จุดจบของวายร้ายคือต้องกลายเป็นนายเอกนิยายแฟนฟิก
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
งานศพของเ้าตระกูลลอเรนโซ่ บิดาแท้ ๆ ของไฮยาซินท์ ลูเซียโน่ ถูกจัดที่คฤหาสน์ลอเรนโซ่ ตระกูลใหญ่ของโนแมนแลนด์แต่งานศพกลับถูกจัดอย่างเรียบง่าย แเื่ผู้เข้าร่วมงานมีเพียงหยิบมือเดียว เกินครึ่งเป็คนจากนอกตระกูล เครือญาติของลอเรนโซ่หลายร้อยชีวิตมีสิทธิ์ได้เข้าร่วมงานเพียงไม่กี่คนเท่านั้น
เสียงล้อรถยนต์บดก้อนกรวดตามพื้นถนน ก่อนจะหยุดลงหน้าบริเวณทางเข้างานศพ ผู้ที่ลงมาคือโอเมก้าชายรูปร่างบอบบางผู้หนึ่ง ชุดกระโปรงสีดำยาวเข้ารูปขับเน้นส่วนเว้าส่วนโค้งตัดกับผิวขาวสว่าง เรือนผมสีเงินเรียบลื่นดุจแพรไหมรวบขึ้นเป็ทรงมวยเรียบง่าย เปิดเผยให้เห็นลำคอเพรียวระหง ไหล่กลมมนและไหปลาร้าที่โผล่พ้นออกมานอกคอเสื้อ
ยามเมื่อดวงตาสีแดงคู่นั้นปรายตามองบุคคลภายในงาน ก็ราวกับจะเกี่ยวกระชากลมหายใจของผู้ที่เผลอไผลจ้องมองไปจนหมดสิ้น
ไฮยาซินท์ ลูเซียโน่ แม้จะเป็โอเมก้า แต่ก็เป็บุตรชายที่ผู้นำตระกูลลอเรนโซ่คนก่อนรักใคร่มากที่สุด รูปลักษณ์งามเย้ายวนดุจมาร ทายาทจากภรรยาเอก ได้เกี่ยวดองกับลูเซียโน่ ไม่มีเหตุผลใดเลยที่บิดาจะไม่โปรดปรานบุตรคนนี้
น่าเสียดายที่เื่ราวดังกล่าวเป็เพียงอดีต โอเมก้าคนงามปรากฏตัวเพียงลำพังในงาน ไร้เงาสามีเคียงข้าง ตรงตามข่าวลือเื่ชีวิตรักระหว่างไฮยาซินท์และเซฟิรอสกำลังมีรอยร้าว โอเมก้าที่ถูกอัลฟ่าคู่พันธะหมางเมิน ต่อให้สูงส่งเทียมฟ้าก็กลายเป็แค่ขยะไร้ค่า
ไอ้สามีเฮงซวย…
ไฮยาซินท์นัดหมายเซฟิรอสเื่งานศพล่วงหน้า จู่ ๆ เมื่อวานก่อนกลับบอกว่าติดธุระกะทันหัน ปล่อยให้ไฮยาซินท์ต้องมางานคนเดียว ส่วนธุระที่สามีขยะผู้นั้นบอกได้รับการเฉลยโดยระบบ 666 ว่ามันคือการต้อนรับแขกต่างชาติที่อยากมาเยี่ยมชมโรงม้าคฤหาสน์ลูเซียโน่กะทันหัน และ ‘บังเอิญ’ ได้เจอกับฮิโนกิที่เดินหลงมาแถวนั้นพอดี
อีกฝ่ายรู้ทั้งรู้ว่าการปล่อยให้ภรรยามางานศพที่บ้านเกิดตนเองคนเดียวจะสร้างข่าวลือเช่นใด แต่อัลฟ่าผู้นั้นก็ยังเลือกประจบเอาใจพวกต่างบ้านต่างเมืองก่อน
[ตอนนี้แขกกลับไปแล้วครับ แต่เซฟิรอสยังยืนคุยอะไรบางอย่างกับฮิโนกิ… เดี๋ยวนะทั้งสองขึ้นไปขี่ม้าตัวเดียวกันแล้วครับ ทั้งที่เคยตั้งแง่กับโอเมก้าผู้ไร้หัวนอนปลายเท้า แต่ยามเมื่อได้กลิ่นไม้สนจากอีกฝ่าย ได้ััรูปร่างเล็กบอบบางไว้ในมือ เขากลับมิได้รู้สึกรังเกียจ เซฟิรอสคิด หากเทียบกันแล้วคนผู้นี้ไม่ได้งดงามเท่าภรรยาของตน แต่ความร่าเริงสดใสของอีกฝ่ายกำลังดึงดูดเขาโดยไม่รู้ตัว]
หุบปาก
ไฮยาซินท์ก่นด่าระบบ 666 ให้ช่วยเลิกอ่านนิยายให้ตนฟังเสียที
“คุณพี่”
ไฮยาซินท์ก้าวไปหยุดอยู่หน้าโลงศพบิดา คนผู้หนึ่งก็เอ่ยทักทายเขา เมื่อหันไปมองตามต้นเสียง ได้เห็นหน้าอีกฝ่ายก็เป็อันชะงักไป
[นี่คือโอเลนเดอร์ ลอเรนโซ่ น้องชายต่างมารดาของท่าน โอเมก้าที่เกิดจากภรรยาคนที่สอง อีกฝ่ายยังไม่ได้คบหากับอัลฟ่าผู้ใด และการเสียชีวิตของบิดาก็แทบจะเป็การปิดประตูอนาคตของโอเมก้าผู้นี้ เมื่อลูกนอกสมรสที่เป็อัลฟ่ากำลังก้าวขึ้นมาเป็ผู้นำตระกูล ที่ผ่านมาลูกนอกสมรสถูกทั้งท่านและโอเลนเดอร์ผู้นี้เหยียบหัวมาเนิ่นนานทั้งที่เป็แค่โอเมก้า ตอนนี้ก็ถึงเวลาเอาคืนของพวกเขาแล้ว]
กระบี่ขี่ั…
[เมื่อครู่ท่านว่าอะไรนะขอรับ]
นี่คือใบหน้าของกระบี่ขี่ั
ผู้เขียนบ่วงราคะนายจิ้งจอก
[ผู้เขียนบ่วงราคะนายจิ้งจอกมีหน้าตาแบบนี้? ทำไม… ไม่สิท่านเคยเจอใบหน้าของกระบี่ขี่ัด้วยงั้นเหรอ ตอนที่เจอกันครั้งแรกท่านไม่ได้รู้สึกเลยเหรอว่าเขามีหน้าตาคล้ายคลึงท่าน]
แม้รูปลักษณ์จะมีจุดที่แตกต่างจากโลกของไฮยาซินท์ไปเล็กน้อย แต่ตนก็จำอีกฝ่ายได้ ชายผู้ที่ทำให้ครั้งหนึ่งจอมมารยอมปลอมเป็มนุษย์ ลอบเข้าในมิดการ์ดก็เพื่อขอลายเซ็นอีกฝ่ายในงานอิเวนต์เปิดตัวหนังสือใหม่
ไม่เห็นจะมีส่วนใดคล้ายเลย เ้าคิดว่าคล้ายงั้นหรือ
[…ก็มีส่วนที่คล้ายคลึงอยู่นะครับ] ระบบ 666 พึมพำ [อย่างไรก็ตาม บุคคลนี้นอกจากเป็น้องชายต่างมารดาของท่าน แล้วยังมีตัวตนลับคือเป็สกาลาร์]
ไฮยาซินท์เลิกคิ้วในใจ พยายามทบทวนเื่ราวว่าตัวละครสกาลาร์มีบทบาทสำคัญใดในเื่
“น้องชาย ไม่ได้เจอหน้ากันเสียนาน ่นี้เป็อย่างไรบ้าง” ไฮยาซินท์กล่าวทักทายเสียงเรียบ
“ผมสบายดี หวังว่าคุณพี่จะสบายดีเช่นกัน” รอยยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตาของโอเลนเดอร์ถูกส่งมาให้ไฮยาซินท์
[สกาลาร์ก็คือผู้เขียนจดหมายซุบซิบนินทา เป็คลับที่มีสมาชิกโอเมก้ามากที่สุด มีอิทธิพลและยิ่งใหญ่พอ ๆ กับคลับอัลฟ่าบางแห่ง อีกฝ่ายเป็หนึ่งในเพื่อนคนสำคัญของฮิโนกิ กำลังหลักที่ทำให้ฮิโนกิสามารถก้าวขึ้นเป็คุณนายลูเซียโน่อย่างภาคภูมิ เนื้อหาต้นฉบับไม่ได้กล่าวถึงมากนักเพราะเ้าตัวเพิ่งจะมีบทบาทใน่ท้ายเื่]
ประโยคที่ทำให้ไฮยาซินท์นึกสนใจคือ ‘ผู้เขียน’ ไม่ว่าจะโลกดั้งเดิมหรือโลกแฟนฟิกชั่น กระบี่ขี่ัก็ยังได้รับบทบาทนักเขียน แม้จะไม่รู้ว่าผลงานที่โลกนี้แตกต่างกับโลกเดิมอย่างไรบ้าง แต่ในฐานะแฟนคลับตัวยง ไฮยาซินท์คิดว่าตนเองควรไปหามาอ่านบ้าง
[ระบบขอเตือนว่ามันอาจจะไม่ใช่บทความที่ทำให้บันเทิงใจเหมือนบ่วงราคะนายจิ้งจอก]
ไฮยาซินท์ก้มลงไปกล่าวบอกลาบิดาที่นอนสงบนิ่งภายในโลง สภาพศพสมบูรณ์เสมือนเ้าตัวเพียงแค่หลับไปเท่านั้น นานมากแล้วจริง ๆ ที่ไฮยาซินท์ไม่ได้เห็นร่างไร้ลมหายใจที่มีสภาพครบชิ้นเช่นนี้ เขาประหลาดใจจนเผลอใช้มือัักับใบหน้าของผู้เป็บิดาร่างนี้เบา ๆ
ทั้งข้ารับใช้ ประชาชนภายใต้การปกครอง ศัตรู หรือแม้แต่คนทั่วไปที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับา คนเ่าั้เพียงบังเอิญโชคร้ายเกิดในยุคเดียวที่มีความชั่วช้านามไฮยาซินท์รุกราน ยามกลายเป็ศพก็มักเหลือเพียงซากก้อนเนื้อ ดูไม่ออกว่าใครเป็ใคร
[ผมรู้ว่านั่นไม่ใช่ความตั้งใจของโฮสต์…] ระบบนึกอยากกล่าวปลอบใจจอมมารแต่ก็นึกไม่ออก
ไฮยาซินท์เก็บมือกลับ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกห่างจากโลงศพ ให้คนถัดไปได้มาบอกลาผู้ตาย
ระบบกระแอมไอ หวังเปลี่ยนเื่เพื่อให้โฮสต์ของตนกลับมาให้ความสนใจเหตุการณ์ปัจจุบัน
[บทบาทของสกาลาร์ในต้นฉบับไม่ได้มากมาย ทว่าก็สำคัญอย่างมาก อีกฝ่ายมีอิทธิพลทำให้การขึ้นเป็คุณนายลูเซียโน่ของฮิโนกิมั่นคง ทั้งคู่บังเอิญเจอกันในงานเลี้ยง มีโอกาสพูดคุยกันจนเกิดเป็ความประทับใจดี ๆ หลังจากนั้นจดหมายของสกาลาร์ก็เขียนแต่เื่ดี ๆ ของฮิโนกิจนชนชั้นสูงคล้อยตาม และให้การยอมรับตัวตนของฮิโนกิ ระบบขอแนะนำว่าในโลกนี้โฮสต์ควรใช้จังหวะที่ฮิโนกิกับโอเลนเดอร์ยังไม่เจอกัน รีบผูกมิตรสร้างความประทับใจกับน้องชายต่างมารดาผู้นี้ เพื่อที่เราจะได้แย่งชิงอาวุธลับมาไว้กับตัว]
ขณะจะก้าวเดินออก ในตอนนั้นก็มีอัลฟ่ารูปร่างสูงใหญ่ผู้หนึ่งก้าวมาขวางหน้าไฮยาซินท์ ใบหน้าคุ้นเคยอยู่ในความทรงจำส่วนลึก
“คุณพี่ยาเซียไม่ได้เจอกันเสียนานเลยครับ”
“น้องชาย” ไฮยาซินท์หันไปทักทาย
โทนเสียงแสนกระด้าง สีหน้าที่เต็มไปด้วยการดูิ่ถากถาง ลูกนอกสมรสจากเ้าตระกูลลอเรนโซ่และโอเมก้าสามัญชน ความสัมพันธ์ระหว่างไฮยาซินท์กับเ้าตัวจัดว่าย่ำแย่
ไฮยาซินท์คนเดิมมีศัตรูและคนชังน้ำหน้าเต็มไปหมด เหตุไม่ใช่เพราะชั่วช้าแต่กำเนิด แต่เพราะลักษณะท่าทางอันแสนเย่อหยิ่งเ็า ถือตนไว้สูงส่ง มองคนด้อยกว่ามีสถานะเป็มดปลวก
ท่าทางเช่นนั้นคงทำให้ลูกนอกสมรสเกลียดชังฝังใจ ขนาดสาบานว่าสักวันจะฉีกกระชากหน้ากากน้ำแข็งนั้นแล้วย่ำยีไฮยาซินท์ให้ตกลงไปสู่จุดต่ำสุดให้จงได้
[จะว่าไปนิสัยร่างเดิมก็คล้ายท่านจอมมารเหมือนกันนะ]
อะไรนะ
[ปะ… เปล่าครับ!]
“ไม่ได้เห็นหน้าคุณพี่เสียนาน สามีคุณพี่คงหวงแหนภรรยาคนสวยน่าดูจึงแทบไม่ให้ออกมาเห็นเดือนเห็นตะวัน” ลูกนอกสมรสผู้นั้นหยุดยืนตรงหน้าไฮยาซินท์ ใบหน้าโน้มลงมาน้อย ๆ เจตนาเป็การกดข่มโอเมก้าผู้มีรูปร่างเล็กกว่าตน “เพราะอย่างนั้นก็เลยให้โอเมก้าไร้หัวนอนปลายเท้าที่ไปเก็บได้มาอยู่ข้างกายแทน คุณพี่ช่างน่าอิจฉา ไม่ต้องทำอะไรอยู่ในคฤหาสน์ของสามี”
ไฮยาซินท์ยังไม่ทันนึกคำพูดโต้ตอบ บริเวณหน้าทางเข้าก็ปรากฏรถยนต์อีกคันจอดที่หน้างาน รถลีมูซีนสีดำสนิท ความหรูหราของมันทำให้แขกในงานส่งเสียงฮือฮาดึงความสนใจของไฮยาซินท์กับลูกนอกสมรสผู้นั้นให้หันไปมอง
รูปหัวสิงโตและดาบไขว้ถูกสลักไว้บนธงที่ปักบนรถยนต์ สัญลักษณ์อันยิ่งใหญ่และชวนน่าเกรงขาม
สัญลักษณ์ของลูเซียโน่
บุคคลที่ลงจากรถคืออินิกม่าหนุ่มเ้าของเรือนผมสีดำสนิท ั์ตาสีทองราบเรียบเฉยชากวาดตามองไปทั่วงานราวกับราชสีห์ที่กำลังประเมินเหยื่อผู้อ่อนแอของตน ก่อนที่มันจะถูกหลอมละลายกลายเป็แสงตะวันเมื่อดวงตาคู่นั้นหยุดลงที่ร่างโอเมก้าผมสีเงิน
“พี่สะใภ้”
ลูเซียโน่คนน้องปรากฏตัว อีกฝ่ายก้าวเท้ายาว ๆ ตรงมาหาไฮยาซินท์ราวกับไม่เห็นผู้ใดในสายตา
“เหตุใดจึงไม่รอผม รถประจำตระกูลนี้คุณพ่ออยากให้พี่สะใภ้นั่งมาแท้ ๆ” รอยยิ้มจางถูกจุดบนใบหน้าพร้อมกับหอบเอากลิ่นหอมของฤดูหนาวติดมาด้วย
“ดีเลียน” ไฮยาซินท์มึนงงเล็กน้อย “น้องสามีมาที่นี่ได้อย่างไร”
“นั่นเป็เพราะคุณพ่อห่วงใยพี่สะใภ้”
ประโยคนั้นทำให้แขกภายในงานเกิดความคิดหนึ่งขึ้นมา แม้สามีจะหมดความโปรดปราน แต่เ้าตระกูลลูเซียโน่ยังคงให้ความสำคัญกับสะใภ้ผู้นี้
ลูกนอกสมรสผู้นั้นรีบร้อนทักทายดีเลียน
“ถึงขนาดมางานศพคุณพ่อเป็เพื่อนคุณพี่ ดูท่าทางจะสนิทสนมกันเป็อย่างดี ผมในฐานะน้องชายก็เบาใจ” ลูกนอกสมรสผู้นั้นยิ้มบาง ๆ ขณะพูดกับดีเลียน “ไม่รู้เลยว่าคุณพี่สนิทสนมกับลูเซียโน่คนเล็กด้วย ปกติแล้วคุณพี่มักจะแสดงท่าทีถือตัวกับทายาทที่ไม่ได้เกิดจากภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย”
“คงเข้าใจผิดแล้ว พี่สะใภ้ไม่ได้เลือกคบคนจากชาติกำเนิดครับ” รอยยิ้มบางบนใบหน้าของดีเลียนถูกส่งมอบไปยังบุคคลผู้นั้น ทว่าดวงตากลับเย็นเยียบ กวาดมองอีกฝ่ายั้แ่หัวจรดเท้า “แต่คงเป็ที่ลักษณะนิสัยมากกว่า”
และการตอบคำถามเช่นนั้นก็บ่งบอกได้ว่า บุตรชายคนเล็กของลูเซียโน่ ผู้มีสิทธิ์ที่จะเป็ทายาทสืบทอดตระกูลอันดับหนึ่งก็ยังให้ความสำคัญกับไฮยาซินท์
ลูกนอกสมรสผู้นั้นมีสีหน้าย่ำแย่ รีบร้อนขอตัวจากไป
“พี่สะใภ้” ดีเลียนหันมาพูดกับคนตัวเล็กข้างตัว สุ้มเสียงอ่อนโยนแตกต่างจากเมื่อครู่อย่างมาก “คราวหลังก็พึ่งพาผมเถอะครับ”
“...”
“อะไรที่เซฟิรอสทำได้ผมก็ทำได้ และอะไรที่เซฟิรอสทำไม่ได้ ผมก็ทำให้ได้”
งานศพจบลงด้วยความเรียบง่าย ดีเลียนไล่คนขับรถคันที่ไฮยาซินท์นั่งมากลับไปแล้ว ตนจึงจำต้องขึ้นคันเดียวกับน้องสามีกลับคฤหาสน์
ขณะกำลังเดินตามคนตัวสูงด้านหน้ากลับขึ้นรถ ในตอนนั้นลูกนอกสมรสคนเดิมก็รีบสาวเท้าก้าวเข้ามาหาดีเลียนและไฮยาซินท์ สีหน้าท่าทางแจ่มใส เสมือนกับเมื่อครู่ตนเองไม่ได้เพิ่งถูกพูดหักหน้า
“คุณพี่ คุณชายลูเซียโน่อุตส่าห์เป็ธุระให้คุณพี่ถึงที่นี่ หากลอเรนโซ่ไม่ได้ให้การต้อนรับคงนับว่าไร้มารยาท” คนผู้นั้นกล่าว สายตาจำเพาะเจาะจงมาทางไฮยาซินท์
ดีเลียนเบนสายตามามองหน้าไฮยาซินท์ รอคอยให้เขาเป็ฝ่ายตัดสินใจ
[โธ่ไอ้คนขี้ประจบ! เมื่อกี้ยังดูแคลนท่านอยู่เลย ทีแบบนี้กลับมาเลียเท้าแผล่บ ๆ ท่านจอมมารอย่าไปยอมมันนะครับ!]
ไฮยาซินท์นึกอยากจะปฏิเสธ เขาเองก็ไม่อยากอยู่รั้งรอยังที่แห่งนี้นาน แต่ในชั่วพริบตากลับมีความคิดหนึ่งแล่นเข้ามา
“น้องสามี หากไม่ติดธุระใดก็อยู่ดื่มชากับเขาเถอะ”
ไฮยาซินท์เดินเคียงดีเลียน ตามหลังผู้ถือสิทธิ์เป็เ้าบ้านตรงไปยังห้องรับรองของลอเรนโซ่ เมื่อส่งคนทั้งคู่ถึงที่หมาย ตนจึงตัดสินใจจะเดินแยกตัวออกมา แต่กลับกลายเป็ว่าถูกคนตัวสูงคว้าข้อมือรั้งเอาไว้
“พี่สะใภ้”
สายตาของลูกนอกสมรสผู้นั้นหลุบลงมาจ้องมองฝ่ามือของดีเลียนที่จับไฮยาซินท์เอาไว้
เ้านี่อยากให้มีข่าวออกนักหรือไงว่าน้องสามีเล่นชู้กับภรรยาพี่ชาย
“ว่าที่เ้าตระกูลทั้งสองคงมีเื่ให้พูดคุยแลกเปลี่ยนวิสัยทัศน์กันมาก พี่สะใภ้เองก็มีเื่อยากพูดคุยกับน้องชายแท้ ๆ ที่ไม่ได้เจอหน้ามานาน” ไฮยาซินท์ดึงมือตนเองออกจากการเกาะกุมนั้นให้แเี และเป็ธรรมชาติมากที่สุด ผุดรอยยิ้มบางส่งมอบไปให้อีกฝ่าย “คงใช้เวลาไม่นาน เสร็จแล้วฉันจะไปรออยู่ที่รถ”
“ห้ามกลับก่อนนะครับ” ดีเลียนยอมปล่อยแต่โดยดี แต่ก็ยังไม่วายหันมากำชับเขา
เขาพยักหน้ารับ รีบหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในงานศพ สองเท้าก้าวเดินตรงไปหาโอเมก้าที่ยังยืนรอส่งแขกกลับออกจากงาน
โอเลนเดอร์มีสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อยที่ไฮยาซินท์มาปรากฏตัวต่อหน้าตน
“โอเมก้าเพียงคนเดียวใช้ชีวิตอยู่ที่นี่คงลำบากน่าดู หากน้องชายมีเื่ให้ช่วย สามารถส่งจดหมายมาหาฉันที่คฤหาสน์ลูเซียโน่ได้ทุกเมื่อ”
“...” โอเลนเดอร์นิ่งอึ้งไป
“สถานการณ์ฉันอาจจะยังดูไม่มั่นคงนัก แต่นามสกุลลูเซียโน่ที่ต่อท้ายก็ไม่ได้มีไว้อย่างเปล่าประโยชน์”
“…ขอบคุณครับ”
“ไม่เชื่อฉันอย่างงั้นหรือ”
“ไม่ใช่แบบนั้นครับ”
“มีแค่ฉันที่เป็พวกเดียวกับเธอได้ รู้ใช่หรือไม่”
“…”
“และฉันก็มีสิ่งที่จะใช้ยืนยันว่าคำพูดเมื่อครู่ไม่ใช่เพียงเื่เลื่อนลอย”
ไฮยาซินท์ยิ้มเย็น ก่อนจะเบนสายตาไปหยุดยังเรือนกระจกซึ่งมีไว้สำหรับรับรองแขกลอเรนโซ่ หน้าต่างใสเผยให้เห็นว่าภายในเรือนนั้นมีอัลฟ่าชายสองคนกำลังนั่งพูดคุยอะไรบางอย่าง บนสีหน้าต่างปรากฏรอยยิ้มจาง บ่งบอกว่าคงเป็บทสนทนาที่ราบรื่นมิใช่น้อย
ไฮยาซินท์ไม่เคยรู้มาก่อนว่าน้องสามีของตัวเองเป็คนขี้ฟ้องเช่นนี้
“พี่สะใภ้นับว่าเป็คนในตระกูลลูเซียโน่แต่ถูกครอบครัวเดิมปฏิบัติอย่างเหยียดหยามเช่นนี้ก็เป็เพราะท่าทีของเซฟิรอส” ดีเลียนเหยียดยิ้มเย้ยหยัน “ตอนนี้เป็พี่สะใภ้ อีกไม่นานก็คงเป็ผม แล้วบางทีอาจจะข้ามมาถึงคุณพ่อ”
“...”
หลังกลับมาจากงานศพ ไฮยาซินท์ตั้งใจจะไปรายงานให้พ่อสามีฟังและหาเื่เล่นละคร บีบน้ำตาแสดงความชอกช้ำจากการถูกรังแก แต่กลับกลายเป็ว่าดีเลียนที่เดินตามเข้ามาอย่างสงบเสงี่ยม เมื่อถึงห้องก็เป็ฝ่ายร่ายยาวถึงพฤติกรรมของลอเรนโซ่ด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยวเสียยิ่งกว่าไฮยาซินท์
“ฉันจะตักเตือนพี่ชายแกเอง” ประมุขของลูเซียโน่แสดงท่าทีหนักใจ แต่ไม่วายตวัดสายตาหันมาตำหนิเขา “ยาเซียเอง่นี้ก็ควรทำตัวอ่อนหวานเสียบ้าง เอาอกเอาใจเซฟิรอสหน่อย ่นี้เซฟิรอสเองก็ทำงานหนักไม่ใช่น้อย ในฐานะภรรยาอะไรที่อดทนได้ก็อดทนไปก่อน”
ไฮยาซินท์ฟังประโยคดังกล่าวก็คิ้วกระตุก แต่ในใจยังไม่ทันได้เริ่มก่นด่า ระบบ 666 ก็ะโแหวขึ้นเสียงดังลั่นราวกับอยากจะบีบคอใครสักคนให้ตาย
[ทำงานหนักมารดามันเถอะ! วัน ๆ เอาแต่ไปนอนกกอยู่กับม้าอยู่กับเพียวโอเมก้านั่น ตาแก่ที่เอาแต่เจ็บป่วยออด ๆ แอด ๆ อยู่ในห้อง ต่อให้มีัมาทำรังหน้าบ้านยังไม่รู้ตัวเลยมั้ง ไอ้เบื๊อก! ที่ลูกชายแกนิสัยอย่างกับขยะเปียกอย่างนี้ก็เพราะดีเอ็นเอขยะเปียกจากแกด้วยนั่นแหละ! 凸༼ ಠ益ಠ ༽)凸]
“...”
ประจวบเหมาะที่สาวรับใช้บอกว่าแพทย์ประจำตระกูลลูเซียโน่เข้ามาพอดี บทสนทนาเื่เกี่ยวกับเซฟิรอสจึงจบไปโดยที่ไฮยาซินท์ยังไม่ทันได้แสดงอาการโกรธเคือง
“สุขภาพโดยรวมแข็งแรงดีนะครับ ไม่ได้มีปัญหาทางด้านไหน ่นี้ใกล้ระยะฮีตแล้วเดี๋ยวผมจัดยาบำรุงเบื้องต้นเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการตั้งครรภ์นะครับ” แพทย์ผู้นั้นกล่าวหลังจากจับไฮยาซินท์ตรวจร่างกาย
“ไม่มีปัญหาเลยหรือ?” ไทเนียมีสีหน้าประหลาดใจ “ลูกชายกับลูกสะใภ้ฉันก็อยู่กินด้วยกันมานานแล้วแต่กลับไม่มีทายาท เช่นนั้นเป็ปัญหาทางฝั่งอัลฟ่า?”
“ยังพูดไม่ได้ครับ ต้องรอตรวจร่างกายทางฝั่งอัลฟ่าก่อน การตั้งครรภ์ไม่สำเร็จมีหลายสาเหตุอย่างเช่นความเครียดของตัวคุณแม่เป็ต้น”
เ้าตระกูลลูเซียโน่ขมวดคิ้วมุ่นั้แ่ได้ยินประโยคนั้น หลังแพทย์กลับไปแล้ว อีกฝ่ายจึงเอ่ยคำถามที่มีโทนเสียงแสดงถึงความตำหนิ
“ที่ผ่านมายาเซียเครียดงั้นหรือ ลูเซียโน่เราดูแลยาเซียบกพร่องตรงไหน”
เป็เื่ปกติที่ผู้เป็พ่อจะเลือกโทษคนนอกก่อนบุตรชาย ทว่าก็จริงอย่างที่ระบบ 666 พูด ตาแก่ที่วัน ๆ มุดหัวอยู่แต่ภายในคฤหาสน์ ถือดีอย่างไรมาตัดสินว่าไฮยาซินท์ผิดมากกว่าบุตรชายตัวเอง
ดอกไม้ที่งดงามที่สุดถูกเด็ดจากสวน ตัดกิ่งก้านเพื่อให้พอดีกับแจกันที่วางไว้ แต่สุดท้ายดอกไม้นั้นก็เหี่ยวเฉาลงไปเพราะไม่มีผู้ใดรู้วิธีที่จะดูแลมันอย่างแท้จริง
ไฮยาซินท์ต้นฉบับได้รับบทลงโทษที่คิดร้ายฆาตกรรมนายเอกนิยาย แล้วพระรองสารเลวที่เป็ตัวขับเคลื่อนจนไฮยาซินท์มาถึงจุดนี้ล่ะ
[ตอนนี้แหละโฮสต์! คิดภาพว่ากระบี่ขี่ัตาย แล้วหลังจากนี้ท่านจะไม่ได้อ่านการ์ตูนโป๊เกย์อีกต่อไปแล้ว!!!]
“ขอโทษครับคุณพ่อ อันที่จริงผมคงไม่สามารถมีลูกได้อีกแล้ว” ไฮยาซินท์กล่าวเสียงแ่ หลุบตาต่ำคล้ายไม่อาจสู้หน้าคู่สนทนาได้
“ว่าอะไรนะ!”
“คุณพ่อใจเย็น ๆ ก่อนครับ” ดีเลียนถือวิสาสะขยับมาจับมือไฮยาซินท์ ลูบฝ่ามือบางปลอบประโลม “พี่สะใภ้พอจะอธิบายความทุกข์ใจให้พวกเราฟังได้มั้ยครับ”
[วี้ดดด ผู้ชายจับมือ! เห็นมั้ยโฮสต์ว่าผู้ชายเขามีใจ!!!]
“มีเื่กังวลใจอะไรก็พูดมาเถอะยาเซีย พ่อเองก็อยู่ข้างลูก” เมื่อเห็นว่าบุตรชายคนเล็กพูดเช่นนั้น เ้าตระกูลลูเซียโน่จึงจำต้องกดข่มความร้อนใจลง
“เพราะผมไม่อยากให้ลูกคนไหนต้องโดนฆ่าโดยพ่อของเขาอีกแล้ว”
เื่ราวที่ไฮยาซินท์แท้งถูกนำมาเปิดเปลือยให้กับทั้งเ้าตระกูลลูเซียโน่และดีเลียนจนหมดเปลือก ไทเนียมีท่าทีเหม่อลอยไปเมื่อได้ฟังเื่ดังกล่าวจบ ส่วนไฮยาซินท์หลังทิ้งะเิแล้วจึงแกล้งเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือบอกลาขอกลับไปพักผ่อน
ถามว่าไฮยาซินท์เล่าเื่ดังกล่าวไปแล้วได้ประโยชน์เช่นไร แน่นอนว่ามันคงไม่ได้มีผลมากมาย เป็เพียงแค่ก้อนตะกอนเล็ก ๆ ที่ผุดขึ้นในใจของไทเนีย ลูเซียโน่
เ้าประมุขตระกูลลูเซียโน่ไม่ได้รักใคร่เด็ก บิดาที่ใช้ตาชั่งในการวัดคุณค่าบุตรชายเพียงแค่ความสามารถอันเก่งกาจและชาติกำเนิด ย่อมไม่มีทางเศร้าโศกเสียใจต่อการตายของก้อนเนื้อหนึ่ง ทว่าอย่างไรนี่ก็เป็ทายาทรุ่นถัดไปของลูเซียโน่ ทายาทที่เคยคิดว่ายากเย็นต่อการได้มาเพราะลูกสะใภ้ที่ไม่ได้เื่ แต่กลับกลายเป็ว่าต้นเหตุนั้นคือบุตรชายของตนเองต่างหาก
ไฮยาซินท์ยังคงแสร้งทำเป็เศร้าโศกเสียใจ ทำให้ร่างกายดูสั่นเทาน้อย ๆ แม้จะออกมาจากห้องแล้ว เนื่องจากทางหางตาเขายังคงเห็นดีเลียนเดินก้าวเท้ายาว ๆ ตามมา ก่อนที่ฝ่ามือใหญ่ข้างนั้นจับข้อมือรั้งไฮยาซินท์ให้หยุดเดิน
“พี่สะใภ้”
เสียงทุ้มนั้นดังขึ้นที่ข้างหูไฮยาซินท์
“ต้องให้น้องสามีมาฟังเื่ราวไม่อภิรมย์เสียแล้ว”
“ไม่เป็ไรนะครับ หลังจากนี้ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น” ฟีโรโมนฤดูหนาวของอีกฝ่ายคละคลุ้งไปทั่วทั้งบริเวณนั้นราวกับกำลังแผ่อาณาเขตของตน
ใบหน้าหล่อเหลาของอินิกม่าหนุ่มโน้มเข้ามาใกล้ ไฮยาซินท์พลันผงะถอยโดยอัตโนมัติ ซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่ได้ตามติดมา หยุดระยะห่างไว้เพียงเท่านั้น ทว่าอย่างไรมันก็ยังใกล้จนััได้ถึงอุณหภูมิที่ร้อนผ่าวจากลมหายใจผะแ่
“เรามาผ่านเื่นี้ไปด้วยกันนะครับ”
เป็อีกครั้งที่รอยยิ้มอ่อนหวานถูกจุดขึ้นเพื่อมอบให้ไฮยาซินท์เพียงผู้เดียว รอยยิ้มที่ถูกส่งต่อไปจนถึงดวงตา ประกายสีทองระยิบระยับราวกับทองคำล้ำค่ายามเล่นแสง
นั่นคือภาพสุดท้ายก่อนดีเลียนจะเดินจากไป ทิ้งความความรู้สึกอุ่นวาบบางอย่างไว้ที่ใบหน้า ราวกับลมหายใจของอีกฝ่ายยังคลอเคลียไม่ไปไหน
เกิดความเงียบเข้าโรยตัวชั่วครู่หนึ่ง แม้จะไม่ได้มีััใกล้ชิดใด ๆ เกิดขึ้น แต่หนึ่งโฮสต์หนึ่งระบบรู้ดีว่าเมื่อครู่เกือบจะเกิดสิ่งใด
เหอะ… ไอ้เวร
ดีเลียนรักชอบพี่สะใภ้ผู้นี้ในเชิงชู้สาวจริง ๆ ในนิยายต้นฉบับไฮยาซินท์แม้จะไม่เคยเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับดีเลียน ทว่าใน่วัยเด็ก ไฮยาซินท์ก็รู้เห็นการกระทำอันแสนโหดร้ายของเซฟิรอสที่รังแกน้องชายของตนโดยไม่คิดแม้แต่จะให้การช่วยเหลือ
[โฮสต์รู้จักนิยายแนว NTR[1] หรือเปล่า… ไม่สิมันก็มีอยู่นะนิยายที่ตัวเอกผู้ถูกรังแก จับคนรังแกมาทำเมี…]
หุบปาก!
[ว้าวว โฮสต์รู้จักคำว่า NTR ด้วย! นับถือ ๆ]
พระเอกแฟนฟิกผู้แสนเพอร์เฟกต์แต่กลับอยากเป็ชู้เมียชาวบ้าน
โนแมนแลนด์คงขาดแคลนโอเมก้าขนาดนั้นเชียว
[1] NTR (Netorare) – มาจากภาษาญี่ปุ่นอันมีความหมายว่า แย่งคนรักคนอื่น หรือ ถูกแย่งคนรัก คำนี้มักพบได้บ่อยในหมวดหมู่การ์ตูนโป๊ญี่ปุ่น (โดจินชิ)
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
