“หลานก็ไปด้วย? ดีเลย! วันนี้พวกเราสองปู่หลานจะไปทานข้าวให้ตาแก่นั่นจนไปเลย!”
พูดจบ ท่านเฮ่อฉางเหอก็จูงเฮ่อหลันเยว่วิ่งออกไปทางด้านนอก
หลังจากท่านฉางไท่วางสายแล้ว เขาก็พูดรำพึงกับตัวเอง “เด็กหนุ่มคนนั้นไม่เลวเลย รับปากว่าจะไม่บอกตาแก่นั่น เขาก็ทำตามที่รับปากไว้ไม่ได้บอกตาแก่นั่นจริงๆ”
ท่านฉางไท่ไม่ได้เชื่อคำพูดที่ท่านเฮ่อฉางเหอพูดถึงหลินเยว่ว่าเขาไม่สนใจการแกะสลักแล้วเลยสักนิด เนื่องจากแต่ไหนแต่ไรคำพูดของอีกฝ่ายที่พูดกับเขาแทบจะไม่มีความจริงอยู่เลย เื่ที่ไม่เป็ความจริงก็พูดจนกลายเป็เื่จริง เื่ที่ไม่มีมูลก็พูดจนเหมือนเป็เื่ที่เคยเกิดขึ้น และเื่ที่มีมูลเพียงบางส่วนก็พูดเสียจนกลายเป็เื่ใหญ่โต
แต่ทว่า “หนึ่งเดือนมานี้ เขาศึกษาการพิสูจน์เครื่องเคลือบจากผมทุกวัน” ประโยคนี้ของเฮ่อฉางเหอเขากลับรู้สึกเชื่ออยู่บางส่วน ในเมื่อใช้เวลาหนึ่งเดือนนี้ไปกับการเรียนรู้ด้านการพิสูจน์เครื่องเคลือบ ถ้าเช่นนั้นฝีมือการผ่าธูปของหลินเยว่น่าจะไม่คืบหน้าสักเท่าไร แต่ทว่าไม่ว่าอย่างไรก็ไม่มีใครคาดการณ์เื่ราวล่วงหน้าได้ถูกต้องทุกเื่อยู่แล้ว เดี๋ยวรอดูผลงานเด็กหนุ่มคนนี้ในวันนี้ก่อน หากผ่าไม่ได้เลยสักนิดก็ค่อยลองทบทวนดูใหม่ ส่วนลักษณะนิสัยของเด็กหนุ่มคนนี้ถูกตาแก่นั่นเอ่ยชมถึงขนาดนี้ก็น่าจะเป็คนใช้ได้ทีเดียว การรับใครเป็ศิษย์ต้องดูที่นิสัยก่อน แต่คนที่มีนิสัยดีก็มีอยู่ตั้งเยอะตั้งแยะ เขาคงไม่สามารถรับทุกคนไว้เป็ศิษย์ได้หรอกนะ แต่ทว่าหากย้อนกลับมาคิดดูให้ดีอีกที คนที่นิสัยดีแล้วยังชอบการแกะสลักด้วยคงจะมีไม่มากสักเท่าไร
ตอนแรกที่เขาตั้งโจทย์นี้ขึ้นมาเป้าหมายก็เพื่อทดสอบดูว่าหลินเยว่มีความตั้งใจมากน้อยแค่ไหนเท่านั้นเอง หากหลินเยว่กลับไปฝึกฝนอย่างหนัก ไม่ว่าจะผ่าธูปได้สักดอกสองดอก หรือว่าถึงขนาดผ่าไม่ได้เลยสักดอก แต่ขอให้หลินเยว่กลับมาที่นี่อีกครั้งในหนึ่งเดือนข้างหน้า เขาก็ตั้งใจจะรับหลินเยว่ไว้เป็ศิษย์ที่อยู่ในรายชื่อว่าที่ลูกศิษย์ของเขา หลังจากนั้นเขาก็ค่อยติดตามดูพฤติกรรมอีกที แต่เป็เพราะคำพูดของตาแก่นั่นทำให้เขาเปลี่ยนใจอีกครั้ง เมื่อเขารู้ว่าหลินเยว่ไม่ได้สนใจเฉพาะด้านการแกะสลักเพียงอย่างเดียว การสนใจสองอย่างในเวลาเดียวกันถือเป็ข้อห้ามสำคัญของการศึกษาเรียนรู้ทางด้านงานช่างอย่างหนึ่ง หากหลินเยว่มาแล้วแต่ทำผลงานได้ไม่ค่อยดี เขาก็จะยกหลินเยว่ให้กับตาแก่คนนั้น แต่หากหลินเยว่ทำได้ไม่เลว สามารถผ่าธูปได้สักดอกสองดอก เขาก็จะยอมลงไปแย่งลูกศิษย์กับตาแก่คนนั้นสักหน่อย ลูกศิษย์มีเยอะแยะมากมาย แต่ลูกศิษย์ที่จะเลือกไว้สืบทอดวิชาอย่างแท้จริงจะต้องผ่านการคัดเลือกอย่างพิถีพิถันก่อน
ใช่สิ ห้ามปล่อยผ่านไปอย่างง่ายๆ!
ท่านฉางไท่ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด
และเวลานี้เอง เขาได้ยินเสียงออดประตูบ้านของตนเองดังขึ้น เขาจึงยิ้มเล็กน้อย เพราะเขารู้ดีว่าหลี่ชิงเมิ่งลูกศิษย์ที่เขาเก็บไว้อยู่ในรายชื่อมาถึงแล้ว ความขยันศึกษาหาความรู้ของหลี่ชิงเมิ่งทำให้ท่านฉางไท่รู้สึกพอใจมาก คนอายุประมาณเธอที่มีลักษณะอย่างเธอก็มีไม่เยอะแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเธอเป็หญิงสาวเสียด้วย เป็ผู้หญิงแล้วยังมีจิตใจหนักแน่นยอมรับความลำบากได้มากขนาดนี้ก็หาไม่ง่ายเลยจริงๆ
แต่ทว่าลูกศิษย์ที่เป็ผู้หญิงไม่ค่อยเหมาะกับการแกะสลักสักเท่าไร แต่จะเหมาะกับการออกแบบมากกว่า
ผ่านไปไม่นานนัก ท่านเฮ่อฉางเหอก็พาเฮ่อหลันเยว่มาถึงหน้าประตูบ้านของท่านฉางไท่ และก็ยังคงเป็หลี่ชิงเมิ่งที่เป็ผู้เปิดประตูให้กับพวกเขา
“พี่เมิ่งสวัสดีค่ะ!” เมื่อเฮ่อหลันเยว่เจอหลี่ชิงเมิ่ง เธอก็รีบยิ้มหวานพร้อมทักทายออกมาทันที
“สวัสดีจ้ะเยว่เยว่!” เมื่อหลี่ชิงเมิ่งเห็นเยว่เยว่ ใบหน้าที่มักจะดูเ็าเสมอพลันคลี่ยิ้มออกมาทันที รอยยิ้มนี้เสมือนดอกไม้ผลิบานในฤดูใบไม้ผลิ เป็รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ ทำให้เฮ่อหลันเยว่และท่านเฮ่อฉางเหอรู้สึกราวกับมีสายลมสดชื่นในฤดูใบไม้ผลิพัดผ่าน เต็มไปด้วยความสดใสสวยงาม
“รอยยิ้มของพี่เมิ่งช่างสวยจังเลยค่ะ” เฮ่อหลันเยว่เดินเข้าไปกอดแขนของหลี่ชิงเมิ่งพร้อมพูดจาออดอ้อน
ท่านเฮ่อฉางเหอปล่อยให้เฮ่อหลันเยว่อยู่กับหลี่ชิงเมิ่ง ส่วนเขากลับเดินมุ่งตรงเข้าไปในบ้านทันที เมื่อเดินเข้าไปในบ้านเขาก็ร้องะโเสียงดัง “ตาแก่ฉาง คุณอยู่ไหน?”
เมื่อได้ยินเสียงะโของท่านเฮ่อฉางเหอ เฮ่อหลันเยว่และหลี่ชิงเมิ่งพลันสบตาหากันแล้วหลุดยิ้มออกมา เฮ่อหลันเยว่อดไม่ได้ที่จะแลบลิ้นออกมาอย่างน่ารักแสนซน
“ห้องหนังสือ” เสียงที่ดูผ่อนคลายของท่านฉางไท่ดังออกมาจากทางห้องหนังสือ
“พูดออกมาเถอะว่าเรียกผมมาที่นี่เพื่ออะไรกันแน่?” เมื่อท่านเฮ่อฉางเหอเดินเข้าไปในห้องหนังสือ เขาก็ลากเก้าอี้ออกมาตัวหนึ่งแล้วนั่งลงทันที
“ถ้าไม่มีอะไร แล้วจะเรียกคุณมาไม่ได้หรือไง? อย่าลืมสิว่าพวกเราสองคนเป็เพื่อนรักกันมาตั้งนาน” ท่านฉางไท่มองท่าทีของท่านเฮ่อฉางเหอที่ทำตัวเหมือนกับอยู่บ้านตัวเองอย่างชินตา
“เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว พูดออกมาตรงๆ เถอะว่ามีอะไรกันแน่? ผมฟังผ่านทางโทรศัพท์ก็รู้ว่าคุณ้าแย่งลูกศิษย์ของผม แต่คุณทำใจไว้ก่อนเลย ยังไงคุณก็แย่งผมไม่สำเร็จหรอก” ท่านเฮ่อฉางเหอรู้สึกมั่นใจในตัวเองเป็อย่างมาก
“มันก็ไม่แน่หรอกนะ อย่าลืมสิว่าครั้งที่แล้วที่คุณพาเด็กหนุ่มคนนั้นมาขอเรียนการแกะสลักที่นี่ นั่นก็แสดงว่าเขารู้สึกสนใจด้านการแกะสลักมากเหมือนกัน” ท่านฉางไท่ส่งยิ้มเล็กน้อย เขารู้สึกมั่นใจมากเช่นกัน
ท่านเฮ่อฉางเหอกำลังคิดจะโต้กลับ แต่เขาพลันคิดตามคำพูดของท่านฉางไท่ได้ทัน จึงจ้องหน้าท่านฉางไท่ด้วยความโมโห “อ้อ เป็จริงเสียด้วย ที่แท้คุณก็คิดอยากจะแย่งลูกศิษย์ของผมจริงๆ! ผมก็รู้อยู่แล้วว่าไม่สามารถไว้ใจตาแก่อย่างคุณได้หรอก!”
“อย่าใจร้อนนักเลย ใจเย็นๆ หน่อย นี่ก็หลายปีมาแล้วนะ ผมคิดว่าการพนันหินหยกและการพิสูจน์เครื่องเคลือบจะทำให้คุณมีนิสัยเปลี่ยนไป คาดไม่ถึงว่าคุณก็ยังใจร้อนเหมือนเดิม ดูท่าคำพูดที่ว่ามองเด็กอายุสามขวบสามารถมองเห็นนิสัยจนถึงตอนโตก็เป็ความจริงจริงๆ แล้วล่ะ ผมรู้สึกมาั้แ่เด็กแล้วล่ะว่าคุณไม่ใช่คนที่ใจเย็นอะไรเลย”
“หึ! มองเด็กอายุสามขวบสามารถมองเห็นนิสัยจนถึงตอนโต? ตอนผมอายุสามขวบคุณยังตามก้นผมต้อยๆ อยู่เลย แล้วยังน้ำมูกไหลย้อยด้วยนะ ตอนนั้นผมก็คิดว่าตาแก่อย่างคุณก็มีแต่แผนร้ายเต็มสมองเลยล่ะ! แล้วดูสิ ตอนสองขวบยังฉี่รดกางเกงอยู่เลย”
เมื่อได้ยินท่านเฮ่อฉางเหอพูดถึงความอับอายของตัวเอง ท่านฉางไท่ก็หน้าแดงทันที แต่แล้วเขาก็รีบโต้กลับอย่างโมโห “คุณก็ไม่ได้ดีไปกว่าผมสักเท่าไรหรอก แอบไปขโมยมันเทศบ้านคนอื่น ถูกคนอื่นตามมาทวงถึงบ้านแต่กลับพูดว่าผมเป็คนขโมย สุดท้ายผมเลยถูกพ่อซัดจนน่วมเลยล่ะ”
ท่านเฮ่อฉางเหอกลอกตาขาวใส่อีกฝ่ายแรงๆ พร้อมพูดบ้าง “เื่นี้คุณยังกล้าพูดถึงอีกนะ เป็เพราะคุณบอกว่าชอบกินมันเทศ ผมก็เลยไปขโมยมาให้คุณ คุณกินเยอะสุดคุณก็ต้องรับความผิดนี้ไปสิ หรือยังคิดจะให้ผมเป็คนรับแทนอย่างงั้นหรอ?”
เมื่อได้ยินท่านเฮ่อฉางเหอพูดเช่นนี้ ท่านฉางไท่จึงรู้สึกไม่ยอมแพ้มากกว่าเดิม เขาพูดด้วยความโมโห “ผมกินเยอะสุดตรงไหน? ส่วนใหญ่เป็คุณที่กินเองทั้งนั้น เหลือลูกนึงที่ไม่อร่อยคุณถึงยกให้ผมกิน! แล้วความจริงเป็คุณที่พูดว่ามันเทศอร่อยอย่างนั้น มันเทศอร่อยอย่างนี้ ผมถึงอดไม่ได้จนบอกให้คุณไปขโมยมา ตอนหลังผมถึงเพิ่งรู้ว่าคุณนั่นแหละที่อยากกิน แล้ว้าป้ายความผิดให้กับผม!”
ชายชราผมขาวที่อายุใกล้จะเจ็ดสิบทั้งสองคนกลับทะเลาะกันหน้าดำหน้าแดงตอนเื่สมัยเด็ก ทั้งๆ ที่พวกเขากำลังจะได้อุ้มเหลนกันแล้วด้วยซ้ำ แต่พวกเขายังเถียงกันขนาดนี้ และดูท่าว่าจะมีโอกาสลงไม้ลงมือกันเสียด้วย
เมื่อเฮ่อหลันเยว่และหลี่ชิงเมิ่งที่คุยกันอยู่ในห้องรับแขกได้ยินเสียงทะเลาะของชายชราทั้งสอง พวกเธอจึงหัวเราะออกมาเสียงดัง และภาพนี้จึงกลายเป็ภาพความสดใสที่น่ามองเป็อย่างยิ่ง
เมื่อได้ยินเื่น่าอายตอนเด็กๆ ของคุณปู่ของตัวเอง เฮ่อหลันเยว่จึงกลอกตาไปมา ไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดวางแผนแสบๆ อะไรอยู่
การมาที่นี่ของเฮ่อหลันเยว่ทำให้หลี่ชิงเมิ่งรู้สึกดีใจมาก เพียงเวลาไม่กี่นาทีเธอก็มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นมากกว่าตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาทั้งสัปดาห์เสียอีก สำหรับชายหนุ่มแล้วเฮ่อหลันเยว่จะกลายเป็ปีศาจน้อยตัวแสบ แต่สำหรับหญิงสาวแล้ว เธอจะกลายเป็สาวน้อยผู้มีแต่ความร่าเริงสดใส
สุดท้ายาน้ำลายในห้องหนังสือก็ไม่ได้กลายเป็าแห่งการปะทะตัว เมื่อพวกเขาทั้งสองทะเลาะกันจนเสียงแหบเสียงแห้งแล้วก็ต้องหยุดลงในที่สุด พวกเขาจ้องตาอีกฝ่ายอย่างโมโห หากสายตาสามารถฆ่าคนได้ ชายชราทั้งสองคงมีรอยแผลเป็ร้อยเป็พันแห่งเสียแล้ว
สุดท้ายก็เป็ท่านฉางไท่ที่พูดทำให้บรรยากาศดูผ่อนคลายมากขึ้น “พอเถอะ คุณมาบ้านผมแต่เช้าแบบนี้ต้องไม่ได้กินข้าวเช้ามาแน่ๆ เลยใช่ไหมล่ะ พูดเปลืองน้ำลายมาตั้งนานก็น่าจะหิวแล้วใช่ไหม ไปห้องครัวสิ ไปทำอาหารเช้ามาให้ผมกินด้วย”
“ทำให้คุณ? ฝันไปเถอะ! คุณนั่นแหละที่ปลุกผมให้ลุกออกมาจากเตียงเลยนะ แล้วยังเป็ต้นเหตุให้หลานสาวสุดที่รักของผมมาถึงที่นี่ด้วย หลานสาวของผมเพิ่งกินไปได้ครึ่งเดียวก็ลุกออกมากลางคัน ถึงคุณจะไม่อยากทำกับข้าวให้ผมแต่อย่างน้อยก็ต้องทำกับข้าวให้หลานกินสิ!”
“เยว่เยว่ก็มาด้วยหรอ? ทำไมคุณไม่พูดให้เร็วกว่านี้ล่ะ ถ้าผมรู้ว่าหลานมาด้วย ผมจะไม่คุยกับคุณให้เปลืองน้ำลายนานขนาดนี้หรอก”
พูดจบ ท่านฉางไท่ก็รีบลุกขึ้นเพื่อเดินออกไปยังด้านนอก
