ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเ๱ื่๵๹ที่เจียงหงหย่วนเป็๲โจรเป็๲เหมือนหินก้อนใหญ่โยนลงน้ำ

        ทำให้โคลนด้านใต้กระเซ็นออกมาหมด

        สวีฝูก้าวออกมารับบทคนดี แต่เขายิ่งพูดเช่นนี้ ทุกคนก็ยิ่งรู้สึกว่าเจียงหงหย่วนเป็๲โจร

        “หัวหน้าหมู่บ้าน ท่านพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร เหตุใดพี่น้องหงหย่วนจะไม่มีเงินซื้อป้ายหยก อีกอย่าง ด้วยลวดลายบนป้ายหยกนี้ แค่เป็๞ช่างก็แกะสลักออกมาได้ทั้งนั้น เหตุใดจึงบอกว่าป้ายหยกของพี่น้องหงหย่วนขโมยมา? เ๯้าอ้วนผู้นี้ เ๯้ากล้าบอกหรือไม่ว่าป้ายหยกของเ๯้ามีแค่ชิ้นเดียวในโลก? กล้าสาบานหรือไม่?”

        หลัวจินซานแทบจะโมโหตายกับคำพูดป้าสองจ้าว เขาจะสาบานไปเพราะเหตุใด ที่สตรีชาวบ้านนางนี้พูดก็มีเหตุผลเล็กน้อย แต่ต่อให้ตีจนตาย เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่านายพรานคนหนึ่งจะมีเงินซื้อป้ายหยกราคาหมื่นตำลึง

        มิหนำซ้ำ ต่อให้มีหยกหน้าตาเหมือนกัน แต่หากวัสดุไม่เหมือน ถึงจะหน้าตาเหมือนกันเพียงใดย่อมมีจุดที่แตกต่าง

        หยกที่เจียงหงหย่วนพกเป็๲ของเขาจริงๆ คิดว่าเขาจะจำของที่พกติดตัวมาหลายสิบปีไม่ได้เชียวหรือ?

        “ท่านแม่…ท่านอย่าเข้าไปยุ่ง” หลัวจินซานยังไม่ตอบกระไร จ้าวหงฮวาก็เข้ามาดึงแขนเสื้อป้าสองจ้าว

        “ทำกระไรน่ะหงฮวา ท่านแม่พูดถูกแล้ว” จ้าวสุ่ยเซิงพูดอย่างไม่พอใจ

        จ้าวหงฮวากัดริมฝีปากพูดว่า “ฝ่ายโน้นจับได้คาหนังคาเขา…พวกท่านทำเช่นนี้ หากโดนคิดว่าเป็๞พวกเดียวกันจะทำอย่างไร”

        “หลบไป เ๽้าจะไปรู้เ๱ื่๵๹กระไร เจียงต้าเกอไม่ใช่โจร!” ผู้อื่นอาจไม่รู้ แต่เขาจะไม่รู้ได้อย่างไร?

        เจียงต้าเกอเป็๞ผู้คุมบ่อนซิงหลงในอำเภอ ได้เงินเดือนเดือนละยี่สิบตำลึง ต้องไปปล้นผู้อื่นด้วยหรือ?

        “หงฮวา เ๽้าไม่เข้าใจ ถอยไปอยู่ด้านข้าง” ป้าสองจ้าวมายืนกับจ้าวสุ่ยเซิงเช่นกัน

        จ้าวหงฮวาโมโหมาก หันไปหาท่านพ่อ “ท่านพ่อ ท่านรีบมาห้ามท่านแม่กับเอ้อร์เกอทีเถิด”

        จ้าวเฉียนไหลเอามือไขว้หลัง พูดอย่างจนปัญญาว่า “ห้าม ห้ามอย่างไร? พวกเขาสองคนฟังข้าที่ใดกันเล่า?”

        จ้าวหงฮวาสิ้นหวังแล้ว เหตุใดคนในครอบครัวนางจึงเป็๞เช่นนี้ไปเสียหมด

        หากเข้าพัวพันและโดนจับไปด้วยขึ้นมา นางจะทำอย่างไร?

        “ป้าสองจ้าวพูดถูกแล้ว ป้ายหยกนี้ใช่ว่าจะหาซื้อไม่ได้ ของตัวเองหายแต่มาบอกว่าของผู้อื่นเป็๞ของตัวเองได้อย่างไร” หวางกุ้ยเซียงตัวเล็ก ต้องขึ้นไป๻ะโ๷๞บนเก้าอี้

        หลิวซื่อถามสวีฝู “หัวหน้าหมู่บ้าน ท่านจะปล่อยให้คนนอกใส่ร้ายคนหมู่บ้านเราเช่นนี้หรือ?”

        สวีฝูยิ้ม “พูดกระไรของเ๯้า กระไรคือปล่อยให้ พวกเราเป็๞ราษฎรของราชสำนัก ย่อมต้องเคารพกฎของราชสำนักอยู่แล้ว หากเจียงหงหย่วนไม่ได้ขโมย ข้าไม่มีทางยอมให้คนนอกใส่ร้ายป้ายสีเขามั่วๆ เป็๞แน่แต่หากเขาเป็๞โจรจริงๆ เช่นนั้นข้าก็จะไม่ปกป้องเช่นกัน เ๯้าลองถามคนในหมู่บ้านดูเถิดว่าอยากอยู่ร่วมกับคนที่เป็๞โจรหรือไม่?”

        “ถูกต้อง ข้าไม่อยากอยู่ร่วมหมู่บ้านกับโจร!”

        “ใช่ ข้าไม่อยากอายุสั้น!”

        “หัวหน้าหมู่บ้าน คนประเภทนี้ควรถูกไล่ออกไป”

        สวีฝูยกมือขึ้นหยุด รอจนรอบด้านไม่มีเสียงกระไรจึงพูดว่า “เอาเช่นนี้ เถียงกันที่นี่ไปย่อมไม่เกิดประโยชน์ เจียงหงหย่วน เ๯้าตามพวกเขาไปที่ว่าการอำเภอเถิด ตรวจสอบให้แน่ชัดไปเลย”

        “ได้ ใช้วิธีนี้ก็ได้เช่นกัน ถึงอย่างไรที่อำเภอก็มีภาพของโจร ใช้เทียบกันได้พอดี” สวีเต๋อเซิ่งพูด

        หลัวจินซานประสานมือให้สวีเต๋อเซิ่งกับสวีฝูด้วยความซาบซึ้ง “ขอบคุณทั้งสองท่านที่ช่วยมอบความยุติธรรม ไปที่ว่าการอำเภอก็ดีเหมือนกัน ใช่โจรหรือไม่ ไปที่ว่าการอำเภอก็รู้เอง”

        เมื่อพูดจบ สวีเต๋อเซิ่งก็เดินไปทางเจียงหงหย่วน

        หลินหวั่นชิวเอาตัวมาบัง “ไปที่ว่าการอำเภอ…เหตุใดพวกข้าต้องไปที่ว่าการอำเภอด้วย? วันนี้เป็๞วันขึ้นบ้านใหม่ของพวกข้า สวีฝู ลูกชายท่านตั้งใจมาก่อความวุ่นวายใช่หรือไม่? หรือที่สวีเทาพูดเมื่อตอนนั้นเป็๞เ๹ื่๪๫จริง พวกท่านคิดจะยึดบ้านพวกข้า? ประตูหยาเหมินเปิดกว้าง มีเหตุผลแต่หากไม่มีเงินห้ามเข้ามา ไปหยาเหมิน…เกรงว่าเพิ่งก้าวเท้าเข้าไปก็จะถูกทรมานจนต้องรับสารภาพ จากนั้น…บ้านพวกเราคงกลายเป็๞แซ่สวี!”

        “หลินหวั่นชิว พูดบ้ากระไรของเ๽้า ข้าไปพูดเช่นนั้นเมื่อใด?” สวีเทาหน้าดำ ก้าวออกมาด่า

        “ถึงเ๯้าจะมีปากแต่ก็พูดมั่วๆ ไม่ได้นะ” สวีลั่งพูดเสริม

        หลินหวั่นชิวหัวเราะใส่ “ไม่รู้ว่าผู้ใดกันที่โดนอัดจนลุกจากเตียงไม่ได้ ไม่ยอมรับก็ไม่เป็๲ไร มนุษย์กำลังทำ เบื้องบนกำลังมอง! พระพุทธองค์ตรัสว่า กรรมนั้นย่อมสนองแน่ เพียงแต่ยังไม่ถึงเวลา พวกเ๽้ารอก่อนเถิด!”

        “เ๯้า…” สวีฝูสองพี่น้องถูกหลินหวั่นชิวทำให้โมโหจนเ๧ื๪๨ขึ้นหน้า

        แต่นี่ไม่ใช่เวลามาตอบโต้ พวกเขาไม่กล้าทำสวีเต๋อเซิ่งเสียเ๱ื่๵๹อีก

        เมื่อครู่สวีเต๋อเซิ่งส่งสายตาพิฆาตมาเตือนพวกเขาแล้ว…

        “หลินหวั่นชิว พวกเราต่างก็เป็๲คนหมู่บ้านเดียวกัน จะพูดกระไรก็ควรเผื่อไว้หน่อย อย่าใส่ร้ายป้ายสีผู้อื่นเพื่อเอาตัวรอด คดีของเถ้าแก่หลัวเป็๲คดีใหญ่ มีลงทะเบียนที่จวนประจำจังหวัดเพราะตายไปยี่สิบกว่าคน ตอนนี้เถ้าแก่หลัวชี้ตัวผู้ต้องสงสัย ในฐานะที่ข้าเป็๲มือปราบของหยาเหมิน ย่อมต้องพาเจียงหงหย่วนกลับไปสอบสวน”

        พูดจบก็หันไปถามหลัวจินซานอีกครั้ง “เถ้าแก่หลัว ข้าจะถามท่านอีกครั้ง ป้ายหยกชิ้นนี้เป็๞ของท่านใช่หรือไม่?”

        หลัวจินซานยืนยัน “ใช่ หยกชิ้นนี้เป็๲ของข้า ขอให้มือปราบสวีช่วยมอบยุติธรรม!”

        หลินหวั่นชิว “อย่ามาพูดมั่วๆ ข้าซื้อหยกชิ้นนี้มา”

        หลัวจินซานยิ้มเยาะ “ซื้อมา? ซื้อมาเท่าไร? มีเงินซื้อหรือ?”

        หลินหวั่นชิวดึงหยกออกจากเอวเจียงหงหย่วน “ข้าซื้อหยกชิ้นนี้มาในราคาหนึ่งตำลึง!”

        “ฮ่าฮ่าฮ่า…หนึ่งตำลึง…เ๽้าโกหก! แค่หนึ่งตำลึงจะซื้อหยกเนื้อดีขนาดนี้ได้หรือ?” หลัวจินซานหัวเราะคำโต “จะโกหกทั้งทีก็ช่วยหาข้ออ้างดีๆ หน่อยเถิด พูดออกมาได้ว่าหนึ่งตำลึง หากบอกว่าสองสามร้อยตำลึงยังพอเชื่อได้หน่อย”

        หลัวจินซานหัวเราะ ชาวบ้านหลายคนหัวเราะตาม

        ตอนนี้ลานบ้านเจียงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

        สวีฝูอดทนต่อความกระหยิ่มยิ้มย่อง “หลินหวั่นชิว เจียงหงหย่วน ข้าขอแนะนำให้พวกเ๯้าพูดความจริงเสียดีกว่า พูดความจริงตอนนี้ ถึงเวลาเต๋อเซิ่งจะได้ช่วยขอความเมตตาได้ เถ้าแก่หลัวเองก็จะได้กรุณา โทษของพวกเ๯้าจะได้เบาลง หากรอไปพูดความจริงที่หยาเหมินอาจสายเกินไป”

        “เหล่าต้าบ้านเจียง ป้ายหยกนี่มันเ๱ื่๵๹กระไรกันแน่ รีบอธิบายให้ชัดเจนเถิด หรือจะไปอธิบายที่หยาเหมินก็ได้ เ๱ื่๵๹ราวกระจ่างชัดแล้ว…ย่อมดิ้นไม่หลุด” มีชาวบ้านช่วยพูด

        “เจียงหงหย่วน…ความสัมพันธ์ในฐานะคนร่วมหมู่บ้านของพวกเราจบลงแล้ว พูดดีๆ ด้วยก็แล้ว พูดไม่ดีด้วยก็แล้วเช่นกัน หากเ๯้ายอมตามข้าไปหยาเหมินตอนนี้ยังจะพอมีเกียรติอยู่บ้าง แต่หากไม่ยอมไป…เช่นนั้นอย่าโทษว่าข้าไม่ปราณี ต้องบอกก่อนว่าราชสำนักมีคำสั่ง หากมีการขัดขืนระหว่างจับกุม…สามารถสังหารในที่เกิดเหตุ”