ความจริงเซี่ยโม่เตรียมทางหนีทีไล่เอาไว้แล้ว

        วันนี้ตอนเกิดเ๹ื่๪๫ที่เชิงเขา เนื่องจากมีผู้คนในหมู่บ้าน หวางหมาจื่อ และพรรคพวกอยู่ด้วย เธอเลยกลัวว่าหากจู่ๆ หายตัวไป ทุกคนจะ๻๷ใ๯ ที่จริงแล้วเธออยากเข้าไปหลบในโกดังสินค้าใจจะขาด เพราะคิดว่าในนั้นปลอดภัยที่สุด

        คุณยายเดินมา พบว่าวันนี้หลานสาวทำอาหารเยอะเป็๲พิเศษ จึงอดถามอย่างแปลกใจไม่ได้ “ทำไมวันนี้หลานทำมื้อเที่ยงเยอะกว่าปกติ”

        เธอเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่า คุณยายยังไม่ทราบเ๹ื่๪๫ที่จะมีแขกมากินข้าวที่บ้านหนึ่งคน เธออธิบายให้คุณยายฟังด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นยินดี

        “คุณยาย วันนี้พี่ซ่งที่ช่วยหนูตามหาน้องชายในวันนั้นจะมากินข้าวที่บ้านเรา คุณตาเป็๲คนชวนเขาค่ะ”

        เซี่ยเฉินเฟิงที่กำลังนั่งเล่นได้ยินดังนั้น ก็วิ่งพุ่งเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว

        “พี่ครับ เมื่อกี้พี่บอกว่าตอนเที่ยงใครจะมากินข้าวด้วยนะครับ”

        “พี่ชายที่ช่วยพวกเราในวันนั้นยังไงล่ะ แล้วก็ที่ให้ซาลาเปาพวกเรากินด้วย”

        แววตาของเด็กชายเป็๲ประกาย “พี่ซ่งใจดีที่สุดเลย หากไม่มีเขา ผมคงหาพี่สาวไม่เจอ”

        “เฉินเฟิง งั้นอีกเดี๋ยวเราต้องคอยดูแลพี่เขาด้วยนะ”

        เด็กชายพยักหน้า “แน่นอนครับ ผมจะยกขากระต่ายทั้งสองขาให้เขาหมดเลย”

        “ดีมาก!” ทั้งเธอและคุณยายต่างยิ้มเอ็นดูในความไร้เดียงสาของเด็กชาย

        เวลานี้เองที่มีเสียง๻ะโ๠๲ดังขึ้นจากหน้าบ้าน “มีคนอยู่ไหมครับ”

        เซี่ยเฉินเฟิงตัวน้อยได้ยินเสียงอันคุ้นเคย รีบวิ่งออกไปประหนึ่งจรวด พร้อมกับใบหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มกว้าง

        “พี่ซ่ง…”

        คุณยายกับเซี่ยโม่เดินตามออกมา พบว่าคือซ่งมู่ไป๋ที่กำลังขี่จักรยานมาจอดหน้าบ้าน

        ชายหนุ่มใส่กุญแจจักรยาน เซี่ยเฉินเฟิงตัวน้อยวิ่งเข้าไปจับแขนชายหนุ่มพร้อมกับแกว่งไปมา “พี่ซ่ง ผมคิดถึงพี่ที่สุดเลย พี่สาวทำอาหารอร่อยๆ ให้พี่เต็มไปหมด”

        เซี่ยโม่ยิ้มมีความสุข ในที่สุดน้องชายของเธอก็เดินออกมาจากเงาดำมืดในใจได้สักที

        ซ่งมู่ไป๋มองเด็กชายตัวน้อยพลางเอ่ยว่า “ไม่เจอกันไม่กี่วัน มีเนื้อมีหนังขึ้นนะ”

        เด็กชายยิ้มกว้างยิ่งกว่าเดิม

        “เฉินเฟิง พาพี่เขาเข้ามาคุยกันในบ้านดีกว่า”

        “ครับ” เด็กชายจูงมือซ่งมู่ไป๋พาเดินเข้าไปในบ้าน

        เมื่อทั้งสองคนเข้ามาในบ้านก็ได้กลิ่นหอมของอาหารที่ลอยโชยมาจากในห้องครัว

        มีทั้งกลิ่นหอมของเนื้อและข้าวสาร

        ซ่งมู่ไป๋ลอบกลืนน้ำลาย แม้เขาจะมีงานทำแต่ทุกวันได้แต่กินข้าวในโรงอาหารของหน่วยงาน

        บอกตามตรง อาหารในโรงอาหารรสชาติไม่เป็๞สับปะรดเลย เขาที่ต้องทำงานเป็๞กะจึงมักซื้อพวกอาหารแห้งเก็บไว้กิน

        อาหารที่มีกลิ่นหอมแบบนี้ เขาไม่ได้เจอมานานแล้ว ไม่แปลกถ้าจะน้ำลายไหล

        เซี่ยโม่มีหรือจะไม่เห็นอาการนั้น หากเธอแกล้งทำเป็๞ไม่ทราบ เอ่ยอย่างกระตือรือร้นว่า “พี่ซ่ง เดี๋ยวให้เฉินเฟิงพาพี่ไปล้างมือก่อนนะคะ อีกเดี๋ยวคุณตาก็คงจะกลับมา รอคุณตากลับมาค่อยกินข้าวพร้อมกัน”

        จบประโยค เสียงของคุณตาก็ดังมาจากหน้าบ้าน “ไม่ต้องรอ ตากลับมาแล้ว ตาให้คนอื่นช่วยเอาวัวไปเดินเล่น แล้วตาก็พาวัวกลับเข้าคอกเรียบร้อยแล้ว”

        อู๋กวงเต๋อเดินเข้ามาในบ้าน

        เฉินเฟิงตัวน้อยพุ่งเข้าไปหาคุณตาด้วยความดีใจ “คุณตากลับมาแล้ว”

        ทุกคนไปล้างมือ ก่อนจะเริ่มกินข้าว อู๋กวงเต๋อมองอาหารบนโต๊ะ จากนั้นก็หันไปมองหลานสาวด้วยแววตาพึงพอใจ

        คุณตาหันไปเอ่ยกับภรรยาคู่ชีวิตว่า “ยายแก่ ฉันจำได้ว่าในบ้านมีเหล้าอยู่ อาหารดีๆ ก็ต้องกินคู่กับเหล้า จะได้เป็๲การเลี้ยงขอบคุณคุณซ่งที่ช่วยชีวิตหลานสาวหลานชายของพวกเราเอาไว้ด้วย”

        คุณยายเอามือตบขา “ดูความจำของฉันสิ เดี๋ยวฉันไปหยิบมาให้”

        คุณยายหยิบขวดเหล้าขาวออกมาจากในตู้หนึ่งขวด

        เซี่ยโม่มองเหล้าในมือคุณยาย พบว่าคือเหล้าขาวธรรมดาขวดหนึ่ง

        เป็๲เหล้าที่คุณยายเก็บเอาไว้อย่างดี พวกท่านทั้งสองใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมานาน ไม่รู้ว่าเหล้าขวดนี้มีอายุเท่าไร

        ในความทรงจำของเธอ คุณตาเป็๞คนชอบดื่มเหล้า แต่ก็ไม่เห็นเคยดื่ม คงเป็๞เพราะทำใจไม่ได้กระมัง

        คุณตารับขวดเหล้ามา ใช้ตะเกียบเปิดฝาอย่างชำนาญ ขณะกำลังจะรินใส่แก้วให้ซ่งมู่ไป๋ ชายหนุ่มกลับเอ่ยขึ้นมาเสียก่อน “คุณตา ผมดื่มไม่ค่อยเป็๲ รินให้ผมน้อยๆ ก็พอครับ”

        “ดื่มไม่เป็๞จริงๆ เหรอ”

        ชายหนุ่มพยักหน้ายืนยัน “จริงครับ”

        “คุณซ่ง งั้นเดี๋ยวฉันรินให้นิดเดียว ผู้ชายต้องดื่มเหล้าให้เป็๞ ไม่งั้นชีวิตจะขาดความสุขที่ผู้ชายอย่างเราๆ ควรจะมี เธอว่าฉันพูดถูกไหม”

        “คุณตาสั่งสอนได้ถูกต้องครับ แต่ต่อไปอย่าเรียกผมว่าคุณเลย เรียกผมว่ามู่ไป๋หรือไม่ก็เสี่ยวซ่งก็ได้”

        “เธออ่อนน้อมถ่อมตัวดีจริง งั้นต่อไปฉันเรียกเธอว่ามู่ไป๋ก็แล้วกัน” คุณตาเอ่ยพลางยิ้มถูกใจ

        ซ่งมู่ไป๋เหลือบมองเซี่ยโม่แวบหนึ่ง ก่อนจะรวบรวมความกล้าเอ่ยว่า “งั้นผมเรียกพวกคุณตามโม่โม่ว่าคุณตาคุณยายนะครับ”

        “ได้สิ ฉันมีหลานชายเพิ่มอีกคนแล้ว” คุณตายิ้มกว้างอย่างปลาบปลื้ม โดยไม่รู้เลยว่าสายตาของชายหนุ่มที่จ้องมองหลานสาวของตนเองนั้นเป็๞ประกายมากเพียงใด

        เซี่ยเฉินเฟิงอาศัย๰่๥๹เวลานี้คีบขากระต่ายใส่ถ้วยของพี่ซ่งผู้ใจดี

        รอจนพูดคุยกับคุณตาเสร็จ ซ่งมู่ไป๋ขยับตะเกียบเริ่มลงมือรับประทานอาหาร พบว่าในถ้วยมีขากระต่ายอยู่สองขา

        เขาเงยหน้ามองสองพี่น้อง แล้วเห็นว่าเฉินเฟิงตัวน้อยกำลังส่งยิ้มกว้างมาให้

        เขาเข้าใจในทันที เด็กชายกำลังขอบคุณเขาที่ช่วยชีวิตตัวเองเอาไว้

        ความอบอุ่นพลันเข้ามาจู่โจมในหัวใจ เขาคีบขากระต่ายหนึ่งชิ้นไปวางไว้ในถ้วยของเด็กชาย

        “พี่กินขาเดียวก็พอแล้ว อีกขาให้เฉินเฟิงกินดีไหม”

        เฉินเฟิงตัวน้อยขอบตาแดงเรื่อขณะตอบ “ครับ!”

        เพื่อทำให้บรรยากาศกลับมาดี เซี่ยโม่คีบขากระต่ายอีกสองขาที่เหลือใส่ในถ้วยของคุณตาคุณยาย “ทุกคนรีบกินเถอะ หนูตั้งใจทำเป็๞พิเศษเลยนะ”

        ซ่งมู่ไป๋เห็นทุกคนก้มหน้าก้มตากินเนื้อกระต่าย ก็รีบใช้๰่๥๹เวลานี้คีบขากระต่ายในถ้วยของตัวเองใส่ในถ้วยของเด็กสาว พร้อมทั้งคีบเนื้อกระต่ายจากในถ้วยของอีกฝ่ายมาใส่ในถ้วยตัวเอง

        “โม่โม่ คือฉันไม่ชอบกินขากระต่าย ชอบแทะเนื้อกระต่ายมากกว่า”

        เขาเอ่ยพร้อมกับเอาเนื้อกระต่ายเข้าปาก

        เนื้อกระต่ายตุ๋นไม่เพียงมีกลิ่นหอม รสชาติยังอร่อยอีกด้วย เขายิ้มอย่างพึงใจ ฝีมือการทำอาหารของเด็กสาวไม่เลวเลย

        ด้านเซี่ยโม่กลับมีสีหน้างุนงง ยุคนี้มีคนไม่ชอบกินขากระต่ายด้วย? พี่ซ่งช่างแตกต่างจากคนอื่นเหลือเกิน

        คุณไม่ชอบกินขาแต่ชอบเนื้อกระต่ายก็เ๹ื่๪๫ของคุณสิ ทำไมต้องคีบเอาเนื้อกระต่ายในถ้วยเธอไปด้วย! บอกตามตรง เธอเองก็ไม่ชอบกินขากระต่ายเช่นกัน เธอชอบแทะเนื้อกระต่าย แต่ในเมื่ออีกฝ่ายอุตส่าห์ให้มาแล้ว งั้นเธอยอมกินก็ได้

        เธอก้มหน้าก้มตากินขากระต่าย

        ขณะที่ทุกคนก้มหน้าก้มตารับประทานอาหาร คุณยายกลับแอบมองหลานสาวกับแขกที่มาร่วมมื้ออาหารพร้อมอมยิ้ม

        “มู่ไป๋ ปีนี้เธออายุเท่าไร”

        “คุณยาย ปีนี้ผมอายุสิบแปด มาทำงานที่สถานีรถไฟที่นี่เมื่อปีที่แล้วครับ” ซ่งมู่ไป๋ตอบ

        “แล้วที่บ้านมีใครบ้าง”

        แววตาชายหนุ่มหม่นแสงลงเล็กน้อยขณะตอบ “พี่ชายผมอยู่ในกองทัพ หลังจากแต่งงาน พี่สะใภ้กับลูกก็ย้ายเข้าไปอยู่ในกองทัพด้วย ส่วนพี่สาวแต่งงานออกจากบ้านไปแล้ว ที่บ้านจึงเหลือคุณพ่อแค่คนเดียว”

        “บ้านเธออยู่ไหนเหรอ”

        “อยู่เมืองหลวงครับ แต่เมื่อปีที่แล้วคุณพ่อ คุณแม่ กับคนอื่นๆ อีกไม่น้อยขอออกจากงานกลับไปที่บ้านเกิด” เอ่ยจบสีหน้าชายหนุ่มเปลี่ยนเป็๞ไม่สู้ดีนัก

        เซี่ยโม่ซึ่งมีชีวิตอยู่มาสองชาติย่อมทราบดีว่า คนที่ออกจากงานแล้วล้วนมีชีวิตยากลำบาก

        โชคดีที่บิดาของชายหนุ่มเป็๞ฝ่ายขอออกเอง เมื่อกลับไปอยู่บ้านเกิดจึงมีชีวิตที่ไม่ลำบากนัก

        “แล้วตอนนี้เธออาศัยอยู่ในหอพักของหน่วยงานเหรอ”

        ชายหนุ่มส่ายหน้า “เปล่าครับ สถานีรถไฟอยู่ใกล้กับตำบลเล็กๆ ตำบลหนึ่ง ผมเลยซื้อบ้านขนาดสองห้องที่นั่น ผมอาศัยอยู่คนเดียว ทำอาหารก็ไม่ค่อยเป็๞ เลยอาศัยฝากท้องที่โรงอาหารเสียส่วนใหญ่”