จุดจบของวายร้ายคือต้องกลายเป็นนายเอกนิยายแฟนฟิก
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
แม้โนแมนแลนด์จะเป็ประเทศที่กฎหมายเอื้อผลประโยชน์ให้กับอัลฟ่า ทว่าประเทศดัดจริตแห่งนี้ก็ยังแสดงความโอบอ้อมอารีต่อเหล่าโอเมก้าผ่านกฎหมายแต่งงาน หากสามีอัลฟ่าจะจดทะเบียนสมรสกับภรรยาคนที่สองจำเป็จะต้องได้รับการยินยอมจากภรรยาคนแรกเป็ลายลักษณ์อักษรเสียก่อน
เพราะกฎหมายนั้นจึงทำให้เกิดปัญหาบุตรนอกสมรส ภรรยานอกสมรสเต็มไปหมด จดทะเบียนกับภรรยาน้อยไม่ได้แล้วอย่างไร กัดคอผูกพันธะเสีย โอเมก้าผู้นั้นก็จะกลายเป็สมบัติของอัลฟ่าโดยสมบูรณ์
แต่ไม่ใช่ในสถานการณ์นี้ของไฮยาซินท์ ฮิโนกิทำหน้าที่ในฐานะนายเอกนิยายได้อย่างยอดเยี่ยม เซฟิรอสจึงได้ตัดสินใจเด็ดขาดแล้วว่าอย่างไรก็ต้องรับผิดชอบฮิโนกิที่แปดเปื้อน ต้องเชิดชูคนในดวงใจไม่ให้เป็ผู้ที่ด้อยกว่าใคร
แผ่นกระดาษเพียงใบเดียว แค่จรดเซ็นชื่อลงไป คนสองคนที่ใช้ชีวิตอยู่ร่วมเตียงเคียงหมอนกันมาสิบปี สายสัมพันธ์ในฐานะสามีภรรยาทางกฎหมายก็ขาดสะบั้นได้อย่างง่าย
ไฮยาซินท์จรดชื่อของตัวเองลงไป ส่วนเซฟิรอสคล้ายว่าจะต้องใช้ความพยายามมากเสียหน่อยในการเขียนชื่อตน
เ้าหน้าที่ผู้จัดการเื่ใบหย่ารีบจากไปอย่างเร่งรีบ หากลูเซียโน่ไม่คิดปิดบัง ในอีกไม่กี่วันหลังจากนี้คงได้มีข่าวใหญ่เกี่ยวกับการหย่าร้างของคู่สามีภรรยาที่โด่งดังที่สุดในโนแมนแลนด์
่สองสามวันก่อนหน้านี้ ไฮยาซินท์ใช้เวลาไปกับการจัดการสะสางเื่ภายในคฤหาสน์ ส่งมอบบัญชี เอกสารสำคัญในครอบครัวให้แก่ฮิโนกิ บอกหน้าที่ส่วนของสะใภ้ภายในบ้าน
“คุณรังเกียจผมมากเลยสินะครับ” ฮิโนกิพูดขึ้นในระหว่างนั้น สีหน้าขณะจ้องมองเขาคล้ายกำลังอดทนอดกลั้นต่อความรู้สึกบางอย่าง “คุณมันก็เป็พวกชอบเหยียดหยามลูกนอกสมรสอยู่แล้ว คราวนี้พอลูกนอกสมรสสามารถตีตัวขึ้นมาเสมอคุณได้ ศักดิ์ศรีอันสูงส่งของคุณก็คงรู้สึกเหมือนกับโดนเหยียบย่ำ”
ไฮยาซินท์กลอกตาอย่างนึกรำคาญใจกับคำค่อนขอด นายเอกนิยายต้นฉบับเคยนิสัยดีกว่านี้ไม่ใช่หรือ
“เธอเป็ใครงั้นหรือ”
“...”
“นี่มันเป็ปัญหาชีวิตคู่ของฉัน และเธอเป็แค่หนึ่งจากทั้งหมดร้อยกว่าปัญหาในชีวิตคู่ ดังนั้นไม่จำเป็ต้องสำคัญตัวเองมาก”
อันที่จริงฮิโนกิสำคัญตัวเองก็ถูกต้องแล้ว หากไม่มีอีกฝ่าย จะหาใครมาแทนที่ในตำแหน่งนี้แทนคนอย่างไฮยาซินท์ได้
[นิสัยเสียชะมัด ท่านจอมมารคงไม่ได้คิดจะให้ยัยตัวดีนี่ใช้ชีวิตในฐานะสะใภ้ลูเซียโน่ได้อย่างราบรื่นใช่มั้ย! ถ้าฮิโนกิใช้ชีวิตราบรื่น ทั้งอัลฟ่าหน้าโง่ อัลฟ่าหน้าหมามันก็จะสุขสบายไปด้วยนะ!]
แน่นอนว่าฝันไปเถอะ ไฮยาซินท์มอบขวาน มอบวิธีการนำไม้ที่ตัดแล้วไปใช้งาน
แต่ไฮยาซินท์ไม่ได้สอนวิธีการตัดไม้
หลังเซ็นใบหย่าเรียบร้อยเขาตั้งใจจะออกจากบ้านไปทันทีโดยไม่รั้งรอ แม้จะยังเหลือพิธีกรรมทางศาสนาให้นักบวชตัดโชคชะตาของคนสองคน
ขณะกำลังเตรียมจะกลับห้องไปขนข้าวขนของ จู่ ๆ เซฟิรอสก็รีบวิ่งตามมาเอ่ยเรียกรั้งเขาไว้
“ยาเซีย”
[อี๋ยังจะกล้ามาเรียกชื่อเล่นท่านจอมมารอีกไอ้สวะ แค่ก ๆ ถุย ออกไป๊!!!]
เซฟิรอสจ้องหน้าไฮยาซินท์ด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ทว่าความรู้สึกร้อนผ่าวที่เกิดขึ้นบริเวณหลังคอก็ทำให้เขารู้ว่าอีกฝ่ายกำลังนึกกังวลสิ่งใด
“ไม่ต้องเป็ห่วง ครั้งที่ผ่านมามันก็ไม่มีคุณ” ไฮยาซินท์กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
ไฮยาซินท์ลืมตาขึ้นมาก็ได้พบกับเพดานห้องอันแสนคุ้นเคย ลวดลายเถากุหลาบคดเคี้ยว โคมไฟระย้าสีทองขนาดเล็ก ภายในอากาศเต็มไปด้วยกลิ่นหอมเย็นของฟีโรโมนใครสักคนลอยฟุ้งเต็มอากาศ
ขณะกำลังมึนเบลอจากอารมณ์ที่เพิ่งตื่น ในครรลองสายตาก็ปรากฏแสงสีทองระยิบระยับอันมีต้นกำเนิดมาจากดวงตาของคนผู้หนึ่ง
“พี่สะใภ้”
ในที่สุดไฮยาซินท์ก็พอจะคาดการณ์ได้แล้วว่าที่นี่คือที่ใด
ไอ้ลูกหมา…
เมื่อหย่าร้างกับเซฟิรอส หลังจากนี้ตนก็เหลือเพียงกุญแจดอกสุดท้ายที่ต้องถือครองทั้งเพื่อตนเองและเพื่อดีเลียน แผนการของไฮยาซินท์หลังออกจากลูเซียโน่คือตนตั้งใจจะกลับไปยังตระกูลเดิมมารดาของไฮยาซินท์
ตระกูลเดลูก้า ตระกูลเก่าแก่และทรงอิทธิพลของเขตแดนตะวันออก
โนแมนแลนด์แบ่งเขตการปกครองใหญ่ ๆ ออกเป็ 3 เขต เขตส่วนกลางซึ่งกินทั้งพื้นที่ของประเทศไปเกินครึ่ง เป็ที่ตั้งของเมืองหลวง ทั้งยังได้รับการสนับสนุนทรัพยากรจากรัฐบาลของประเทศเต็มที่ ส่วนอีกสองเขตแดนคือดินแดนฝั่งตะวันตกที่มีเขตชายแดนติดกับประเทศเพื่อนบ้าน และสุดท้ายเขตตะวันออกที่ชายแดนคืออ่าวทะเล
แม้ทั้งสองดินแดนจะด้อยกว่าเขตส่วนกลาง ทว่าด้วยลักษณะภูมิประเทศก็ทำให้มีข้อได้เปรียบกับพื้นที่เขตกลางแบบที่ไม่มีวันทัดเทียม ดินแดนฝั่งตะวันออกคือดินแดนที่อยู่ติดกับชายฝั่งมหาสมุทร เป็ประตูไปสู่ประเทศฝั่งตะวันออก ตระกูลเดลูก้าผูกขาดกิจการท่าเรือขนส่งสินค้า และอาจจะด้วยเหตุนี้จึงเกิดเป็รอยร้าวระหว่างเขตแดนฝั่งตะวันออกและเขตกลาง
เขตกลางที่ยึดครองทรัพยากรของประเทศไปจนเกือบหมด เขตตะวันออกก็ไปขูดรีดส่วนที่มองว่าตนควรได้ผ่านราคาสินค้าต่างประเทศที่นำขึ้นมา ต่างฝ่ายต่างมุมมอง กลายเป็รอยร้าวความบาดหมางที่ยากจะสมาน กรีดลึกจนมาถึงความสัมพันธ์ระหว่างตระกูล ศักดิ์ศรีของชนชั้นสูงนั้นสูงส่งชนิดไม่อาจประนีประนอมกับอีกฝั่งไม่ว่าด้วยสาเหตุใด
ความรักของบิดาและมารดาไฮยาซินท์จึงถูกกีดกันจากครอบครัวแต่ละฝ่าย ซึ่งสุดท้ายมารดาของไฮยาซินท์ก็เลือกจะตัดขาดครอบครัวเดิมแล้วย้ายเข้าไปเป็สะใภ้ของลอเรนโซ่ ณ เมืองหลวง ตาและยายของไฮยาซินท์โกรธเคืองบุตรสาวจนตัดขาดการติดต่อ กว่าจะรู้ข่าวอีกทีก็เมื่อบุตรสาวกลายเป็เพียงร่างไร้ลมหายใจ ตรอมใจตายจากความทุกข์ทนในการแก่งแย่งความรักของเ้าตระกูลลอเรนโซ่กับเหล่าภรรยาเล็ก ภรรยาน้อย
เื่ดังกล่าวสร้างความรู้สึกผิดต่อตาและยายของไฮยาซินท์อย่างมาก ตอนที่ได้ข่าวว่าหลานชายกำลังเผชิญปัญหา จึงส่งจดหมายน้อยมาเพื่อแสดงตัวเป็ที่พึ่งให้กับหลานผู้หัวเดียวกระเทียมลีบในเมืองหลวง
ตามเนื้อเื่เดิมจดหมายนั้นไม่เคยมีโอกาสได้ถูกส่งไปถึงมือไฮยาซินท์ ลูกนอกสมรสแห่งลอเรนโซ่ชอบใจที่ได้เห็นพี่ชายของตนอมทุกข์ในเมืองหลวง จึงไม่อาจปล่อยพี่ชายให้มีทางรอด หนีไปใช้ชีวิตสงบสุขนอกเมืองหลวง ส่วนตายายที่เห็นว่าจดหมายไม่มีการตอบกลับก็เข้าใจไปว่า หลานชายคงเอาใจออกหากจนมิอาจญาติดีต่อตระกูลเดิมมารดาได้แล้ว
ตอนนี้สถานการณ์เปลี่ยนไป ลอเรนโซ่ถูกปกครองด้วยโอเลนเดอร์ ความห่วงใยของสองผู้เฒ่าเดลูก้าจึงส่งมาถึงมือไฮยาซินท์
ต่อให้เป็โอเมก้าที่ผูกพันธะ ต่อให้เป็คนไร้ค่าของใครก็ตาม ทว่าสายเืครึ่งหนึ่งของเดลูก้าที่ยังไหลเวียนก็ไม่มีวันเป็อื่น ที่นี่ยินดีจะเป็บ้านที่ปลอดภัยให้กับหลานชายผู้โดดเดี่ยวคนนี้
บางทีหากไฮยาซินท์คนเดิมได้มีโอกาสอ่านจดหมายดังกล่าว เ้าตัวอาจจะมีทางเลือกให้ถอยหลังกลับ ไม่ต้องพยายามตะเกียกตะกาย ทำทุกวิถีทางเพื่อคว้าทางรอดที่มองเห็นเพียงหนึ่งเดียวอย่างลูเซียโน่
สิ่งที่ไฮยาซินท์คนก่อนเคยทำใช่ว่าจะเป็สิ่งที่ถูก ทว่าก็ไม่มีใครบอกได้ว่าหากไฮยาซินท์เลือกที่จะวางเฉย เฝ้ามองสามีตนเองไปรักใคร่กับผู้อื่นโดยมิทำอะไร สุดท้ายการเลือกนั้นก็จะเป็การเลือกที่ถูกต้องหรือไม่
ส่วนไฮยาซินท์คนใหม่ ทั้งที่ตั้งใจจะไปออเซาะตระกูลเดิมของมารดา ใช้ผลประโยชน์จากจุดอ่อนไหวในใจของผู้เฒ่าเดลูก้า แต่กลับกลายเป็ว่า ตอนนี้แค่จะออกไปจากเมืองหลวงก็ยังทำไม่สำเร็จ ตอนที่ตนกำลังขนของขึ้นรถยนต์เตรียมจะจากไป จู่ ๆ ดีเลียนก็ปรากฏตัว เอ่ยถามเขาด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ ว่าจะไปไหน พร้อมกับรั้งให้เขาอยู่ต่อ แต่ทันทีที่ไฮยาซินท์อ้าปากปฏิเสธ ตนก็ถูกอะไรบางอย่างยัดเข้าปาก จากนั้นภาพทุกอย่างก็ตัดไปพร้อมกับการที่ไฮยาซินท์มาปรากฏตัวที่นี่
ไฮยาซินท์เอ่ยเรียกระบบแสนไร้ประโยชน์ แค่การแจ้งเตือนอันตรายก็ยังไม่มี คาดว่าหากตนถูกลอบสังหารจริงคงได้ตายอย่างอนาถ ไร้ทางขัดขืน
[ท่านจอมมาร! ระบบ 666 ไร้ความสามารถอะฮึก ถ้าหากระบบมีแขนขา มีร่างกายรับรองจะไม่มีทางปล่อยให้พวกชั่วช้ามาทำร้ายท่านแน่นอน!!! (TOT)]
ไฮยาซินท์หันไปมองข้างเตียง แล้วจึงพบว่ามีใครอีกคนกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงของเขา ฝ่ามือใหญ่ประคองหนังสือเล่มหนาไว้ระดับสายตา จดจ่ออยู่กับตัวอักษรที่ร้อยเรียงบนหน้ากระดาษ แสงส่องลอดผ่านหน้าต่างอาบย้อมบรรยากาศและใบหน้าของดีเลียนให้อบอุ่นอ่อนโยน หน้าต่างฉายวิวทิวทัศน์ด้านนอก ดวงอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้า แสงสุดท้ายของวันแต่งแต้มผืนฟ้ากลายเป็สีแดงส้ม ผืนดินเป็ป่ากว้างสุดลูกหูลูกตา ท่ามกลางสีเขียวขจีของความอุดมสมบูรณ์ มีดอกไฮยาซินท์เติบโต ชูช่อสวยงามเรียงรายเคียงหน้าต่างด้านนอก
ภาพนี้ช่างดูคุ้นเคย ราวกับเป็สิ่งที่ประทับลงมาในความทรงจำส่วนลึกสักซอกมุมหนึ่งที่ไม่อาจควานหาเจอ
แล้วอีกฝ่ายก็รับรู้ได้ถึงสายตาของไฮยาซินท์ หนังสือถูกปิดลง ไฮยาซินท์จึงทันได้มองเห็นชัด ๆ ว่าที่แท้มันคือนิยายรักประโลมโลกที่ตนเพิ่งซื้อตอนแวะผ่านจัตุรัสเมื่อไม่นานมานี้กับดีเลียน
“ฉันยังอ่านไม่จบ” ท่านจอมมารมองหนังสือในมือของดีเลียนตาละห้อย
“ผมเพียงหยิบฉวยอ่านคร่าว ๆ เท่านั้น ยังไม่ได้เอาที่คั่นของพี่สะใภ้ออก” ดีเลียนหลุดหัวเราะร่วน “ไม่คิดเลยว่าประโยคแรกที่ได้ยินจากคุณจะเป็เื่นี้”
[ท่านจอมมารว่าแต่ผม! ตอนนี้ท่านถูกผู้ชายลักพาตัวมานอกจากจะไม่มีความระแวดระวัง ยังเอาแต่ห่วงที่คั่นเนื้อหาส่วนนิยายรักจะหายไป!]
“พี่สะใภ้หิวหรือเปล่าครับ ตอนนี้ก็ถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว” ดีเลียนวางหนังสือลงโต๊ะข้างเตียง โน้มตัวลงมาช่วยประคองไฮยาซินท์ให้ลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงอย่างเบามือ
“ที่นี่คือที่ไหน”
ในที่สุดจอมมารก็รู้แล้วว่าคำถามที่ควรถามมากที่สุดตอนนี้คืออะไร
“แน่นอนว่าต้องเป็บ้านของเราครับ”
“ทำไมถึงทำแบบนี้กับฉัน กลัวว่าฉันจะไปเพ่นพ่านทำแผนของนายเสียหรือไง”
“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ พี่สะใภ้ก็รู้ว่าผมขาดคุณไม่ได้” ดีเลียนประคองมือบางแนบแก้มตัวเอง ช้อนตามองคนตรงหน้า ท่าทางราวกับลูกสุนัขที่กำลังจะถูกทิ้ง “พี่สะใภ้อยู่ด้วยกันกับผมที่นี่ไม่ดีกว่าหรือครับ อย่าไปเลย”
“ฉันมีงานมีการต้องทำ”
“ทั้งที่คุณบอกว่าเราจะทำอะไรด้วยกันมากมายหลังหย่า แต่กลับจะทิ้งผมไปอยู่กับผู้ชายคนอื่นหรือครับ”
“นั่นมันน้องชายฉัน!” ไฮยาซินท์มองคนตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ “แถมยังเป็โอเมก้าเหมือนกัน”
[ว้าวว วันนี้ได้เห็นพระเอกธงแดงยอดฮิตในนิยายกับตาแล้ว หึงหมดไม่สนลูกใครจริง ๆ]
ไฮยาซินท์ไม่ได้บอกกับดีเลียนไปตามตรงว่าตนจะออกไปจากเขตเมืองหลวง เพราะเกรงว่าเ้าตัวจะหวาดระแวงจนไม่ยินยอมให้ตนจากไป แต่ก็ไม่คาดคิดเลยว่าแม้แต่ข้ออ้างการกลับไปอยู่ที่ลอเรนโซ่จะยังถูกอีกฝ่ายหวาดระแวง
“แล้วอย่างไรครับ” ยามที่พูดประโยคนั้นก็คล้ายกับว่าความดำมืดจะดูดกลืนแสงสว่างบนดวงตาไปจนหมดสิ้น “ไม่ว่าเดรัจฉานตัวไหนก็ไว้ใจไม่ได้ เพียวโอเมก้านั่นก็ตัวหนึ่งแล้ว”
“แล้วเดรัจฉานตัวนี้ไว้ใจได้หรือ” ไฮยาซินท์ดึงมือของตัวเองออกจากการเกาะกุมแล้วขยับไปจับปลายคางของใบหน้าคมคายนั้น
“พี่สะใภ้” ดีเลียนยิ้มอ่อนใจ “ที่ผ่านมายังพิสูจน์ความจริงใจของผมไม่ได้อีกหรือครับ”
“เรียกยาเซียสิ”
คนตรงหน้านิ่งค้างไปหลายวินาที กว่าจะเอ่ยเอื้อนประโยคตอบรับนั้นได้
“…ยาเซีย”
“พูดอีก”
“ยาเซีย”
“พูด”
“ยาเซียครับ”
ฝ่ามือเรียวบางขยับจากปลายคางเปลี่ยนเป็กอบกุมแก้มของอีกฝ่ายให้เชิดขึ้น โน้มใบหน้าลงไป จรดจูบกลีบปากของคนตรงหน้า
ดีเลียนหลับตาพริ้ม ปล่อยให้ความหวานแทรกซึมผ่านริมฝีปาก ทว่ายังไม่ทันได้กลืนกินความหวานนั้นจนพอใจ ไฮยาซินท์ก็ผละจากออกไปก่อน ทิ้งััเปียกชื้นและความอุ่นร้อนเป็เครื่องยืนยันว่าเมื่อครู่ไม่ใช่เพียงความรู้สึกที่นึกฝันไปเอง
คนที่อยู่ต่ำกว่าหอบหายใจ สายตาจ้องมองคนข้างบนตาแทบไม่กะพริบ ขณะเอียงศีรษะ ถูไถพวงแก้มเข้ากับฝ่ามือบางที่ยังจับประคองตนไว้อย่างออดอ้อน
“สามี หลังจากนี้ไปนายคืออนาคตของฉันแล้ว”
จดหมายจากสกาลาร์
นับว่าเป็เื่ใหญ่ชนิดที่ทำเอาแผ่นดินของโนแมนแลนด์แทบถล่ม ท้องฟ้าพังทลาย เมื่อคู่รักที่โด่งดังที่สุดของประเทศ บุตรอัลฟ่าคนโตของลูเซียโน่และบุตรโอเมก้าคนโตของลอเรนโซ่ได้หย่ากันอย่างเป็ทางการ
ตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา เหล่าสหายสกาลาร์ที่รักคงได้เห็นภาพของเซฟิรอสที่มักควงฮิโนกิ ชู้รักคนโปรดออกงานสังคมจนแทบชินชา ใน่แรกมีข่าวลือว่าบางทีไฮยาซินท์อาจจะล้มป่วยหนักจากการตรอมใจที่ผู้เป็สามีเอาใจออกหาก ทว่าเื่ราวมันกลับใหญ่โตไปเกินกว่าที่คาด เมื่อในงานเลี้ยงคืนก่อน สุภาพบุรุษท่านหนึ่งที่มิอาจสะกดกลั้นความอยากรู้อยากเห็น ได้ตัดสินใจเอ่ยปากถามถึงภรรยาคนสวยของคุณชายลูเซียโน่ว่าเจ็บป่วยหนักประการใด ทว่าสิ่งที่เซฟิรอสตอบกลับมาคือการกล่าวว่าตนได้หย่าขาดกับภรรยาผู้นั้นไปแล้ว!!!
เช่นนั้นแล้วก็หมายความว่าภรรยาหลวงของบุตรชายคนโตลูเซียโน่ย่อมตกอยู่ในมือของฮิโนกิ โอเมก้าลูกนอกสมรสจากตระกูลเบอร์ตินี! หลังจากนี้พวกเราก็จะต้องได้เจอหน้า ‘ภรรยาใหม่’ ของเซฟิรอสในงานสังคมไปอีกนานแสนนานจนกว่าเ้าตัวจะเบื่อหน่ายกันไปข้าง สุดท้ายแล้วลูกนอกสมรสที่ตะกายขึ้นมาจนถึงอาณาจักรสิงโตได้จะสร้างคลื่นลม และความน่าอภิรมย์ใดให้กับพวกเราก็คงต้องติดตามกันต่อไป
ส่วนเซฟิรอส ทั้งนี้ทั้งนั้นก็สร้างความประหลาดใจให้ดิฉันไม่ใช่น้อยที่ยอมทิ้งภรรยาจากลอเรนโซ่ ทั้งที่เมื่อก่อนออกตัวเกลียดชังเหล่าลูกนอกสมรส เกลียดชังบิดาที่มีบ้านเล็กบ้านน้อยจนสร้างความทุกข์ใจให้กับมารดา สุดท้ายก็กลับมากลืนน้ำลายตนเอง ละทิ้งภรรยาหลวงที่เคยสู้อุตส่าห์แย่งชิงจากบรรดาเหล่าอัลฟ่าจนได้ ในอดีตทั้งรักใคร่ ทั้งทะนุถนอมแต่วันหนึ่งกลับทิ้งขว้างสิ่งที่ได้มายากเย็นอย่างง่ายดาย แล้วไปคว้าตาสีตาสามากกกอดไว้แทน เซฟิรอส ลูเซียโน่ช่างสมกับเป็สุภาพบุรุษตัวอย่างของโนแมนแลนด์ สมดังที่ไทเนีย ลูเซียโน่เคยกระทำจริง ๆ ลูกไม้มิเคยหล่นไกลต้น
คาซาบลังกา ตอบกลับถึง สกาลาร์
เซฟิรอสเบื่อหน่ายไฮยาซินท์จนลดความสำคัญลงไม่ใช่เื่ที่เกินคาดผมนัก ทว่าถึงขนาดยอมเลิกราจากคุณหนูลอเรนโซ่นั้นนับว่าเกินคาดจนอดนับถือความกล้ามิได้ ต่อให้ไม่อาจมีทายาทอย่างไรเพชรก็คือเพชร มีเพชรอยู่ในมือแต่กลับไปสุ่มเลือกคว้าก้อนกรวดสีสันงดงาม ก็หวังว่าการตัดสินใจครั้งนี้คุณชายเซฟิรอสจะไม่มาเสียใจในภายหลัง เพราะเมื่อถึงคราที่คุณรู้ว่ากรวดในมือไม่ใช่เพชร เมื่อนั้นนึกอยากจะไปเอาเพชรก้อนเดิม มันก็คงไม่อยู่ที่เดิมรอคุณชายแล้ว
วิมานลอย ตอบกลับถึง สกาลาร์
การหย่าต้องได้รับความยินยอมจากทั้งสองฝ่าย นับว่าคุณหนูลอเรนโซ่ผู้นี้ใจเด็ดไม่น้อยที่ยอมจรดปลายปากกาลงไปในเอกสาร เพราะดิฉันนึกไม่ออกว่าจะมีข้อเสนอใดในโลกที่สามารถทำให้ยอมละทิ้งตำแหน่งสะใภ้ลูเซียโน่ ดูท่านี่คงเป็ความตั้งใจของหล่อนเอง ดิฉันในฐานะที่เป็โอเมก้าเหมือนกันก็ขออวยพรให้เส้นทางหลังจากนี้ของคุณหนูลอเรนโซ่มีความสุข ราคาของโอเมก้าไม่ได้จำเป็ต้องอัลฟ่ามาตีตรา คุณเป็คนมีความสามารถ ออกไปเติบโตและแบ่งบานนอกแจกันใบนั้นเถิด
รักจากใจจร ตอบกลับถึง สกาลาร์
อะไร ๆ ก็ไม่แน่นอน คู่สามีภรรยาที่เหล่าผู้คนชื่นชมนักหนาว่าเหมาะสมดังกิ่งทองใบหยก สุดท้ายวันหนึ่งก็เตียงหัก ลูเซียโน่ที่เป็หัวเรือใหญ่ของเมืองหลวง กลับไปคว้าสะใภ้ที่แค่มารยาทบนโต๊ะน้ำชายังไม่รู้จัก ดิฉันอยากจะพิมพ์สงสารชีวิตคู่ของใครสักคน แต่ตอนนี้ขอพิมพ์สงสารตัวเองคงดีกว่า หลังจากนี้งานเลี้ยงของเราคงได้วุ่นวาย น่าปวดเศียรเวียนเกล้าจากสะใภ้ผู้นั้นเป็แน่แท้
ก็หวังว่าโอเมก้าที่ทำให้คุณชายลูเซียโน่กลายเป็พวกมักมากในกาม กระทำตัวสำส่อนไม่เลือกที่จะทำให้คุณพึงพอใจสมปรารถนาได้เสียที สุดท้ายนี้ก็ขอเป็กำลังใจให้ไฮยาซินท์ โอเมก้าที่สู้อุตส่าห์เกิดมาพร้อมหน้าตางดงามที่สุด แต่สุดท้ายก็ยังหนีไม่พ้นถูกสามีทิ้งจนกลายเป็หม้าย
หน้าต่างชีวิต ตอบกลับถึง สกาลาร์
ภรรยาของเล่นของเซฟิรอส ลูเซียโน่ ได้กลายเป็สะใภ้หลวงเพียงคนเดียวก็เชิดหน้าชูคอไม่สนใจใคร คงคิดว่าตัวเองสูงส่งกว่าใครทั้งที่ชาติกำเนิดก็เป็แค่ลูกนอกสมรสของเบอร์ตินีแท้ ๆ แค่คิดว่าต้องได้ร่วมใช้อากาศหายใจกับคนแบบนี้ ดิฉันก็ชักคิดถึงไฮยาซินท์ขึ้นมาเสียแล้ว อย่างน้อยหล่อนก็ยังรู้มารยาท วิธีเข้าสังคมแบบชนชั้นสูง มิใช่พวกจำอวดไม่รู้จักที่รู้จักทางของตัวเอง
Note by สกาลาร์ ความคิดเห็นนี้มีการแสดงออกถึงการแบ่งชนชั้น สกาลาร์ไม่ได้สนับสนุนการแบ่งแยก เพียงแค่นำเสนอความคิดเห็นของเหล่าชนชั้นสูงในอีกแง่มุมให้เหล่าสมาชิกได้อ่าน
แม้คล้ายถูกกักขังหน่วงเหนี่ยว ทว่านอกจากการให้อยู่แต่บ้านเฉย ๆ ซึ่งก็ตรงตามเจตนาเดิมที่ไฮยาซินท์อยากหลบลี้หนีผู้คนไปขังตัวเองในคฤหาสน์ลอเรนโซ่ เื่อื่นอีกฝ่ายก็ไม่ได้จำกัดอิสระตนนัก เขายังสามารถนั่งเขียนจดหมายโต้ตอบ รับรู้ข่าวสารจากบุคคลภายนอก ซึ่งนั่นก็ทำให้ไฮยาซินท์ยังคงทำแผนการเดิมได้อย่างราบรื่นไร้อุปสรรค
ชีวิตประจำวันของไฮยาซินท์นับว่าสุขสบาย ตนไม่ต้องกระทำตัวเป็ขี้ข้าลูเซียโน่ พะเน้าพะนอสามีและพ่อสามีคนก่อน ตนได้นั่งงอมืองอเท้า เนื่องจากมีแม่บ้านเบต้าอีกหนึ่งคนที่อยู่อาศัย ไม่รู้ว่าเธอไปพำนักอยู่ส่วนใดของบ้าน แต่หากต้องการก็เพียงแค่สั่นกระดิ่งแล้วแม่บ้านผู้นั้นก็จะปรากฏตัวต่อหน้าเขา ส่วนคนรับใช้ที่เหลือจะสลับกันแวะเวียนเข้ามาทำหน้าที่ของตัวเองตามเวลา ทำอาหาร ทำความสะอาด ทำสวน รับส่งจดหมาย ซื้อของจิปาถะที่ไฮยาซินท์มอบหมาย
อากาศ่นี้กำลังอุ่นสบาย สายลมอ่อน ๆ พัดมาตลอดเกือบทั้งวัน ไฮยาซินท์จึงให้แม่บ้านปูผ้าให้ที่สนามหญ้า แล้วตนเองก็นอนเอกเขนกอย่างสบายใจ
เขาผล็อยหลับไปตอนไหนไม่ทราบ รู้ตัวอีกครั้งก็รู้สึกว่าแสงโดยรอบมืดลง ััปลายนิ้วอุ่นร้อนของคนผู้หนึ่งไล่ผ่านพวงแก้มไปจรดถึงริมฝีปาก
แล้วเมื่อลืมตาขึ้นตนจึงได้พบกับคนร่างสูงใหญ่ที่นั่งคุกเข่าอยู่ข้างกาย โน้มตัวเข้ามาบดบังแสงอาทิตย์ดวงใหญ่ หลงเหลือเพียงตะวันดวงเล็กในตาของอีกฝ่ายเข้ามาแทนที่ในครรลองสายตา
“ยาเซีย มานอนตรงนี้อาจจะถูกแมลงสัตว์กัดต่อยได้นะครับ”
ไฮยาซินท์ไม่ได้ตอบคำถาม เพราะตอนนั้นตนถูกดึงดูดความสนใจที่จดหมายในมือของอีกฝ่าย
“มีสองฉบับส่งมาถึงยาเซียครับ”
เขารับมันมา กวาดสายตามองจ่าหน้าซองแรกที่เป็ของสกาลาร์จึงโยนทิ้งอย่างไม่ใส่ใจนัก แล้วเมื่อคราวนี้เห็นจ่าหน้าซองที่สอง ตนก็ผุดลุกขึ้น นั่งหลังตรง เริ่มเปิดจดหมายอ่านด้วยท่าทีตื่นเต้นเล็ก ๆ
“มีเื่ดี ๆ หรือครับ” ดีเลียนเอ่ยถาม
ไฮยาซินท์อ่านจดหมายจบแล้ว ตนก็ค่อย ๆ บรรจงพับมันจนมีขนาดเล็กลง สอดไว้ในกระเป๋าเสื้อของตนเอง หันไปเอ่ยกับคนตรงข้างกาย
“ก่อนจะแต่งงาน อย่างน้อยก็ควรจะไปเดตกันก่อนใช่หรือเปล่า”
“มีที่ใดที่คุณอยากไปหรือครับ”
“บ้านคุณยายฉัน” ไฮยาซินท์ยกยิ้ม “เขตแดนฝั่งตะวันออก”
ประโยคนั้นทำให้ดีเลียนชะงักไป
“นายเองก็กำลังสนใจท่าเรือที่นั่นนี่ ถือโอกาสนี้ไปดูพื้นที่ด้วยดีหรือไม่”
“ถ้าคุณอยากไปก็ได้ครับ” ดีเลียนหลุบตาลง ดูท่าอีกฝ่ายคงไม่คาดฝันว่าไฮยาซินท์จะเป็คนเอ่ยเื่นี้ขึ้นมาก่อน “สัก่สายของวันพรุ่งนี้ดีหรือไม่ครับ”
“พรุ่งนี้ได้เลยหรือ?”
“หรือวันไหนที่คุณสะดวกดีครับ”
ไฮยาซินท์ครุ่นคิด ไม่นานก็ตัดสินใจได้
“พรุ่งนี้ก็น่าจะทันอยู่กระมัง”
“ทัน?”
“งั้นไปพรุ่งนี้กัน”
[ท่านจอมมาร ช่วยเลิกกลั่นแกล้งเขาเสียทีเถอะครับ]
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
