“รอนานหรือไม่” เฉิงอู่อ๋องกล่าว น้ำเสียงอบอุ่นแต่เคร่งขรึมไป๋อวี้ยิ้มบาง “ไม่เท่าไร ก็แค่คิดว่าท้องฟ้าคงเปลี่ยนฤดูไปสองครั้งแล้วกระมัง”เฉิงอู่อ๋องหัวเราะเบาๆ“เจ้าเด็กนี่พูดจาราวกับนักกวีขี้เหงา... ไหนเล่ามาสิ เจ้ามีเรื่องอะไร”ไป๋อวี้ยื่นหยกสองชิ้นออก...