“ฉินหลาง นายไปพักผ่อนก่อนสักสองวันเถอะ เื่อื่น รอให้แผลหายดีก่อนค่อยเริ่มสืบกันใหม่” เถารั่วเซียงบอกกับฉินหลาง หลังจากออกมาจากห้องพยาบาล
“อาจารย์เถา คุณอยากจะกันผมออกแล้วไปสืบคดีคนเดียวเหรอ?” เหมือนว่าฉินหลางจะอ่านความคิดเถารั่วเซียงออก “อาจารย์เถาผมไม่ได้เป็อะไรมากจริงๆ! ตอนนี้เป็่เวลาสำคัญ อีกอย่างผมไม่ได้เป็อะไรมาก จะถอยแล้วปล่อยให้คุณไปคนเดียวได้ยังไง ถ้าหาก คุณเป็อะไรขึ้นมา ผมคงจะเสียใจไปตลอดชีวิต!”
เถารั่วเซียงคิดไม่ถึงว่าฉินหลางจะรู้ว่าตนคิดอะไรอยู่ พูดอธิบาย “นายไม่ต้องห่วง ฉันดูแลตัวเองได้!”
“ผมเลิกห่วงไม่ได้!” ฉินหลางส่ายหน้า “คุณอย่าคิดจะทิ้งผมไว้แล้วไปคนเดียวอีก!”
“แต่ว่า…ตอนนี้นายาเ็อยู่!” เถารั่วเซียงกล่าว “อีกอย่าง ถ้าไม่รีบสืบตอนนี้ รออีกฝ่ายไหวตัวทัน แล้วย้ายหลักฐานการกระทำความผิดทั้งหมดไป เราจะทำอะไรพวกมันไม่ได้แล้ว”
“ผมาเ็จริง แต่ตอนนี้ใกล้จะหายดีแล้ว” ฉินหลางกล่าว พร้อมกับยกแขนซ้ายขึ้นมาดึงแขนเสื้อขึ้น ยื่นมือออกไปตรงหน้าเถารั่วเซียง “ถ้าคุณไม่ไว้ใจ คุณลองดูาแเมื่อกี้สิ”
เถารั่วเซียงเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เธอค่อยๆ แกะผ้าพันแผลออก ก่อนสิ่งที่เห็นตรงหน้าจะทำให้เธองุนงง และไม่อาจเข้าใจได้
าแของฉินหลางไม่ได้มีเืไหลแล้ว และาแก็กำลังสมานอย่างเห็นได้ชัด!
“นี่…ทำไมแผลของนายถึงได้หายเร็วราวกับเสกแบบนี้!” เถารั่วเซียงพูดขึ้นด้วยความใ ถ้าไม่ได้เห็นเองกับตา เธอไม่มีทางเชื่อว่าแผลของฉินหลางจะหายได้รวดเร็ว ราวกับเสกด้วยเวทมนตร์แบบนี้
“น้าเถา คุณลืมไปแล้วเหรอ ผมเป็แพทย์แผนจีนที่เก่งมาก!” ฉินหลางยิ้มกรุ้มกริ่ม “พูดไปแล้ว ตอนแรกสิวของคุณเม็ดนั้น ก็หายเร็วแบบนี้เหมือนกันไม่ใช่เหรอ?”
“ห้ามพูดเื่นี้อีก!” เถารั่วเซียงพูดขึ้น บนใบหน้าเธอแสดงอาการเขินอายอย่างชัดเจน เื่นี้ค่อนข้างทำให้เธอรู้สึกอาย
ฉินหลางรู้ว่าควรเล่นแต่พอดี ไม่อย่างนั้นถ้าทำให้เถารั่วเซียงโกรธจริงๆ ขึ้นมา อาจต้องเสียใจภายหลังได้ เขาจึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “น้าเถา ในเมื่อตอนนี้ผมไม่ได้เป็อะไรแล้ว งั้นเราไปสืบคดีต่อกันเถอะ?”
“อืม ตามสืบต่อ!” เถารั่วเซียงครุ่นคิด “เราต้องไปยืมรถกับพวกเพื่อนๆ อันธพาลของนายก่อน”
“แต่ว่าผมไม่มีใบขับขี่”
“ฉันขับเอง!” เหมือนว่าเถารั่วเซียงจะมีแผนการแล้ว “จริงสิ ฉันจะต้องกลับไปที่หอพักก่อน”
ยังไงเธอก็จบอาชญาวิทยาเพื่อการสืบสวน เธอมีความเป็มืออาชีพมากพอ ฉินหลางเชื่อว่าเถารั่วเซียงต้องหาหลักฐานเจอและขยายผลต่อไปหลักฐานอื่นๆ ได้แน่
นี่เป็เหตุผลหลัก ที่ทำให้เขาชวนเถารั่วเซียงมาร่วมสืบคดีด้วย
ภายใต้การสั่งสอน ด้วยความเอาใจใส่ของตาเฒ่าพิษ สมองของฉินหลางคนเดียวก็เหลือเฟือ ถ้าจะจัดการหรือเล่นงานคนอื่น แต่ถ้าพูดถึงการสืบคดี ทางด้านนี้เถารั่วเซียงนั้นเก่งและรอบคอบกว่าเขามาก
หลังจากกลับไปถึงหอพักแล้ว เถารั่วเซียงเอากล่องหนังสีดำออกมาจากใต้เตียง แล้วจึงออกไปพร้อมกับฉินหลาง
ตอนที่ฉินหลางกับเถารั่วเซียงออกมาถึงหน้าโรงเรียน เ้าผมยาวรีบไปเอารถสีดำมาให้ฉินหลาง ก่อนจะกระซิบบอกฉินหลาง “พี่ฉิน นี่เป็รถสวมทะเบียน จะใช้นานมากไม่ได้ อีกอย่างได้ยินว่าพี่ฉินได้รับาเ็ พี่ไม่ได้เป็อะไรใช่ไหม?”
“แผลเล็กๆ น้อยๆ เอง” ฉินหลางพยักหน้า พลางรับกุญแจมาจากมือเ้าผมยาว
“นี่เราจะไปไหนกันครับ?” เมื่อขึ้นรถแล้ว ฉินหลางเอ่ยถามเถารั่วเซียง
“เข้าถ้ำเสือ!” เถารั่วเซียงตอบด้วยความเด็ดขาด
20 นาทีผ่านไป รถคันดังกล่าวก็แล่นอยู่บนถนนรอบเกาะกรีนซานเจียง
เกาะกรีนซานเจียงดูมีชีวิตชีวามาก แม้จะอยู่ในเวลากลางวัน ผู้คนพลุกพล่าน รถราวิ่งขวักไขว่ แต่ในสายตาของฉินหลาง เวลานี้เหมือนจะยังไม่เหมาะกับการไปสืบคดีที่บิวตี้คลับ เพราะไม่มีใครจะไปสถานที่แบบนั้นตอนกลางวันแสกๆ แบบนี้
ได้ยินความในใจของฉินหลางแล้ว เถารั่วเซียงยิ้มน้อยๆ ด้วยท่าทีมั่นใจ “นายคิดไม่ผิดหรอก ตอนกลางน้อยไม่ค่อยจะมีใครไปหาความสุขในที่แบบนี้หรอก ในขณะเดียวกัน ตอนกลางวันก็เป็เวลาที่ การรักษาความปลอดภัยหละหลวมมากที่สุด ตรงกันข้าม ถ้าถึงตอนกลางคืน บริเวณใกล้เคียงจะมีหู ตาของพวกมันเต็มไปหมด ไม่อย่างนั้น บิวตี้คลับไม่มีทางอยู่รอด ปลอดภัยมาจนถึงทุกวันนี้ได้หรอก”
“ล้ำเลิศ!” ฉินหลางเหลียวมองหน้าอกที่อวบอิ่มของเถารั่วเซียง มันทำให้เขารู้สึกว่า ไม่ได้มีเพียงพวกสวย ใส ไร้สมองเท่านั้นที่จะมีหน้าอกอวบอิ่ม ผู้หญิงที่ฉลาด ปราดเปรื่องก็มีหน้าอกที่อวบอิ่มได้เหมือนกัน
“แต่ว่า—กลางวันแสกๆ แบบนี้เราจะแฝงตัวเข้าไปยังไง?” เพียงไม่นานฉินหลางก็เริ่มสงสัยอีก ถ้าเป็ตอนกลางคืน ฉินหลางยังมั่นใจว่าจะแอบเข้าไปขโมยหลักฐานได้ แต่ถ้าเป็ตอนกลางวัน…เขาเองก็ไม่มั่นใจ
“ใครบอกว่าจะแฝงตัวเข้าไป?” เถารั่วเซียงยิ้มเล็กยิ้มน้อย “ความรู้ระดับมืออาชีพที่เรียนมา 4 ปี ใช่ว่าจะไม่ได้อะไรมานะ”
เวลานี้ เถารั่วเซียงจอดรถอยู่ใต้ต้นไม้ บนถนนด้านหลังบิวตี้คลับ ก่อนจะข้ามไปยังที่นั่งด้านหลัง จากนั้นเปิดกล่องหนังสีดำที่เธอเอามาจากใต้เตียงออก
“น้าเถา มันคืออะไรเหรอ—เครื่องมือลอบฆ่า?” ฉินหลางแกล้งพูดล้อเล่น
“พูดไปแล้ว เ้าสิ่งนี้เป็เครื่องมือลอบฆ่าจริงๆ เพียงแต่เป็เครื่องมือลอบฆ่ารหัสผ่าน มีเ้าตัวนี้แล้ว เราอยู่ตรงนี้ ก็สามารถ ‘แอบเข้าไป’ ในระบบเครือข่ายของบิวตี้คลับ เอาหลักฐานที่เรา้าออกมาได้!” ข้างในกล่องสีดำ มีโน้ตบุ๊กและอุปกรณ์เสริมอีกจำนวนหนึ่ง
“อาจารย์เถา คุณจะเจาะเข้าระบบเครือข่ายของบิวตี้คลับเหรอครับ?” ฉินหลางเริ่มเดาวัตถุประสงค์ของเถารั่วเซียงได้บ้างแล้ว จู่ๆ เขาก็นึกขึ้นได้ ตอนนั้นเขาเคยบอกเถารั่วเซียงว่า ในห้องส่วนตัวของบิวตี้คลับ พนักงานบริการจะยื่นแท็บเล็ตให้ลูกค้า “สั่งกับข้าว” ถ้างั้นก็แสดงว่าบิวตี้คลับได้เซตระบบไวไฟไว้ ขอแค่เจาะเข้าไวไฟของพวกเขาได้ ก็สามารถค่อยๆ เข้าไปค้นหาข้อมูลต่างๆ ในนั้นได้
แน่นอนว่า เป็เพียงการคาดเดาของฉินหลาง และต่อให้เขาจะรู้หลัก เขาก็ทำไม่ได้อยู่ดี
“ดูออกแล้ว?” เถารั่วเซียงหัวเราะคิกคัก เปิดคอมพิวเตอร์จากนั้นเข้าโปรแกรมคอมพิวเตอร์ที่ดูแปลกประหลาด
เอาเป็ว่า ในสายตาของฉินหลาง มันเป็โปรแกรมที่แปลกประหลาด เพราะเขาไม่เคยเห็นมาก่อน เขาจึงทำได้เพียงถอนหายใจยาวๆ “คิดไม่ถึงเลยว่า อาจารย์เถาจะเป็โปรแกรมเมอร์ฝีมือดีด้วย”
“แน่นอนสิ” เถารั่วเซียงพูดอย่างภาคภูมิใจ “เมื่อก่อนตอนที่อยู่มหาวิทยาลัยเซาธ์อีสไชน่า ฉันก็เป็คนดังในกลุ่มเหล่านักโปรแกรมเมอร์นะ แต่…ช่างเถอะ วีรบุรุษไม่พูดถึงความกล้าหาญที่ผ่านมา—ยังจำครั้งก่อนได้ไหม นายใช้คอมพิวเตอร์ในห้องปฏิบัติการตัวอย่าง ทำไมฉันถึงรู้ว่านายค้นหาอะไรบ้าง เพราะอะไรฉันถึงรู้ได้ง่ายๆ ล่ะ?”
ฉินหลางตกตะลึง เพิ่งจะได้รู้ว่าเถารั่วเซียงเป็โปรแกรมเมอร์ฝีมือดีด้วย ไม่น่าล่ะ หลายวันก่อนเราใช้คอมพิวเตอร์ในห้องปฏิบัติการตัวอย่างค้นหาข้อมูลอะไร เถารั่วเซียงถึงรู้หมดเลย
หลังจากเข้าไปในโปรแกรมคอมพิวเตอร์นั้นแล้ว เถารั่วเซียงก็ยุ่งขึ้นอีกครั้ง เธอเอาอุปกรณ์บางอย่างที่รูปร่างเหมือนลำโพงเล็กๆ แล้วเชื่อมต่อเข้ากับคอมพิวเตอร์ “นี่เป็ตัวขยายพื้นที่รับสัญญาณ สามารถขยายโครงข่ายไวไฟของบิวตี้คลับให้กว้างขึ้นได้”
“ไม่น่า…ผมก็ว่าตรงนี้ไกลขนาดนี้ สัญญาณไวไฟบนมือถือยังค้นหาไม่เจอเลย” ฉินหลางพยักหน้า
“เยี่ยมเลย หาเจอแล้ว!” เถารั่วเซียงยิ้มหวาน จากนั้นกดที่ปุ่ม “เริ่มการดาวน์โหลดข้อมูลตัวเลขรหัส…สำเร็จ! เริ่มต้นใช้การเจาะรหัสผ่าน…”
ฉินหลางมองดูเถารั่วเซียงที่กำลังยุ่งอยู่ ทว่ากลับรู้สึกว่าตนช่วยอะไรไม่ได้เลย
ตอนนี้ฉินหลางเริ่มรู้สึกเหมือนระยะห่างของตนกับเถารั่วเซียงกำลังไกลจากกัน ทีละนิด ทีละนิด เพราะบางครั้ง ความรู้และมันสมองก็เป็อุปสรรคทางความรู้สึกของคนสองคนได้เช่นกัน
ทว่าผ่านไปสักพัก สีหน้าของเถารั่วเซียงดูซีเรียสมากขึ้น ก่อนจะตบแป้นพิมพ์แรงๆ “ไม่ใช่ รหัสไวไฟยาวเกินไป! จะต้องมีคนเซตระบบความปลอดภัยของระบบ อัพเกรดระบบให้มีความปลอดภัยอย่างสมบูรณ์แบบ——s*n of b*t*h!”
