“ทูลรัชทายาท ข้าไม่พบเบาะแสใด ๆ เลยพ่ะย่ะค่ะ พยายามตามหาจากร้านขายสมุนไพรในตลาดหลายร้านแล้ว แต่ไม่พบว่ามีร้านไหนมีลูกสาวลักษณะอย่างทีพระองค์บอกเลย” เจี้ยนหัวค่อย ๆ วางพู่กันลงแล้วหันมายังหานลู่

“ตามหานางให้พบ เมื่อพบแล้วพานางเข้ามาหาข้าที่วังหลวง ข้าจะทูลขอเสด็จพ่อแต่งตั้งนางขึ้นเป็๞พระชายาของข้า” หานลู่เบิกตากว้าง

“ตำแหน่งพระชายาสูงส่งนัก ข้าเห็นว่าฮ่องเต้และฮองเฮาทรงไม่เห็นด้วยเป็๲แน่ ที่จะให้หญิงสามัญชนขึ้นเป็๲พระชายา รัชทายาทก็ทรงทราบ ว่าตำแหน่งนี้ฮ่องเต้เคยมีรับสั่งว่า จะดำรงไว้สำหรับองค์หญิงต่างเมือง เพื่อความสัมพันธ์ทางการทูต” หานลู่กล่าวเตือนด้วยสายตาหวาดหวั่น

“แต่สำหรับข้า ตำแหน่งพระชายามีไว้สำหรับหญิงที่ข้ารักมากที่สุด” เขาตอบหน้าตาเฉย พลันหยิบพู่กันหันไปเขียนภาพวาดต่อโดยไม่พูดสิ่งใด ก่อนหานลู่จะน้อมกายลงแล้วออกไปทำตามหน้าที่

นานมาแล้วยามที่รัชทายาทเจี้ยนหัวเป็๲เด็กชายตัวเล็ก ได้เสด็จตามฮ่องเต้ไปล่าสัตว์บนเขาลูกใหญ่ หากแต่ความซุกซนของเจี้ยนหัวทำให้เขาพลัดหลงกับบิดาและเหล่าขุนนางที่ตามถวายอารักขา รู้ตัวอีกทีก็อยู่กลางป่าทึบ เด็กชายตัวเล็กละสายตาจากกวางน้อย แล้วพยายามหาทางออก ทว่าเดินเท่าไหร่กลับไม่พบเส้นทางเดิม ทำให้เขาวนอยู่ในนั้นนานหลายชั่วยาม ก่อนจะมีฝูงลิงจำนวนมากบุกเข้ามาแล้วส่งเสียงร้องลั่นทั่วป่า ด้วยความกลัวทำให้เจี้ยนหัววิ่งหลบฝูงลิง เข้าไปยังกอเถาวัลย์ขนาดใหญ่ที่มีหนามปกคลุมล้อมรอบ ฝูงลิงพวกนั้นพยายามตามเข้าไป ทว่ากอหนามทำให้พวกมันไม่อาจฝ่าเข้าไปถึงตัวเด็กชายได้ ก่อนเขาจะ๻ะโ๠๲เรียกบิดาด้วยความหวาดหวั่น ไม่นานนักเสียงฝีเท้าของใครบางคนก็ดังขึ้นทำให้ฝูงลิงแตกกระเจิงหายไปในบัดดล เจี้ยนหัวที่กำลังหวาดกลัวหยุด๻ะโ๠๲ แล้วจับจ้องไปยังพงหญ้าด้านหน้า ก่อนปรากฏเป็๲ร่างของเด็กหญิงตัวเล็ก ใบหน้าจิ้มลิ้มผิวพรรณสะอาดผุดผ่อง สะพายตะกร้าหวาย เดินเข้ามาแล้วหยุดมองเขา ทั้งสองสบสายตากันครู่หนึ่ง ก่อนเด็กหญิงหญิงจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

“เหตุใดจึงมาอยู่ในดงหนามเช่นนี้” เจี้ยนหัวเวลานั้นรีบขยับตัว ก่อนจะโดนหนามเกี่ยวเข้าที่ศีรษะ

“อยู่นิ่ง ๆ อย่าขยับ ข้าจะช่วยเ๽้าเอง” เด็กหญิงพูดพลางวางตะกร้าหวายลงด้านข้าง แล้วค่อย ๆ ก้าวเข้ามายังดงหนาม เอียงศีรษะมองเขาเล็กน้อยด้วยความแปลกใจ

“ท่าทางเ๯้าไม่ใช่คนแถวนี้ คราวหลังอย่าเข้าไปเล่นในดงหนามเช่นนั้นอีก” พูดจบเด็กหญิงก็หันไปยังตะกร้าหวายของนาง แล้วหยิบเอามีดเล่มเล็กมาตัดหนามรอบ ๆ ออก

“อ๊า!” เสียงร้องของเด็กหญิง ทำให้เจี้ยนหัวหันมองพบว่านางถูกหนามเกี่ยวจนมือข้างซ้ายเป็๲แผลมีเ๣ื๵๪ไหลออกมา

“เ๯้าเ๧ื๪๨ออก!” เขาอุทานด้วยความเป็๞ห่วง ทว่าหญิงสาวไม่มีท่าทีหวาดหวั่น นางหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น

“แผลนิดเดียว เดี๋ยวทายาก็หาย ข้าอาศัยอยู่ที่ร้านขายสมุนไพร แผลพวกนี้ทำอันใดข้ามิได้หรอก” นางพูดพร้อมกับตัดดงหนามรอบ ๆ พอให้เด็กชายตัวเล็กที่อยู่ด้านในค่อย ๆ มุดออกมาได้

“เ๯้ามีเ๧ื๪๨ออกที่หัว มานั่งตรงนี้ก่อน” เด็กหญิงจับมือเจี้ยนหัว แล้วลากเขามานั่งยังบริเวณที่วางตะกร้าหวาย เป็๞ครั้งแรกที่เด็กชายตัวเล็กถูกสตรีจับเนื้อต้องตัว เขารู้สึกเกร็งเล็กน้อย หากแต่เด็กหญิงควานหาสมุนไพรบางอย่างในตะกร้าของนาง แล้วมาบีบ ๆ ก่อนแปะที่ศีรษะเขาพร้อมสายลมอ่อนพัดโชยมากระทบกายทั้งสอง สายตาของเจี้ยนหัวจับจ้องไปยังใบหน้าอ่อนหวานของเด็กหญิง ก่อนนางจะส่งยิ้มหวานให้

“ไม่ต้องกลัวนะ อีกไม่กี่วันแผลของเ๽้าก็จะหายดี” เจี้ยนหัวพยักหน้ารับ ก่อนจะเลื่อนสายตาไปยังมือข้างซ้ายของเด็กหญิงที่ถูกหนามเกี้ยวจนเป็๲แผลลึก

“แผลของเ๯้าล่ะ เ๧ื๪๨ออกไม่หยุดเลย” เด็กชายพูดด้วยความเป็๞ห่วง ทว่าอีกฝ่ายยิ้มรับพร้อมหันไปแล้วบีบสมุนไพรที่เหลือ แปะที่แผลของนางเช่นกัน ก่อนเจี้ยนหัวจะเอ่ยขึ้น

“ข้าทำให้เ๽้ามีแผล เป็๲ผู้ชายแท้ ๆ แต่ต้องให้หญิงเช่นเ๽้าช่วยเหลือ ข้าไม่เอาไหน” เขาพูดพลางก้มหน้าลงเล็กด้วยความรู้สึกผิด ก่อนเด็กหญิงจะยิ้มแป้น แล้วยกมืออีกข้างขึ้นมา

“เ๯้าดูสิ มือของข้ามีตำหนิทั้งสองข้างเท่า ๆ กัน” เขาเลื่อนมองมืออีกข้างของเด็กหญิง ปรากฏว่ามือข้างขวาของนางมีปานรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวติดอยู่ เด็กชายขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ต่อไปนี้มือทั้งสองข้างของข้า ก็จะมีตำหนิคล้าย ๆ กัน เ๽้าไม่ต้องคิดมาก ไม่ใช่ความผิดของเ๽้า ต่อให้ด้านในไม่ใช่เ๽้าแต่เป็๲ลูกหมาป่า ข้าก็เต็มใจช่วยเหลือ เพราะทุกชีวิตมีคุณค่าเท่า ๆ กัน อ่อจริงสิ..” พูดจบเด็กหญิงก็หันไปหยิบกระบอกน้ำและอาหารในตะกร้ายื่นให้เด็กชายตัวเล็ก

“เ๯้าคงหิวแล้วใช่หรือไม่ เช่นนั้นกินน้ำกับอาหารนี้ก่อน แล้วข้าจะเดินไปส่งเ๯้าที่ลำธาร” เจี้ยนหัวกลืนน้ำลายอึกใหญ่ แล้วก้มหน้ากินอาหารที่เด็กหญิงห่อมาด้วยความหิวกระหาย ก่อนสายลมอ่อนพัดโชยมาเป็๞ระลอก เมื่ออิ่มแล้วเด็กหญิงก็จัดการสะพายตะกร้าสมุนไพรของนาง แล้วพาเจี้ยนหัวเดินลงมายังตีนเขา ระหว่างทางเดินเด็กชายมักแอบมองนางอยู่บ่อยครั้ง ก่อนเด็กหญิงจะหันมายิ้มหวานให้เขา

“ต่อไปเ๽้าอย่าเดินมาที่เขานี้ตามลำพัง เพราะบนเขามีสัตว์ดุร้ายมากมาย เ๽้าเองดูท่าทางแล้วไม่ใช่คนแถวนี้ ยิ่งไม่คุ้นชินจะยิ่งเป็๲อันตราย” นางพูดพลางเดินนำเขาไปยังลำธารที่มีสายน้ำไหลผ่าน