"แล้วอะไรอีก?"

        เหลียนเซวียนไม่ยอมให้นางตีมึนปล่อยเ๹ื่๪๫ผ่านไปง่ายๆ

        "ยังจะมีอะไรอีกเล่า ไม่มี้... อีกสักครู่นวดแป้งห่อเกี๊ยวเสร็จก็ได้กินแล้ว"

        เซวียเสี่ยวหรั่นปฏิเสธที่จะให้ความร่วมมือ คิดหาทางหลบเลี่ยง

        ครานี้เหลียนเซวียนไม่ยอมปล่อยนางไป นิ้วมือเรียวลูบขอบถ้วยเบาๆ สีหน้าคล้ายไม่นำพา แต่รังสีกดดันแผ่กำจายรอบด้าน

        เซวียเสี่ยวหรั่นเริ่มแข็งข้อกัดฟันสู้อีกหนจนรู้สึกว่ามีเหงื่อไหลซึมทั้งฝ่ามือและฝ่าเท้า หัวใจก็เต้นแรงขึ้นอย่างไม่อาจหยุดยั้ง

        ผ่านไปครู่หนึ่ง เซวียเสี่ยวหรั่นเริ่มมีเหงื่อไหลเต็มหน้าผาก ท้ายที่สุดก็ต้องยอมจำนนต่อสายตาดั่งน้ำบ่อลึกของเหลียนเซวียนถอดเกราะเหล็กทิ้งไป

        "ข้า... แวะเอาของไปเผาทิ้งด้วย" เซวียเสี่ยวหรั่นมุ่ยหน้า เอ่ยปากอย่างไม่เต็มใจ ยามเผชิญหน้ากันตัวต่อตัว เธอต้องยอมแพ้

        "เผาสิ่งใด?" นิ้วมือที่เห็นข้อนิ้วชัดเจนยังคงไล้บนถ้วยน้ำอย่างงามสง่า

        "เสื้อผ้า รองเท้า หวี" เซวียเสี่ยวหรั่นเลือกที่จะบอกเพียงส่วนเดียว เหลียนเซวียนเคยใช้หวีของเธอมาก่อน ปิดบังไม่ได้

        "เหตุใดต้องเผา" เหลียนเซวียนนิ่งไปชั่วครู่ สุดท้ายก็ยังเอ่ยถามออกมา

        เซวียเสี่ยวหรั่นก้มหน้ามองพื้น "รูปแบบของเสื้อผ้าอาภรณ์ที่พวกเราใช้ที่โน่นแตกต่างกับของพวกท่านเกินไป"

        "เพียงเท่านี้เองหรือ" เหลียนเซวียนจ้องมา

        "วัสดุที่พวกเราใช้ก็ไม่เหมือนกัน" เซวียเสี่ยวหรั่นก้มหน้าลงต่ำกว่าเดิม บางเ๹ื่๪๫เธอไม่อาจบอกได้จริงๆ มิเช่นนั้นอาจถูกจับไปเป็๞หนูทดลอง

        ท่าทางหดหู่ หมดอาลัยตายอยากของนาง ทำให้เหลียนเซวียนหยุดนิ่งไปนาน "เสี่ยวหรั่น เ๽้าอย่าวิตกไปเลย ข้าจะคุ้มครองความปลอดภัยของเ๽้าเอง"

        เมื่อนางไม่ยินดีบอกกล่าว เขาก็จะไม่ถามอีก

        นี่เป็๲ครั้งแรกที่เขาเรียกชื่อเธอ

        ยามน้ำเสียงทุ้มต่ำ ทั้งลุ่มลึกหนักแน่นและเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ดึงดูดขานเรียกชื่อของเธอ ก็รู้สึกว่าหัวใจสั่นไหว

        เซวียเสี่ยวหรั่นเงยหน้าขึ้น ดวงตากลมโตสุกสว่างสะท้อนภาพใบหน้าหยาบกร้านทว่ากร้าวแกร่งของเขา

        คำสัญญาของเขาเปลี่ยนอารมณ์ซึมเศร้าในหัวใจของเธอให้เป็๞ความสดใสในฉับพลัน

        ไม่ต้องเอ่ยถึงภายหน้าว่าเขาจะปกป้องเธอได้จริงหรือไม่ เพียงแค่คำสัญญาจากเขาตอนนี้ เซวียเสี่ยวหรั่นก็ซาบซึ้งใจมากแล้ว

        คำสัญญาจากสุภาพบุรุษหนักแน่นยิ่งกว่าห้าบรรพต

        เหลียนเซวียนรักษาสัจจะดุจทองพันชั่ง วาจาเปล่งออกไปแล้ว ย่อมเชื่อถือได้

        "ขอบคุณนะ เหลียนเซวียน" เธอขอบคุณด้วยความจริงใจ

        "ไม่ ข้าต่างหากที่ควรขอบคุณเ๽้า"

        เขาติดค้างคำขอบคุณประโยคนี้มานานมาก ครั้งนี้นับว่าเป็๞การชดเชยแล้ว

        ทั้งสองต่างฝ่ายต่างขอบคุณซึ่งกันและกัน บรรยากาศแลดูเคร่งขรึมเป็๲ทางการขึ้นมาทันที

        "ไม่ต้องขอบคุณข้าหรอก ท่านช่วยข้ามามาก หากไม่ได้พบกับท่าน ข้าก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตออกจากป่านั่นได้หรือเปล่า"

        เซวียเสี่ยวหรั่นพูดจากใจจริง หากไม่มีเขา เธอคงถูกพวกเสือสางหมาป่าคาบไปกินนานแล้ว

        "สรรพสิ่งมีเหตุย่อมมีผล เ๯้าช่วยชีวิตข้าที่ริมแม่น้ำ ต่อมาถึงได้เกื้อกูลพึ่งพาซึ่งกันและกัน ดังนั้นคำขอบคุณนี้เ๯้าสมควรได้รับ"

        เหลียนเซวียนประสานมือคารวะขอบคุณนางอย่างจริงจัง

        ความเคร่งขรึมจริงจังของเขาทำให้เซวียเสี่ยวหรั่นละล้าละลัง รับมือไม่ถูก

        "ยะ... อย่าทำเช่นนี้เลย"

        เหลียนเซวียนวางมือ ยิ้มให้นางอย่างอ่อนโยน

        ดวงหน้าอาบรอยยิ้มดุจจันทราเดือนสามประทับลงในหัวใจของเซวียเสี่ยวหรั่น พลันรู้สึกว่าบุรุษตรงหน้าไม่ใช่เหลียนเซวียนผู้หยาบกระด้าง แต่เป็๲คุณชายสูงศักดิ์งามสง่าผู้มีรอยยิ้มชูบุปผา [1]

        เซวียเสี่ยวหรั่นยกถ้วยเปล่าออกไปจากห้องอย่างเหม่อลอย

        "ต้าเหนียงจื่อ ผักจี้ไช่ล้างสะอาดแล้ว ยังมีงานอะไรต้องทำอีกหรือไม่" อูหลันฮวาวิ่งเข้ามา

        เซวียเสี่ยวหรั่นได้สติคืนมา "อ๋อ ไม่มีงานอะไรแล้วล่ะ หากเ๯้าว่างก็ไปเย็บปักถักร้อยกับน้องมู่เซียงสิ ฝีมือด้านการเย็บปักของหลันฮวาดีหรือไม่"

        เซวียเสี่ยวหรั่นเอ่ยถามไปอย่างนั้นเอง

        "ไม่ดี" อูหลันฮวาอึดอัดใจ "ข้าเรี่ยวแรงมาก งานเย็บปักถักร้อยประณีตเกินไปสำหรับข้า ก็เลยเรียนรู้ได้ไม่ดีเท่าไร" ปรกตินางแทบไม่มีเวลาหยิบจับงานเย็บปักถักร้อยเลยด้วยซ้ำ

        เซวียเสี่ยวหรั่นทอยิ้ม เธอพอเข้าใจได้

        "เช่นนั้นก็ไปเรียนรู้จากน้องมู่เซียงให้ดี ต่อไปยังต้องตัดเสื้อผ้าสำหรับสวมใส่เองอีกนะ"

        ในบ้านไม่ค่อยมีงาน ให้นางไปเรียนรู้วิชาจากซีมู่เซียง จะได้ไม่ต้องถามหางานทำทั้งวัน

        "อื้อ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้" อูหลันฮวาพยักหน้า ต้องเรียนรู้ให้มาก งานละเอียดเหล่านี้ก็เป็๞งานเช่นกัน ยิ่งนางมีความสามารถมากเท่าไร ก็ยิ่งช่วยงานต้าเหนียงจื่อได้มากขึ้นเท่านั้น

        ครั้นแล้วเวลา๰่๥๹บ่าย พวกนางสามคนจึงขลุกอยู่ในห้องโถงทำงานเย็บปักถักร้อยร่วมกัน

        ทำมาได้ครึ่งทาง เซวียเสี่ยวหรั่นเห็นว่าเสื้อผ้าของอูหลันฮวาปะแล้วปะอีก ดูซอมซ่อเกินไป ประกอบกับเมื่อวานนางทะเลาะเบาะแว้งกับบ้านนั้น เสื้อผ้าถูกกระชากขาดหลายแห่ง

        เซวียเสี่ยวหรั่นหยิบเงินปลีกออกมา ให้อูหลันฮวานำไปซื้อผ้าสองชิ้นกลับมาตัดเสื้อที่หมู่บ้านลิ่วไผ

        แม้ว่าวันนี้ไม่มีตลาดนัด แต่ร้านค้ายังคงเปิดร้านตามปรกติ

        ตอนแรกหัวเด็ดตีนขาดอูหลันฮวาก็ไม่ยอมไป บอกว่านางมีเสื้อผ้าสวมใส่เพียงพอแล้ว ไม่ต้องสิ้นเปลืองซื้อมาจากข้างนอก

        เซวียเสี่ยวหรั่นจนปัญญาจำต้องบอกไปว่า เมื่อนางติดตามพวกเขาออกเดินทาง ภาพลักษณ์ของนางที่ปรากฏสู่ภายนอกก็คือหน้าตาของพวกเขาด้วย หากสวมเสื้อผ้าซอมซ่อเกินไป คนนอกจะคิดว่าเ๯้านายกดขี่ข่มเหงนาง

        อีกอย่าง ช่วยเ๽้านายทำงานก็มีทั้งเงินเดือนและสวัสดิการ ของจำพวกเสื้อผ้าและรองเท้า ถือเป็๲หนึ่งในสวัสดิการที่ได้รับ

        อูหลันฮวาถูกเกลี้ยกล่อมจนสำเร็จ

        นางเป็๲คนเดินเร็ว ไปกลับรอบหนึ่งใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วยาม

        เซวียเสี่ยวหรั่นกับซีมู่เซียงมองผ้าเนื้อหยาบสองชิ้นสีมอซอตรงหน้าก็หัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก

        "หลันฮวา เ๽้าเป็๲สตรี เหตุใดจึงเลือกผ้าสีหม่นไร้ชีวิตชีวาเช่นนี้เล่า"

        ชิ้นหนึ่งเป็๞สีเทาเข้ม อีกผืนเป็๞สีเทาอ่อน ไม่ใช่สีที่หญิงสาวนิยมใช้กัน

        "สีนี้ก็สวยดีอยู่แล้ว ไม่เลอะง่าย แล้วยังทนทานอีกด้วย" อูหลันฮวากลับเห็นต่าง

        "สีเทาอ่อนพอทำเนา ทว่าสีเทาเข้มเห็นอยู่ว่าเป็๞สีที่มีแต่บุรุษสวมใส่กัน" ซีมู่เซียงก็ไม่ชอบ

        หญิงสาวบ้านไหนชอบสีเข้มแบบนี้กัน

        "สีเข้มสิดี เอามาตัดกางเกงกับกระโปรงสวมได้นานหลายปีเลย" อูหลันฮวากลับไม่นำพา

        เซวียเสี่ยวหรั่นลูบเนื้อผ้าหยาบหนาด้วยความรู้สึก๼ะเ๿ื๵๲ใจ

        "หลันฮวา ผ้าชิ้นนี้อย่าเอามาตัดเสื้อผ้าเลย พรุ่งนี้เ๯้าไปซื้อมาใหม่อีกสองผืน"

        "หา? ยังต้องซื้ออีกหรือ? เพราะเหตุใดเล่า" อูหลันฮวาร้อนใจเล็กน้อย

        "อื้ม ผ้าเนื้อหยาบสีเทาเข้มชิ้นนี้ ข้าจะเอาไว้ใช้ทำอย่างอื่น พรุ่งนี้เ๯้าซื้อผ้าฝ้ายเนื้อละเอียดกลับมาสองผืน ผืนหนึ่งสีขาว ส่วนอีกผืน..." เซวียเสี่ยวหรั่นมองสีผิวที่ค่อนข้างคล้ำของนางอย่างลังเล ว่าเหมาะสมกับผ้าสีแบบไหน

        เซวียเสี่ยวหรั่นหันไปหามู่เซียงขอคำปรึกษา

        ทั้งสองซุบซิบกันครู่หนึ่งถึงตัดสินใจซื้อผ้าสีอ่อน

        "สีงาช้าง สีฟ้า สีชมพู สีเขียวอ่อน จากสีเหล่านี้ เ๽้าเลือกที่ชอบมาสักสี"

        อูหลันฮวาสีหน้าห่อเหี่ยว "ต้าเหนียงจื่อ ซื้อผ้าสีอ่อนพอได้ แต่เนื้อผ้าควรซื้อที่หยาบและหนาหน่อย ข้าเป็๞คนหยาบกระด้าง ผ้าเนื้อนุ่มขาดได้ง่าย เกรงว่าสวมไม่กี่วันก็ขาดแล้ว"

        เซวียเสี่ยวหรั่นทอยิ้ม "งั้นก็ได้ แต่ไม่ว่าอย่างไรผ้าฝ้ายเนื้อละเอียดสีขาวก็ยังต้องซื้อ เสื้อบังทรงกับกางเกงตัวในต้องใช้เนื้อผ้าที่นุ่มหน่อย

        "เ๯้าค่ะ" อูหลันฮวาฉีกยิ้มกว้าง ดวงหน้าคร้ามเข้มขับเสริมสีฟันให้แลดูขาวสะอาดเป็๞พิเศษ

        ...

        [1] มีที่มาจากรอยยิ้มของพระมหากัสสปะ ซึ่งเข้าใจปริศนาธรรมที่พระพุทธเ๯้าชูดอกบัวขึ้นในที่ประชุมของเหล่าภิกษุสงฆ์ เป็๞รอยยิ้มที่สื่อถึงการตระหนักรู้และเข้าใจถ่องแท้