เมื่อได้ยินว่าที่บ้านสูญเสียที่ดินชั้นเลวไปเพียงสี่หมู่ แต่กลับมีรายได้เพิ่มขึ้นปีละยี่สิบตำลึงเงิน อวิ๋นโส่วจู่ก็เบาใจ การแลกเปลี่ยนนี้ไม่เลวเลยทีเดียว ที่ดินชั้นเลวสี่หมู่ ขายไปก็ได้แค่สิบกว่าตำลึงเงินเท่านั้น แต่พอแยกบ้านออกไปแบบนี้

        บ้านพี่ใหญ่กับบ้านเ๯้าสี่กลับได้บ้านคนละสองห้อง กับที่ดินชั้นเลวอีกคนละสองหมู่ แต่ทุกปีกลับต้องจ่ายเงินให้บ้านเดิมถึงสิบตำลึงเงิน

        ไม่รู้ว่าสองบ้านนั้นสมองกลับหรืออย่างไร ถึงได้โง่เขลาเช่นนี้ แต่พวกเขาโง่ก็ดีแล้ว หากทุกคนฉลาดเฉลียวไปหมด เขาก็คงฉวยโอกาสตักตวงผลประโยชน์ไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นที่บ้านก็ลดภาระไปได้ตั้งเจ็ดปากท้อง!

        “ท่านแม่ การแยกบ้านเป็๞เ๹ื่๪๫ดีไม่ใช่หรือขอรับ ท่านลองคิดดูสิ ที่ดินของบ้านเรา ปลูกไปหนึ่งปีก็ได้เงินไม่มากเท่าไหร่ ตอนนี้แยกบ้านกันแล้ว รวมกับเงินค่าเลี้ยงดูจากบ้านพี่รองด้วย หนึ่งปีพวกเราก็มีรายได้เพิ่มขึ้นตั้งสามสิบตำลึงเงิน เทียบกันแล้ว การเสียที่ดินชั้นเลวไปสี่หมู่ไม่นับว่าเสียหายอะไร”

        “พอมีรายได้ประจำแล้ว พวกเราก็นำที่ดินไปให้คนอื่นเช่าทำกิน ทุกๆ ปีพวกเรารอเก็บค่าเช่าก็พอแล้ว รอน้องห้าสอบเป็๲บัณฑิตระดับซิ่วไฉ และบัณฑิตระดับจวี่เหรินได้ พวกเราก็ไม่ต้องจ่ายภาษีแล้ว ทางการยังมอบเงินและเสบียงอาหารให้น้องห้าอีกด้วย ท่านแม่ รอวันที่พวกโง่พวกนั้นต้องเสียใจภายหลังได้เลย!”

        อวิ๋นโส่วจู่ดีใจที่ตอนนี้ที่ดินของบ้านเขาสามารถเอาไปให้คนอื่นเช่าทำไร่แทน เขาก็ไม่จำเป็๞ต้องลงไปทำนาเองแล้ว อีกสองปีพออวิ๋นเหมยเอ๋อร์แต่งงาน หากอวิ๋นโส่วหลี่สอบเป็๞บัณฑิตระดับซิ่วไฉได้ ก็คงต้องเตรียมตัวสอบเป็๞บัณฑิตระดับจวี่เหรินต่อ คงไม่มีเวลามาดูแลเ๹ื่๪๫ในบ้าน สุดท้ายแล้วทรัพย์สมบัติพวกนี้ก็ต้องตกเป็๞ของเขาอยู่ดี

        เถาซื่อแสยะยิ้ม “หึ เงินทองหรือ เ๽้าลองไปถามพ่อของเ๽้าดูสิว่าได้เห็นแม้แต่หนึ่งอีแปะหรือไม่?”

        อวิ๋นโส่วจู่ได้ยินดังนั้นก็รีบถามเสียงดัง “อะไรนะ? พวกเขากล้าไม่ให้งั้นหรือ ท่านพ่อไม่ต้องกังวล ข้าจะไปทวงให้ท่านเองขอรับ!” กล่าวจบอวิ๋นโส่วจู่ก็ลุกขึ้นยืนเตรียมจะออกไปข้างนอก

        ผู้เฒ่าอวิ๋นรีบเคาะกล้องยาสูบเรียกเขา “กลับมานี่! ทวงอะไรอีก? พี่รองของเ๽้าเอาเงินค่ารถม้ามาหักลบกลบหนี้หมดแล้ว!”

        อวิ๋นโส่วจู่รู้สึกหมดเรี่ยวแรงลงทันที เอ่ยด้วยความไม่เต็มใจ “นี่มันคนละเ๹ื่๪๫กันนะขอรับ เหตุใดถึงเอาเงินค่ารถม้ามาหักลบกลบหนี้กันเล่า พี่รองเดินทางมาไกลเช่นนี้ ก็ควรจะมอบเงินค่าเลี้ยงดูให้ท่านบ้างมิใช่หรือ? ก็แค่รถม้าเก่าๆ สองคัน ถึงกับต้องคิดเล็กคิดน้อยกับท่านด้วยหรือ?”

        ผู้เฒ่าอวิ๋นได้ยินดังนั้นก็โกรธจนแทบระงับไม่อยู่ “ก็เพราะเ๽้านั่นแหละ! หากข้าไม่ยอมให้หักลบกลบหนี้ พี่รองของเ๽้าก็จะไปฟ้องร้องที่ศาลาว่าการว่าเ๽้าขโมยของ! การลักขโมยวัวควายเป็๲คดีร้ายแรงนะ!”

        อวิ๋นโส่วจู่นึกถึงความรู้สึกตอนอยู่ในคุก พลันรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งร่าง ไม่กล้าพูดอะไรอีก แต่เขาก็คิดในแง่ดี รถม้าราคาหกสิบตำลึงเงิน จะหักลบกลบหนี้ไปได้สักกี่ปีเล่า?

        หลิ่วซื่อยกสำรับอาหารมาวางบนโต๊ะ เถาซื่อกินไปด่าไป บ่นไม่หยุดปาก หลิ่วซื่อรู้สึกอัดอั้นตันใจ แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมาสักคำ

        เมื่อย้อนคิดถึงก่อนหน้านี้ ทุกครั้งที่กินข้าว นางมักจะมองเถาซื่อด่าจ้าวซื่อด้วยแววตาสะใจ บางครั้งยังยุยงให้เถาซื่อด่าแรงๆ อีกด้วย แต่ตอนนี้ กรรมตามสนอง กลับกลายเป็๞นางที่ถูกด่าเสียเอง

        หลิ่วซื่อมองอวิ๋นเหมยเอ๋อร์ด้วยแววตาขอความช่วยเหลือ แต่อวิ๋นเหมยเอ๋อร์ไม่เพียงไม่ช่วยเหลือนาง กลับยุแหย่กระซิบข้างหูเถาซื่อให้ต่อว่านางหนักขึ้นกว่าเดิม

        กว่าจะทนกินข้าวเสร็จก็เหนื่อยเอาเ๹ื่๪๫ หลังจากที่หลิ่วซื่อลากสังขารที่อ่อนล้าเต็มทีเก็บกวาดห้องครัวจนเสร็จก็ต้มน้ำให้อวิ๋นโส่วจู่อาบน้ำ จากนั้นก็นำน้ำที่อวิ๋นโส่วจู่ใช้แล้วมาอาบอย่างลวกๆ พอคลานขึ้นไปนอนบนเตียงอุ่นด้วยความเหนื่อยล้า ก็ได้ยินเสียงกรนของอวิ๋นโส่วจู่ดัง๱ะเ๡ื๪๞ทั่วห้อง

        วันรุ่งขึ้น ขณะที่ฟ้ายังไม่ทันสว่าง ก็ได้ยินเสียงด่าทอของเถาซื่อดังมาจากนอกบ้าน หลิ่วซื่อที่กำลังหลับเพลินถูกอวิ๋นโส่วจู่ถีบตกเตียง ไล่นางออกไปทำงาน

        หลิ่วซื่อรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจอย่างยิ่ง แต่เพราะบ้านใหญ่กับบ้านสามก็แยกบ้านกันไปหมดแล้ว งานบ้านงานเรือนทั้งหมด เถาซื่อจึงโยนให้นางรับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียว

        พอนางเห็นจ้าวซื่อ สะใภ้ใหญ่ที่ไม่เคยมีรอยยิ้มบนใบหน้ามาก่อน บัดนี้ยิ้มแย้มออกมาจากในห้องด้วยความยินดี แล้วทำงานบ้านอย่างขะมักเขม้น ความอิจฉาและริษยาในใจก็พลันก่อตัวขึ้นราวกับวัชพืชที่เติบโตอย่างบ้าคลั่ง

        หลิ่วซื่อยิ้มทักทายอย่างเสแสร้ง “พี่สะใภ้ใหญ่ อรุณสวัสดิ์เ๯้าค่ะ!”

        จ้าวซื่อเงยหน้ามองท้องฟ้า เอ่ยอย่างซื่อๆ ว่า “น้องสะใภ้ นี่ก็ไม่เช้าแล้ว พี่ใหญ่ของเ๽้าออกไปทำงานหมดแล้ว”

        หลิ่วซื่อยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ “พี่สะใภ้ใหญ่ เหตุใดพวกท่านถึงยอมแยกบ้านกันเล่า? อย่าไปฟังน้องรองของพวกท่านเลย! เขาไม่ใช่คนดีอะไรหรอก เขากำลังทำร้ายพวกท่านอยู่นะ!”

        “ปีละสิบตำลึงเงิน แถมยังต้องดูแลค่ากินอยู่ของคนทั้งบ้าน พี่สะใภ้ใหญ่ ต่อให้พี่ใหญ่ของท่านทำงานหนักจนตายก็หาเงินมาให้ไม่พอหรอก! ไม่งั้นข้าไปช่วยพวกท่านขอร้องท่านแม่ ให้พวกท่านกลับมารวมกับตระกูลอวิ๋นเดิมดีหรือไม่?”

        จ้าวซื่อเป็๞คนอ่อนโยนและซื่อสัตย์ ตอนอยู่บ้านตระกูลอวิ๋น ส่วนใหญ่แล้วนางไม่ค่อยกล้าพูดอะไร แต่ตอนนี้แยกบ้านออกมาแล้ว ชีวิตของนางก็เริ่มมีความหวัง ในใจจึงมั่นใจมากขึ้น

        พอได้ยินหลิ่วซื่อพูดว่าน้องรองไม่ใช่คนดี แม้แต่คนใจเย็นอย่างจ้าวซื่อก็ยังโกรธจนหน้าดำคล้ำ น้องรองคือผู้มีพระคุณของครอบครัวนาง! หากไม่มีน้องรอง ตอนนี้นางคงยังถูกเถาซื่อกดขี่ข่มเหงอยู่เป็๲แน่

        “หุบปากสกปรกของเ๯้าซะ! เ๯้าเป็๞คนดีหรือไง? อย่างเ๯้านับเป็๞ตัวอะไรกัน?” จะให้กลับไปรวมกับครอบครัวเดิมหรือ? พวกนางอุตส่าห์แยกบ้านออกมาได้ ต้องสติเลอะเลือนขนาดไหนถึงอยากจะกลับไป กล่าวจบ จ้าวซื่อก็ไม่สนใจหลิ่วซื่ออีก นางหันหลังลงกลอนประตูบ้าน แล้วเดินออกไป

        หลิ่วซื่อไม่คิดเลยว่าตนเองจะถูกจ้าวซื่อที่เรียบร้อยมาโดยตลอดตอกกลับ นางรีบวิ่งไล่หลังออกไปนอกบ้าน เท้าเอวแล้วด่ากราด “สันดานเลวจริงๆ! ข้าเตือนด้วยความหวังดีเ๽้าก็ไม่ฟัง ฮึ ต่อไปรอให้บ้านพวกเ๽้าไม่มีเงินจะใช้ ไม่มีข้าวจะกิน หากข้าปรายตามองแม้เพียงนิด ข้าจะควักลูกตาออกมาเหยียบเสียเลย! พวกไม่รู้จักดีชั่ว! พวกสารเลว!”

        หลิ่วซื่อจินตนาการไปไกลถึงตอนที่บ้านใหญ่ไม่มีข้าวกิน ต้องคุกเข่าเรียงตัวร้องไห้อยู่ในลานบ้าน ขอร้องให้ท่านพ่อท่านแม่รับพวกเขากลับมารวมกับตระกูลอวิ๋นเดิม

        “เช้าตรู่แบบนี้จะร้องหาอะไร? นางตัวซวย ยังไม่รีบไปทำงานอีกหรือ ข้าวน่ะจะทำอยู่ไหม คิดจะให้ยายแก่อย่างข้าอดตายหรือไง?”

        ขณะที่หลิ่วซื่อกำลังจินตนาการเพลินๆ เสียงด่าทอของเถาซื่อก็ดังมาจากห้องโถง นางสะดุ้งสุดตัว รีบหันหลังกลับไปที่ห้องครัว ทันใดนั้นกลับถูกน้ำสาดมาที่ตัวของนางเต็มๆ!

        “โอ๊ะ ท่านอาสะใภ้สี่นี่เอง ทำไมจู่ๆ ท่านถึงโผล่พรวดออกมาเช่นนี้? ทำให้ข้า๻๠ใ๽หมดเลย!” อวิ๋นหลานเอ๋อร์ถือกะละมังในมือ ยืนอยู่ที่หน้าประตู ตำหนิหลิ่วซื่ออย่างไม่สบอารมณ์ ฮึ กล้าด่าท่านลุงสองว่าไม่ใช่คนดี เ๽้าสิที่ไม่ใช่คน

        หลิ่วซื่อที่ถูกสาดน้ำเย็นจนหนาวสะท้านไปทั้งร่าง โกรธจนพูดไม่ออก นางพุ่งเข้าใส่อวิ๋นหลานเอ๋อร์ด้วยความโมโหทันที ทว่าอวิ๋นหลานเอ๋อร์ก็ไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครมาเล่นงานง่ายๆ ถึงแม้ว่านางจะตัวเล็ก แต่พละกำลังมีมหาศาล

        เนื่องจากหลิ่วซื่อถูกทรมานอยู่ในคุกมาทั้งวัน ทั้งยังมีอาการคันรุนแรง นางจึงอดไม่ได้ที่จะเกาจนเป็๲แผลถลอก แถมเมื่อวานกลับมาก็ไม่ได้พักผ่อนให้เต็มที่ ยังต้องทำงานหนักอีก จึงทำให้กำลังของหลิ่วซื่อหมดสิ้น ไหนเลยจะสู้แรงอวิ๋นหลานเอ๋อร์ได้

        ไม่นานก็ถูกอวิ๋นหลานเอ๋อร์ขึ้นคร่อมแล้วทุบตีอย่างหนัก หลิ่วซื่อร้องโหยหวนราวกับหมูโดนเชือด จนกระทั่งเถาซื่อถือไม้กวาดวิ่งออกมาจากห้องโถง อวิ๋นหลานเอ๋อร์จึงยอมปล่อยหลิ่วซื่อ จากนั้นก็วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

        ส่วนทางบ้านของอวิ๋นโส่วจง อวิ๋นฉี่เยว่ฝึกฝนวิทยายุทธ์ตามปกติเป็๲เวลาหนึ่งชั่วยาม จากนั้นก็ฝึกเขียนพู่กันอีกหนึ่งชั่วยาม หลังจากกินอาหารเช้าอย่างง่ายๆ เสร็จ ก็เตรียมสี่สมบัติของห้องหนังสือ [1] อย่างดีที่ตั้งใจจะมอบให้อาจารย์ฉีที่สำนักศึกษาเอกชน พร้อมกับกระดาษอย่างดีอีกหนึ่งม้วนแล้วเตรียมออกจากบ้าน

        อวิ๋นโส่วจงก็เตรียมออกไปเยี่ยมผู้ใหญ่บ้านพร้อมเขา เพื่อขอให้ผู้ใหญ่บ้านช่วยเป็๞ธุระในการจัดการซื้อที่ดินสองร้อยหมู่ ทว่าในเวลานี้กลับมีแขกมาเยี่ยมที่บ้านตระกูลอวิ๋นพอดี

        เชิงอรรถ

        [1] สี่สมบัติของห้องหนังสือ (文房四宝) หมายถึง ของล้ำค่าสี่อย่างที่ต้องมีอยู่ในห้องเขียนหนังสือ ซึ่งได้แก่ พู่กัน กระดาษ หมึก และแท่นฝนหมึก