จมูกโด่งเป็สันและริมฝีปากบางแดงระเรื่อ เขายิ้มให้ทุกคนอย่างเป็มิตรรอยยิ้มนั้นเหมือนมองไปที่คุณหนูทุกท่าน ดูแล้วไม่อาจจะคิดอะไรมากกว่านั้นเห็นเพียงสายตาเ็าที่มองดูอยู่เท่านั้น
คุณหนูเ่าั้พูดด้วยเสียงเบาแต่ละคนต่างพากันใจเต้นหน้าแดงไปหมด
“โอ้ องค์ชายสาม”
“ใช่แล้ว ข้าเห็นองค์ชายสามแล้ว… เหมือนกับที่ลือกันว่าหล่อเหลา!”
“องค์ชายสามเพคะ…”
……
ในตอนนั้นเสียงที่พูดคุยพลันดังขึ้นไม่หยุดเหมือนทุกคนลืมไปว่ากำลังร้องไห้อยู่ ลืมแม้กระทั่งจะจัดเสื้อผ้าให้ดูดีใต้หล้านี้มีความงามอย่างหนึ่งที่ไม่ได้แบ่งแยกอายุและข้อจำกัดทำให้คนลืมการมีอยู่ของตนไปในทันที ต่อให้เขาเป็ยาพิษแรงที่สุดพวกนางก็พร้อมที่จะดื่มลงไป
ซือหลัวที่ยืนอยู่ซ้ายมือของต้วนชิงิแววตาตื่นเต้นเปล่งประกายส่วนเชวียหนิงหรานกลับมองเหยียนหลิงอวี๋พลางทักทายจากนั้นจึงหันหลังกลับไปพูดกับต้วนชิงิ นางตั้งใจยืนหลบอยู่หลังเชวียหนิงหรานอดไม่ได้ที่จะแอบชำเลืองมองเหยียนหลิงอวี๋อีกครั้ง องค์ชายรูปงามผู้นี้คือองค์ชายสามที่เล่าลือกันใช่หรือไม่? บุคคลที่ต้องจากโลกนี้ไปั้แ่เยาว์วัย
งดงามดั่งต้นอิงลี่[1]เจือไปด้วยรอยยิ้มที่อาบยาพิษ ต้วนชิงิได้แต่เบะปากไปอีกทางองค์ชายสามท่านนี้ดูมีลักษณะของความเป็ราชวงศ์
เมื่อทุกอย่างที่คาดการณ์บรรลุเป้าหมายเหยียนหลิงอวี๋จึงส่งคุณหนูผู้สูงศักดิ์ที่น่าเวทนาทั้งหลายแก่แม่นมและบ่าวรับใช้ส่วนเขาสะบัดมือ เดินจากไปอย่างสบายใจ
เหยียนหลิงอวี๋เดินไปตรงหน้าซือหลัวเขาเบะปากเล็กน้อย จากนั้นมองไปยังต้วนชิงิที่เสื้อผ้าแทบไม่สกปรกยิ้มออกมาเล็กน้อย เอ่ยด้วยเสียงที่ได้ยินเพียงไม่กี่คน “ซือหลัว เสด็จพ่อรอเ้าอยู่ห้องโถง...”
ซือหลัวได้ยินก็เบะปากทันที “ฝ่าาทรงมีกุ้ยเฟยอยู่เป็เพื่อน ส่วนข้าก็มาเที่ยวเล่นของข้าจะให้ข้าไปหาฝ่าาทำไมกัน”
ต้วนชิงิพอจะฟังเข้าใจแล้วแม้ว่าน้ำเสียงของซือหลัวจะแข็งกระด้างทว่ายังเจือความไม่แน่ใจ แววตาของนางที่จ้องมองเหยียนหลิงอวี๋ทำให้ต้วนชิงิจับสังเกตบางอย่างที่แอบซ่อนอยู่
เหยียนหลิงอวี๋หัวเราะเบาๆไม่ตอบคำพูดของซือหลัว สายตาที่ลุกวาวของเขามองเลยไปยังเชวียหนิงหราน “คุณหนูรองเปื้อนไปหมดแล้วหากเหล่าพี่ชายของคุณหนูเห็นเข้าจะต้องโอ๋กันยกใหญ่เชียวล่ะ”
เชวียหนิงหรานนิ่งเงียบใบหน้าแดงก่ำคำพูดนี้คล้ายกำลังตำหนิที่นางมาเข้าร่วมงานเลี้ยงหนำซ้ำยังทำให้นางอยู่ในสภาพแบบนี้
สายตาของเหยียนหลิงอวี๋มองผ่านเด็กสาวทั้งสองอย่างรวดเร็วก่อนจะหยุดที่ใบหน้านิ่งสงบของต้วนชิงิแววตาสุกสกาวคล้ายภาพลวงตาที่เดาความหมายไม่ออก สายตาจับจ้องไปที่มือของนางพูดอย่างแฝงความหมายลึกซึ้ง “คุณหนูใหญ่ต้วนมือเลอะหมดแล้ว”
นางรู้ได้ทันว่าสายตาของเขามองมามือของนางครั้นจะรีบเอามือแอบไว้แต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเหยียนหลิงอวี๋หัวเราะยาวออกมาเหมือนเตือนให้ต้วนชิงิรู้ว่าเขารู้ว่านางเป็คนที่พบกลไกต่างหาก!
ต้วนชิงิมองไปแผ่นหลังของเหยียนหลิงอวี๋อดครุ่นคิดไม่ได้ว่าองค์ชายสามพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?
้าเตือนนางหรือคิดจะเปิดโปงนางกันแน่?
ต้วนชิงิมั่นใจเป็ที่สุดว่าจะต้องไม่ใช่อย่างหลังหากเขาคิดจะเปิดโปงนาง เมื่อครู่ที่เหล่าคุณหนูถูกแม่นมเ่าั้พาตัวไปต้องไม่ใช่คุณหนูหร่วนแต่เป็นาง!
แม้ตอนนี้จะยังไม่เข้าใจความหมายของเหยียนหลิงอวี๋แต่ในใจต้วนชิงิกลับเพิ่มความระมัดระวังให้มากขึ้นนางตามคุณหนูคนอื่นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าระหว่างเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ลื่นล้มลงไปกับพื้น
เมื่อเห็นต้วนชิงิล้มลงเชวียหนิงหรานจึงรีบเข้าไปประคองนางขึ้นมา “ชิงิ เ้าเป็อะไรหรือไม่”
ซือหลัวมองเหยียนหลิงอวี๋ที่เดินจากไปพร้อมกับสายตาที่ครุ่นคิดอะไรบางอย่างเวลานี้นางได้สติ มองไปยังต้วนชิงิ “อุ้ย!ทางเดินออกจะดี ทำไมล้มเสียได้เล่า”
ต้วนชิงิแม้เหงื่อแตกเต็มหน้าผากแต่นางยังคงฝืนทนส่ายหัวเบาๆ “ข้าไม่เป็ไร”
ซือหลัวเห็นต้วนชิงิเจ็บจึงคิดจะเข้าไปช่วยทว่ามีนางกำนัลแต่งชุดในวังวิ่งมาหยุดด้านหน้าของทั้งสามพลางแสดงความเคารพจากนั้นพูดเบาๆ ซือหลัวหน้าถอดสีทันทีเมื่อฟังจบ รีบวิ่งไปโดยไม่สนใจต้วนชิงิ
เมื่อวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าวนางพลันคิดขึ้นมาได้ว่าเป็การกระทำที่ไร้มารยาทจึงหันหลังกลับมา “หนิงหราน ชิงิ ข้ามีธุระบางอย่าง ไปกับพวกเ้าไม่ได้แล้ว ขอตัวก่อน”
เมื่อเห็นสีหน้าที่รีบร้อนของซือหลัวพวกนางก็พยักหน้าไม่ถือสา เชวียหนิงหรานตอบ “เ้ารีบไปเถอะข้าจะพยุงชิงิเดินไปช้าๆ เอง”
คุณหนูเ่าั้เดินทิ้งห่างไปนานแล้วแต่เชวียหนิงหรานกลับพยุงต้วนชิงิค่อยๆ เดินไปข้างหน้าไม่นานก็ถึงที่เปลี่ยนเสื้อผ้าที่นั่นเป็ห้องรับรองที่มีแต่ของชั้นเลิศเตรียมไว้ทั้งหมด อ่างอาบน้ำเครื่องอาบน้ำ กลีบดอกไม้หอม สิ่งที่เสิ่นกุ้ยเฟยเตรียมไว้พูดได้ว่า้าอะไรก็มีให้หมดจะให้เสียชื่อเสียงต่อหน้าคุณหนูเหล่านี้มิได้!
ของที่ดีที่สุดคือเสื้อผ้าที่เสิ่นกุ้ยเฟยเตรียมไว้ให้
เสื้อผ้าเ่าั้ถักทอจากผ้าไหมชั้นเลิศแม้ลวดลายบนผ้าอาจจะไม่ค่อยชัด แต่เมื่อสวมใส่แล้วกลับมีประกายระยิบระยับยามเมื่อต้องแสงพลิ้วไหวงดงาม
เมื่อคุณหนูเ่าั้ชำระร่างกายเรียบร้อยแล้วจึงสวมใส่ชุดใหม่ทุกคนต่างร้องออกมาด้วยความดีใจพลางส่องกระจกไปมา ระหว่างที่พวกนางอาบน้ำพร้อมกันเชวียหนิงหรานที่ปกติไม่ค่อยพูดอยู่ๆ ก็เอ่ยปากถามขึ้น “ชิงิ เ้าพบอะไรบางอย่างมาใช่ไหม? ไม่คิดจะบอกให้ข้าฟังหน่อยหรือ?”
ต้วนชิงิเงียบอยู่ครู่หนึ่งจึงพูดออกมาเสียงเบา “พี่เชวีย เชื่อข้าหรือไม่?”
เชวียหนิงหรานมองไปที่ต้วนชิงิอย่างรู้สึกแปลกใจ “แม้วันนี้เ้ากับข้าจะเพิ่งรู้จักกันวันแรกแต่นับได้ว่าผ่านความเป็ความตายมาด้วยกันแล้ว ชิงิ... ทำไมข้าจะไม่เชื่อเ้าละ?”
ต้วนชิงิพูดเสียงต่ำ “พี่เชวีย พวกเรามาคิดหาวิธีที่ไม่ต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงกันเถอะ!”
เชวียหนิงหรานใเล็กน้อย “ทำไมเ้าถึงไม่อยากเข้าร่วมเล่า?”
ทว่าต้วนชิงิไม่ยอมพูดต่อ “พี่เชวีย ถ้าเชื่อข้าก็อย่าเข้าร่วมงาน!”
ในแต่ละครั้งจะคัดเลือกหญิงสาวที่มีอายุสิบสองถึงสิบสี่ปีหากอายุมากกว่านั้นแล้วบังเอิญถูกใจฮ่องเต้ก็จะกลายเป็อีกเื่หนึ่งตอนนี้เชวียหนิงหรานกำลังจะเข้าสู่วังวนนี้ต้วนชิงิจึงเตือนสติไม่ให้นางไปเข้าร่วม
เชวียหนิงหรานแม้จะรู้จักต้วนชิงิได้ไม่นานแต่นางรู้ว่าอีกฝ่ายเป็คนที่ระมัดระวังตัวอย่างมากรวมถึงเื่แปลกที่เกิดขึ้นในวันนี้ นางคิดเพียงชั่วครู่ก็พยักหน้าตอบรับ “ได้ ข้าจะฟังเ้า งั้นข้าจะอยู่ที่นี่กับเ้า”
ต้วนชิงิพยักหน้า “พี่เชวียวางใจได้ ข้าไม่คิดร้ายกับพี่แน่นอน!”
เชวียหนิงหรานยิ้มพลางพยักหน้า “ข้ารู้”
ทั้งสองคนยืนอยู่หลังฉากกั้นลมรูปูเาแม่น้ำที่สามารถบดบังสายตาขณะที่นางกำชับให้เชวียหนิงหรานไม่ต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงจู่ๆ ประตูด้านนอกก็มีเงาของคนเดินผ่านมาก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็ว
คนผู้นั้นได้หันมามองต้วนชิงิที่แอบอยู่หลังฉากกั้นลมก่อนจะจากไปด้วยรอยยิ้มเื่ในวันนี้เป็อย่างที่เขาคิดไว้ไม่มีผิด ทั้งยังทายได้ถูกต้องทั้งหมดหญิงสาวที่เฉลียวฉลาดเช่นนี้ เขารอคอยและอยากเห็นความสามารถของนางเสียจริง!
ต้วนชิงิประคองเชวียหนิงหรานเดินออกจากห้องพวกนางพลันใเมื่อได้พบแม่นมที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มผู้นั้น
ความจริงมีเพียงต้วนชิงิคนเดียวที่เจ็บขาแต่เชวียหนิงหรานที่ยืนข้างนางในตอนนี้ใบหน้าเต็มไปด้วยความเ็ปดูแล้วจะเจ็บหนักว่าต้วนชิงิเสียอีก
เมื่อเห็นท่าทีของเชวียหนิงหรานแม่นมคนนั้นถามอย่างอึกอัก “คุณหนูรองเชวียทำไมาเ็หนักขนาดนี้เ้าคะ?”
ทั้งตัวของเชวียหนิงหรานเอนพิงร่างเล็กๆของต้วนชิงิ แขนของนางเป็รอยแผลยาวชายเสื้อพับขึ้นเห็นถึงเนื้อที่เขียวช้ำรวมทั้งขาข้างหนึ่งที่แทบจะขยับไม่ได้ขอขยับเพียงเล็กน้อยก็จะร้องเสียงดังออกมา
…...
[1]อิงลี่ คือ ดอกป๊อปปี้
