หลี่หรูอี้แอบยินดีอยู่ในใจ เดินไปข้างกายจ้าวซื่อ กุมมือนางไว้แล้วเงยหน้าขึ้นพูดกับใต้เท้าหลิว “ใต้เท้าหลิวเ้าคะ สำหรับครอบครัวเราแล้วแป้งย่างแปดร้อยแผ่นถือว่าเป็การค้าขายขนาดใหญ่... และตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว อีกทั้งเวลายังกระชั้น...”
ใต้เท้าหลิวหยิบถุงเงินออกมาจากสาบเสื้อโดยพลัน ควักเศษเงินออกมากำมือหนึ่งแล้ววางลงด้านข้างบนโต๊ะแปดเซียน จ้องมองไปยังหลี่หรูอี้แล้วถามขึ้นว่า “บ้านเ้าแค่บอกข้ามาก็พอว่า ทำได้หรือไม่?”
หลี่หรูอี้กวาดตามองเศษเงินทั้งหกก้อนบนโต๊ะที่กำลังส่องประกายสีเงินจางๆ คาดว่าน่าจะประมาณหนึ่งตำลึงเงินกว่า เพียงพอสำหรับค่าแป้งย่างแล้ว จึงพูดไปว่า “ใต้เท้า ครอบครัวพวกเราจะพยายามเต็มที่แน่นอนเ้าค่ะ”
“เช่นนั้นก็ดี พรุ่งนี้เช้าพวกเราจะมารับแป้งย่าง” ใต้เท้าหลิวพูดจบก็พาผู้ติดตามสองคนจากไป ช่างมาเร็วไปเร็วจริงๆ
พวกเขาขี่ม้ามา ตอนนี้ฝากม้าไว้ที่ลานบ้านของหวังเซี่ยจื้อ ซึ่งอยู่ที่ปากทางเข้าหมู่บ้าน
หวังไห่และหวังเซี่ยจื้อไปส่งคนทั้งสาม ในใจต่างคิดว่าคราวนี้ครอบครัวหลี่ร่ำรวยแล้ว กระทั่งผู้สูงศักดิ์ยังชอบกินแป้งย่างของพวกเขา
เมื่อหวังไห่เดินมาถึงบ้านของตนพลันได้ยินเสียงเฟิงซื่อพูดกับพี่น้องบ้านหลี่ด้วยน้ำเสียงอบอุ่นว่า “ยินดีกับครอบครัวเ้าด้วยที่ได้รับโอกาสค้าขายครั้งใหญ่!”
หลี่อิงฮว๋ากล่าวด้วยน้ำเสียงเจือความกังวล “โอกาสค้าขายครั้งใหญ่ แต่ต้องทำให้ผู้สูงศักดิ์กิน ย่อมมิอาจทำลวกๆ วัตถุดิบที่ใช้ก็ต้องดีกว่าปกติ ยิ่งไปกว่านั้นตอนกลางคืนมืดขนาดนี้ แม้จุดตะเกียงก็ยังมองเห็นไม่ชัด น้องสาวของพวกเรายังกลัวว่าจะทำแป้งย่างออกมาไม่ดีจนผู้สูงศักดิ์โกรธเลยขอรับ”
หวังไห่เดินเข้าไปในห้องโถง เห็นหลี่เจี้ยนอันมีใบหน้าสงบนิ่งและหลี่อิงฮว๋าที่มีท่าทางกระสับกระส่าย จากนั้นจึงมองไปยังตะกร้าสะพายหลังขนาดสูงเท่าครึ่งตัวคนสองใบ มีกระดาษน้ำมันวางรองอยู่ที่ก้นตะกร้า ตะกร้าหนึ่งบรรจุแป้งขาวจนเต็ม อีกตะกร้าหนึ่งบรรจุไข่ไก่เต็มตะกร้า เขาพูดด้วยความยินดีว่า “ประเดี๋ยวให้ข้าไปส่งพวกเ้าที่บ้านเถิด”
พี่น้องบ้านหลี่รีบปฏิเสธ จากนั้นจึงขอบคุณหวังไห่ที่นำทางให้ใต้เท้าหลิว
หวังไห่รอจนกระทั่งพี่น้องบ้านหลี่กลับไปก่อนจึงค่อยพูดกับเฟิงซื่อด้วยความแปลกใจว่า “นังหนูหรูอี้คนนี้มีฝีมือทำครัวไม่เลวเลย ทำแป้งย่างออกมาเข้าตา ผู้สูงศักดิ์ด้วย มีเอกลักษณ์จริงๆ!”
“ความเฉลียวฉลาดของหรูอี้ได้มาจากจ้าวซื่อ ต่อไปคงมีอนาคตไม่น้อย” เฟิงซื่อแบมือออกเบื้องหน้าหวังไห่ อวดเศษเงินกลางฝ่ามือ พูดด้วยท่าทางดีใจว่า “ท่านดู นี่คือเงินที่ได้จากการขายแป้งขาวและไข่ไก่เมื่อครู่นี้”
หวังไห่บอกให้เฟิงซื่อเก็บเศษเงินกลับไป และถามขึ้นว่า “ที่บ้านยังมีแป้งขาวและไข่ไก่เหลืออีกเท่าไร?” เมื่อแยกบ้านแล้ว แป้งขาวและไข่ไก่ย่อมถูกแบ่งไปด้วย
“อย่างมากก็หนึ่งร้อยชั่ง”
“พรุ่งนี้ข้าจะไปรับซื้อแป้งขาวจากนอกหมู่บ้าน” เดิมทีคนตระกูลหวังในหมู่บ้านนี้ก็มีแป้งขาวและไข่ไก่เช่นกัน แต่หวังไห่กลัวตกเป็ขี้ปากผู้อื่นจึงไปรับซื้อจากนอกหมู่บ้าน
เฟิงซื่อเห็นว่าหวังไห่ไม่ได้ให้นางไปซื้อแป้งขาวและไข่ไก่จากลูกเลี้ยงทั้งสองก็รู้สึกยินดียิ่ง
กลางดึก ในที่สุดฝนก็หยุดตกแล้ว
ค่ำคืนอันมืดมิดผ่านไปอย่างเชื่องช้า เม็ดฝนกลิ้งไหลผ่านชายคาบ้านหยดลงสู่พื้นดินจนเกิดเสียงดังติ๋งๆ เสียงกบร้องดังอยู่ในทุ่งนา ฝูงหิ่งห้อยบินบนท้องฟ้าอย่างอิสระราวกับดวงดาวสีเขียว หมู่บ้านหลี่จมลงสู่ความเงียบสงบหลังฝนหยุดตก
แสงตะเกียงส่องผ่านหน้าต่างกระดาษของห้องครัวบ้านหลี่ หลี่หรูอี้ยืนอยู่หน้าเตา นางยุ่งอยู่กับการทำอาหารมาสองชั่วยามกว่าแล้ว ในที่สุดก็ทำแป้งย่างแปดร้อยแผ่นเรียบร้อย โดยแลกมาด้วยหยาดเหงื่อที่ไหลซึมเต็มหลัง นางยืดคอขึ้น รู้สึกปวดที่ไหล่ทั้งสอง
พี่ชายทั้งสี่คนรู้สึกปวดใจยิ่งนัก พูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายว่า “น้องสาว รีบไปนอนพักเถิด เื่ที่เหลือให้พวกข้าทำเอง”
ต่อให้หลี่หรูอี้จะเหนื่อยล้าเพียงใด ก็ยังต้องทำความสะอาดร่างกาย นางเช็ดตัวอย่างรีบเร่งแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง หลับไปเช่นนั้น
เสียงของจ้าวซื่อดังออกมาจากห้องนอนเป็ครั้งที่ห้า “หรูอี้ทำแป้งย่างเสร็จแล้วหรือไม่?”
หลี่เจี้ยนอันรีบเดินไปตรงหน้าต่างห้องนอนของจ้าวซื่อ พูดเบาๆ ว่า “ท่านแม่ น้องทำแป้งย่างเสร็จแล้ว ตอนนี้หลับไปแล้วขอรับ ท่านก็รีบเข้านอนเถิด”
สี่พี่น้องเก็บกวาดห้องครัวเรียบร้อยแล้ว ทว่ากลัวหนูมาแอบกินแป้งย่างจึงให้อยู่เฝ้าสองคน
หลี่อิงฮว๋าและหลี่ิ่หานถูกพี่ชายทั้งสองไล่เข้าไปนอนในห้อง
ฟ้าเพิ่งจะเริ่มสว่าง ใต้เท้าหลิวก็พาผู้ติดตามสองคนมาหาแล้ว ยังคงเป็หวังเซี่ยจื้อที่ทำหน้าที่นำทาง แต่คราวนี้ไม่ได้ให้เขาเข้าไปที่บ้านหลี่ด้วยกัน
หลี่เจี้ยนอันและหลี่ฝูคังกลัวว่าตนเองจะหลับ ่ครึ่งคืนหลังจึงถ่างตาคุยกันมาตลอด เมื่อได้ยินเสียงคนเดินมาจึงรีบมองออกไปนอกห้องโถง เห็นใต้เท้าหลิวและผู้ติดตามสองคนเข้าพอดี
ใต้เท้าหลิวอายุสามสิบกว่าแล้ว เขามีรูปร่างเตี้ยและอ้วนท้วม สวมชุดขุนนางสีเขียว ท่าทางร่าเริงดูเป็คนอารมณ์ดี
เมื่อวานเขาไม่ได้สังเกตคนบ้านหลี่ให้ชัด วันนี้เมื่อเห็นอีกทีจึงรู้ว่าเด็กหนุ่มสองคนนี้เป็ฝาแฝดกัน เขาเอ่ยปากถามอย่างตรงประเด็น ทำให้คิ้วก็ขยับไปมา “แป้งย่างเสร็จแล้วหรือไม่?”
“เรียบร้อยแล้วขอรับ กำลังรอใต้เท้ามารับพอดี” หลี่เจี้ยนอันเชิญทั้งสามคนเข้าไปที่ห้องโถง “ใต้เท้า เชิญนับดูขอรับ”
หลี่หรูอี้ตั้งใจทำแป้งย่างออกมาแปดร้อยสิบแผ่น มากกว่าที่ใต้เท้าหลิว้าสิบแผ่น ถือว่าเป็การแถม
ใต้เท้าหลิวมองไปยังแป้งย่างสองชนิดที่อยู่ในตะกร้าสะพายหลัง แป้งย่างมีขนาดเท่าๆ กัน แป้งสีเหลืองทองส่งกลิ่นหอมเตะจมูกดูน่ากินยิ่งนัก ตอนนี้เขายังไม่ได้กินข้าวเช้ามา จึงรู้สึกว่าอยากจะกินสักสองสามแผ่น
ผู้ติดตามทั้งสองเห็นขนคิ้วด้านซ้ายของใต้เท้าหลิวขยับสามครั้งจึงรีบเดินเข้าไปสะพายตะกร้าขึ้นหลัง
“จัดการได้ไม่เลว เงินเหล่านี้ให้พวกเ้า ส่วนที่เหลือถือว่าตกรางวัล!” ใต้เท้าหลิวมีรอยยิ้มเต็มใบหน้า วางถุงเงินถุงหนึ่งลงบนโต๊ะแปดเซียนด้วยท่าทีเปิดเผยใจกว้าง จากนั้นจึงเดินนำผู้ติดตามทั้งสองกลับออกไป
หลี่เจี้ยนอันให้หลี่ฝูคังอยู่เฝ้าเงิน ส่วนตนออกไปส่งใต้เท้าหลิวนอกหมู่บ้าน จนกระทั่งใต้เท้าหลิวและผู้ติดตามขี่ม้ามุ่งตรงไปยังตำบลจินจีจนไม่เห็นเงาแล้วจึงค่อยเดินกลับบ้าน เขาเห็นหวังเซี่ยจื้อยืนอยู่หน้าประตูบ้านมองมาทางนี้ตลอดจึงเดินเข้าไปทักทายก่อน
แววตาที่หวังเซี่ยจื้อมองมาที่หลี่เจี้ยนอันเจือไปด้วยความนับถือและเกรงใจ เขารีบพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องขอบคุณหรอก”
“หากลูกพลับน้อยกลับมาแล้ว ให้เขามาเล่นที่บ้านข้าได้นะขอรับ” หลี่เจี้ยนอันกล่าวประโยคนี้จบก็เดินจากไป เขาเดินกลับไปที่บ้านด้วยความดีใจ เห็นประตูห้องโถงปิดสนิทอยู่ ไม่นานก็ได้ยินเสียงหัวเราะของน้องชายน้องสาวดังมาจากห้องโถง หัวใจพลันเต้นรัวขึ้นอย่างควบคุมไม่อยู่ รีบเดินก้าวยาวๆ แล้วผลักประตูเข้าไปทันที
หลี่ฝูคังยินดียิ่งนัก ร้องบอกว่า “พี่ใหญ่ สิบสองตำลึง!”
หลี่เจี้ยนอันมีความสุขจนแทบจะบินได้ อุทานว่า “มากขนาดนี้เชียว”
หลี่ิ่หานวิ่งออกมาราวกับลูกธนู ปิดประตูห้องโถงให้สนิทแล้วพูดว่า “พี่ใหญ่ นี่เป็เงินที่ได้วันนี้ เมื่อคืนใต้เท้าหลิวยังให้มาอีกสองตำลึงสี่สิบทองแดง”
หลี่อิงฮว๋ากำลังง่วนอยู่กับการนับกองเศษเงินบนโต๊ะแปดเซียนโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้น ทำเพียงพูดเคล้าเสียงหัวเราะไม่หยุดว่า “ไม่ได้ฝันไป เงินมากมายเพียงนี้เชียว”
ใบหน้าเล็กๆ ของหลี่หรูอี้แดงระเรื่อ นางหาวพลางพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ครอบครัวเรามีเงินปรับปรุงบ้านแล้ว”
“ใช่แล้ว ครอบครัวเราปรับปรุงบ้านได้แล้ว” หลี่อิงฮว๋าะโโลดเต้นอย่างดีใจ
หลี่ิ่หานหัวเราะ “สร้างห้องไว้รองรับการแต่งงานของพี่ใหญ่กับพี่รองได้แล้ว”
หลี่เจี้ยนอันและหลี่ฝูคังเขินจนอยากจะหารูมุดเข้าไปจริงๆ แต่ตอนนี้ยังตัดใจเดินออกไปไม่ได้ ยังคงจินตนาการถึงชีวิตอันสวยหรูในอนาคตอยู่
ในที่สุดหลี่อิงฮว๋าก็ไม่นับเศษเงินต่อแล้ว เขานำเศษเงินทั้งหมดใส่ลงไปในถุงเงินสีดำที่ทำจากผ้าแพรต่วนแล้วส่งให้หลี่หรูอี้ จากนั้นจึงถามอย่างจริงจังว่า “น้องสาว พวกเราจะปรับปรุงบ้านจริงหรือ?”
“จริงที่สุด จริงไปกว่านี้ไม่ได้แล้วเ้าค่ะ” หลี่หรูอี้รับถุงเงินไป ยืดตัวขึ้นบอกว่า “วันนี้ไม่ต้องขายของแล้ว พวกเราพักผ่อนให้สบายเถิด ตอนบ่ายค่อยพูดเื่ปรับปรุงบ้านกับท่านแม่”
.......................................
