หานรั่วซีเดินตรงมาหาเธอท่ามกลางสายตาผู้คน บรรยากาศรอบกายและเสียงจากรองเท้าส้นสูงที่ดังออกมาในทุกย่างก้าวของเธอนั้น สะท้อนรังสีการข่มขู่อย่างชัดเจน
ูเี่อันรับรู้ได้
ถ้าหานรั่วซีเป็มอนสเตอร์ตัวหนึ่งในเกม ก็คงเป็บอสเลเวลสูงสุด
เหล่าผู้ชมทั้งหลายต่างรอดูฉากการปะทะกัน ระหว่างแฟนสาวในข่าวกับภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายอย่างตั้งอกตั้งใจ
หานรั่วซียกนิ้วเรียวยาวที่ได้รับการดูแลเป็อย่างดีถอดแว่นกันแดด Prada ออก เผยให้เห็นใบหน้าอันงดงามอย่างชัดเจน ใครก็ตามที่ได้เห็นหน้าเธอตัวจริงเป็ครั้งแรกคงต้องตะลึงในความงามกันทุกคน ใบหน้าเธอเหมือนพระเ้าสรรค์สร้างออกมาตามสัดส่วนทองคำ สมบูรณ์แบบเสียจนคนมองลืมหายใจ
ในงานแต่ง คุณน้าถังเคยพูดกับลู่เป๋าเหยียนว่าเธอสวยขึ้นมาก ตอนนั้นปฏิกิริยาของเขานิ่งสนิทเหมือนจิบน้ำเปล่า
ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่า ถ้าเทียบกับผู้หญิงสวยระดับหานรั่วซีแล้ว เธอคงเป็เหมือนน้ำเปล่าจริงๆ
“คุณซู ต้องขอโทษแทนเสวียนเสวียนที่แสดงกิริยาไม่เหมาะสมด้วยนะคะ” ดวงตาคู่งามอันเ็าของหานรั่วซี ถึงแม้จะพูดคำว่าขอโทษ แต่ก็ยังคงรักษาท่าทางดั่งราชินี
สถานการณ์แบบนี้ ถ้าตอบกลับไปตามปกติว่า “ไม่เป็ไร” ูเี่อันคงต้องตกเป็รองในทันที ทว่าเธอไม่ใช่คนที่ใครจะมารังแกได้ง่ายๆ ขนาดนั้น
ทุกคนต่างรอดูปฏิกิริยาของูเี่อันอย่างไม่ละสายตา
“ฉันยอมรับคำขอโทษของคุณค่ะ” ูเี่อันยิ้มอย่างใจกว้าง แต่น้ำเสียงกลับเจือปนคำเตือนว่าคราวหน้าเธอไม่ยอมแน่ ทำให้เธอดูเข้มแข็งแต่ไม่ก้าวร้าว หานรั่วซีข่มเธอไม่สำเร็จ
ลู่เป๋าเหยียนยิ้มมุมปาก ดูท่าหากใครคิดจะรังแกภรรยาเขาคงไม่ง่าย
มีเพียงหานรั่วซีคนเดียวที่ไม่รู้สึกแปลกใจอะไร เท่าที่เธอสืบมา ูเี่อันหาเลี้ยงตัวเองั้แ่เข้ามหาวิทยาลัย แถมไปเรียนต่อสาขานิติเวชที่ต่างประเทศด้วยตัวคนเดียว นอกจากนี้ยังจบมาพร้อมใบประกอบฯ ศัลยแพทย์อีก พอเรียนจบเข้าทำงานสถานีตำรวจได้ไม่นานก็ช่วยคลี่คลายคดีใหญ่ไปหลายคดีในวัยแค่ยี่สิบสี่ปี ผู้หญิงแบบนี้คงไม่ปล่อยให้ใครมารังแกได้ง่ายๆ อยู่แล้ว
เมื่อเจอคู่แข่งที่สูสี หานรั่วซีก็รู้สึกอยากเอาชนะขึ้นมา
“เป๋าเหยียน ช่วยหาที่เงียบๆ คุยกันเื่พรีเซนเตอร์โฆษณาหน่อยได้ไหมคะ”
หานรั่วซีเรียกชื่อลู่เป๋าเหยียนอย่างสนิทสนมโดยไม่สนใจูเี่อันสักนิด นี่คือการประกาศศึกอย่างชัดเจน!
ถ้าเธอปล่อยให้ลู่เป๋าเหยียนไปกับหานรั่วซี เธอจะแพ้ทันที แต่ถ้าเธอบอกเขาว่าอย่าทิ้งเธอไปเลย เธอกลัว แล้วทำตัวติดกับสามีไม่ยอมห่างก็ไม่ได้ เื่ไร้รสนิยมแบบนั้นเธอคงทำไม่ลง แถมคนโบราณยังว่ากันว่า คนดีเขาไม่ขัดขวางเื่ของผู้อื่นอีก...
ลู่เป๋าเหยียนวางแก้วไวน์ในมือลง “ไปที่ห้องรับรอง”
“ค่ะ” หานรั่วซียิ้มแล้วจึงก้าวขาเรียวยาวเดินตามลู่เป๋าเหยียนไปที่ห้องรับรอง ผู้คนรอบข้างหันมามองูเี่อันด้วยสายตาสงสาร
ูเี่อันมองเพดานพลางคิด
‘สองคนนี้ทำอะไรโจ่งแจ้งขนาดนี้ แล้วทำไมเมื่อก่อนไม่ยอมรับสักทีว่าคบกันอยู่นะ พวกคนรวยนี่เข้าใจยากจริงๆ’
“เหม่ออะไรอยู่” เสียงไม่ค่อยสบอารมณ์ของลู่เป๋าเหยียนดังขึ้น
ูเี่อันจึงรู้ตัวมองกลับไป ไม่รู้ว่าเขาหยุดเดินั้แ่เมื่อไร เขาขมวดคิ้วพร้อมยื่นมือมาหาเธอ
“ไปกับฉัน”
เธอถลึงตามองเขาอย่างไม่เข้าใจ แล้วจึงยื่นมือออกไป พูดเสียงเบา
“ฉันอุตส่าห์ให้โอกาสนายอยู่กับแฟนสองต่อสอง นายคิดจะทำอะไร จะพา กขค อย่างฉันไปด้วยเพื่อ?”
ลู่เป๋าเหยียนนึกขึ้นได้ว่าแม่ของเขาชอบพูดอยู่บ่อยๆ ว่า เจี่ยนอันเป็เด็กเข้าใจง่าย
“เข้าใจอะไรง่ายจริงเสียด้วย” เขายกมุมปากเหมือนจะยิ้มก็ไม่เชิง
ูเี่อันกะพริบตา นี่เขากำลังชมเธอ? แต่ทำไมคำพูดมันดูแปลกๆ?
ในสายตาของผู้ชมทั้งหลาย เื่นี้ชักจะซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ
“ฉันนึกว่าูเี่อันจะไม่ตอบโต้อะไรเสียอีก ที่ไหนได้เธอรู้อยู่แล้วจะว่าชนะ ลู่เป๋าเหยียนยังไงก็ต้องพาเธอไปด้วย”
“ครั้งแรกเลยนะที่หานรั่วซีแพ้ไม่เป็ท่า ทั้งๆ ที่ฝั่งตรงข้ามไม่ได้ลงแรงอะไรเลย”
หานรั่วซีไม่แม้จะหันกลับไปมอง เธอยังคงรักษาท่าทีเย่อหยิ่งเอาไว้ แต่มือขาวคู่นั้นกลับกำแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว
เธอไม่ยอมแพ้แน่!
ทันใดนั้น จู่ๆ ก็มีผู้ชายโผกผ้าสีดำปกปิดใบหน้ามองเห็นเพียงแต่ดวงตา วิ่งออกมาจากห้องรับรองโดยที่ทุกคนไม่ทันตั้งตัว
ชายคนนั้นหยิบมีดขึ้นมา แล้วจี้ไปที่คอของหานรั่วซี
“กรี๊ด!” หานรั่วซีส่งเสียงร้อง แขกในงานต่างใจนขวัญหนีดีฝ่อ ถอยหลังออกไปอย่างกลัวตนเองจะได้รับอันตราย
ลู่เป๋าเหยียนหรี่ตามอง ั์ตาของเขาเต็มไปด้วยความเ็า
ถึงโจรจะปิดบังหน้าตาไว้ แต่เขาก็ดูออกว่าคือเส้าิเหริน รองผู้จัดการเครือบริษัทตระกูลเส้าที่เพิ่งล้มละลาย เพราะพ่ายแพ้ในการแข่งขันทางธุรกิจกับบริษัทเขา เส้าิเหรินยังมีพี่ชายอีกคนหนึ่งชื่อ เส้าิจง ซึ่งเป็ผู้จัดการใหญ่
“ลักพาตัว?” ูเี่อันเรียกสติตัวเองกลับมาอย่างรวดเร็ว พลางสะบัดมือออกจากมือลู่เป๋าเหยียน
“ฉันจะไปแจ้งตำรวจ”
“อย่าไปไหนมั่วซั่ว” ลู่เป๋าเหยียนกุมมือเธอแน่น “ตอนนี้ที่นี่อันตราย” เส้าิจงอาจจะมาด้วย เพียงแต่ไม่รู้ว่าตอนนี้ซุ่มรอโอกาสอยู่ที่ไหน
ูเี่อันไม่รู้ว่าอาจจะมีโจรลักพาตัวอยู่อีกคน จึงชี้ไปทางมีดที่จี้อยู่บนคอของหานรั่วซี
“หานรั่วซีตอนนี้ตกอยู่ในอันตราย ปล่อยฉัน ฉันจะไปติดต่อสารวัตรเหยียน”
“ลู่เป๋าเหยียน!” เส้าิเหรินเรียกเสียงดัง “มานี่เดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะทำให้ยัยนี่เสียโฉมซะ!”
ทุกคนส่งเสียงร้องอย่างใ หานรั่วซีหน้าซีดขาว ลู่เป๋าเหยียนมองไปทางนั้น ูเี่อันก็ถือโอกาสที่เขาถูกเบนความสนใจ สะบัดมือเขาออกแล้ววิ่งจากไป
เธอวางมือถือไว้ในล็อกเกอร์เก็บของด้านนอก ตอนที่เธอเพิ่งบอกพนักงานไปเอามาให้ คอเธอถูกมีดเย็นเฉียบจี้เข้ามา พร้อมเสียงของผู้ชายที่ดังมาจากด้านหลัง
“คิดจะแจ้งตำรวจเหรอคุณนายลู่ ช่างไร้เดียงสาเสียเหลือเกิน!”
หัวใจเธอแทบหยุดเต้น เริ่มเข้าใจว่าทำไมลู่เป๋าเหยียนถึงบอกว่าที่นี่ไม่ปลอดภัย
“พวกนายไม่ได้มาแค่คนเดียว?”
“จะลักพาตัวหานรั่วซีทั้งที จะทำงานคนเดียวได้ยังไง”
เส้าิจงแกว่งมีดที่จี้อยู่บนคอูเี่อันไปมา เหมือนกับว่าสามารถปาดคอเธอได้ในชั่ววินาที พนักงานมองภาพนั้นอย่างใจนทำอะไรไม่ถูก
แตู่เี่อันกลับไม่มีท่าทีหวาดกลัวแต่อย่างใด เธอยิ้ม “พวกนายมั่นใจว่าจะลักพาตัวฉัน?”
“ยังมีกะจิตกะใจมาถามคำถามฉันอีกนะ ไม่คิดจะขอร้องให้ฉันไว้ชีวิตเธอเหรอไง” มีดของเขายิ่งจ่อเข้ามาใกล้คอเธอมากขึ้นไปอีก “ไม่กลัวตาย?”
“ถ้าฉันไม่กลัวตายก็คงไม่แต่งงานกับลู่เป๋าเหยียนหรอก” ูเี่อันเบ้ปาก “ว่าแต่ หากฉันขอให้นายไว้ชีวิตแล้วนายจะปล่อยฉันหรือไง”
เส้าิจงยิ้มอย่างสนใจ “เธอคิดว่าไงล่ะ”
“…” ูเี่อันไม่อยากตอบอะไรทั้งนั้น ถ้าการขอร้องมันได้ผล แล้วพวกโจรพวกนี้จะมาจับตัวเธอทำไมกัน
“ฮึ ท่าทางเธอจะน่าสนใจกว่าหานรั่วซีซะอีก ฉันจะรอดูสิ ว่าลู่เป๋าเหยียนจะเลือกใคร”
เส้าิจนผลักเธอให้เดินเข้าไปที่ห้องจัดงาน ร้องเรียกลู่เป๋าเหยียนอย่างไม่เกรงกลัว
“ลู่เป๋าเหยียน! ดูสินี่ใครเอ่ย”
ลู่เป๋าเหยียนเริ่มสังหรณ์ใจไม่ดี เขาหันกลับไปมอง ูเี่อันกำลังถูกเส้าิจงจับตัวไว้
สายตาของลู่เป๋าเหยียนเย็นเหยียบอย่างน่ากลัว “นายคิดจะทำอะไร”
เส้าิจงยิ้มเย็น “ตอนแรกนายบังคับให้ฉันเลือก ตอนนี้ถึงตานายแล้วว่า ระหว่างแฟนเก่ากับเมียนาย นายจะเลือกใคร ฉันจะไว้ชีวิตให้สักคน ส่วนอีกคนต้องออกไปกับพวกฉัน”
“ปล่อยเธอ” ลู่เป๋าเหยียนพูดเสียงเย็นพร้อมเดินไปทางเขา สีหน้าของเขาดั่งเทพเ้าแห่งความตายที่พร้อมจะทำลายทุกสิ่งตรงหน้า “ไม่อย่างนั้นพวกนายไม่จบง่ายๆ แค่การล้มละลายแน่”
“พวกฉันพร้อมจะแลกชีวิตกับงานนี้อยู่แล้ว อย่างมากก็แค่ตาย!” เส้าิจงอยากจะแก้แค้นเขาใจจะขาด
“คนที่ถูกพวกฉันพาไปจะโดนอะไรบ้าง ไม่ต้องบอกก็คงรู้ใช่ไหม” เส้าิจงพูดพลางลูบแก้มูเี่อัน สิ่งที่เขาจะทำไม่ต้องบอกทุกคนก็เข้าใจในทันที