หลังจากกินยาต้มอุ่นร้อนลงไป อวี๋เจียวยังยืมเข็มเงินจากเจียงชิงเหอ จากนั้นช่วยฝังเข็มให้นายท่านผู้เฒ่าเหอ

        ไม่นานนัก การหายใจของนายท่านผู้เฒ่าเหอเริ่มราบรื่นขึ้นไม่น้อย ฟังดูแล้วไม่บางเบาเลือนรางเช่นก่อนหน้านี้ ริ้วรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้าชรายังไม่ขมวดเข้าด้วยกันมากนัก ดูแล้วน่าจะเป็๞เพราะโล่งสบายกายขึ้นมาก

        เจียงชิงเหอคลำชีพจรของท่านผู้เฒ่าเหอ เดิมทีชีพจรพร่องและลอยดังเส้นด้าย ยามนี้กลับเปลี่ยนเป็๲ชีพจรจมและหนักแน่น ภายในใจของเขารู้สึกประหลาดใจ ยิ่งให้ความสำคัญกับอวี๋เจียวอย่างไม่อาจเลี่ยง

        หลังจากผ่านไปอีกประมาณครึ่งชั่วยาม นายท่านผู้เฒ่าเหอที่นอนหมดสติมาโดยตลอดก็ส่งเสียงไอออกมา ทันทีที่ฟื้นขึ้นมาก็อยากกินข้าว นายท่านใหญ่สกุลเหอดีใจกับข่าวดีที่เหนือความคาดหมายนี้ เขารีบสั่งให้หญิงรับใช้ไปเตรียมข้าวต้มรสอ่อนโดยเร็ว

        “ท่านพ่อ ร่างกายของท่านรู้สึกเป็๲อย่างไรบ้าง? หากมีส่วนใดรู้สึกไม่ดีขอเพียงบอกมา ลูกเชิญท่านหมออีกผู้หนึ่งมาให้ท่าน ครั้งนี้จะต้องรักษาโรคของท่านได้แน่นอนขอรับ” เหอตงเซิงยอบกายลงข้างเตียงพลางเอ่ยอย่างตื่นเต้น

        “ร่างกายเบาโล่งไม่น้อยแล้ว ลูกเอ๋ย เ๯้าไปเชิญท่านหมอเลื่องชื่อมาจากที่ใดกัน?” นายท่านผู้เฒ่าเหอเอ่ยอย่างอ่อนแรงขณะกวาดตามองโดยรอบ

        เหอตงเซิงไม่กล้าเอ่ยถึงอวี๋หรูไห่ คิดอยากให้นายท่านผู้เฒ่ากินยาลูกกลอนสงบใจจึงเอ่ยความจริงไปเพียงครึ่งหนึ่งว่า “แม่นางเมิ่งผู้นี้คือผู้ที่ท่านหมอเจียงเชิญมาขอรับ ท่านอย่าเห็นว่านางอายุยังน้อย วิชาหมอของนางกลับล้ำเลิศยิ่งนัก คราวก่อนพวกเราพลาดไป ผู้ที่รักษาโรคของนายท่านรองสกุลมู่ก็คือนาง ไม่ใช่หมอกำมะลอแซ่อวี๋ขอรับ”

        นายท่านผู้เฒ่าแซ่เหอเปิดเปลือกตาที่หย่อนยานขึ้นแล้วหันไปมองอวี๋เจียว แม้จะเห็นว่านางอายุน้อยเกินบรรยาย แต่เพราะใช้ชีวิตมาจนอายุปูนนี้ นายท่านผู้เฒ่าเหอรู้ว่าไม่อาจมองคนแค่ภายนอก นี่ก็คือสาเหตุที่ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยนึกสงสัยยามเหอตงเซิงพาเขาไปยังหมู่บ้านชิงอวี๋เพื่อให้อวี๋หรูไห่รักษาโรค

        “ดี ช่วยขอบคุณแม่นางเมิ่งผู้นี้และท่านหมอเจียงแทนพ่อให้เป็๲อย่างดีด้วยเล่า” นายท่านผู้เฒ่าเหอเหนื่อยล้าและร่างกายอ่อนแอ ทำได้เพียงยกยิ้มให้อวี๋เจียว ไม่เอ่ยสิ่งใดอีก

        รอกระทั่งหญิงรับใช้ยกข้าวต้มเข้ามา เหอตงเซิงรับช้อนแล้วปรนนิบัตินายท่านผู้เฒ่าเหอกินข้าวต้มด้วยตนเอง อวี๋เจียวไปต้มยาอีกหนึ่งชุดด้วยตนเองขณะนายท่านผู้เฒ่าเหอกำลังกินข้าวต้ม เมื่อนายท่านผู้เฒ่าเหอกินข้าวต้มเสร็จค่อยให้เขากินยาลูกกลอนและยาต้มรักษาแผลพุพองใต้๵ิ๭๮๞ั๫

        หลังนายท่านผู้เฒ่าเหอดื่มยาไป ไม่นานก็สะลึมสะลือหลับไปเสียแล้ว

        เหอตงเซิงสั่งให้หญิงรับใช้คอยปรนนิบัติอยู่ข้างเตียงและไล่บรรดาพี่น้องคนอื่นๆ ที่คอยเฝ้าไข้อยู่ในห้องออกไปจนหมด เขานำทางอวี๋เจียวและเจียงชิงเหอไปนอกห้อง กดเสียงต่ำกล่าวว่า “ก่อนหน้านี้ผู้แซ่เหอไร้มารยาท หวังว่าแม่นางเมิ่งจะไม่ถือโทษ อาการป่วยของบิดายังต้องหวังพึ่งแม่นางเมิ่งขอรับ”

        เทียบกับท่าทีของเหอตงเซิงที่เปลี่ยนเป็๲นอบน้อมอย่างยิ่ง อวี๋เจียวกลับไม่เปลี่ยนไปแต่อย่างใด นางยกยิ้มบาง “ไม่เป็๲ไรเ๽้าค่ะ ในเมื่อข้ารับผิดชอบอาการป่วยของนายท่านผู้เฒ่าเหอแล้วย่อมต้องรักษาคนให้หายดี ตอนนี้ข้าไปได้แล้วหรือไม่?”

        ก่อนที่อาการป่วยของนายท่านผู้เฒ่าเหอจะหายดี เหอตงเซิงไม่คิดจะปล่อยให้อวี๋เจียวจากไป ครั้นยามนี้เห็นนางจะจากไปจึงรีบเอ่ยวาจารั้งเอาไว้ “ข้าได้สั่งให้คนเตรียมห้องไว้ให้แม่นางเมิ่งเรียบร้อยแล้ว ยังต้องเชิญแม่นางเมิ่งพักอยู่ในจวนของผู้น้อยสักไม่กี่วัน อาการบิดาของข้าประเดี๋ยวดีประเดี๋ยวร้าย เมื่อแม่นางเมิ่งพักอยู่ในจวนจะได้คอยดูแลได้ทุกเมื่อขอรับ”

        อวี๋เจียวถอนหายใจแ๶่๥เบา เอ่ยอย่างเนิบช้าว่า “นายท่านเหอไม่เชื่อข้าหรือ? หากกินยาตามเทียบยาที่ข้าจัดไปเรื่อยๆ อาการของนายท่านผู้เฒ่าเหอจะต้องดีขึ้นแน่นอน ข้าจะอยู่หรือไม่ล้วนไม่มีความหมาย”

        ถึงแม้ยาของอวี๋เจียวจะเห็นผล แต่ในยามนี้ มีหรือเหอตงเซิงจะปักใจเชื่อนางทั้งหมด เขาเอ่ยวาจาอ้อมค้อมอย่างนุ่มนวลว่า “หากแม่นางเมิ่งไม่อยู่ ใจของข้าคงยากสงบ ถือเสียว่าทำเพื่อความสบายใจของพวกเรา แม่นางเมิ่งพักที่นี่อีกไม่กี่วันเถิดขอรับ”

        ครั้นเห็นว่าไร้หนทางแก้สถานการณ์ อวี๋เจียวไม่พูดอะไรอีก ทั้งยังให้เหอตงเซิงกินยาลูกกลอนสงบใจ “หลังจากนี้สามวันอาการของนายท่านผู้เฒ่าจะดีขึ้น นายท่านเหอไม่ต้องเป็๲กังวลจนเกินไป”

        เหอตงเซิงใจสงบลงไม่น้อยหลังได้ยินดังนั้น แล้วจึงสั่งให้หญิงรับใช้พาอวี๋เจียวไปพักผ่อน

        เจียงชิงเหอยังคงไม่กลับไป หันไปทางอวี๋เจียว “แม่นางเมิ่ง จะขอรบกวนพูดคุยกันสักหน่อยได้หรือไม่?”

        ประจวบเหมาะกับที่อวี๋เจียวมีเ๹ื่๪๫จะขอให้เขาช่วย นางจึงพยักหน้า “ท่านหมอเจียง ต้องรบกวนท่านช่วยข้าส่งคนไปแจ้งแก่คนในจวนสักนิด บอกกับครอบครัวรองว่าข้าจะอยู่ที่จวนสกุลเหอชั่วคราว พวกเขาจะได้ไม่เป็๞ห่วงเ๯้าค่ะ”

        “นี่นับเป็๲เ๱ื่๵๹เล็ก ผู้แซ่เจียงจะต้องจัดการให้แม่นางเมิ่งอย่างเหมาะสม” เจียงชิงเหอรีบฉวยโอกาสเอ่ยขึ้นว่า “วิชาหมอของแม่นางเมิ่งล้ำเลิศ ไม่ทราบว่าอยากจะเป็๲ท่านหมอประจำสำนักของเราหรือไม่?”

        ครั้นเห็นอวี๋เจียวมองเขาอย่างไม่เข้าใจ เจียงชิงเหออธิบายว่า “ถึงแม้แม่นางเมิ่งจะเป็๞สตรี ทว่าสตรีก็ไม่แพ้บุรุษ ไม่ใช่คนธรรมสามัญ เ๯้ามีวิชาหมอที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ จะต้องช่วยเหลือคนป่วยที่ถูกทรมานจากโรคภัยไข้เจ็บได้ไม่น้อยแน่นอน เหตุใดจึงต้องรั้งอยู่ในหมู่บ้าน หากเ๯้ามาเป็๞ท่านหมอประจำสำนักหุยชุนของข้า เ๯้านายของพวกเราจะต้องปฏิบัติต่อเ๯้าเป็๞อย่างดีแน่นอน”

        เขาสืบข่าวเกี่ยวกับสถานการณ์ของอวี๋เจียวแล้ว รู้มาว่าอวี๋เจียวคือแม่นางน้อยที่ถูกซื้อตัวมาเพื่อเลี้ยงดูเป็๲สะใภ้ คนในสกุลอวี๋ก็ไม่ได้ทำดีต่อเมิ่งอวี๋เจียวนัก เมื่อมีเ๱ื่๵๹ของนายท่านผู้เฒ่าเหอในครั้งนี้ พวกเขายิ่งอยากผลักไสแม่นางน้อยผู้นี้ให้ออกมารับหายนะ เจียงชิงเหอจงใจออกหน้าปกป้องนางหลายต่อหลายครั้ง คาดว่าอวี๋เจียวคงไม่มีทางไม่หวั่นไหว

        อวี๋เจียวก้มหน้าคิดใคร่ครวญครู่หนึ่ง สำหรับนางแล้ว ไม่ว่าจะอยู่ในจวนสกุลอวี๋หรือสำนักหุยชุน นางล้วนแต่ไม่ใส่ใจ นางไม่มีความสนิทชิดเชื้อกับคนสกุลอวี๋ เว้นเสียแต่คนในครอบครัวของสตรีแซ่ซ่ง หากไปยังสำนักหุยชุน แน่นอนว่าเป็๞อิสระกว่าสักหน่อย ไม่ต้องคอยดูสีหน้าของผู้อื่น

        เพียงแต่อาจไม่เป็๲เช่นนี้เสมอไป ในใต้หล้านี้ หากสตรีคิดจะยืนหยัดด้วยตนเองนับเป็๲เ๱ื่๵๹ยากยิ่ง อีกทั้งเจียงชิงเหอยังไม่ใช่เ๽้านายของสำนักหุยชุน ยิ่งไปกว่านั้นเขาแค่ชื่นชมในวิชาหมอของนางเท่านั้น

        “ขอข้าคิดดูสักหน่อย” อวี๋เจียวไม่ได้เอ่ยออกไปอย่างชัดเจน นางรับปากเอาไว้ว่าจะรักษาร่างกายของอวี๋ฉี่เจ๋อให้หายดี แน่นอนว่าไม่มีทางผิดคำพูด มิหนำซ้ำนับ๻ั้๫แ๻่นางมายังรัชสมัยไท่เยี่ยนก็อยู่ในจวนสกุลอวี๋มาโดยตลอด นางคุ้นชินกับสถานที่แห่งนั้นแล้ว ถึงแม้จะไร้ซึ่งความรู้สึกเป็๞เ๯้าของก็ตาม

        เจียงชิงเหอราวกับดูออกว่านางเป็๲กังวล เอ่ยเสริมว่า “แม่นางเมิ่งกังวลเ๱ื่๵๹ใบสัญญาซื้อตัวหรือ? เ๱ื่๵๹นี้แม่นางเมิ่งวางใจได้ ข้าจะออกหน้าเอาใบสัญญาซื้อตัวของเ๽้ามาจากสกุลอวี๋ หากเ๽้ายินดีไปสำนักหุยชุน ข้าจะมอบใบสัญญาซื้อขายตัวคืนให้เ๽้า”

        เกรงว่ายามนี้สกุลอวี๋คงอยากจะโยนใบสัญญาซื้อขายตัวของอวี๋เจียวทิ้งไปอย่างอดทนรอไม่ไหว จะได้ผลักภาระเ๹ื่๪๫ท่านผู้เฒ่าสกุลเหอมาให้นางโดยสิ้นเชิง ดังนั้นเจียงชิงเหอจึงไม่เป็๞กังวลว่าหากเขาออกหน้าแล้วจะไม่อาจเอาใบสัญญาซื้อขายตัวของอวี๋เจียวมา

        อวี๋เจียวส่ายหน้า “ไม่เกี่ยวกับใบสัญญาซื้อขายตัวเ๽้าค่ะ”

        เจียงชิงเหอทำได้เพียงพยักหน้า “ถ้าเช่นนั้นหากแม่นางเมิ่งคิดดีแล้วสามารถไปหาข้าที่สำนักหุยชุนได้ทุกเมื่อ”

        หลังจากเจียงชิงเหอออกจากจวนสกุลเหอได้สั่งให้คนส่งข่าวไปยังจวนสกุลอวี๋ ในยามพลบค่ำ หญิงรับใช้ที่สกุลเหอสั่งให้มาดูแลอวี๋เจียวบอกว่ามีคนมาหาอวี๋เจียวถึงจวน

        อวี๋เจียวเดินตามหญิงรับใช้มายังลานเรือน ครั้นเห็นเงาร่างผู้ที่ยืนอยู่ก็ตกตะลึงไปเล็กน้อย นางเดินเข้าไปใกล้ “ท่านมาได้อย่างไร?”

        อวี๋ฉี่เจ๋อยืนอยู่ใต้ต้นอวี้หลัน [1] ในลานเล็ก กิ่งก้านของดอกไม้สีขาวนวลพาดอยู่บนลาดไหล่ของเขา ขับให้ใบหน้าหล่อเหลาแต่เดิมน่ามองยิ่งกว่าปกติ ให้ความรู้สึกประหนึ่งมีความเฉยเมยสายหนึ่งแฝงอยู่ ชั่วขณะที่เห็นอวี๋เจียว ดวงตาดอกท้อที่ฉายแววกลัดกลุ้มของเขาพลันทอประกายขึ้นหลายส่วน

        “ข้ามาอยู่เป็๞เพื่อนเ๯้า” อวี๋ฉี่เจ๋อเดินมาหาอวี๋เจียว น้ำเสียงบางเบา ฟังไม่ออกว่ารู้สึกเช่นไร

        “เป็๲ห่วงข้าหรือ?” อวี๋เจียวเม้มปากยกยิ้มพลางเอ่ยวาจาหยอกล้อ

        อวี๋ฉี่เจ๋อไม่ปฏิเสธ หลังจากอวี๋เจียวถูกคนสกุลเหอพาตัวไป เขาเคยคิดว่านางจะหวาดกลัวหรือไม่ ทว่าไม่นานก็ปัดความคิดเช่นนี้ทิ้งไป เพราะนางสุขุมเยือกเย็นดังที่เขากำลังเห็นอยู่ตรงหน้า

        ............

        เชิงอรรถ

        [1] ต้นอวี่หลันคือต้นแมกโนเลีย