เฟิ่งเฉี่ยนไหนเลยจะรู้ว่าตนเองถูกคนคิดบัญชีแค้นอีกแล้ว หลังจากนางกินอาหารค่ำแล้วจึงกลับห้องพักแขก เข้านอนแต่หัวค่ำ
เมื่อคิดได้ว่าพรุ่งนี้ยังมีด่านยากรอคอยนางอยู่ นางกลอกดวงตาไปมาทำได้เพียงภาวนาเงียบๆ ปรารถนาให้พรุ่งนี้ได้จับรางวัล คงจะเป็เื่ดี
จวนสกุลมู่เป็ครอบครัวขุนนางฝ่ายบู๊ ทันทีที่ฟ้าสาง ภายในจวนก็เริ่มส่งเสียงฝึก
“ยุทธ์” กันแล้ว
มู่ชิงหว่านมีนัดส่วนตัวกับหลันเยว่หรู ขณะที่ฝึกยุทธ์จิตใจจึงไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ทำให้กระบวนท่าของการฝึกกระบี่ผิดพลาดไปไม่น้อย นางถูกมู่ฮูหยินอบรมสั่งสอนไปยกหนึ่ง และรั้งให้นางอยู่ต่อเพื่อเพิ่มเวลาฝึก
ขณะฝึกยุทธ์พลันได้กลิ่นหอมของข้าวสวยสุกใหม่ๆ ท้องก็เริ่มร้องขึ้นมาดังจ๊อกๆ
“หอมเหลือเกิน หรือเทพอาหารซุนกำลังทำอาหารให้ท่านปู่” หนอนตะกละในท้องร่ำร้องด้วยความหิวโหย นางกลืนน้ำลายลงคอเก็บกระบี่พุ่งไปทางห้องครัวอย่างมิลังเล
กำลังจะไปถึงห้องครัวก็เดินสวนกับบุรุษวัยกลางคนในชุดยาวสีเทา นางรีบก้าวขึ้นไปคารวะ “อรุณสวัสดิ์ใต้เท้าซุน”
“อรุณสวัสดิ์คุณหนูมู่”
มู่ชิงหว่าน “ฝ่าาส่งให้ท่านมาดูแลเื่อาหารการกินของท่านปู่ ท่านตื่นมาช่วยท่านปู่ทำอาหารแต่เช้าเลยหรือเ้าคะ ท่านทำหน้าที่อย่างใส่ใจเช่นนี้ ข้าน้อยซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง”
“มิกล้า! ฝ่าาทรงมีพระมหากรุณาธิคุณต่อข้าประหนึ่งูเา ไท่ฟู่เป็อาจารย์ผู้มีพระคุณของฝ่าา ข้าทำเื่เหล่านี้ก็เป็หน้าที่ของข้าเท่านั้นเอง”
มู่ชิงหว่านได้ยินเขากล่าวเช่นนี้จึงยิ่งให้ความนับถือเลื่อมใสเขาเพิ่มขึ้นอีก “ใต้เท้าซุนถ่อมตนเกินไปแล้ว วันนี้ใต้เท้าซุนทำอะไรกินเ้าคะ ได้กลิ่นแล้วหอมมาก!”
เทพอาหารซุนตะลึงงัน “คิดว่าคุณหนูมู่น่าจะเข้าใจผิดแล้ว วันนี้ข้ายังไม่ได้เข้าไปในห้องครัวเลย!”
มู่ชิงหว่านประหลาดใจ “มิใช่ท่านทำอาหารหรือ แล้วคนที่อยู่ในห้องครัวเป็ใครกัน”
เทพอาหารซุน “ข้าเองก็ประหลาดใจเช่นกัน ในจวนถึงกับมีเทพอาหารท่านอื่น ดังนั้นจึงมาดูโดยเฉพาะ”
“เทพอาหารท่านอื่น? ท่านแน่ใจหรือ” มู่ชิงหว่านงงงัน
เทพอาหารซุนพูดอย่างแน่ใจยิ่งยวด “ไม่ผิดแน่! มีเพียงอาหารที่เทพอาหารทำเท่านั้นจึงจะมีกลิ่นอายของเทพลอยฟุ้งเช่นนี้”
มู่ชิงหว่านเบิกตาโตด้วยความประหลาดใจ “แต่เท่าที่ข้ารู้ ในจวนสกุลมู่นอกจากใต้เท้าซุนแล้ว ไม่มีเทพอาหารคนที่สอง!”
เทพอาหารซุนร้องเอ๊ะ “เช่นนั้นเป็ใครกันเล่า”
“เข้าไปดูก็รู้แล้วมิใช่หรือ” มู่ชิงหว่านรีบก้าวเข้าไปในห้องครัว
ในห้องครัว เต็มไปด้วยควันไฟและกลิ่นหอมของอาหาร
มู่ชิงหว่านเพิ่งจะก้าวเข้าไปในห้องครัวก็ััได้ถึงกลิ่นหอมของข้าวที่คละคลุ้งไปทั่วบริเวณ ขนอ่อนบนร่างกายทุกเส้นล้วนเปิดออกอย่างสบายเนื้อสบายตัว นางหายใจหอบเอาอากาศบริสุทธิ์นั้นเข้าไป แต่ที่ทำให้นางหวั่นไหวที่สุดก็คือกลิ่นหอมเข้มข้นของข้าว นางสาบานว่าเป็กลิ่นหอมของข้าวที่หอมที่สุดเท่าที่นางเคยได้กลิ่นมา
น้ำลายในปากเหนียวหนืด มู่ชิงหว่านแทบจะรอไม่ไหวที่จะพบโฉมหน้าที่แท้จริงของเทพอาหารท่านใหม่นี้
มองผ่านควันเป็ชั้นๆ นางมองเห็นเงาร่างด้านหลังของสตรีนางหนึ่งจึงร้องเอ๊ะในใจ เหตุใดเงาร่างด้านหลังของสตรีนางนี้ดูแล้วคุ้นตาเช่นนี้ ดูเหมือน...ดูเหมือนหญิงผู้นั้น!
ไม่ เป็ไปไม่ได้เด็ดขาด! นางสับสนไปเองมากกว่า
นางขยี้ดวงตาแล้วมองไปอีกครั้ง คนทั้งคนราวกับถูกสกัดจุดแข็งค้างอยู่ที่นั่นไม่เคลื่อนไหว
เทพอาหารซุนที่เดินตามเข้ามาภายหลัง เห็นสีหน้าของมู่ชิงหว่านไม่ปกตินัก จึงถามอย่างแปลกใจว่า “คุณหนูมู่ อย่างไรเล่า เ้ารู้จักเทพอาหารผู้นี้หรือไม่”
มู่ชิงหว่านกล้ำกลืนน้ำลายลงคอแรงๆ หัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก สตรีนางนี้ นางเพียงแค่รู้จักที่ไหนกัน นางเป็ศัตรูตัวฉกาจของนางต่างหากเล่า!
ประจวบเหมาะกับสตรีนางนั้นหันกลับมากวาดสายตามองพวกเขาเรียบๆ และถามว่า “มีเื่อันใดหรือไม่”
สีหน้าท่าทางของมู่ชิงหว่านย่ำแย่ราวกับเพิ่งกินแมลงวันลงท้องไปอย่างไรอย่างนั้น สตรีเบื้องหน้ามิใช่ใครที่ไหน เฟิ่งเฉี่ยน ศัตรูตัวฉกาจของนางนั่นเอง!
เ้ายังถามข้าว่ามีเื่อันใดหรือไม่ ข้าย่อมต้องมีเื่อยู่แล้ว!
“เฟิ่งเฉี่ยน เหตุใดเ้าจึงมาอยู่ที่นี่ได้ เมื่อสักครู่เป็เ้าที่ทำอาหาร”
เฟิ่งเฉี่ยนมองซ้ายแลขวาแล้วยักไหล่ “เ้ามองดูในเรือนหลังนี้ นอกจากข้าแล้วยังมีคนอื่นอีกหรือไม่”
มู่ชิงหว่านถูกอุดปากด้วยคำพูดนี้จนหน้าแดงก่ำ นางพูดราวกับไม่อยากเชื่อว่า “เ้า...เ้าเป็เทพอาหารหรือ”
ใต้หล้านี้พ่อครัวหาได้ถมไป แต่เทพอาหารนั้นกลับต้องคัดเลือกหนึ่งคนจากคนนับพัน และจะต้องมีพื้นฐานของเทพเป็พิเศษจึงจะเป็เทพอาหารได้
ครอบครัวสกุลมู่ร้อยกว่าชีวิตของพวกเขาไม่ปรากฏเทพอาหารแม้แต่คนเดียว นางที่เป็แค่นางกำนัลเล็กๆ คนหนึ่งกลับมีพร์ถึงขั้นเป็เทพอาหาร วาสนานางจะดีเกินไปแล้วกระมัง
“อย่างที่เ้าเห็น” เฟิ่งเฉี่ยนแบมือออก
ไม่รู้ว่าเทพอาหารซุนเดินมาเบื้องหน้าเตาั้แ่เมื่อใด เขายกข้าวผัดไข่จานหนึ่งขึ้นมาพิจารณาอย่างละเอียดถี่ถ้วน
เมื่อสักครู่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากด้านนอกประตู เฟิ่งเฉี่ยนจึงเก็บกระทะหรู
อี้และจวักแปลงกายพันชั่งของนางอย่างรวดเร็ว เพื่อไม่ให้เป็ที่สงสัย จวักแปลงกายพันชั่งและกระทะหรูอี้ไม่ได้เป็สิ่งของธรรมดาสามัญ เพื่อป้องกันเอาไว้ก่อนนางไม่ปรารถนาให้ผู้อื่น ทราบว่าตนเองมีสิ่งของมีค่าติดตัวมาด้วย
เทพอาหารซุนดูอยู่นาน สายตายิ่งดูยิ่งซับซ้อน ก่อนถามนางอย่างแคลงใจ “ข้าวผัดไข่จานนี้ เ้าเป็คนทำจริงๆหรือ”
เฟิ่งเฉี่ยนพยักหน้าตามความจริง
เทพอาหารซุนขมวดคิ้ว “นี่ใช้กระทะธรรมดาๆ เท่านั้นหรือ”
ไม่เสียแรงที่เป็คนในวงการอาหาร รู้ว่าข้าวผัดไข่จานนี้มีคุณสมบัติไม่ธรรมดา ไม่อาจใช้กระทะธรรมดาทำได้ แต่เขายังไม่พบเห็นอุปกรณ์อย่างอื่นจึงอดไม่ได้ที่จะสงสัยขึ้นมา
“ใต้เท้าซุน มีปัญหาอะไรหรือไม่เ้าคะ” มู่ชิงหว่านรับรู้ได้ถึงความผิดปกติจึงถามขึ้น
ในเมื่อเป็คนนอกวงการอาหาร นางย่อมมองไม่ออกถึงเส้นทางที่อยู่ข้างใน เพียงแต่รู้สึกว่าปฏิกิริยาของใต้เท้าซุนออกจะแปลกสักหน่อย
เทพอาหารซุนจ้องมองข้าวผัดไข่จานนั้นอยู่เนิ่นนาน พลันเอ่ยวาจาเ็า “ก็แค่ข้าวผัดไข่ขั้นหนึ่งจานหนึ่งเท่านั้น ไม่เห็นจะมีอะไรพิเศษ”
เฟิ่งเฉี่ยนหรี่ตาลงเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าเทพอาหารผู้นี้จะมีจิตใจริษยาเช่นนี้ เขาเป็พ่อครัวมืออาชีพย่อมต้องมองออกอยู่แล้วว่าข้าวผัดไข่จานนี้ของนางเป็อาหารขั้นสอง แต่เขากลับเอ่ยวาจาเช่นนี้ แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าริษยาในความสามารถของนาง ตั้งใจที่จะด้อยค่าฝีมือการทำอาหารของนาง
มู่ชิงหว่านไม่แตกฉานเื่เหล่านี้ ได้ยินคำพูดของเทพอาหารซุนแล้วจึงหลงเชื่อทันที นางพูดจาถากถาง “ที่แท้เป็อาหารเทพขั้นหนึ่งหรอกหรือ คิดว่าเ้าจะมีความสามารถมากมาย สุดท้ายก็เท่านี้!”
เฟิ่งเฉี่ยนไม่ได้แยแสนาง แต่จับจ้องเทพอาหารซุนด้วยสายตาประเมินขึ้นๆ ลงๆ
เมื่อคืนได้ยินว่าเซวียนหยวนเช่อส่งเทพอาหารจากวังหลวงมาที่นี่โดยเฉพาะเพื่อทำอาหารเทพให้มู่ไท่ฟู่ ตรองดูแล้วน่าจะเป็เขากระมัง
พูดขึ้นมาแล้วพวกเขานับว่าไม่ได้ไร้วาสนาต่อกันเสียทีเดียว เมื่ออยู่ในวังหลวงนางยังเคยได้ลิ้มลองบะหมี่ที่เขาเป็คนทำ! เวลานั้นยังรู้สึกว่าฝีมือการทำอาหารของเขาไม่เลว มาบัดนี้เมื่อได้พบตัวคนจริงๆ ได้รู้ว่าเขามีพฤติกรรมเฉกเช่นคนใจคอคับแคบเยี่ยงนี้ นางอดรู้สึกผิดหวังไม่ได้
อาหารทำออกมาได้ดีกว่านี้แล้วอย่างไรเล่า ไม่มีคุณธรรมและจริยธรรมย่อมไม่อาจเป็เทพอาหารที่ดีคนหนึ่งได้!
เทพอาหารถูกสายตาของนางจับจ้องจนรู้สึกร้อนตัว จึงไอแค่กๆ แล้วพูดเสียงเย็นว่า “เวลานี้ข้า้าทำอาหารให้มู่ไท่ฟู่ คนที่ไม่เกี่ยวข้องออกไปจากห้องครัวเดี๋ยวนี้”
สุดท้ายเฟิ่งเฉี่ยนยังคงถูกไล่ออกจากห้องครัว เหตุผลก็คือเทพอาหารซุนกลัวว่านางจะมาขโมยเคล็ดวิชาของเขา
เฟิ่งเฉี่ยนหมดคำพูด เขาป้องกันนางราวกับนางเป็โจรขโมย!
มู่ชิงหว่านกลับรู้สึกสบายอกสบายใจอย่างยิ่ง ในที่สุดก็เห็นนางถูกกระทำแล้ว “นี่เรียกว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า อย่าได้คิดว่าตนเองนั้นเก่งกาจ เพราะเ้าไม่ใช่แม้แต่ลมที่ผายออกมา!”
“คุณหนูมู่ การโขกศีรษะหลายร้อยครั้งเมื่อคืนนี้ ท่านคิดจะโขกศีรษะเมื่อใดกัน” เฟิ่งเฉี่ยนโยนคำพูดประโยคนี้ออกไปทันที ทำให้มู่ชิงหว่านถึงกับเป็ใบ้ หน้าแดงคอแดงพูดอะไรไม่ออก
