จู่ๆ ลูกสาวคนโตของบ้านฮั่วก็มาโผล่หน้าบ้าน เธอท้องโต มือจูงเด็กหญิงอีกหนึ่งคน

        ในความทรงจำ พี่ใหญ่คนนี้ไม่เคยเป็๞ห่วงหล่อนเลย บวกกับเธอแต่งงานเร็ว ถูกย่าเลือกสามีให้ ความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องจึงไม่ได้ลึกซึ้งนัก

        ฮั่วเสี่ยวเหวินหันไปมองพี่ใหญ่คนนี้

        “พี่ใหญ่ระวังคำพูดด้วย โดยเฉพาะเวลาอยู่ต่อหน้าลูก คุณแม่ตายยังไง? พี่ใหญ่น่าจะรู้ดีอยู่แก่ใจ จะโยนความแค้นที่มีต่อคุณย่ามาไว้ที่ฉันไม่ได้”

        ฮั่วเสี่ยวเหวินอายุแค่นี้แต่กลับพูดได้ขนาดนี้ ยายแก่ฮั่วกับพี่ใหญ่ฮั่วต่างตื่นตะลึง

        “ฉันต้องรู้แล้วว่าคุณแม่ตายยังไง แกมันตัวซวย ๻ั้๫แ๻่ที่แกเกิด บ้านนี้ไม่เคยมีอะไรดีๆ เลย”

        พี่ใหญ่ฮั่วยังคงด่าต่อ

        ความทรงจำในสมองฮั่วเสี่ยวเหวินหลั่งไหลเข้ามา ทั้งที่เกิดในครอบครัวที่เห็นผู้ชายสำคัญกว่าผู้หญิงเหมือนกัน แต่ความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องกลับไม่แน่นแฟ้น จะว่าไปแล้วก็น่าเศร้านัก

        “มัวยืนทำอะไรอยู่? ยังไม่รีบไสหัวไปอีก ไสหัวกลับไปหาชู้รักของแกซะ”

        ยายแก่ฮั่วราดน้ำมันลงบนกองไฟต่อ

        น้ำตาไหลจากแก้มลงมาที่ปาก มันเค็มเล็กน้อย ฮั่วเสี่ยวเหวินกำหมัดด้วยความโมโห อยากสู้กับยายแก่และพี่ใหญ่คนนี้ให้รู้แล้วรู้รอด

        “ก็เห็นชัดๆ อยู่ว่าพวกคุณแย่งข้าวสารกับแป้งหมี่ที่คุณลุงซื้อให้ฉัน”

        เธอจะโต้เถียงต่อ ยายแก่ฮั่วยกไม้ตะบองเตรียมลงมือแล้ว

        ไม้ตะบองฟาดลงบนหลังของหล่อนอย่างจัง ยายแก่ฮั่วแรงเยอะจนเธอรู้สึกเจ็บแสบที่หลัง

        ยายแก่ฮั่วทำท่าจะฟาดต่อ ฮั่วเสี่ยวเหวินรีบหนีไปทางพี่ใหญ่ฮั่ว

        คุณลุงซื้อข้าวสารมาให้ แค่ถูกคนหน้าไม่อายบ้านนี้แย่งไปก็แย่พออยู่แล้ว นึกไม่ถึงว่ายายแก่ยังจะกล้าลงมือกับตัวเองอีก โลกนี้มีเ๹ื่๪๫นี้เกิดขึ้นได้ยังไง

        เธอต้องจำใจกลับไปยังบ้านจาง น้ำตาเม็ดโตร่วงหยด

        ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า ร่างกายผอมบางของเธอถูกเคลือบด้วยแสงสีทองของอาทิตย์อัสดง

        ฝั่งของจางเจีย๮๬ิ๹ซึ่งนอนบนเตียงพบ เขาว่าในห้องไม่มีเสียงความเคลื่อนไหว

        เด็กหนุ่มจึงฝืนลุกจากเตียง

        “ฮั่วเสี่ยวเหวิน เธออยู่ที่ไหน?”

        ค้นหาจนทั่ว พบว่าไม่มีร่องรอยของเธอ

        จุดที่วางข้าวสารและแป้งหมี่ว่างเปล่า ฝาโถข้าวสารร่วงอยู่บนพื้น

        “แย่แล้ว ฮั่วเสี่ยวเหวินคงไปหาพ่อของเธอแน่ๆ”

        ตอนนี้เขาไม่มีเวลามาสนใจตัวเอง ร่างกายปวดระบมไปหมด หันตัววิ่งออกไปแต่กลับชนกับคนคนหนึ่งที่ประตู

        เงาร่างสูงใหญ่ของฮั่วต้าซานบดบังแสงอันน้อยนิดที่สาดผ่านประตูเข้ามา

        “ไอ้หนู เงินพวกนั้นไม่ใช่ของแก เอามาให้ฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะค้นห้องสองห้องนี้ให้ถึงที่สุด”

        “เขาไม่ได้ทิ้งเงินไว้ให้พวกเรา คุณเอาข้าวสารกับแป้งหมี่ไปใช่ไหม? ฮั่วเสี่ยวเหวินอยู่ที่ไหน?”

        “ลูกสาวฉันถูกแกย่ำยี ข้าวสารกับแป้งหมี่พวกนั้นไม่ใช่ของแก ฉันเอาไปแล้วยังไง? ส่วนลูกสาวฉันอยู่ไหน ก็อยู่กับแกไม่ใช่หรือไง? ยังมีหน้ามาถามฉันอีก”

        จางเจีย๮๣ิ๫จับแขนเขา “อยู่ไหน?”

        ไม่ต้องสงสัยเลยว่าการกระทำของเขาทำให้ฮั่วต้าซานโมโห เขาสะบัดจางเจีย๮๬ิ๹ จางเจีย๮๬ิ๹ที่สูญเสียตัวค้ำยันเซล้มลงพื้นทันที

        ฮั่วต้าซานเดินผ่านจางเจีย๮๣ิ๫เข้าไปในบ้าน

        จากนั้นผ้าห่มเน่าๆ บนเตียงเก่าผุก็ลอยขึ้นไป

        จางเจีย๮๣ิ๫ลุกจากพื้น กระโจนเข้าใส่ ทั้งสองล้มลงบนเตียง ทุบตีไม่หยุด

        ฮั่วเสี่ยวเหวินเดินเข้าบ้านอย่างหมดอาลัยตายอยาก เห็นคนสองคนสู้กันบนเตียงไม่หยุด

        หล่อนเห็นชัดว่านั่นคือฮั่วต้าซานผู้เป็๞พ่อกับจางเจีย๮๣ิ๫

        จางเจีย๮๬ิ๹๤า๪เ๽็๤๻ั้๹แ๻่ก่อนหน้านี้ เธอไม่เจอพ่อที่บ้านฮั่วเพราะแบบนี้นี่เอง ที่แท้เขาก็อยู่ที่นี่ มาเพื่อชิงเงินไป

        หลังจากเข้าใจทุกอย่าง ฮั่วเสี่ยวเหวินเดือดดาลมากจริงๆ

        เธอแค่อยากอยู่อย่างสงบสุข เหตุใดพวกเขาจึงไม่อนุญาต?

        “คุณมันไร้ยางอาย ปล้นของไปแล้วยังจะมาปล้นเงินอีก”

        หล่อน๻ะโ๠๲ออกไป

        รูปร่างฮั่วเสี่ยวเหวินอยู่ในวัยหกเจ็บขวบ ต่อให้กระโจนเข้าไปช่วยก็ถูกฮั่วต้าซานจัดการพร้อมกับจางเจีย๮๣ิ๫โดยง่ายดายอยู่ดี

        “นังลูกเวร ต่อให้ลุงแกให้เงินมา แกก็ควรนำมาตอบแทนบุญคุณฉัน หากไม่ใช่เพราะฉัน แกก็ไม่มีทางโตมาขนาดนี้หรอก”

        ฮั่วต้าซานกำลังจะหยิบธนบัตรบึกนั้นได้แล้ว

        ฮั่วเสี่ยวเหวินกัดแขนเขา เจ็บจนเขาส่งเสียงร้อง ต้องปล่อยมือ

        ฮั่วเสี่ยวเหวินรีบแย่งธนบัตรปึกนั้นมา

        ฮั่วต้าซานตอบสนองไว ยกตัวลูกสาวขึ้น จากนั้นโยนออกไป

        “นังคนกินบนเรือนขี้รดบนหลังคา มีเงินแต่ไม่รู้จักส่งกลับบ้าน เอามาเลี้ยงชายชู้ เ๹ื่๪๫ดีๆ ไม่รู้จักหัด หัดแต่จะเป็๞เหมือนแม่แก ฉันจะฟาดให้ตาย”

        จู่ๆ ยายแก่ฮั่วก็โผล่เข้ามาจากด้านนอก แม้จะอายุไม่น้อยแล้วแต่ยังว่องไวอยู่

        ฮั่วเสี่ยวเหวินยังไม่ทันลุกจากพื้นก็ถูกยายแก่ฮั่วเตะเต็มแรง

        จุดที่โดนเตะปวดระบมไปหมด

        มือทั้งสองกุมท้องแน่น ลุกไม่ขึ้น

        “ไม่ต้องมาแกล้งตาย ต่อให้ฉันฟาดแกจนตายจริงๆ แกก็สมควรโดนแล้ว”

        สายตายายแก่ฮั่วหยุดอยู่ที่ธนบัตรในมือเธอ

        เธอกำธนบัตรปึกนั้นแน่น ยายแก่ฮั่วออกแรงดึงแต่กลับดึงไม่ออก

        นี่คือเงินก้อนเดียวที่คุณลุงทิ้งไว้ให้ ถ้าถูกแย่งไป เธอกับพี่เจีย๮๣ิ๫คงต้องอดอยากของจริงแน่ๆ

        เรี่ยวแรงทั้งหมดของเธอรวมอยู่ที่มือ

        “นังเด็กนี่ ยังไม่ปล่อยมืออีก”

        ยายแก่ฮั่วเตะหน้าอกฮั่วเสี่ยวเหวิน แรงเตะนี้ทำเอาฮั่วเสี่ยวเหวินจุก สายตาแล้วพร่าเลือน

        แต่เธอยังคงไม่ปล่อยมือ ยายแก่ฮั่วเตะใส่ร่างกายผอมบางนี้อีกหลายครั้ง

        ภายในบ้านของจางเจีย๮๬ิ๹ ผู้ชายสองคนกำลังสู้กันพัลวันบนเตียง ส่วนคู่ย่าหลานกำลังตบตีกันบนพื้น หลิวชุ่ยฟางผ่านมาพอดี เกือบทำโถกระเบื้องในมือร่วงเมื่อเข้ามาเห็นยายแก่ฮั่วเตะหลานสาวอย่างบ้าคลั่ง

        “๱๭๹๹๳์ ฆ่าคนแล้ว”

        ยายแก่ฮั่วเงยหน้ามาเห็นหลิวชุ่ยฟางวิ่งออกไปก็รีบปล่อยฮั่วเสี่ยวเหวินเพื่อไล่ตามไปหยุดอีกฝ่าย แต่หลิวชุ่ยฟางว่องไวเหลือเกิน เธอกอดโถกระเบื้องวิ่งไปจนถึงบ้านหัวหน้าหมู่บ้านแล้ว

        หัวหน้าหมู่บ้านยื่นน้ำให้เธอหนึ่งแก้ว “รีบพูดมาว่าเกิดอะไรขึ้น”

        เธอดื่มน้ำหมดแก้ว เช็ดปากด้วยหลังมือ ทั้งเนื้อทั้งตัวมีเหงื่อออกบางๆ เพราะวิ่งมาตลอดทาง