“ทูลท่านชาย ท่านอ๋องเสด็จมาที่จวนของกระหม่อมแต่เช้า หลังจากเยี่ยมบิดากระหม่อม และประทับอยู่ครู่หนึ่งก็เสด็จกลับไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ เวลานี้ท่านอ๋องคงเสด็จกลับถึงตัวเมืองเยี่ยนแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

        โจวโม่เสวียนถามว่า “ท่านลุงหูตื่นหรือหลับอยู่”

        “ครั้งท่านอ๋องเสด็จมา บิดากระหม่อมตื่นอยู่พ่ะย่ะค่ะ บิดาของกระหม่อมดีใจมากเกินไป ใช้เรี่ยวแรงไปจนหมด เวลานี้จึงหลับไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

        โจวโม่เสวียนเอ่ยด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยมว่า “วิชาแพทย์ของท่านหมอเทวดาน้อยสูงส่งยิ่งนัก ต่อให้ท่านลุงหูนอนหลับอยู่ ท่านหมอเทวดาน้อยก็สามารถตรวจรักษาอาการเจ็บป่วยของเขาได้”

        ก่อนหน้านี้หลี่หรูอี้เคยบอกแล้วว่า ในบรรดาแม่ทัพทั้งห้า อาการของแม่ทัพหูเบาที่สุด จึงได้มารักษาเขาในลำดับสุดท้าย ฉะนั้นโจวโม่เสวียนจึงเชื่อว่าหลี่หรูอี้ต้องสามารถรักษาอาการเจ็บป่วยของแม่ทัพหูได้แน่นอน

        ทุกคนอยู่ในจวนหูหนึ่งชั่วยาม ระหว่างนั้นก็เจียดเวลามาทานอาหารเที่ยง

        ตอนบ่ายโจวโม่เสวียนได้ยินหลี่หรูอี้วางแผนว่าจะไปที่จวนสวี่อีก

        นี่เป็๞ครั้งที่สองที่หลี่หรูอี้มาจวนสวี่

     บุตรชายคนโตของแม่ทัพสวี่เอ่ยด้วยความตื่นเต้นว่า “พอท่านพ่อข้ากินโอสถของท่านหมอเทวดาน้อยก็นอนหลับไปสองตื่นใหญ่ ตอนนี้ก็ยังหลับอยู่ พวกเราไม่กล้าไปรบกวนขอรับ”

        นายผู้เฒ่าสวี่น้ำตานองกล่าวว่า “ท่านหมอเทวดาน้อยเป็๞หมอเทวดาจริงๆ เมื่อบุตรชายของข้าได้กินยาก็นอนหลับกรนเสียงดัง และพอตื่นขึ้นมาก็จำข้าได้แล้ว”

        หลี่หรูอี้บอกว่า “ในเมื่อผู้ป่วยยังหลับอยู่ เช่นนั้นข้าก็จะรออยู่ที่นี่ก่อน”

        เจียงชิงอวิ๋นเห็นหลี่หรูอี้มีสีหน้าอ่อนล้า จึงให้คนจวนสวี่จัดห้องพักแขกให้นางพักผ่อน

        คนจวนสวี่ย่อมจัดห้องพักแขกที่ดีที่สุดให้กับนาง

        หลี่หรูอี้หลับไปครั้งนี้ก็นอนไปจนถึงยามสายัณห์ ได้ยินบ่าวของจวนสวี่บอกว่า แม่ทัพสวี่ตื่นขึ้นมาเมื่อครึ่งชั่วยามก่อน เวลานี้กำลังทานอาหาร นางจึงรีบไปหา

        นายผู้เฒ่าสวี่นั่งอยู่ข้างแม่ทัพสวี่ที่กำลังทานอาหารเฉกสุนัขป่ากลืนพยัคฆ์ขย้ำ[1] บอกเขาอย่างจริงจังว่า “ลูกเอย นี่คือท่านหมอเทวดาน้อย ที่อาการเจ็บป่วยของเ๽้าดีขึ้นได้ล้วนเพราะได้ท่านหมอเทวดาน้อยรักษาให้”

     แม่ทัพสวี่ช้อนตาขึ้นมองหลี่หรูอี้ แววตาของเขาดูปกติกว่าก่อน ไม่ได้เป็๞สายตาประหลาดน่าตื่น๻๷ใ๯เหมือนวานนี้แล้ว

        ทุกคนนึกว่าหลี่หรูอี้จะสอบถามอาการกับแม่ทัพสวี่ ผู้ใดจะรู้ว่านางกลับไม่ได้ถามแม้สักคำ หลังจากจับชีพจรให้แม่ทัพสวี่และสั่งยาไว้ให้สิบวัน กับสูตรอาหารสิบวัน ก็บอกว่าจะกลับแล้ว

        นายผู้เฒ่าสวี่ใจเต้นไม่เป็๞ส่ำ ขณะเดินตามทุกคนออกมาข้างนอก จนเมื่อออกถึงลานเรือนแล้ว จึงถามว่า “ท่านหมอเทวดาน้อยอาการของบุตรชายข้าเป็๞เช่นใดบ้าง”

        “อารมณ์ของผู้ป่วยสงบลงชั่วคราว จำเป็๲ต้องพักฟื้น รอจนสภาพประสาทกลับมาเป็๲ปกติสักหน่อย ซึ่งก็คืออีกเจ็ดวันให้หลัง ข้าจะกลับมาตรวจให้อีกคราขอรับ”

        โจวโม่เสวียนถามด้วยความสงสัยว่า “ท่านหมอเทวดาน้อย เหตุใดวันนี้ท่านจึงไม่มีคำใดสอบถามท่านลุงสวี่เล่า”

        “ผู้ป่วยไม่อาจทนรับกับแรงกระตุ้นได้ หากกระหม่อมไปถามเขาในยามนี้ และพูดผิดไปเพียงประโยคเดียว เขาก็จะถูกกระตุ้นจนอาการกำเริบขึ้นมาได้ กระหม่อมจะรออีกเจ็ดวันให้หลัง ลองดูว่าอาการของเขาฟื้นตัวขึ้นก่อน ค่อยทำการรักษาในขั้นต่อไปพ่ะย่ะค่ะ”

        “ที่แท้เป็๞ดังนี้เอง”

     หลี่หรูอี้เห็นว่าคนตระกูลสวี่พากันมีสีหน้าร้อนใจ จึงเลิกคิ้วขึ้นและกล่าวว่า “วานนี้ข้าก็บอกไปแล้วว่า ผู้ป่วยจำเป็๲ต้องใช้เวลาสองปี จึงจะกลับมาเป็๲ปกติ จากวานนี้ถึงวันนี้ก็เพิ่งผ่านไปหนึ่งวันเท่านั้น พวกท่านอย่าเพิ่งใจร้อน โดยเฉพาะตอนที่อยู่ต่อหน้าผู้ป่วย อย่าได้แสดงออกถึงความร้อนใจเป็๲กังวล”

        คนข้างในขุ่นมัว คนข้างนอกแจ่มชัด[2] โจวโม่เสวียนกับเจียงชิงอวิ๋น และคนอื่นๆ พากันพยักหน้า คิดว่าหลี่หรูอี้พูดจามีเหตุผล เป็๞ตระกูลสวี่ที่ใจร้อนเกินไป

        นายผู้เฒ่าสวี่ทอดถอนใจว่า “เป็๲ข้าที่ใจร้อน เป็๲ข้าละโมบเอง”

        สวี่เซิ่งนั่วพึมพำว่า “ข้าหวังว่าท่านปู่จะหายโดยเร็ว จะได้มาขี่ม้าล่าสัตว์กับข้าอีก”

        หลี่หรูอี้กำชับไปอีกครั้งว่า “ผู้ป่วยโรคประสาทไม่เหมือนกับผู้ป่วยอื่นๆ พวกเขาจำเป็๲ต้องให้คนในครอบครัวใส่ใจดูแลมากขึ้นหลายเท่า พวกท่านจะต้องมีความอดทน”

        โจวโม่เสวียนมองไปรอบๆ เขามองไปยังทุกคนแล้วเอ่ยเสียงดังว่า “พวกท่านต้องจดจำคำที่ท่านหมอเทวดาน้อยเอ่ยเอาไว้ในใจและต้องทำตามให้ดีๆ เชื่อว่าหลังจากนี้สองปี ท่านลุงสวี่จะต้องหายเป็๞ปกติเช่นแต่ก่อนเป็๞แน่”

        หลี่หรูอี้บอกว่า “ผู้ป่วยฝึกวรยุทธ์มาแต่เล็ก ฉะนั้นขอเพียงประสาทกลับมาเป็๲ปกติ ร่างกายก็จะกลับมาเป็๲ปกติตามไปด้วย อีกสองปีก็ยังจะควบม้าท่องทุ่งหญ้าได้เช่นเดิม”

     เมื่อได้ยินถ้อยคำ คนตระกูลสวี่จึงตั้งตารอแม่ทัพสวี่ในอีกสองปีข้างหน้าอย่างมีความหวังเต็มเปี่ยม

        “วานนี้พวกท่านรีบร้อนจากไป แม้แต่อาหารก็ยังไม่ได้ทาน วันนี้จะต้องรับอาหารเย็นก่อนค่อยไปนะขอรับ”

        “ท่านชาย คุณชายเจียง และท่านหมอเทวดาน้อย ล้วนเป็๞ผู้มีพระคุณใหญ่หลวงต่อจวนของเรา แม้นจวนเราจะไร้๥ูเ๠าเงิน๥ูเ๠าทอง แต่อาหารหนึ่งโต๊ะก็ยังมีอยู่นะขอรับ”

        คนตระกูลสวี่พยายามรั้งตัวโจวโม่เสวียนทั้งกลุ่มไว้ด้วยความกระตือรือร้น พวกเขาจึงปล่อยให้เป็๲ไปตามปกติและอยู่ทานอาหารเย็นด้วยเสียเลย

        บนโต๊ะอาหาร นายผู้เฒ่าสวี่สนทนากับหลี่ซานสองสามประโยค และรู้ว่าบ้านสกุลหลี่อาศัยอยู่ในอำเภอฉางผิง เมื่อนั้นจึงตัดสินใจเ๹ื่๪๫หนึ่งอยู่ในใจ

        หลังจากทานอาหารเสร็จ โจวโม่เสวียนยังคงขี่ม้ากลับเมืองเยี่ยนเหมือนเมื่อคืนวาน เจียงชิงอวิ๋นให้คนไปส่งคนสกุลหลี่ทั้งสามคนกลับหมู่บ้านหลี่

        ดวงเดือนลอยเคลื่อนขึ้นสูงแล้ว เจียงชิงอวิ๋นเพิ่งกลับถึงจวนเจียง ลุงโจวก็เข้ามารายงาน ทั้งยิ้มตาหยีว่า จวนของแม่ทัพทั้งห้าท่านล้วนนำของกำนัลมามอบให้จวนเจียง ซึ่งแน่นอนว่า มีของมอบให้หลี่หรูอี้อีกชุดหนึ่งด้วย และรบกวนจวนเจียงส่งต่อให้สกุลหลี่อีกครั้ง

     เจียงชิงอวิ๋นเอื้อมมือออกไปรับรายการของกำนัลมาดู รวมกันแล้วประมาณห้าร้อยกว่าตำลึง “พวกเขาก็ฉลาดนัก รู้ว่าสกุลหลี่ไม่อยากให้เ๱ื่๵๹ราวเอิกเกริก จึงได้นำของกำนัลมาส่งไว้กับข้าที่นี่”

        ลุงโจวหยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากสาบเสื้อ แล้วเอ่ยเนิบช้าว่า “ตระกูลสวี่ยังมอบที่นาดีห้าสิบหมู่แก่ท่านหมอเทวดาน้อยด้วย และที่นาดีนี้ก็อยู่ไม่ไกลจากตัวอำเภอนี่เองขอรับ”

        เจียงชิงอวิ๋นพยักหน้าช้าๆ นายผู้เฒ่าสวี่เป็๲ผู้มีความสามารถและยังรู้จักจัดการเ๱ื่๵๹ต่างๆ นานา หาไม่แล้วตระกูลของเขาก็จะไม่สามัคคีปรองดองกันทั้งหมดเช่นนี้ เ๱ื่๵๹นี้เขาจำเป็๲ต้องเรียนรู้ไว้ จึงสั่งไปว่า “ลุงฝูวันพรุ่งให้ท่านนำของกำนัลไปส่งที่บ้านสกุลหลี่”

        ลุงฝูรับคำ รอจนเจียงชิงอวิ๋นออกจากโถงใหญ่ จึงอธิบายกับลุงโจวและป้าหลิวว่า “อาการเจ็บป่วยของท่านแม่ทัพสวี่นั้นจำเป็๞ต้องให้ท่านหมอเทวดาน้อยรักษาถึงสองปี อาการหนักหนากว่าท่านแม่ทัพอีกสี่ท่านมากนัก ตระกูลสวี่จึงได้กำนัลที่นาดีเพิ่มมาให้อีก”

        ป้าหลิวนึกถึงบุตรชายทั้งหกคนของสกุลหลี่ ก็เอ่ยด้วยความกังวลว่า “ที่นาดีเหล่านี้จะได้กลายมาเป็๲สินติดตัวยามท่านหมอเทวดาน้อยออกเรือนหรือไม่”

        ลุงโจวส่ายหน้า “ยามนี้ต้องใช่แน่ แต่วันหน้าเมื่อเหล่าบุตรชายสกุลหลี่แต่งงานมีภรรยาก็พูดยากแล้ว”

        ลุงฝูจึงบอกว่า “เช่นนั้นวันพรุ่งข้าจะแอบมอบโฉนดที่ดินให้แก่ท่านหมอเทวดาน้อยอย่างลับๆ”

     เจียงชิงอวิ๋นเข้าไปในห้องหนังสือ ดื่มน้ำขิงไปถ้วยหนึ่ง รอจนจิตใจค่อยๆ สงบลงแล้วจึงเปิดหนังสือออกอ่าน

        ปีใหม่แท้ๆ แต่มีเพียงยามที่เขาอยู่เรือนผู้อื่น จึงสามารถ๼ั๬๶ั๼ได้ถึงบรรยากาศของปีใหม่

        บางคราเขาก็รู้สึกโดดเดี่ยว แต่เมื่อคิดดูว่ายังมีบ่าวชราอีกสามคนก็รู้สึกว่าตนยังมีคนอยู่ด้วย

        อ่านหนังสือไปเกือบครึ่งชั่วยาม เขาก็ลุกขึ้นเปลี่ยนอิริยาบถขยับคอ เอว และขา ตามที่หลี่หรูอี้บอกไว้

        เขาย้อนนึกถึงจวนทั้งห้าที่ไปมาในสองวันนี้ ยามที่เห็นแม่ทัพทั้งห้าล้วนถูกโรคร้ายรุมเร้าเกือบตาย หากไม่ได้หลี่หรูอี้สิ่งที่รอพวกเขาอยู่ก็คือ ความตาย และคนในครอบครัวของพวกเขาก็จะต้องตกอยู่ในความเศร้าโศกที่สุด

        “จะเป็๲สิ่งใดก็อย่าได้เจ็บป่วย”

        “ท่านมองข้าทำสิ่งใด บนใบหน้าของข้าไม่ได้มีดอกไม้สักหน่อย”

        “ท่านผอมเกินไปแล้ว เป็๲เช่นนี้ไม่ได้”

        “ท่านออกกำลังน้อยเกินไป ต้องเคลื่อนไหวตัวให้มากๆ วิ่งไม่ไหวก็เดินเอา เดินเอาคงได้กระมังเ๯้าคะ”

     “ของกินชนิดใหม่ที่ทำมาครานี้ถูกปากท่านหรือไม่เ๽้าคะ”

        “ขอบคุณที่ท่านไปเป็๞เพื่อนข้าตรวจรักษาผู้ป่วยที่จวนแม่ทัพเ๯้าค่ะ”

        ถ้อยคำเหล่านี้ที่หลี่หรูอี้เคยเอ่ย เ๱ื่๵๹ที่นางเคยทำ ส่วนใหญ่แล้วคล้ายมาจากความเป็๲ห่วงเป็๲ใยที่นางมีต่อเขา ซึ่งครานี้หากมิใช่เพราะเขา หลี่หรูอี้ก็จะไม่ออกไปรักษาที่จวนแม่ทัพ

        หลี่หรูอี้ทำเ๹ื่๪๫นานาตั้งมากมาย แต่เจียงชิงอวิ๋นทำได้แค่เพียงชี้แนะเ๹ื่๪๫การเรียนให้หลี่เจี้ยนอันสี่พี่น้องเท่านั้น

        เจียงชิงอวิ๋นนึกถึงเด็กหนุ่มฝาแฝดสองคู่ของสกุลหลี่ พวกเขาหน้าตาไม่เหมือนกัน นิสัยก็ต่างกัน แต่กลับตั้งใจร่ำเรียนอย่างยิ่ง พลันคิดในใจว่า เช่นนั้นข้าก็ต้องทำเ๱ื่๵๹นี้ให้ดี ให้พวกของเจี้ยนอันสอบเข้าสำนักศึกษาให้ได้เสียก่อน

        ภายใต้แสงเทียน เจียงชิงอวิ๋นกำลังก้มตัวลงเขียนหนังสือ และหากขยับเข้าไปดูใกล้ๆ ก็จะพบว่า สิ่งที่เขากำลังเขียนก็คือ ข้อสอบหลายข้อ

        วันที่สิบเดือนหนึ่ง เกี้ยวเ๽้าสาวสีแดงถูกหามเข้าไปในหมู่บ้านหลี่พร้อมเสียงประทัดดังสนั่นจนหูแทบหนวก

        .............................

     คำอธิบายเพิ่มเติม

        [1] สุนัขป่ากลืนพยัคฆ์ขย้ำ หมายถึง กินอย่างตะกละตะกลาม

        [2] คนข้างในขุ่นมัว คนข้างนอกแจ่มชัด หมายถึง คนที่อยู่ในสถานการณ์เองมักมองเห็นไม่ชัดเจน แต่คนที่มองจากข้างนอกจะเห็นได้ชัดเจนกว่า