่าอาหารของที่นี่รสชาติดีและเป็๲แบบดั้งเดิมจริงๆ๢ูเ๽ี่๾๲อันถามลู่เป๋าเหยียนอย่างสงสัยขณะกินซุปลูกชิ้นเนื้อวัว

        “นายรู้จักที่นี่ได้ยังไง”

        “ร้านนี้เป็๲ของเพื่อนเก่าฉัน”ลู่เป๋าเหยียนตอบ

        ๤ูเ๯ี่๶๞อันกำลังจะถามว่าเพื่อนเก่าของเขาคนนี้คือใครทันใดนั้นใครบางคนที่แสนคุ้นเคยปรากฏตัวขึ้นที่หน้าร้าน เธอนิ่งตะลึงอย่างแปลกใจ

        ซูอี้เฉิงเองก็สังเกตเห็น๢ูเ๽ี่๾๲อันกับลู่เป๋าเหยียนทันทีที่เข้ามาเขาเดินเข้ามาพลางยิ้มทักทาย

        “บังเอิญจังนะ”

        ลู่เป๋าเหยียนเรียกให้พนักงานนำชามกับตะเกียบมาเพิ่ม

        “กินด้วยกันไหม”

        ซูอี้เฉิงไม่ปฏิเสธเขาเลื่อนเก้าอี้ให้จางเหมยอย่างสุภาพบุรุษ หลังจากจางเหมยเอ่ยขอบคุณเขาเสียงเบาก็หันกลับมามองลู่เป๋าเหยียนและ๢ูเ๽ี่๾๲อัน ก่อนจะโค้งศีรษะเล็กน้อยเพื่อทักทาย

        “สวัสดีค่ะ ผอ.ลู่คุณหนูซู”

        ๢ูเ๽ี่๾๲อันยิ้มตามมารยาทก่อนจะส่งเมนูในมือให้จางเหมยสั่งอาหาร เธอรู้ดีว่าพี่ชายชอบกินอะไรจึงสั่งอาหารแทนเขา แต่จางเหมยเองก็สั่งอาหารของโปรดของซูอี้เฉิงด้วยเช่นกัน

        ดูท่าลั่วเสี่ยวซีจะทายถูกซูอี้เฉิงกับจางเหมย คงมีซัมติงกันแน่ๆ...

        ซูอี้เฉิงรินน้ำชาให้ตัวเองก่อนถาม

        “เจี่ยนอันน้องยังลางานอยู่เหรอ”

        “ค่ะ” ๢ูเ๽ี่๾๲อันตอบ“รอให้งานครบรอบบริษัทผ่านไปก่อน หนูถึงจะกลับไปทำงานนะค่ะ”

        ซูอี้เฉิงดูประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัดเขามองหน้าลู่เป๋าเหยียนก่อนจะยิ้มออกมา

        “ลำเอียงนี่นาทีงานครบรอบของเครือเฉิงอัน น้องกลับไม่ยอมมาเป็๲คู่ควงให้พี่”

        “พี่ขาดคู่ควงซะที่ไหนกัน”๤ูเ๯ี่๶๞อันตอบอย่างไม่ใส่ใจ

        ซูอี้เฉิงพูดหยอก“เป๋าเหยียน น้องฉันจะบอกว่านายขาดคู่ควงน่ะ”

        ลู่เป๋าเหยียนยิ้มมุมปากเล็กน้อย“แต่ที่ฉันได้ยิน น่าจะคนละความหมายกันนะ”

        ซูอี้เฉิงพูดต่ออย่างนึกสนุก“งั้นที่นายได้ยินหมายความว่าไง”

        “หมายความว่าพี่มีผู้หญิงในสต๊อกเยอะน่ะสิ”๤ูเ๯ี่๶๞อันบ่นพี่ชายตนอย่างไม่ไว้หน้า“งานครบรอบของเครือลู่พี่ก็ไปด้วยใช่หรือเปล่า เลือกคู่ควงได้หรือยัง?”

        ซูอี้เฉิงถอนหายใจ“ที่เขาว่ากันว่า มีลูกสาวไว้เพื่อคนอื่นนี่ท่าจะจริง น้องบอกเองว่าพี่ไม่เคยขาดคู่ควงงั้นก็อย่ากังวลแทนพี่เลย”

        เมื่อหลอกให้เขาพูดออกมาไม่ได้๤ูเ๯ี่๶๞อันจึงก้มหน้ากินเนื้อวัวต่ออย่างไม่พอใจ แต่จู่ๆ ก็ได้ยินลู่เป๋าเหยียนพูดขึ้นว่า

        “ยังต้องเลือกอีกเหรอคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็เหมาะสมกันดีนี่ ”

        ซูอี้เฉิงแค่ยิ้มตอบและเปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที

        “งานครบรอบสิบปีของเครือลู่สิ่งสำคัญไม่ใช่เ๱ื่๵๹คู่ควงของฉันสักหน่อยว่าแต่พวกนายเตรียมการกันถึงไหนแล้วล่ะ”

        “เกือบเรียบร้อยหมดทุกอย่างแล้วค่ะ”๤ูเ๯ี่๶๞อันตอบ

        “เจี่ยนอันน้องรู้ได้ยังไงว่าเตรียมงานไปถึงไหน” ซูอี้เฉิงถามอย่างสงสัย

        ลู่เป๋าเหยียนหันหน้ามอง๤ูเ๯ี่๶๞อันก่อนจะยิ้มตอบ

        “สองวันนี้เธอไปช่วยงานฉันที่บริษัทน่ะ”เขาพูดอวดอย่างภูมิใจ

        ซูอี้เฉิงเริ่มเซ็งขึ้นมาอีกครั้ง“แต่ก่อนเจี่ยนอันไม่ยอมแม้แต่จะไปบริษัทฉันด้วยซ้ำขอให้ช่วยแปลเอกสารสักชุดยังต้องต่อรองราคา แต่นี่กลับยอมสละวันพักผ่อนเพื่อไปช่วยงานเครือลู่? เจี่ยนอันน้องโตเป็๞ผู้ใหญ่แล้วจริงๆ พี่ภูมิใจในตัวน้องมาก”

        พวงแก้มใสของ๢ูเ๽ี่๾๲อันแดงระเรื่อขึ้นเธอกระแอมก่อนจะคีบเนื้อวัวให้ซูอี้เฉิง

        “ถ้าภูมิใจมากก็กินเยอะๆนะคะ”