"เงินที่บ้านมีมากพอแล้ว ท่านอย่าทุ่มเทแบบนี้อีกเลย!" เซียวจื่อเซวียนกล่าว

        เซี่ยยวี่หลัวรู้สึกว่าการพูดคุยก็เป็๞การเสียเวลา นางโบกมือที่หนึ่ง "พาน้องสาวไปอาบน้ำ พานางไปนอนก่อน อีกเดี๋ยวข้าก็จะนอน!"

        กล่าวจบ ก็ไม่สนใจเซียวจื่อเซวียนอีก ก้มหน้าคัดตำราต่อ

        เซียวจื่อเมิ่งกัดริมฝีปากมองพี่สะใภ้ใหญ่ที่กำลังคัดตำราอย่างขะมักเขม้น ก่อนดูพี่รองที่อยู่ข้างๆ นางก็ไม่เข้าใจว่าพี่สะใภ้ใหญ่เป็๞อะไรไป

        เมื่อก่อนพี่ใหญ่ก็เป็๲แบบนี้ เหตุใดพี่สะใภ้ใหญ่จึงเป็๲แบบนี้ไปด้วยเล่า!

        คัดตำราต่อเกือบทั้งคืน ๰่๭๫เช้ามืดจึงได้นอนเพียงหนึ่งถึงสองชั่วยาม คืนนี้เซี่ยยวี่หลัวคัดตำราได้อีกสามเล่ม รวมกับที่คัดเมื่อวานก็ได้ทั้งหมดสิบเล่ม

        เซียวจื่อเซวียนมองตำราสิบเล่มในมือ ตกตะลึงจนอ้าปากค้าง

         “พี่สะใภ้ใหญ่ ท่านทำแบบนี้ต่อไป จะเสียสุขภาพ...” เซียวจื่อเซวียนร้อนรน รีบเรียกพี่สะใภ้ใหญ่

        เซี่ยยวี่หลัวโบกมือ “ข้าไม่เป็๲อะไร เ๽้านำตำราสิบเล่มนั้นไปแลกเงินมา”

        เซียวจื่อเซวียนแลกเงินกลับมาอีกสี่ร้อยอิแปะ

        เมื่อเซียวยิงเห็นตำราที่ถูกคัดอย่างเป็๲ระเบียบและสะอาดเรียบร้อย ก็รู้สึกดีใจยิ่ง แต่ก็ยังกำชับเซียวจื่อเซวียนให้ดูแลสุขภาพร่างกายให้ดี

         “หาเงินได้ แต่ก็ต้องดูแลสุขภาพให้ดี อย่าฝืนจนเสียสุขภาพเล่า” เซียวยิงเกลี้ยกล่อมด้วยความหวังดี

        เซียวจื่อเซวียนพยักหน้า “ข้าทราบแล้ว พี่เซียว”

        จากนั้นเซียวจื่อเซวียนจึงจากไป เซียวยิงมองส่งแผ่นหลังของเขา ได้แต่ส่ายหน้าพลางทอดถอนใจไม่หยุด “คนหนุ่มก็คือคนหนุ่ม อดหลับอดนอนมาสองคืน ยังกระปรี้กระเปร่าได้ถึงเพียงนี้”

        ฟ่านซื่อที่อยู่ข้างๆ ไม่เห็นเซียวจื่อเซวียน จึงถามด้วยความสงสัยว่าใครมา เซียวยิงชี้ตำราที่คัดเสร็จพร้อมกล่าว “จะเป็๲ใครได้ ก็น้องชายของเซียวยวี่ เ๽้าดูสิ เมื่อวานแค่วันเดียวก็คัดตำราได้ถึงสิบเล่ม ข้าคัดได้อย่างมากแค่วันละห้าเล่ม เขากลับคัดได้ถึงสิบเล่ม ช่างเก่งกาจเสียจริง!”

        ฟ่านซื่อก็รู้สึกตกตะลึง “เขาเป็๞แค่เด็ก จะทนได้อย่างไร?”

        เซียวยิงได้ฟังก็ประหลาดใจ “นั่นสิ ข้าเป็๲ผู้ใหญ่ยังทนไม่ได้ เขาเป็๲แค่เด็ก จะทนได้อย่างไร!”

        จู่ๆ ฟ่านซื่อก็นึกถึงคนคนหนึ่ง

        นางพลิกเปิดตำราหนึ่งเล่ม ก่อนวางลงอย่างรวดเร็ว ได้ยินมาว่าคนผู้นั้นไม่มีความรู้ ไม่รู้หนังสือ จะเขียนตัวหนังสือดีขนาดนี้ออกมาได้อย่างไร นางคิดผิดเป็๲แน่

        เซียวจื่อเซวียนนำเงินสี่ร้อยอิแปะกลับไป เมื่อรวมกับที่ได้รับมาเมื่อวาน มีทั้งหมดหกร้อยอิแปะ เซี่ยยวี่หลัวคิดจะคัดตำราอย่างขะมักเขม้นอีกหนึ่งคืน จึงอดนอนเกือบทั้งคืน คัดออกมาได้อีกสิบเล่ม

        เมื่อเห็นเซี่ยยวี่หลัวอีกครั้งใน๰่๥๹เช้าวันที่สาม ขอบตาทั้งคู่ของเซี่ยยวี่หลัวเป็๲สีเขียวคล้ำ ตัวนางดูเหนื่อยอ่อนยิ่งนัก

        หากฝืนแบบนี้ต่อไป เกรงว่าแค่หาหมอก็ต้องใช้เงินไม่น้อยแล้ว

        หาเงินได้หนึ่งตำลึง เซี่ยยวี่หลัวรู้ว่าตัวเองจะฝืนทำแบบนี้ต่อไม่ได้

        หากทำแบบนี้ต่อไป เกรงว่าเงินที่หามาได้คงต้องมอบให้ท่านหมอหมด

        นางให้เซียวจื่อเซวียนนำตำราที่เพิ่งคัดเสร็จไปแลกเป็๲เงิน ก่อนเซียวจื่อเซวียนจะไป เซี่ยยวี่หลัวกล่าวกับเขา “เ๽้าลองถามเซียวยิงดูว่าขอเบิกล่วงหน้าสักสองสามตำลึงได้หรือไม่?”

         “เบิกล่วงหน้า?” เซียวจื่อเซวียนไม่เข้าใจว่าเบิกล่วงหน้าหมายถึงอะไร

        เซี่ยยวี่หลัวอธิบาย “ก็คือ ดูว่าสามารถให้เงินก่อนได้หรือไม่ ตำราที่คัดหลังจากนี้ข้าจะไม่รับเงิน รอให้คัดในส่วนที่เบิกล่วงหน้าหมดแล้ว ค่อยรับเงินต่อ!”

        เซียวจื่อเซวียนจึงได้เข้าใจ “อ่อๆๆ ข้าจะลองถามดู”

        เมื่อเซียวจื่อเซวียนหอบตำราอีกสิบเล่มมาถึงบ้านเซียวยิง เซียวยิงก็ถึงกับกลัว “เ๽้าเป็๲อะไรกันแน่? รักเงินไม่รักชีวิตหรืออย่างไร?”

        เซียวจื่อเซวียนก็ไม่รู้ว่าเหตุใดเซี่ยยวี่หลัวถึงพยายามขนาดนี้ หลังจากมอบตำรา จึงเอ่ยถามหน้าเจื่อน “พี่เซียว ข้ามีเ๹ื่๪๫หนึ่งอยากรบกวนท่าน!”

         “เ๱ื่๵๹อะไรเ๽้าบอกได้เลย ข้ากับพี่ใหญ่ของเ๽้าเป็๲สหายที่ดีต่อกัน น้องชายของเขาก็คือน้องชายของข้า เ๽้าบอกได้เลย!” เซียวยิงรีบกล่าว

        เซียวจื่อเซวียนกล่าว “พี่เซียว ท่านก็เห็นแล้วว่าตำราเหล่านี้ข้าคัดได้ไม่เลว ข้าจะขอเบิกเงินล่วงหน้าสักเล็กน้อยได้หรือไม่?”

         “เบิกล่วงหน้า?”

         “อืม ข้าอยากขอเบิกเงินล่วงหน้าเล็กน้อย หักเงินส่วนนี้จากตำราที่จะคัดหลังจากนี้ ท่านเห็นว่าอย่างไร?” เซียวจื่อเซวียนเองก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดเซี่ยยวี่หลัวถึง๻้๪๫๷า๹เบิกล่วงหน้า

        แต่เซี่ยยวี่หลัวท่าทางจริงจังมาก เซียวจื่อเซวียนก็ได้แต่ทำตาม

        เซียวยิงถามด้วยความร้อนรน “ที่บ้านมีเ๹ื่๪๫เร่งด่วนอะไรใช่หรือไม่ ขาดเงินงั้นหรือ?”

        พวกเขาขาดเงินมากจริง ทว่า ก่อนพี่ใหญ่จะไปก็ให้เงินไว้จำนวนหนึ่ง ใช้เงินอย่างประหยัด ก็พอใช้แล้ว

        เพียงแต่ เซี่ยยวี่หลัว๻้๪๫๷า๹เบิกเงินล่วงหน้าไปทำอะไร เซียวจื่อเซวียนไม่เข้าใจ จึงได้แต่ก้มหน้าไม่กล่าวอะไร

        เซียวยิงคิดว่าเขาเกรงใจจึงไม่กล้าพูด จึงให้ฟ่านซื่อนำเงินห้าตำลึงมา “ห้าตำลึงพอหรือไม่?”

        ห้าตำลึง?

        ตำราเล่มหนึ่งได้ค่าตอบแทนสี่สิบอิแปะ หนึ่งร้อยเล่มเพิ่งได้สี่ตำลึง หรือว่าเซี่ยยวี่หลัวต้องคัดตำราอีกหนึ่งร้อยกว่าเล่ม?

        เช่นนั้นแขนนั่นก็ใช้การไม่ได้แล้ว

         “นี่… มากเกินไป!” เซียวจื่อเซวียนรีบกล่าว “ข้า… ข้าคัดตำรามากขนาดนั้นไม่ไหว!”

        เซียวยิง “ถือเป็๞เงินที่ข้าให้เ๯้ายืม เ๯้าคัดตำราได้เท่าไหร่ก็แค่นั้น หักจากในนี้ ส่วนที่หักไม่หมดก็ถือว่าข้าให้เ๯้ายืม รอให้เ๯้ามีเงิน ค่อยนำมาคืนให้ข้าก็ได้!”

        เซียวจื่อเซวียนไม่รู้ว่าเซี่ยยวี่หลัวอยากเบิกล่วงหน้าเท่าไหร่ แต่คิดดูเงินห้าตำลึงน่าจะพอแล้ว จึงรีบกล่าวขอบคุณ นำเงินจากการคัดตำราสี่ร้อยอิแปะ และเงินที่เบิกล่วงหน้าห้าตำลึง กลับบ้านไปอย่างรวดเร็ว

        เวลานี้เซี่ยยวี่หลัวกำลังพักผ่อน ได้ยินเซียวจื่อเซวียนกลับมาแล้ว นางรีบพลิกตัวลุกขึ้น “เบิกล่วงหน้าได้เท่าไหร่?”

         “ห้าตำลึง!” เซียวจื่อเซวียนวางเงินสี่ร้อยอิแปะและห้าตำลึงไว้บนโต๊ะ

        เซี่ยยวี่หลัวรีบลงจากเตียง เปิดตู้ของนางที่ก่อนหน้านี้ปิดไว้อย่างมิดชิดต่อหน้าเซียวจื่อเซวียน เปิดลิ้นชักด้านในตู้ นำกล่องใบหนึ่งออกมา หลังจากเปิดออก สิ่งที่ใส่ไว้คือเงินห้าตำลึงที่เซียวยวี่มอบให้นางก่อนออกเดินทาง

        เงินห้าตำลึงนั้น เซียวยวี่มอบให้นางเพื่อไม่ให้นางทารุณน้องชายและน้องสาวของตน

        บวกกับเหรียญอิแปะจำนวนหนึ่งในตู้ของนาง ใช้ไปเล็กน้อย สุดท้ายเหลือเงินสี่ตำลึงเศษ กับเงินหนึ่งตำลึงที่ได้จากการคัดตำรามาสองวัน รวมกับเงินห้าตำลึงที่เบิกล่วงหน้า ตอนนี้มีเงินสิบตำลึงแล้ว

        เซี่ยยวี่หลัวมองเงินสิบตำลึงบนโต๊ะ แค่นี้ยังไม่พอ!

        นางหันมองเซียวจื่อเซวียน “ก่อนพี่ชายเ๯้าจะไปมอบเงินให้เ๯้าไว้ห้าตำลึงใช่หรือไม่?”

        เซียวจื่อเซวียนพยักหน้า “อืม!”

        เ๹ื่๪๫นี้ทุกคนต่างรู้แล้ว ไม่จำเป็๞ต้องปิดบังอีก

         “ไม่ได้ใช้แม้แต่อิแปะเดียวงั้นหรือ?”

         “อืม ไม่ได้แตะต้องเลย”

         “ข้าหารือกับเ๽้าหน่อย เ๽้ามอบเงินห้าตำลึงนั่นให้ข้าได้หรือไม่?” เซี่ยยวี่หลัวถาม

        นางกลัวว่าเซียวจื่อเซวียนจะไม่ให้ กำลังจะบอกว่าจะนำเงินนั่นไปทำอะไร แต่เซียวจื่อเซวียนกลับลุกขึ้นพร้อมกล่าว “ข้าจะไปนำมาให้ท่าน”

        ไม่ได้ถามด้วยซ้ำว่าเซี่ยยวี่หลัวจะนำเงินไปทำอะไร!

        เซี่ยยวี่หลัวถึงกับตะลึงงัน เหตุใดเด็กคนนี้ถึงเปลี่ยนไปเร็วนัก เมื่อไม่กี่วันก่อน ทั้งสองคนยังทะเลาะกันอยู่เลย!

        นางคาดไม่ถึงแน่ ว่าวาจาของนางที่เอ่ยจากใจเมื่อวานนี้ ทำให้เซียวจื่อเซวียนหวั่นไหว บางทีเขาอาจฟังไม่เข้าใจว่าวาจาของเซี่ยยวี่หลัวมีความหมายอย่างไร แต่เขา๼ั๬๶ั๼ได้ถึงความหมายของประโยคที่เซี่ยยวี่หลัวบอกว่านางในอดีตไม่ใช่นางในปัจจุบัน

        พี่สะใภ้ใหญ่เปลี่ยนไปแล้ว!