ปัง!! เสียงฝ่ามือที่ทุบลงโต๊ะดัง มิกาเอลที่เพิ่งได้รู้ว่านาเซียหายออกไปหลังจากที่อันกลับมาจากจัตุรัส
“ค้นหาให้ทั่ว!!” มิกาเอลตะคอกเสียงดัง ทั้งใบหน้าของเขายังแดงก่ำไปด้วยความโทสะ เฮนรี่รีบสั่งให้อัศวินทั้งหมดของกาบริเอลทำการค้นหาอีกครั้ง
“เรียนท่านดยุก พบม้าอยู่ชายป่าหน้าเหมืองหินเวทขอรับ” อัศวินคนหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบมาด้วยความตื่นตระหนก
เกือบอาทิตย์แล้วที่นาเซียหายออกไป ร่างสูงเข่าแทบทรุดเมื่อได้คิดว่านาเซียออกไปยังเหมืองเพียงผู้เดียว
“หากยังหานางไม่พบ เ้าอย่าหวังที่จะได้มีชีวิตอยู่ต่อไป” มิกาเอลเอ่ยเสียงขู่ อันที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าสั่นกลัวใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาพลางก้มลงจดพื้นกระเบื้อง
“ดิฉันผิดไปแล้ว ท่านดยุกโปรดลงโทษดิฉันด้วยเถอะ” ร่างเล็กสั่นไหวด้วยเสียงสะอื้น มิกาเอลพุ่งตัวออกจากห้องทำงานทันที
"มิกาเอล เกิดอะไรขึ้น” อีเนสลูซี่ที่กำลังเดินสวนมาเห็นท่าทางโมโหโกรธของมิกาเอลที่กำลังจะสวนไปก็รีบเอ่ยถาม
“ท่านดัชเชสหายไปยังเขตติดกับป่าของสัตว์ปีศาจ” อีวอนเป็ผู้อธิบายแทน นางรู้จักกับอีเนสลูซี่มานานดังนั้นนางจึงตอบอย่างห้วน ๆ
“มิกาเอลมันอันตรายเกินไป ให้อัศวินไปตามหาเหอะ” อีเนสลูซี่คว้าแขนของเขาไว้ แต่แขนนั่นกลับสะบัดแรงจนร่างนางเซ
“เตรียมม้าให้ข้า” มิกาเอลสั่ง ในใจของเขาตอนนี้มีเพียงแต่ภาวนา อย่าให้เธอต้องเป็อะไรไป มันคือความผิดของเขา หากเขาไม่มัวแต่วุ่นวายไปจัดการาฏนั่นนางก็คงไม่ต้องหายไปเช่นนี้ ไม่คิดเลยว่าหลังจากที่เขาได้ออกไปจัดการทุกสิ่งอย่างกลับมาแล้วจะพบว่าภรรยาตนเองหายไป มิกาเอลมุ่งตรงไปยังเหมืองหินเวทก่อนจะพบร่องรอยของกรงเล็บสัตว์ปีศาจ สันกรามที่สบกันจนขึ้นลูกแววตาแดงก่ำด้วยความโกรธ เฮนรี่ตรวจดูบริเวณโดยรอบ อีวอนจับเส้นทางดู ความสามารถพิเศษของนางคือการจับต้องสิ่งต่าง ๆ เพื่อตรวจสอบเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้น
“ดัชเชสถูกสัตว์ปีศาจนั่นจับตัวไป” อีวอนรีบกล่าวเมื่อนางได้ทำการตรวจสอบดูจากการัักิ่งไม้หักที่นาเซียเคยแตะมัน
“มันอันตรายเกินไปนะครับ” เฮนรี่รีบปรามเมื่อมิกาเอละโขึ้นบนหลังอาชาสูงเขาจะปล่อยช้าไปกว่านี้ไม่ได้
“แต่นางเป็ภรรยาข้า เ้าจะให้ข้ารออยู่อย่างนี้รึไง”
“แต่ข้างหน้าก็เป็เขตของสัตว์ปีศาจ เกรงว่า”
“ก่อนนี้เราก็เข้ามาบุกในเขตของมัน ทำไมข้าจะต้องกลัวพวกมันด้วย ในเมื่อพวกมันเอาภรรยาข้าไป” น้ำเสียงสบถแทรกด้วยความโกรธเคือง มือหนากำบังเหียนม้าแน่นก่อนจะสะบัดแรง อาชาสูงพุ่งถลาตรงไปเบื้องหน้าอย่างเร็วก่อนที่สายหมอก และหิมะค่อย ๆ กลืนร่างสูงของเขาหายไป
มือเรียวค่อย ๆ ขุ้ยเขี่ยลงตรงแอ่งดูเหมือนเธอจะเห็นแสงบางอย่างส่องออกมา สัตว์ปีศาจปล่อยเธอทิ้งไว้เหมือนทุกครั้ง มันไม่ทำร้ายเธอหากเธอยังคงเชื่อฟังมัน แม้จะแปลกใจที่มันไม่ลงมือทำร้ายแต่เธอก็ยังคงเฝ้าระวังตัวเองเสมอ แสงสีฟ้าส่งประกายออกมาจากแอ่งที่มันนอน นาเซียพยายามใช้หินแหลมขุดลงไป “หินเวทเปลี่ยนกาย” เธอมองหินเวทที่ติดอยู่ด้านล่าง สัตว์ปีศาจนี้คงคาบมาไว้ นาเซียพยายามค่อย ๆ ขุดมันทีละน้อยก่อนที่มันจะหลุดออกมา “โชคดีจริงๆ” เธอบอกกับตัวเอง แต่เธอจะทำยังไงเพราะยังมองไม่เห็นทางออกไปได้ นี่เธอก็หายออกมานานมากแล้ว คงไม่มีใครคิดที่จะตามหาเธอเสียหรอก นาเซียตัดพ้อกับตัวเอง
คลืนนน เสียงหินที่ค่อย ๆ ขยับออก นาเซียกลับมานั่งตรงเดิมก่อนจะเก็บหินเวทนั้นไว้ในชุดของเธอ และเหมือนกับทุกครั้งสัตว์ปีศาจตนนี้กลับมาพร้อมผลไม้ให้เธอทุกครั้ง แม้มันจะไม่ได้ดูเป็มิตรกับเธอนักแต่มันก็ไม่ได้ฆ่าเธอเสียทีเดียว นาเซียลองค่อย ๆ ขยับที่จะออกไปใกล้บริเวณปากถ้ำ แต่มันกลับส่งเสียงดังจนเธอใต้องรีบกลับมาที่เดิม
แกร๊กก!! แกร๊กก!! เสียงหนึ่งดังนาเซียขยับตัวลุกดูเหมือนมีบางสิ่งกำลังมายังที่เธออยู่ เสียงร้องของสัตว์ปีศาจที่ดังขึ้น และเงียบหายไปเป็พัก ๆ เธอพยายามจ้องมองเงาตะคุ่มที่อยู่ไม่ไกลก่อนจะค่อย ๆ ชัดขึ้น
“มิกาเอล!!” ร่างสูงที่เปียกชุ่มไปด้วยหยาดโลหิต ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเื ในมือถือดาบแน่น นาเซียมองคนตรงหน้า เหมือนมันจะรู้สัตว์ปีศาจลุกขึ้นก่อนจะขวางตัวเธอไว้
“ถ้าแกยังอยากมีชีวิตอยู่ละก็ปล่อยภรรยาของข้ามาซะ” มิกาเอละโด่า เธอใไม่น้อยไม่คิดว่าเขาจะออกตามหาเธอได้ นาเซียกำลังที่จะวิ่งไปหาเขาแต่กลับถูกกรงเล็บของมันตวัดตีเข้าจะล้ม
ตุบ!! ร่างบางล้มฟุบตรงหน้า มิกาเอลรีบพุ่งตรงไปที่สัตว์ปีศาจทันที แต่นาเซียกลับลุกยืนขึ้นขวาง
“เดี๋ยว...มันไม่ได้ทำร้ายฉัน มิกาเอลหยุดก่อน” นาเซียรีบห้าม แต่แววตาเขายังคงขึงขวางจ้องมองไปยังสัตว์ปีศาจนั่น
“ที่มันไม่ทำร้ายก็เพราะในตัวเ้ามีทารกอยู่ยังไงละ” มิกาเอลเอ่ย เขารู้ดีว่าโชคดีแค่ไหนที่เขาได้พบนางที่ยังมีชีวิตอยู่ และต้องใแค่ไหนที่เขาได้รู้ว่านางกำลังมีทายาทของเขาอยู่ นาเซียแทบไม่อยากเชื่อเธอแทบไม่เคยรู้สึกอะไรเลย ไม่มีสัญญาณใด ๆ บ่งบอกว่าเธอกำลังตั้งครรภ์ แต่สำหรับ มิกาเอลแล้ว เขารู้สัญชาตญาณสัตว์ปีศาจนั่นเป็อย่างดี มิกาเอลพยายามจ้องตามันไว้เพื่อรอจังหวะที่จะพุ่งเข้าไปยังจุดสำคัญ การจ้องตามันคือหนทางที่จะช่วยให้มันไม่ทันระวังตัวได้ หลังจากนั้นเขาก็พุ่งทะยานเข้าไป แต่เขาเลือกที่จะไว้ชีวิตมันเพราะอย่างน้อยมันก็ช่วยดูแลลูกและภรรยาของเขาเป็อย่างดี
มิกาเอลพานาเซียกลับมายังปราสาทได้สำเร็จแต่ตัวเขากลับได้รับาเ็ไม่น้อย นาเซียถูกให้หมอมาตรวจดูอีกครั้ง และแน่นอนว่าเธอกำลังตั้งครรภ์แล้วจริง ๆ ‘ไม่นะ’ ในสมองของเธอสับสนวุ่นวายไปหมด ดูเหมือนจะเป็เื่ยากที่เธอจะหลบหนีออกไป สตรีที่ไร้สามีและยังมีกำลังตั้งครรภ์ มันช่างทำให้คิดหนักจริง ๆ
“อันท่านดยุกเป็ยังไงบ้าง” นาเซียเอ่ยถามทันทีเมื่ออันเปิดประตูเข้ามา
“มาดามดิฉัน....ขออภัยที่บกพร่อง” อันทรุดตัวลงกลางห้องร่างเล็กสั่นไหวสะอื้นสองมือยกปิดใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยสายน้ำตา นางคงกำลังกลัว นาเซียลุกเดินไปก่อนจะย่อตัวลงโอบกอดสาวใช้คนสนิท
“ไม่เป็ไรอัน เพราะเราเอง โชคดีจังที่เ้าไม่เป็อะไร” นาเซียกอดปลอบคนตัวเล็กเพียงครู่นางก็หายสะอึกสะอื้น
“มาดามท่านหมอบอกว่าท่าน.....”
“ใช่...เรากำลังตั้งครรภ์” นาเซียพยักหน้าตอบ
“ดีจริง ๆ ดีจริง ๆ” อันปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง นาเซียหลุดขำออกมาเล็กน้อย ต่อให้นางเสียใจหรือดีใจ นางก็ยังคงร้องไห้เช่นเดิม