“อะไรนะ!”

เสียงอุทานดังพรึ่บ จางหย่งอันยังจับต้นชนปลายไม่ทัน ชู่จื่อหางกับอาจารย์หลายคนพุ่งออกจากโถงทันที

นักเรียนก็ลุกพรึ่บ วิ่งตามกันไปที่ประตู

ความคิดแรกที่ผุดขึ้นในหัวจางหย่งอันคือ “มีคนตาย?”

ประตูหอประชุมกว้างพอให้คนทะลักออก เขาตามออกไปทันที

ถึงลานนอกอาคาร เห็นหญิงสาวถือดาบยืนกลางลาน

เป็๲นักสู้หญิง

ขั้นสาม

ชู่จื่อหางกับอาจารย์รีบล้อมเข้าไป จางหย่งอันจับกลิ่นเศร้าหนักๆ บนตัวเธอได้ทันที แบบที่เขาเคยเจอมานับครั้งไม่ถ้วนเวลาเพื่อนร่วมรบล้ม

“มีคนตายจริงๆ…”

พอเห็นพวกพ้องมา หญิงสาวทรุดเข่าลง ปิดหน้าร้องไห้

“พวกเขาทุกคน… อยู่ที่แนวรบต่างเผ่าพันธุ์หมดแล้ว เหลือฉันกลับมาคนเดียว”

“ขอโทษค่ะ ท่านอธิการ เราเอาทรัพยากรกลับมาไม่ได้”

“ต่อไปเด็กๆ คงฝึกยากขึ้น”

อาจารย์หญิงสองคนประคองปลอบ น้ำตาคลอเงียบๆ

จางหย่งอันยืนใกล้ๆ ก็เข้าใจทันที

เมื่อคืนเขาไล่อ่านข้อมูลจนจำชื่อกับระดับพลังของอาจารย์ทั้งสถาบันได้ขึ้นใจใครไม่อยู่หอประชุมเขารู้หมดนั่นคือชุดที่ออกไปแดนต่างเผ่าพันธุ์เพื่อหาทรัพยากรให้เด็กๆ

รอบนี้ไปกันห้าคนล้วน ขั้นสาม ที่ยังพอลงสนามได้

กลับมาแค่หนึ่ง

เท่ากับว่า “เส้นทางชิงทรัพยากร” ของสถาบันแทบถูกตัดขาด

ไม่มีทรัพยากร เด็กๆ จะยกระดับยากขึ้น จบไปยังไม่แตะคำว่า “นักสู้” แล้วจะล้างแค้นแทนพ่อแม่ได้ยังไง

แม้จะโศก เธอยังห่วงอย่างเดียว “ไม่ได้เอาทรัพยากรกลับมา”

สำหรับคนพวกนี้ การปูทางให้เด็กก้าวเป็๲นักสู้ สำคัญกว่าชีวิตตัวเอง

ไม่เสียชื่อที่ออกจาก กองทัพสหพันธ์ที่ 649

นักเรียนล้อมเข้ามา หลายคนร้องไห้

จางหย่งอันแหวกฝูงชนเข้าไปเห็นชู่จื่อหางกัดฟันกลั้นไม่ร้องต่อหน้าเด็กๆ

เขาย่อตัวตรงหน้าหญิงสาว วางมืออุ่นบนไหล่ที่สั่นแล้วพูดสั้นๆ หนักๆ แบบที่เคยปลอบสหายกลางสนามรบ

“ฉันจะเดินเส้นทางนี้แทนพวกเขาเอง”

พิธีเปิดภาคการศึกษาจบแบบรวบรัด ทั้งสถาบันปกคลุมด้วยความหม่น

จางหย่งอันกลับห้องอธิการ

อธิการคนก่อนเป็๲คุณชายเส้นใหญ่ ไม่สนใจเด็ก ยิ่งดูแคลนอาจารย์ที่ยอมเอาชีวิตไปแลกทรัพยากรให้ศิษย์

ชู่จื่อหางเล่าว่า ประโยคที่มันชอบพูดคือ

“ได้เงินเดือนไม่กี่พันเหรียญสหพันธ์ คุ้มอะไรกับการเสี่ยงตายเพื่อเด็กยากจนพวกนี้”

คำหยาบคายฟังเหมือนมีเหตุผล แต่ถ้ามีโอกาสจางหย่งอันอยากตบหน้ามันให้หายซ่า

คณะอาจารย์เดิม 30 คน ตายไป 4 เหลือ 26 บวกเขาเป็๲ 27

จำนวนเท่านี้พอสอนเด็ก 600 คน ได้สบายๆ วิธีสอนไม่ซับซ้อน พื้นฐานฝึกพลังภายใน เด็กมัธยมยังสอนได้

ของที่ขาดคือทรัพยากร

หวังพึ่งงบจาก สำนักการศึกษาเซี่ยงไฮ้ ไม่พอแน่

เหลือทางเดียว กลับไปชิงในแดนต่างเผ่าพันธุ์

เขาชำนาญสนามรบจะเสี่ยงเองก็พอไหว

แต่อาจารย์ที่๤า๪เ๽็๤ถ้าส่งกลับไปเท่ากับส่งไปตาย

เปิดภาคเรียนใหม่ปีหนึ่งเพิ่งจบเข้าค่ายทหารหนึ่งเดือนปีสามเหลืออีกปีจะออกไปเผชิญโลกถือเป็๲จังหวะเริ่มใหม่พอดี

เขาคิดถึงสัญญาที่ให้ไว้ “สำเร็จการศึกษาแล้ว ทุกคนต้องเป็๲นักสู้” จะทันในหนึ่งปีไหม… ถ้ามีทรัพยากรพอ ก็ทำได้

“เตรียมตัว… ข้ามประตูมิติอีกครั้งเข้าแดนต่างเผ่าพันธุ์”

ทั้งวันนั้นเขาเดินสำรวจงานในสถาบันจนทั่ว

กลางดึก เที่ยงคืนตรง

【คิดยอดพลังประจำวัน】

อักษรทองวาบ พลังภายในก้อนใหญ่ทะลักเข้าร่าง

เขาดูดซึมแทบในพริบตา

“ขั้นสี่ กลาง ขยับเข้าใกล้ ‘ปลาย’ อีกนิด”

“แม้เด็กส่วนใหญ่ยังไม่ทะลวงเป็๲นักสู้ แต่แค่พลังฝึกประจำวันก็ดันฉันขึ้น ระบบนี่โหดจริง”

เขาคิดต่อ “ถ้าพรุ่งนี้แจกโอสถพลังภายในขั้นหนึ่งให้คนละเม็ด ตอนคิดยอดรายวันสุดยอดแน่ เหมือนฉันกินทีเดียว 600 เม็ด”

แน่นอน พลังโอสถสูญเสียระหว่างดูดซับ และโอสถขั้นหนึ่งอาจเบาไปสำหรับนักสู้ขั้นสี่ แต่จำนวนสามารถชดเชยได้

พอถึงรอบคิดยอด ผลรวมพลัง จะทบขึ้นหลายเท่า

เขาสูดลมหายใจ “ถ้าเด็กทุกคนทะลวงเป็๲นักสู้เมื่อไร ระดับฉันจะพุ่งไปไกลแค่ไหนกัน”

“บางที… ไม่นานอาจแตะ ขั้นสูง”

เพราะอย่างนี้ สิ่งที่พูดต่อหน้าเด็กจึงไม่ใช่ลมปาก

วันนี้ยังทำไม่ได้ แต่ถ้าขึ้นขั้นสูง เกมจะเปลี่ยน

จางหย่งอันตัดสินใจ

“เอางบ 5 ล้านเหรียญสหพันธ์ ลงที่เด็ก”

“พลังฉันจะพุ่งตาม แล้วเข้าตีแดนต่างเผ่าพันธุ์ได้อย่างมั่นใจ”

ดูดซึมพลังเสร็จ เขาล้มตัวนอน ความเหนื่อยล้าถาโถมเข้ามาทันที

สองเดือนก่อน๢า๨เ๯็๢ พลังร่วง รากฐานเสียหาย เดือนถัดมาถูกปลดประจำการเข้า รพ.ฟื้นฟูครึ่งเดือนเพิ่งย้ายมาเขตเมืองใหม่ไม่นาน เงินปลดประจำการยังถูกเล็งจนต้องไปนัดบอด

วันนี้พลังกลับมา ระดับพุ่งทยานขึ้นเหมือนฝันที่ไม่อยากตื่น

ขณะเดียวกัน

กระดานสนทนาสถาบันซานเหอ ๱ะเ๤ิ๪ขึ้นหลังพิธีเปิด

จากไว้อาลัยอาจารย์ที่สละชีพ ลามมาถกเ๹ื่๪๫อธิการคนใหม่

“ผมว่าเขาอาจทำได้จริงนะ เหรียญกล้าหาญชั้นหนึ่ง ไม่ใช่คนขายฝันจะได้มาง่ายๆ”

“ฉันยังไม่เชื่อ ฟังหูไว้หู เดี๋ยวหวังมากก็ผิดหวังมาก”

“พวกเราตั้งหลายร้อย เขาไม่ใช่เศรษฐี จะเอาทรัพยากรจากไหนมาให้พวกเรา”

“ติดหล่มอยู่แบบนี้ก็ดีแล้ว ทำไมต้องมีคนมาให้หวังแล้วพังทุกที”

หลิวเจ๋อหลงประธานนักเรียนโพสต์โต้สั้นๆ

“พอ หยุดพูดคำลบๆได้แล้ว

ฝึกฝนให้เต็มที่ อย่าลืมว่าพ่อแม่เราโดนต่างเผ่าพันธุ์ฆ่า

พร๼๥๱๱๦์เราอาจน้อย แต่สหพันธ์โลกอย่างน้อยก็ยังให้เราได้ศึกษา

อย่าฝากหวังไว้กับใครทั้งหมด สักวันพวกเราจะบุกดินแดนนั้นเอง เพื่อแก้แค้นแทนพวกท่าน!”

—โปรดติดตามตอนต่อไป—