เซี่ยโม่กับเหล่าหลี่รออยู่ครู่ใหญ่ถึงค่อยเห็นวัวเทียมเกวียนค่อยๆ เคลื่อนเข้ามา

        บนนั้นมีเหล่าจ้าวกับผู้ใหญ่บ้านกำลังพูดคุยอะไรบางอย่างกันอยู่

        เธอรีบวิ่งเข้าไปหาพร้อมถามอย่างเป็๲ห่วง “ผู้ใหญ่บ้าน คุณปู่จ้าว ทำไมเพิ่งมาคะ”

        ผู้ใหญ่บ้านมีสีหน้าเคร่งเครียดเล็กน้อยขณะตอบ “มีปัญหานิดหน่อยน่ะ แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว ช่วยกันขนของเถอะ”

        เด็กสาวเหลือบเห็นคุณปู่จ้าวกำลังส่งสัญญาณทางสายตามาให้ เธอคิดในใจว่าคงมีเ๱ื่๵๹อะไรเกิดขึ้นแน่

        ลอบสำรวจสีหน้าของผู้ใหญ่บ้านแล้วหน้าตาเหมือนคนมีเ๹ื่๪๫ทุกข์ใจ ส่วนคุณปู่จ้าวเอาแต่ยิ้มแหย

        แล้วเธอก็นึกอะไรออก อย่าบอกนะว่าทางที่ว่าการรู้เ๱ื่๵๹ของคุณปู่จ้าวก็เลยพูดตักเตือนผู้ใหญ่บ้าน?

        แต่ในเมื่อผู้ใหญ่บ้านบอกให้ช่วยกันขนของ ก็แสดงว่าจัดการเ๹ื่๪๫นี้เรียบร้อยแล้ว เช่นนั้นเหตุใดจึงยังดูอารมณ์ไม่ดีอีก

        อาจเพราะคุณปู่จ้าวปิดบังเ๱ื่๵๹นี้ ผู้ใหญ่บ้านเลยไม่พอใจ ถึงอย่างนั้นก็ยังช่วยดำเนินการให้

        เมื่อทำความเข้าใจถึงที่มาที่ไปได้แล้ว เธอรู้สึกว่าผู้ใหญ่บ้านช่างเป็๞คนดีจริงๆ

        หากคิดอย่างเอาใจเขามาใส่ใจเรา ใครจะอยากได้หมอที่มีปัญหากันล่ะ

        เซี่ยโม่รู้สึกเลื่อมใสในตัวผู้ใหญ่บ้านเหลือเกิน สายตาที่มองผู้ใหญ่บ้านเต็มไปด้วยรอยยิ้มนับถือประจบเอาใจโดยไม่รู้ตัว

        เ๽้าตัวรับรู้ได้ถึงสายตาที่เปลี่ยนไปของเด็กสาวเช่นกัน แต่เพราะอารมณ์ยังไม่คงที่ จึงพูดเสียงห้วนว่า “ยืนยิ้มอยู่ทำไม ไปช่วยขนของสิ”

        “ค่ะ!” เซี่ยโม่พยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะเข้าบ้านไปช่วยขนของอย่างขยันขันแข็ง

        ระหว่างที่ช่วยขนย้าย เธอพบว่าภายในบ้านของคุณปู่จ้าวไม่ค่อยมีของอะไรมากนัก ที่มีอยู่ ถ้าไม่ถูกคนทุบทำลายก็เสียเพราะหมดอายุการใช้งาน

        ภายในบ้านไม่มีอาหารหรือธัญพืชเลย  คุณปู่จ้าวมีแค่เงินห้าหยวนที่เธอเคยให้ไว้ ไหนจะต้องเก็บไว้ซื้อยา ไม่อย่างนั้นจะรักษาคนป่วยไม่ได้ เมื่อไม่กี่วันก่อนคุณปู่จ้าวจะไม่อยู่บ้าน จึงนำพวกอาหารธัญพืชติดตัวไปด้วยเพื่อกินประทังชีวิต

        ภายในบ้านมีผ้าห่มเก่าๆ ดูจากสภาพน่าจะผ่านการใช้มาแล้วหลายปี เห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเ๽็๤ป๥๪ใจ

        เธอตัดสินใจถูกแล้วที่หยิบผ้าห่มสองผืนออกมาจากโกดังสินค้า ให้คุณปู่จ้าวหนึ่งผืน ถือเป็๞ของไหว้ที่ลูกศิษย์ให้อาจารย์ไปเลยในคราวเดียว

        ก่อนหน้านี้ผู้ใหญ่บ้านเคยบอกว่าคุณปู่จ้าวสามารถไปยืมพวกอาหารและธัญพืชก่อนได้ แต่เธอคิดว่าไม่น่ามีข้าวสาร เลยตั้งใจจะยกข้าวสารห้ากิโลกรัมที่เอาออกมาจากโกดังสินค้าให้แก่คุณปู่จ้าว

        ภายในบ้านมีข้าวของไม่มาก ใช้เวลาไม่นานก็ขนเสร็จ

        เซี่ยโม่ช่วยคุณปู่จ้าวเก็บกวาดทำความสะอาดบ้าน

        ครั้นเห็นว่าผู้ใหญ่บ้านไม่ได้อยู่ด้วย เหล่าจ้าวจึงพูดกับสหายที่กำลังช่วยทำความสะอาด “เหล่าหลี่ ฉันจะไปเป็๞หมอที่หมู่บ้านเซิ่งลี่ แกช่วยฉันดูแลบ้านหลังนี้ทีนะ จะปล่อยเช่าก็ได้”

        “เหล่าจ้าว แกวางใจเถอะ ฉันจะช่วยปล่อยเช่าให้ น่าจะได้หลายตังค์อยู่ แกก็ทำตัวดีๆ หน่อย ฉันเห็นสีหน้าผู้ใหญ่บ้านดูอารมณ์ไม่ดี แกไปล่วงเกินอะไรเขาเข้าล่ะ” เหล่าหลี่ตอบ

        “ก็เ๹ื่๪๫นั้นนั่นแหละ เขาไปแจ้งเ๹ื่๪๫ที่ฉันจะไปเป็๞หมอที่หมู่บ้านกับทางการ พอค้นประวัติก็เจอว่าฉันมีญาติอยู่ต่างประเทศ”

        เซี่ยโม่ที่กำลังทำความสะอาดได้ยินดังนั้นก็ทอดถอนใจ ยุคนี้ผู้ประสบเคราะห์กรรมแบบคุณปู่จ้าวมีอยู่มากมาย

        โชคดีที่อีกสองปีข้างหน้า ทุกอย่างจะเปลี่ยนแปลงไป พอถึงตอนนั้นคุณปู่จ้าวก็จะสามารถยืดอก เจอหน้าผู้คนได้อย่างสบายใจได้แล้ว

        เหล่าหลี่พูดต่อ “เหล่าจ้าว แกเจอคนดีแล้ว หากเป็๲ผู้ใหญ่บ้านคนอื่น เขาคงรำคาญว่ายุ่งยาก ไม่ให้แกไปเป็๲หมอที่หมู่บ้านเขาแล้ว”

        “ผู้ใหญ่บ้านคนนี้เป็๞คนดี มีความรับผิดชอบจริงๆ นั่นแหละ”

        พูดถึงตรงนี้ เหล่าจ้าวชี้ไปทางเด็กสาวที่กำลังกวาดพื้นพร้อมกับเอ่ยว่า “เหล่าหลี่ ฉันมีเ๱ื่๵๹น่ายินดีจะบอก ฉันรับเด็กคนนั้นเป็๲ลูกศิษย์แล้ว”

        เหล่าหลี่พยักหน้ารับรู้ “เด็กคนนี้นิสัยใจคอไม่เลว แกมีหวังแล้ว”

        “ฉันก็คิดแบบนี้เหมือนกัน แต่เธอเป็๲ผู้หญิง เรียนได้เท่าไรก็เท่านั้น ฉันไม่อยากบังคับ” เหล่าจ้าวพูดตามตรง

        ได้ยินเช่นนั้นเซี่ยโม่อดน้อยใจไม่ได้ อาจารย์ประเมินเธอต่ำเกินไปแล้ว

        แม้คุณปู่จ้าวไม่ได้หวังให้เธอสืบทอดวิชาแพทย์ของท่าน แต่อุตส่าห์มีโอกาสทั้งที เธอจะตั้งใจเรียนรู้ให้เต็มที่ ต่อให้ในอนาคตไม่ได้เป็๲หมอ แต่มีวิชาแพทย์ติดตัวย่อมไม่เสียเปรียบแน่นอน

        เธอฟังชายชราทั้งสองระลึกความหลังกันต่อ “หากมาที่ตำบล อย่าลืมแวะมาหาฉันนะ เดี๋ยวฉันเลี้ยงเหล้า”

        “แน่นอน ถ้าแกมีเวลาก็มาเยี่ยมฉันบ้าง”

        “ได้ แกรีบออกไปเถอะ ผู้ใหญ่บ้านรอแกอยู่”

        จู่ๆ เหล่าจ้าวก็นึกอะไรออก “หลังจากฉันไปแล้ว หากของหนักๆ พวกนี้มันใช้ได้ แกก็ขนไปแล้วกัน”

        “ฉันรู้แล้ว”

        “นางหนู ไม่ต้องทำให้สะอาดมากหรอก พวกเราไปกันเถอะ”

        เซี่ยโม่พยักหน้า ก่อนจะเดินตามเหล่าจ้าวขึ้นไปนั่งบนเกวียน

        ผู้ใหญ่บ้านสะบัดบังเหียน วัวพลันเดินไปข้างหน้า แล่นออกจากตัวตำบลมาได้สักพัก ผู้ใหญ่บ้านถึงค่อยพูดขึ้นมาว่า “พี่จ้าว เ๱ื่๵๹ของพี่ อย่าได้พูดให้ใครฟังเชียวนะ คนอื่นเขาจะได้ไม่เอาไปซุบซิบนินทา”

        ผู้ฟังควรน้อมรับฟังความเห็นหรือคำติเตียนของผู้อื่น แม้ในใจผู้ใหญ่บ้านจะโกรธที่เหล่าจ้าวไม่ยอมบอก หากก็ไม่ต่อว่าเหล่าจ้าวแม้แต่คำเดียว ทั้งยังคิดเผื่ออีกต่างหาก

        ขอบตาเหล่าจ้าวแดงก่ำ พลางพยักหน้าน้อยๆ “ขอบคุณผู้ใหญ่บ้านที่ปกป้อง”

        ผู้ใหญ่บ้านถอนหายใจ “ตอนนี้เป็๞แบบนี้ แต่ต่อไปใครจะรู้ว่าเป็๞ยังไง ตอนนี้ฉันปกป้องคุณได้ แต่ฉันไม่สามารถปกป้องคุณได้ตลอด”

        เซี่ยโม่คือคนที่รู้ดีที่สุด ขอแค่อดทนผ่านสองปีนี้ไปได้ เ๱ื่๵๹นี้ของคุณปู่จ้าวก็จะไม่นับว่าเป็๲ปัญหาใหญ่อีก

        เห็นบรรยากาศดูเคร่งเครียด เธอจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใสว่า “ผู้ใหญ่บ้าน อาจารย์ มีประโยคหนึ่งกล่าวไว้ว่า รถขึ้นเขาย่อมมีทางออก”

        เดิมทีคิดจะไหว้ครูก่อนถึงค่อยเรียกคุณปู่จ้าวว่าอาจารย์ แต่เพื่อเป็๲การปลอบใจอีกฝ่าย เธอจึงเปลี่ยนคำเรียกเสียตอนนี้เลย

        ”เรานี่เป็๞เด็กจิตใจดีจริงๆ สมัยนี้หาได้ยาก” ผู้ใหญ่บ้านพูดชม

        เซี่ยโม่ได้ใจ ยืมประโยคของคนอื่นมาพูดอีกว่า “ผู้ใหญ่บ้าน อารมณ์ดีก็หนึ่งวัน อารมณ์ไม่ดีก็หนึ่งวัน สู้อารมณ์ดีทุกวันไม่ดีกว่าเหรอคะ”

        “ได้ ต่อจากนี้ฉันจะอารมณ์ดีทุกวัน”

        เอ่ยจบ ผู้ใหญ่บ้านสะบัดบังเหียน เพื่อเร่งให้วัวเดินเร็วกว่าเดิม

        คุณปู่จ้าวยิ้มน้อยๆ นึกไม่ถึงเลยว่าลูกศิษย์ของตนจะเป็๞คนมองโลกในแง่ดี ต่อไปชีวิตของเขาหลังจากนี้ต้องมีแต่ความสุขอย่างแน่นอน

        ครึ่งชั่วโมงต่อมาเกวียนเทียมวัวก็มาถึงหมู่บ้านเซิ่งลี่

        คันเกวียนเคลื่อนมาจอดที่หน้าโรงตรวจของคุณปู่จ้าว ก่อนทุกคนจะช่วยกันขนของลงจากเกวียน

        คุณปู่จ้าวมองสัมภาระของเซี่ยโม่ “โม่โม่ ของพวกนี้จะทำยังไง”

        “อาจารย์ ขอฝากไว้ก่อนได้ไหมคะ ไว้มีเวลาค่อยมาเอา“

        ผู้ใหญ่บ้านอยู่ด้วย เซี่ยโม่จึงไม่อาจพูดออกไปได้ว่าของทั้งหมดนี้เธอยกให้คุณปู่จ้าวเป็๲ของไหว้ครู เพราะมันจะดูเสียมารยาท รอให้ผู้ใหญ่บ้านกลับไปก่อนค่อยว่ากัน

        “ได้ งั้นวางเอาไว้ที่นี่ก่อนก็แล้วกัน” คุณปู่จ้าวพูดอย่างไม่คิดมาก

        ลำเลียงของลงจากเกวียนเสร็จ ผู้ใหญ่บ้านก็เอ่ยขึ้นมา “ทั้งสองคนจัดข้าวจัดของไปก็แล้วกัน ฉันยังมีธุระ คงต้องขอตัวก่อน พี่จ้าว อย่าลืมไปยืมอาหารกับธัญพืชล่ะ”

        “ขอบคุณผู้ใหญ่บ้านมาก!” คุณปู่จ้าวกล่าวขอบคุณด้วยน้ำเสียงจริงใจ

        จากนั้นผู้ใหญ่บ้านก็บังคับเกวียนจากไป

        หลังจากผู้ใหญ่บ้านจากไปแล้ว เซี่ยโม่ถึงค่อยเอ่ยขึ้นมา “อาจารย์ ผ้าห่มสองผืนนี้ ผืนหนึ่งเป็๞ของอาจารย์ ผืนเก่าที่อาจารย์นำมาด้วย เอาไปใช้ปูเตียงแล้วใช้ผืนใหม่นี้ห่มแทนเถอะค่ะ ส่วนข้าวสารนี้ก็เป็๞ของอาจารย์ครึ่งหนึ่งเช่นกันค่ะ”

        “ได้ยังไงล่ะโม่โม่ ผ้าห่มมีราคาแพง ถ้าฉันจำไม่ผิด นี่เป็๲ผ้าห่มที่ทหารใช้กัน เป็๲ของมีราคา มีเงินก็ใช่ว่าจะซื้อได้”

        เธอแอบยิ้มอยู่ในใจ ยุคนี้ทุกคนต่างเคารพและนับถือทหาร ไม่ว่าของอะไรที่ทหารใช้ ทุกคนจะเห็นมันเป็๞ของล้ำค่า

        ผ้าห่มทหารที่อยู่ในโกดังสินค้าของเธอ แท้จริงแล้วเป็๲ของเลียนแบบเกรด A

        ยุคนี้ไม่มีใครกล้าเลียนแบบของพวกทหาร คุณปู่จ้าวเลยเข้าใจว่าผ้าห่มผืนนี้คือของแท้

        “อาจารย์ โบราณกล่าวไว้ว่า เป็๲ศิษย์อาจารย์แค่วันเดียวก็ถือว่าเป็๲ศิษย์อาจารย์กันตลอดไป  ผ้าห่มผืนเดิมของอาจารย์ใช้มากี่ปีแล้ว มันไม่อุ่นแล้ว อาจารย์รับไว้เถอะค่ะ ส่วนข้าวสาร อาจารย์ก็รับเอาไว้เถอะ อาหารและธัญพืชที่จะไปยืมผู้ใหญ่บ้าน มันไม่มีข้าวสารแน่นอน”

        ชายชรารู้สึกอบอุ่นในหัวใจเหลือเกิน ชาตินี้เขาไม่มีลูกสาว แต่ในที่สุดวันนี้ก็ได้ลิ้มรสชาติความเป็๞ห่วงเป็๞ใยและเอาใจใส่จากเด็กรุ่นหลาน

        ขอบตาเขาร้อนผ่าวและเริ่มเปียกชื้น “ได้ ฉันรับไว้ก็ได้”