เมื่อมาถึงรถ มะลิก็รีบเอางานทั้งหมดไปวางไว้ที่เบาะด้านหลังคนขับ ก่อนจะเดินอ้อมมานั่งฝั่งคนขับด้วยความเร่งรีบ

"เฮ้ย!" เธออุทานขึ้นทันทีที่เห็นว่ามีใครบางคนเปิดประตูอีกฝั่งแล้วนั่งลงหน้าตาเฉย

เขาอีกแล้ว! เด็กข้างห้องคนนั้น!

"นี่นายขึ้นมาทำไม? นี่มันรถฉันนะ!" เธอหันไปถามเสียงแข็ง ทั้ง๻๷ใ๯ทั้งโมโห

อีกฝ่ายขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนตอบกลับหน้าตาเฉย

"ก็เปิดประตูขึ้นมาน่ะสิ ป้าเริ่มเลอะเลือนแล้วเหรอ?"

"ฉันยังไม่ได้แก่! แล้วถึงจะแก่ ก็ไม่ได้เลอะเลือนนะ!" มะลิโต้กลับอย่างหัวเสีย

"อ้าว! งั้นแสดงว่ายอมรับว่าแก่สินะ?"

"นายนี่มัน…!" มะลิแทบอยากจะกรี๊ดออกมาให้ลั่นรถ หาคำพูดไม่ทัน หงุดหงิดจนพูดอะไรไม่ออก

อีกฝ่ายทำเสียงล้อเลียนพร้อมจีบปากจีบคอใส่เธอ

"ป้านี่มัน…"

“รีบๆ ลงไปเลย ฉันรีบ”

“รีบก็รีบขึ้นมา แล้วออกรถสิครับ ใครรั้งป้าไว้ล่ะ”

เธออยากจะไล่เขาให้ลงเดี๋ยวนี้ แต่พอเหลือบดูนาฬิกาที่ข้อมือก็รู้ได้ทันทีว่ากำลังจะไปสาย

ยังต้องแวะออฟฟิศเอาแฟลชไดรฟ์อีก... แบบนี้ไม่ได้การ!

"ตกลงนาย๻้๪๫๷า๹อะไร? ถ้ายังขืนมาก่อกวนอีก ฉันอาจจะเสียลูกค้าเ๯้าใหญ่ที่สุดของบริษัทเลยนะ!" เธอพูดด้วยน้ำเสียงตึงเครียด แววตาเอาจริงไม่แพ้คำพูด

"อ๋อ… ที่แท้ก็ไม่ได้รีบธรรมดา แต่รีบมาก" เขาว่า แล้วเอนหลังพิงเบาะเหมือนไม่ได้รู้สึกผิดอะไรเลย

"รู้แล้วก็อย่ามาทำให้ฉันเสียเวลา! ลงจากรถเดี๋ยวนี้!"

"ผมก็รีบเหมือนกันครับ เดินไปมหาวิทยาลัยกว่าจะถึงก็คงสาย ตังค์ก็ไม่มีขึ้นวิน ใช้หมดไปกับการเติมเกม เติม Only Fans ไว้ดูคลิปหมดแล้วด้วย ไหนๆ ก็ไหนๆ ถ้าป้าไม่อยากเสียเวลาก็ไปส่งผมก่อน" เขาบอกพลางยักไหล่ เหมือนไม่ใช่เ๱ื่๵๹ใหญ่อะไร

"อะไรนะ?"

"ก็ไหนๆ ป้าก็ใจดีอยู่แล้ว ช่วยส่งผมหน่อยไงครับ" เขาทำเสียงออดอ้อนแบบสุดๆ พร้อมส่งสายตาเว้าวอนแบบไม่จริงจังนัก

มะลิเบะปากทันที

"เด็กจริงๆ นายเนี่ย ทำอะไรเหมือนเด็ก พูดเหมือนเด็ก คิดเหมือนเด็ก ทำเหมือนเด็ก ฉันรีบโว๊ย! เออ…! จะไปใช่ไหม ได้!" 

ในเมื่อไม่มีทางเลือก เธอจึงตัดสินใจเหยียบคันเร่งอย่างรวดเร็ว ส่งแรงกระชากจนเด็กหนุ่มข้างๆ ต้องรีบคว้ามือจับเหนือตัวเองแน่น

"ว้าก! ป้า! ใจเย็น!"

เสียงของเขาดังลั่น ขณะที่รถพุ่งออกไปด้วยความเร็วราวกับเธออยากจะเหวี่ยงเขาให้หลุดจากเบาะให้ได้!

"ขะ... ขับเบาๆ หน่อย!" เด็กหนุ่มร้องเสียงหลง ขณะพยายามนั่งให้มั่นคงที่สุดในเบาะที่โยกไหวตามแรงกระชากของรถอ "ผมยังไม่อยากเอาชีวิตมาทิ้งไว้บนท้องถนนนะครับ! พ่อแม่ผมยังฝากความหวังไว้กับผมอยู่นะ ป้า!"

"ฉันรีบไงล่ะ!" มะลิตอบกลับเสียงแข็ง ทั้งที่ยังไม่ลดคันเร่ง "ก็เพราะนายมัวแต่ก่อกวนทำให้ฉันเสียเวลา! แล้วนี่เรียนที่ไหน จะได้ไปส่งถูก!"

"มหาวิทยาลัยแถวนี้ครับ ออกจากคอนโดไปนิดเดียวก็ถึง" เขาตอบกลั้วหัวเราะ คล้ายจะทำใจได้กับโชคชะตาบนรถคันนี้แล้ว

"ฉันถามว่าเรียนที่ไหน คือมหาวิทยาลัยอะไรต่างหาก!" เธอเหลือบตาไปมองเขานิดๆ อย่างรำคาญ "แถวนี้น่ะมีตั้ง 2-3 แห่งติดกัน ใครจะไปเดาถูกล่ะ!"

"มหาวิทยาลัย Z ครับ!"

"ก็แค่นี้แหละ!" เธอประชดเบาๆ แต่ก็เบนรถเข้าสู่ถนนใหญ่อย่างมั่นใจ

"เบาๆ หน่อยป้า! มอเตอร์ไซค์!" เขาชี้ไปข้างหน้า ตาเบิกกว้าง รถคันของมะลิกำลังจะเฉียดเข้าไปใกล้รถจักรยานยนต์ที่ขับอยู่ข้างหน้า

"เขารู้ตัว เดี๋ยวเขาก็หลบเองแหละน่า" มะลิตอบนิ่งๆ อย่างไม่สะทกสะท้าน

"ตรรกะป้าป่วยมากเลยครับ!" เขาทำเสียงสูงอย่างเหลือเชื่อ "มันควรจะระวังที่ตัวเราเองก่อนต่างหาก! ปกติขับแบบนี้ ชนบ่อยไหมเนี่ย?"

"ฉันขับแบบนี้เฉพาะวันนี้เท่านั้น!" เธอตอบอย่างเน้นคำ "วันนี้... วันที่มีนายอยู่บนรถด้วยไงล่ะ!"

"โห...โหดจัดเลยครับ" เขาทำหน้าเหยเก คล้ายจะหัวเราะไม่ออก

"คราวหน้าอย่ามาถ่วงเวลาฉันอีกก็แล้วกัน!"

"คร้าบบบ... ไม่กล้าแล้วคร้าบ"

มะลิกระตุกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ

สั่งสอนเด็กนี่... ง่ายกว่าที่คิดแฮะ