“เย่ฝูเชิงตามไปแล้วใช่ไหม” ในค่ายทหารเมืองฝูเจี้ยนผู้บัญชาการเฉินก้มหน้าอ่านหนังสือพิมพ์ในมือโดยไม่เงยหน้าขึ้นมาเลยสักนิดขณะที่ถาม
“ครับ” ชายแก่หลังค่อมตอบ
“เ้าจ้าวเถี่ยจู้นั่นคิดว่าอาศัยแค่ตัวเองกับคนไม่กี่คนก็จะสามารถจับสายลับญี่ปุ่นได้งั้นหรือต้องให้ฉันลงมือช่วยเก็บกวาดอยู่ดี” ผู้บัญชาการเฉินพูดอย่างดูถูกส่วนชายแก่อีกคนก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
ที่ห้องใต้หลังคาหลังจากที่เหม่ยจือจื่อหนีหายไป จ้าวเถี่ยจู้ก็รีบเดินไปหาเล่ยจื่อที่นอนอยู่บนพื้นทันทีแค่สลบไปเฉยๆ เขาคิดพร้อมทั้งถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจเย่ฝูเชิงเมื่อเห็นดังนั้นก็เดินมาหยุดที่ข้างๆเล่ยจื่อแล้วใช้มือข้างหนึ่งลูบไปที่ตัวเล่ยจื่อไม่กี่ครั้งทันใดนั้นเล่ยจื่อก็ฟื้นขึ้นมา เมื่อเห็นเขาก็ยิ้มอย่างยินดี
“พี่เถี่ยจู้ คนญี่ปุ่นละ?” เล่ยจื่อที่เพิ่งลืมตาขึ้นมาถามถึงคนญี่ปุ่นทันที
“จายเถิงกับอันเป่ยชิงไห่โดนจับแล้ว แต่เหม่ยจือจื่อหนีไปได้เป้าหมายครั้งนี้ของเราอยู่ที่จายเถิง จับเขาได้ก็ถือว่าแผนสำเร็จแล้ว” เขาเล่า ไม่รู้ว่าเย่ฝูเชิงใช้วิธีอะไรถึงทำให้คนที่นอนสลบอยู่ฟื้นขึ้นมาได้ไม่เสียแรงที่เป็คนในสำนักปฏิบัติการพิเศษ มีฝีมือจริงๆเขาคิดอยู่ในใจอย่างแอบนับถืออีกฝ่าย
“นี่คือเถี่ยโส่ว ครั้งนี้ช่วยพวกเราไว้มากเหมือนกัน” เถี่ยโส่วเดินออกมาจากที่ซ่อนแล้วเดินตรงมาทางนี้อย่างโซซัดโซเซเขาเห็นเข้าจึงอดหัวเราะออกมาไม่ได้ก่อนจะแนะนำให้เล่ยจื่อรู้จัก
“งั้นเดี๋ยวผมจะพูดกับคุณตาให้ถึงตอนนั้นให้เขาเข้าไปทักทายกับทางเทศบาลเมือง จะได้ลบชื่อเขาออกจากบัญชีดำแต่ต้องบอกว่าเป็คนของพี่นะไม่งั้นเดี๋ยวไม่ได้ผล” เล่ยจื่อบอกด้วยสีหน้าราบเรียบ
“ต่อไปนี้พี่เป็ลูกพี่ผมแล้ว ผมเถี่ยโส่วจะเป็ลูกน้องของพี่...ว่าแต่ลูกพี่ชื่อว่าอะไรนะ” เมื่อเห็นจ้าวเถี่ยจู้มองมา เถี่ยโส่วจึงพูดขึ้น
“ชื่อจ้าวเถี่ยจู้ ชื่อพวกเรามีคำว่าเถี่ยเหมือนกันเลย” จ้าวเถี่ยจู้พูดพร้อมทั้งยิ้มออกมา
“จริงๆ ไม่ต้องให้เฉินซือหลิงพูดให้ก็ได้พวกเราเป็คนในสำนักงานปฏิบัติการพิเศษมีสิทธิพิเศษอยู่แล้วรอให้นายไปที่เมืองปักกิ่งก่อนจะมีคนบอกกับนายเองสิทธิพิเศษที่ว่าก็คือนายสามารถมีทีมของนายได้ ถึงแม้ว่าพวกเราจะเก่งแค่ไหนแต่พวกเื่รวบรวมข้อมูลหรือเื่บางเื่ที่ไม่สามารถออกหน้าได้ก็ยังต้องมีคนคอยให้ความช่วยเหลืออยู่ดี” เย่ฝูเชิงพูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน
“เอ๋? นายกำลังจะบอกว่านายก็มีทีมแบบนี้เหมือนกันหรือ” เขาถามอย่างสงสัย
“ก็ใช่นะสิ ไม่งั้นผมจะเอาแรงที่ไหนมาดูแลตั้งหลายพื้นที่ เหนื่อยตายเลยแต่แน่นอนว่าต้องเป็แค่ทีมธรรมดาๆ เท่านั้นนะ ไม่ใช่พวกค้ายาอะไรทำนองนั้นเด็ดขาดไม่งั้นได้โดนเบื้องบนจัดการแน่”
“ลืมถามไปเลยว่านายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
“ก็เพราะเฉินซือหลิงเรียกมายังไงล่ะ ผมเพิ่งเสร็จงานแล้วก็ผ่านมาเมืองนี่พอดีเลยโดนเรียก แต่ก็ช่างเถอะ ยังไงก็ไม่มีอะไรให้ทำต่ออยู่แล้ว ผมไปก่อนนะ ถ้ามีเวลาไปหาที่ตงเป่ยได้นะ” เย่ฝูเชิงพูดจบก็เดินออกจากห้องไป
“ได้ยินหรือยัง อยู่กับพี่มีแต่อนาคต” จ้าวเถี่ยจู้หันไปพูดอย่างได้ใจกับเถี่ยโส่ว
“ต่อจากนี้ทิศตะวันตกและทิศใต้ก็เป็ของพี่เถี่ยจู้แล้วผมจะเป็ลูกน้องที่ดีให้พี่ทำงานได้สะดวกสบาย” เถี่ยโส่วพูดพร้อมทั้งพยักหน้าไปด้วย
“ยังไงแก๊งเถี่ยโส่วก็ยังเป็ของนาย ผมจะไม่เข้าไปยุ่งหรอกส่วนปืนอีกสองวันผมจะให้คนส่งมาให้ ส่วนทิศตะวันออกกับทิศเหนือนายก็หาทางทำให้เป็ของนายให้ได้ละคุมรอบๆ มหาลัยแบบนี้จะได้ง่ายเวลาผมทำเื่หน่อย เข้าใจใช่ไหม” เขาบอกกับอีกฝ่าย
“พี่เถี่ยจู้แก๊งเฉาโจวนั่นยังพอว่า แต่แก๊งไป๋อิง...เส้นสายของพวกนั้นไม่ใช่เล็กๆเลย” เถี่ยโส่วตอบอย่างลังเล
“เหอะ ก็แค่เด็กไม่กี่คนที่ชอบอาศัยบารมีที่บ้านน่ะ นายรีบไปจัดการเถอะถ้าจัดการไม่ได้ยังไงโทรบอกละกัน” เขาพูดจบก็ส่งเบอร์มือถือให้อีกฝ่ายแล้วเตรียมเดินออกจากห้องไปพร้อมกับเล่ยจื่อ
ทันใดนั้นเหงื่อเย็นๆ ของจ้าวเถี่ยจู้ก็ไหลออกมา อีกทั้งสีหน้าก็เปลี่ยนเป็ซีดขาวแรงที่เคยมีไม่รู้หายไปไหนราวกับกลับไปเป็ร่างกายก่อนที่จะได้รับาเ็แล้วอยู่ดีๆ เขาก็ล้มลงไปที่พื้น ไม่มีแรงแม้แต่จะขยับตัวเลยสักนิด
เย่ฝูเชิงที่เดินเกือบถึงหน้าประตูห้องหันมาเห็นเข้าจึงรีบหันหลังกลับมาทันทีชายหนุ่มใช้มือจับไปที่ร่างกายของจ้าวเถี่ยจู้แล้วพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ภายในได้รับาเ็สาหัสมาก กระดูกก็หักอยู่หลายที่ แปลกจริงๆเมื่อกี้ทำไมถึงได้สู้เก่งขนาดนั้น คงจะโดนการต่อสู้เมื่อกี้ทำให้เป็แบบนี้”
จ้าวเถี่ยจู้รู้เพียงว่าใบหน้าของตนเริ่มซีดขาวไม่มีสีเืหนังตาก็เริ่มหนักอึ้ง อีกทั้งภาพตรงหน้ายังดูลางเลือนสิ้นดีจากนั้นเขาก็คอพับหมดสติไป
“นี่เป็ลมครั้งที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย...” เขาพูดอย่างจนปัญญาหลังจากที่ลืมตาขึ้นมานี่ไม่ใช่ที่บ้านเขานี่แล้วมันคือที่ไหนกัน? เขามองสำรวจไปรอบๆห้องก็พบแต่คนคนแปลกหน้าทั้งนั้น เขาไม่ได้แสดงอาการใออกมาเพราะคิดว่าตอนที่เป็ลมเล่ยจื่อก็อยู่ข้างๆ เขา คาดว่าเขาคงจะถูกส่งตัวมารักษาที่นี่แน่ๆ
“ฟื้นแล้วเหรอ” น้ำเสียงยินดีเสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมทั้งมีพยาบาลสาวคนหนึ่งที่สวมชุดสีชมพูอ่อนปรากฏตัวตรงหน้าเขา
หญิงสาวคนนี้เต็มไปด้วยชีวิตชีวา ใบหน้าแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางอ่อนๆดวงตากลมโตชุดพยาบาลสีชมพูอ่อนสั้นเลยสะโพกมาแค่นิดหน่อยแนบไปกับเรือนร่างอย่างพอดิบพอดี ถุงน่องสีเนื้อที่หญิงสาวสวมก็ดูคล้ายกับเป็เนื้อเดียวกันกับขาเธอ
“แหมะ โชคดีจริงๆ เลย” เขาพูดด้วยแววตาเป็ประกาย
“คุณนี่เก่งจริงๆ ได้รับาเ็สาหัสขนาดนั้น สลบแค่วันเดียวก็ฟื้นแล้ว” พยาบาลสาวพูดก่อนจะเดินมาที่ข้างๆ เขาแล้วดูบรรดาเครื่องมือต่างๆที่อยู่รอบๆ จากนั้นจึงพูดขึ้นมาอีกรอบ “ร่างกายใกล้จะหายเป็ปกติแล้วคุณนี่สุดยอดจริงๆ”
“ที่นี่ที่ไหน?” เขาถามออกไป
“ที่นี่คือห้องพักฟื้นของผู้นำในโรงพยาบาลของค่ายทหารเมืองฝูเจี้ยนส่วนฉันเป็พยาบาลอยู่ที่นี่” พยาบาลสาวบอกโดยไม่มองหน้าอีกฝ่ายเลยสักนิดได้แต่ใช้มือจับรอบๆ ตัวของชายหนุ่มจนจ้าวเถี่ยจู้อดรู้สึกขนลุกขนพองไม่ได้
“น้องสาวชื่ออะไรหรือ”
“โอ่วหยางอิง คุณล่ะ” พยาบาลตอบก่อนจะถามกลับแล้วหยิบเครื่องมือจากกล่องข้างตัวออกมา
“ผมชื่อจ้าวเถี่ยจู้” เขาตอบพลางคิดในใจว่าห้องพักฟื้นของผู้นำเนี่ยดีจริงๆเลย ไม่เพียงมีอุปกรณ์ครบครัน แถมยังมีพยาบาลหน้าตาสะสวยแบบนี้ด้วย ฮ่าๆๆพวกผู้นำนี่ก็รู้จักใช้ชีวิตเหมือนกันนะเนี่ย
“เถี่ยจู้? เป็ชื่อที่น่าสนใจดี มาพลิกตัว”
“ทำอะไร?”
“ฉีดยาไง นึกว่าจะทำอะไรล่ะ?”
จ้าวเถี่ยจู้พลิกตัวนอนคว่ำหน้าลงบนเตียงโอ่วหยางอิงจึงดึงกางเกงลงมาถึงหน้าแข้งเห็นจะได้หญิงสาวใช้มือหนึ่งกดที่ก้นของเขาเอาไว้ อีกมือก็หยิบเข็มฉีดยาขึ้นมาแล้วฉีดลงไป
เขายังไม่ทันได้รู้สึกเจ็บอะไร ััจากมือนุ่มๆ ก็ไม่อยู่แล้วััเมื่อสักครู่ให้ความรู้สึกที่ดีจริงๆเขายังไม่ทันได้อะไรเลยก็ฉีดเสร็จเสียแล้ว
ดูท่าพยาบาลคนนี้นอกจากจะหน้าตาสวยแล้ว ฝีมือฉีดยาก็ยังเบาอีกด้วยจะให้เขาฉีดอีกกี่เข็มก็ยอม ไม่เพียงแค่เขานะ น้องชายเขาก็ด้วยเขาคิดในใจพลางพยักหน้าไปพลาง
รอจนพยาบาลสาวออกจากห้องไปแล้วเขาก็ลุกขึ้นมาลองขยับแข้งขยับขาพบว่าร่างกายเขาไม่มีปัญหาอะไรอีกจึงถอดชุดคนไข้ออกแล้วเปลี่ยนเป็ชุดธรรมดาแทนแล้วเดินออกจากห้องไประหว่างทางเขาก็กดโทรหาเล่ยจื่อไปด้วย “เล่ยจื่อพี่กลับแล้วนะ”
“พี่เถี่ยจู้ ฟื้นแล้วเหรอ” อีกฝ่ายถามกลับด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ
“แน่นอน พี่เป็ใครกันล่ะ พี่กลับแล้ว รอให้แผลหายดีกว่านี้ค่อยคุยกัน”
“เอ่อคือ...”
“มีอะไรหรือ?”
“คุณตาผมส่งคนไปหาพี่น่ะ”
“อะไรกัน โอเคงั้นแค่นี้แหละ พี่ต้องหนีแล้ว” เขากดวางสายและเตรียมจะหนีทันทีที่เขาต้องรีบออกจากโรงพยาบาลก็เพราะไม่อยากเจอตาของเล่ยจื่อนี่แหละผู้บัญชาการเฉินรู้ว่าเขาเป็ใคร รู้ด้วยว่าเขาฆ่าลูกชายของหลีหลงป้าอีกทั้งหลีหลงป้ายังมีความสัมพันธ์ที่ดีกับพวกผู้นำอยู่หลายคนถึงแม้ว่าผู้บัญชาการเฉินจะไม่ทำร้ายเขาแต่ถึงยังไงเขาก็รู้สึกว่ายังไม่ปลอดภัยอยู่ดีเขาคงต้องหาทางหนีเสียแล้ว อีกอย่างเขาไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะส่งคนมาหาเขาแล้วเขาคิดพลางพยายามหาที่หลบแต่อยู่ดีๆชายแก่หลังค่อมก็มายืนอยู่ข้างหน้าเขาั้แ่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้อีกทั้งใบหน้ายังเหมือนมีรอยยิ้มที่คล้ายไม่ยิ้มปรากฏอยู่ด้วย
เมื่อเห็นอีกฝ่ายเขาก็อยากจะร้องไห้ออกมาทันที...
