เมื่อนางเห็นท่าทางสามีเช่นนั้น จึงกล่าว "เ้าก็คิดว่าข้าพูดถูกใช่หรือไม่? ข้าบอกแล้วคนแซ่เซี่ยนั่นทำดีต่อหน้าคิดร้ายลับหลัง ไม่ได้ทำด้วยความหวังดี"
ท่านลุงสี่ลงจากเตียงเตาสวมรองเท้าเดินไปด้านนอกด้วยท่าทางรีบร้อนท่านป้าสี่นึกว่าเขากำลังจะไปว่ากล่าวเซี่ยยวี่หลัว จึงรีบขวางไว้พร้อมกล่าว "เ้าเป็อะไรไป? ข้าแค่พูดไปอย่างนั้น เ้าคิดจะทำอะไร? คนแซ่เซี่ยนั่นฝีปากดีเสียยิ่งกว่าอะไรคนตายยังพูดให้เป็คนเป็ได้ ทั้งหมู่บ้านมีใครสู้นางได้เ้าไปเท่ากับรนหาที่ไม่ใช่หรือ!"
ท่านลุงสี่กล่าวด้วยท่าทางรีบร้อน "ไม่ใช่ ก่อนอายวี่จะไป เขากล่าวประโยคหนึ่งข้าไม่ได้เก็บมาใส่ใจ เพราะเด็กคนนั้นบอกจื่อเซวียนจื่อเมิ่งแล้วว่าจะรีบกลับมาทำไมถึงพูดกับข้าอีกหน วันนี้พอเ้าเล่าให้ฟังข้าก็เข้าใจแล้วเขา้าให้ข้าไปบอกภรรยาของเขา!"
เมื่อท่านป้าสี่ได้ยินว่าเขากำลังจะไปส่งข่าวให้เซี่ยยวี่หลัวก็ชักสีหน้าทันที “อายวี่จะฝากไปบอกนาง? บ้าไปแล้ว!”
“ข้าคิดว่าน่าจะใช่ วันที่อายวี่ไปข้าเป็คนส่งเขาไปเอง วันนั้นภรรยาของเขาตามมาไกลมาก จากนั้นยังะโไม่หยุดเลยว่าเซียวยวี่ ข้าจะรอเ้ากลับมา ตอนนั้นข้าบอกให้อายวี่ตอบกลับนาง แต่อายวี่ไม่ยอมหลังจากเข้าไปในตัวเมือง เขาก็กล่าวประโยคนั้นกับข้าอย่างแปลกประหลาดข้าจึงคิดว่าเขาอยากฝากให้ข้าไปบอกภรรยาของเขา!”
“เ้าดูสิ เ้าก็บอกเองว่าตอนนั้นอายวี่ไม่ยอมตอบกลับ หรือเ้าคิดว่าพอเข้าไปในตัวเมืองก็เกิดเปลี่ยนใจขึ้นมา? เ้านี่ยิ่งแก่ยิ่งเลอะเลือนเ้าไม่ดูเสียบ้างว่าคนแซ่เซี่ยนั่นทำตัวอย่างไร ตาสูงเสียยิ่งกว่าอะไรคิดว่าตัวเองเป็คุณหนูร่ำรวย นี่เพิ่งแต่งได้แค่กี่เดือนจื่อเซวียนจื่อเมิ่งเห็นนาง เหมือนหนูเห็นแมวก็มิปาน ภายในเรือนวุ่นวายไม่หยุดหย่อนอายวี่แค้นนางแทบตาย ยังจะฝากคำพูดให้นางอีก? สมองเ้าขึ้นสนิมหรืออย่างไร ระวังจะฝากคำพูดผิดกลายเป็ทำผิดต่อทั้งสองฝ่าย!” ท่านป้าสี่ก่นด่าไม่หยุดหย่อน
ที่นางกล่าวมาก็ใช่ว่าจะไร้เหตุผลภรรยาของอายวี่ผู้นี้ ปกติทำตัวเหลวไหลเกินเหตุจริงๆ
ท่านลุงสี่ลูบศีรษะตน จะบอกก็ไม่ได้ไม่บอกก็ไม่ได้ แล้วควรจะบอกหรือไม่!
“ข้าคิดว่าไม่ต้องบอก คนแซ่เซี่ยนั้นฝีปากดีจนสามารถเป่าวัวให้บินขึ้นฟ้าได้หากรู้ว่าอายวี่ฝากคำพูดให้นาง จะไม่กลั่นแกล้งอายวี่จนแย่หรือ! ตอนนี้ในบ้านยังมีเด็กอีกสองคนหากให้นางเหลิงเกินไป เด็กสองคนนั้นคงอยู่ยากแล้ว”
“ที่เ้าพูดมาก็มีเหตุผล!” ท่านลุงสี่พยักหน้าเล็กน้อย “เช่นนั้นไม่บอกแล้วกัน! ถึงอย่างไรอายวี่ก็บอกแล้วว่าสอบเสร็จจะรีบกลับมา!”
ท่านป้าสี่หยิบพื้นรองเท้ามาเย็บติดกับรองเท้าต่อถอนหายใจก่อนกล่าว “หวังว่าจะผ่าน่หลายเดือนนี้ไปได้อย่างราบรื่นอย่าเกิดเื่อะไรกับเด็กที่น่าสงสารสองคนนั้นเลย!”
ท่านลุงสี่มองภรรยาของตัวเองที่กำลังกังวลใจกล่าวอย่างปลงอนิจจัง “ไม่หรอกน่าจะไม่เป็อะไร!”
ภรรยาของอายวี่ วิ่งไปไกลขนาดนั้นเพื่ออำลาอายวี่นางบอกว่าจะรออายวี่กลับมา ฟังจากน้ำเสียง เต็มไปด้วยความรักความอาวรณ์เหมือนภรรยาที่รักสามีมาก!
แต่พอลองย้อนนึกดูตอนนี้ อย่าว่าแต่อายวี่เลยแม้แต่ท่านลุงสี่ก็รู้สึกว่านางแปลกๆ
หลังจากท่านลุงสี่กินอาหารเสร็จท่านป้าสี่นำชามที่ใช้แล้วเข้าไปในครัว
เซียวิจูยังเก็บชามกับตะเกียบอยู่ในห้องครัวท่านป้าสี่นำชามไปวางไว้บนเตาปรุงอาหาร “ิจู ยังล้างไม่เสร็จหรือ?”
เสียงขานตอบ “อือ” เบาหวิวดังแว่วมาไม่เหมือนเสียงปกติของเซียวิจู น้ำเสียงสะอื้นเล็กน้อย
ท่านป้าสี่รู้สึกใรีบดึงไหล่เซียวิจูให้หันมา ตอนยังไม่เห็นก็ไม่มีอะไรพอเห็นแล้วก็รู้สึกกระวนกระวายใจทันที “ลูกแม่ เหตุใดเ้าถึงร้องไห้ล่ะ?”
เซียวิจูร้องไห้จนตาแดงหยาดน้ำตาอุ่นร้อนไหลอาบสองข้างแก้ม ท่านป้าสี่เห็นแล้วรู้สึกปวดใจนัก
“ิจู เ้าเป็อะไรไป?”
“ท่านแม่...” เซียวิจูไม่กล่าวอะไรเพียงพิงอยู่บนกายท่านป้าสี่ ส่งเสียงสะอื้น
จู่ๆ ท่านป้าสี่ก็คิดถึงอะไรบางอย่างโอบไหล่เซียวิจูไว้พร้อมก้มลงเอ่ยถาม “เด็กโง่ คงไม่ใช่เพราะยังคิดถึงเขาใช่หรือไม่?”
เซียวิจูไม่กล่าวอะไร เพียงร่ำไห้หยาดน้ำตาไหลรินเร็วกว่าเดิม สีหน้ามีแต่ความเ็ปและสิ้นหวัง
ท่านป้าสี่ตบต้นขาด้วยความรู้สึกปลงอนิจจังก่อนกล่าววาจารุนแรง “ิจูเขาแต่งงานไปแล้ว เ้ายังจะไปคิดถึงเขาทำไมกัน!”
“แต่ตอนนี้ความเป็อยู่ของเขาไม่ดีเลยสักนิด!” เซียวิจูแสดงสีหน้าเ็ประคนสิ้นหวัง “พี่เซียวเป็คนดีขนาดนั้นเขาคู่ควรกับสิ่งที่ดีกว่า เหตุใดเขาถึงต้องแต่งงานกับสตรีที่เขาไม่ได้รักและนางก็ไม่ได้รักเขาด้วย”
ท่านป้าสี่ขมวดคิ้ว “แต่ไม่ว่าอย่างไร เขาก็แต่งงานกันแล้วไม่ว่าจะรักหรือไม่ เราก็มิอาจขวางได้”
“ไม่ ไม่ใช่แบบนั้นหากไม่ใช่เพราะท่านพ่อท่านแม่ของพี่เซียวป่วย เขาก็คงไม่แต่งกับเซี่ยยวี่หลัว!” เซียวิจูหยาดน้ำตาคลอเบ้า กล่าวด้วยท่าทางไม่พอใจ “ครอบครัวเซี่ยยวี่หลัวไม่มีดีสักคน!”
ท่านป้าสี่ถอนหายใจก่อนกล่าว “แล้วจะทำอย่างไรได้ ในเมื่อท่านตาของเซี่ยยวี่หลัวยอมรักษาอาการป่วยให้ท่านพ่อท่านแม่ของอายวี่”
โรคที่บิดามารดาของอายวี่เป็เมื่อถึงระยะหลังจะแพร่เชื้อได้!
เซียวิจูขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “ใช่สิมีแต่ท่านตาของเซี่ยยวี่หลัวที่ยอมรักษาให้ท่านลุงเซียวและท่านป้าเซียวแต่ถึงอย่างนั้น ต้องแลกด้วยทั้งชีวิตของพี่เซียวเชียวหรือ? แต่งกับสตรีที่จิตใจชั่วร้ายดุจอสรพิษพี่เซียวเป็คนน่าสงสารที่สุด!”
ท่านป้าสี่โมโหจนอยากด่านางว่ายุ่งไม่เข้าเื่แต่ตัวเองก็คิดเช่นนี้เหมือนกันไม่ใช่หรือ ได้แต่ทอดถอนใจเซียวิจูคิดว่ามารดาเห็นด้วยกับวาจาของนาง จึงเช็ดคราบน้ำตา ก่อนกล่าวพึมพำ “หากตอนนั้นท่านให้ข้าแต่งกับพี่เซียวเร็วหน่อยพี่เซียวมีหรือต้องมารับกรรมเช่นนี้!”
นี่ถือเป็คนละเื่กันแล้ว!
ท่านป้าสี่รีบปิดปากเซียวิจูไว้ใกลัวจนใจหาย “ลูกแม่เ้าอย่าได้พูดจาเหลวไหล หากให้คนอื่นได้ยินเข้า ชื่อเสียงของเ้าจะเสียหาย!”
ยังไม่พูดถึงเื่ที่คนอื่นจะกล่าวอย่างไรแค่ฝีปากของเซี่ยยวี่หลัวคนเดียว ร้ายกาจเหมือนถั่วะเิก็มิปานหากให้นางรู้ว่าิจูยังอาลัยอาวรณ์สามีของนางชื่อเสียงอันดีงามของิจูก็จะพินาศจนสิ้น
เมื่อชื่อเสียงมีจุดด่างพร้อย ต่อไปจะแต่งงานกับคนดีๆได้อย่างไร
นางไม่มีทางยอมให้บุตรสาวของตัวเองมีความสัมพันธ์กับเซียวยวี่เด็ดขาด
เมื่อก่อนเซียวยวี่ยังไม่ได้แต่งงานนางก็ไม่ยินยอมตอนนี้เซียวยวี่แต่งงานแล้วนางก็ยิ่งไม่มีทางยอม
ท่านป้าสี่รู้ว่าเซียวยวี่เป็เด็กดีแต่ใครให้ครอบครัวเขาอยู่ในสภาพอย่างตอนนี้ล่ะ
แค่เซี่ยยวี่หลัวยอมแต่งงานก็ทำให้ผู้คนจำนวนไม่น้อยรู้สึกผิดคาดแล้วยังไม่คิดถึงเื่ที่เซี่ยยวี่หลัวเป็คนอย่างไร แค่ยอมแต่งเข้าครอบครัวสกุลเซียวก็นับว่าเป็บุญของสกุลเซียวแล้ว
ถึงอย่างไรตอนนี้ครอบครัวสกุลเซียวก็เหมือนบ่อไร้ก้น!
เด็กสองคนตัวเล็กแค่นั้น ต้องเลี้ยงทั้งสองคนค่ากินค่าอยู่ล้วนต้องใช้เงิน หากเซียวยวี่สอบติดซิ่วไฉต่อไปเป็อาจารย์สอนหนังสือหาเงินได้บ้างยังพอไหว แต่หากสอบไม่ติดล่ะ?
นับแต่โบราณคนไร้ประโยชน์ก็คือพวกบัณฑิตด้วยร่างกายของเซียวยวี่ แบกหามไม่ได้ยกของไม่ไหว จะทำอะไรได้?
แม้ท่านป้าสี่จะบอกว่าเอ็นดูเซียวยวี่ก็แค่พูดไปอย่างนั้นให้นางช่วยค้ำจุนสักครั้งสองครั้งก็ใช่ว่าจะเป็ไปไม่ได้แต่จะให้บุตรสาวของตัวเองแต่งเข้าครอบครัวแบบนั้น ท่านป้าสี่แม้ตายก็ไม่มีทางยอม
หากไปอยู่ในครอบครัวสกุลเซียวชีวิตมีแต่จะเหนื่อยยากลำบาก!
ท่านป้าสี่ไม่มีทางให้ิจูรู้ว่าเบื้องลึกจิตใจตัวเองดูแคลนเซียวยวี่เพียงกล่าวเตือน "เ้าเลิกคิดเสียดีกว่าหากให้เซี่ยยวี่หลัวรู้เข้า ย่อมไม่ปล่อยเ้าไป อย่าหาว่าแม่ไม่เตือน!"
นางกล่าวด้วยวาจาหนักหน่วง
ร่างกายเซียวิจูหยุดชะงักเล็กน้อย มือที่กำลังทำงานก็หยุดไปชั่วขณะก่อนจะกลับสู่สภาวะปกติอย่างรวดเร็ว
ท่านป้าสี่ออกไปแล้วไม่ได้ยินคำพูดประโยคสุดท้ายของเซียวิจูที่กล่าวด้วยความไม่พอใจ
"ช้าเร็วพี่เซียวก็ต้องหย่ากับสตรีชั่วผู้นั้น!"
