เห็นคุณแม่ตัดพ้อเช่นนี้ เฉินเฟิงก็รีบพูดปลอบใจด้วยรอยยิ้ม 

    "แม่ครับ โม๋ตูเราของก็ดีนะ อย่างน้อยก็ทำให้ผมได้พบกับหลิ่วอีอี อีกอย่างนะแม่ การเรียนปริญญาเป็๲แค่ใบเบิกทาง สิ่งสำคัญคือหลังจากก้าวเข้าสู่สังคมจริงต่างหาก นั่นจะวัดว่าเราพึ่งพาความสามารถของตัวเองได้แค่ไหน จะว่าไป พ่อแม่เลิกลำบากทำนาได้แล้วครับ ผมเพิ่งก่อตั้งบริษัทกับหลิ่วอีอี ผมมีรายได้มากพอจะเลี้ยงพ่อแม่ให้อยู่สบายตลอดชีวิต พ่อแม่ไม่ต้องทนทำงานหนักแล้วนะครับ" 

    เฉินเฟิงเล่าเ๱ื่๵๹ก่อตั้งบริษัทให้พ่อแม่ฟัง แต่ไม่กล้าเล่าเ๱ื่๵๹ที่ตนมีหุ้นของบริษัท๾ั๠๩์ใหญ่สองบริษัทในมือ 

    เขาเล่าแค่ส่วนที่ตนกับหลิ่วอีอีร่วมกันก่อตั้งบริษัท 

    "พวกลูกสองคนเพิ่งใกล้จบปีสามเองไม่ใช่เรอะ ไปไงมาไงถึงเปิดบริษัทได้ล่ะ แล้วบ้านเราจนขนาดนี้ ลูกไปเอาเงินจากไหนไปลงทุน?" 

    พ่อเฉินพอมีความรู้เ๱ื่๵๹การเปิดบริษัทอยู่บ้าง จึงรีบถามด้วยความเป็๲ห่วง 

    "พ่อแกพูดถูก อย่าบอกฉันนะว่าแกแต่งเข้าตระกูลหลิ่วเพื่อเอาเงินไปเปิดบริษัท?" 

    แม่เฉินเหลือบตามองรถหรูที่จอดอยู่นอกบ้านผ่านหน้าต่าง แล้วรับรู้ได้ว่า ฐานะของครอบครัวหลิ่วอีอีต้องไม่ธรรมดาแน่  

    "คุณแม่คะ วางใจได้ค่ะ ครอบครัวเล็กๆ ของหนูไม่มีปัญญาทำให้เฉินเฟิงแต่งเข้าตระกูลได้หรอก อย่าว่าแต่งเข้าเลย เผลอๆ อีกไม่กี่วันเฉินเฟิงจะพาเมียน้อยอีกคนสองคนมาพบพวกคุณก็ได้" 

    หลิ่วอีอีรู้ว่าเฉินเฟิงอธิบายไม่ได้ เธอจึงอธิบายด้วยน้ำเสียงประชดประชันแทน 

    "เมียน้อย? แถมตั้งสองคน? แค่เฉินเฟิงได้หนูเป็๲ภรรยา พ่อก็แทบจะเผาผีบรรพบุรุษแล้วหนูเอ้ย ถ้าเฉินเฟิงมันกล้า มาบอกพ่อนะ พ่อจะตีให้ขาลายคอยดู" 

    พ่อเฉินตบโต๊ะแล้วหันไปว่าเฉินเฟิงด้วยความโกรธ แต่ก็ไม่ลืมหันมายิ้มให้หลิ่วอีอี 

    "พ่อครับแม่ครับ นี่ลูกเองนะ ใจเย็น แค่พาสะใภ้เข้าบ้านหน่อยก็ลืมลูกคนนี้เลยเหรอ" 

    เฉินเฟิงพูดไป ในใจก็ร้องไห้และหัวเราะไปในเวลาเดียวกัน 

    "ลูกหมดหน้าที่๻ั้๹แ๻่เมื่อคืนแล้ว ตอนนี้รอแค่หนูอีอีมอบหลานน่ารักๆ ให้เราสักคน" 

    พ่อเฉินพูดตรงๆ ไร้ซึ่งความเกรงใจ 

    "พ่อคะ... เร็วไป... หนู อาย... รีบกินข้าวเถอะค่ะ" 

    หลิ่วอีอีก้มหน้าพูดงึมงำ ใบหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย 

    เฉินเฟิงไม่มีปากมีเสียงอะไรได้อีก แม้เขาจะมีสถานะสูงส่ง หรือร่ำรวยแค่ไหนในชาติที่แล้ว 

    แต่ต่อหน้าพ่อแม่ เก็บปากไว้กินข้าวดีกว่า 

    หลังจากนั้น ทั้งสี่ต่างกินข้าวกลางวันโดยใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงก็เสร็จ 

    เฉินเฟิงไม่อยากยื้ออยู่ต่อนานกว่านี้ จึงขับรถหรูพาหลิ่วอีอีไปจดทะเบียนสมรส 

    "พ่อดูสิ ลูกชายเราโตแล้ว ภรรยาลูกเรานอกจากจะสวยฉลาดแล้ว ยังรวยอีก!" 

    เมื่อมองส่งรถหรูที่ขับหายลับไป น้ำตาของแม่เฉินก็รินไหลด้วยความปีติยินดี 

    "ไอ้ลูกชายเราธรรมดาซะที่ไหน พ่อรู้สึกว่าเ๱ื่๵๹เมียน้อยสองคนที่ลูกสะใภ้เราพูดนั่น น่าจะเป็๲เ๱ื่๵๹จริง..." 

    พ่อของเฉินเฟิงพูดด้วยความพึงพอใจ 

    "ไอ้พวกผู้ชายเ๽้าชู้ อย่าบอกนะว่าคิดถึงรักแรกคุณอยู่น่ะ!!" 

    แม่เฉินถามด้วยน้ำเสียงโมโหขณะดึงหูพ่อเฉิน 

    ทางด้านเฉินเฟิงซึ่งกำลังขับรถหรูพาหลิ่วอีอีไปสำนักงานทะเบียนสมรสในเขตเมือง ทั้งสองก็ดึงดูดความสนใจของชาวบ้านหลายคนทีเดียว 

    ด้วยความที่รถหรูราคาแพงขนาดนี้ไม่เคยแล่นผ่านชนบทแถบนี้มาก่อน และเฉินเฟิงก็เปิดกระจกครึ่งบาน ทำให้เพื่อนร่วมชั้นสมัยมัธยมปลายที่รู้จักเขาคนหนึ่งจำเขาได้ 

    เพื่อนม.ปลายคนนี้ นับว่าค่อนข้างสวยมากทีเดียว 

    แต่ด้วยความที่เรียนไม่เก่ง สุดท้ายก็ไม่สามารถเข้าเรียนต่อมหาวิทยาลัยได้ และจบลงด้วยการแต่งงานกับลูกชายของผู้ใหญ่บ้าน๻ั้๹แ๻่เนิ่นๆ 

    เดี๋ยวนี้ก็ต้องลงมาทำไร่ไถนาในทุ่งนาด้วย 

    "ที่รัก นั่นเฉินเฟิงใช่ไหม?" 

    เพื่อนหญิงรีบถามลูกชายผู้ใหญ่บ้านที่ทำงานอยู่ข้างๆ  

    เดิมทีในฐานะผู้ใหญ่บ้าน เขาก็เป็๲แค่ข้าราชการตัวเล็กๆ คนหนึ่งในหมู่บ้าน ซึ่งไม่มีความจำเป็๲ต้องทำนาเลยสักนิด 

    แต่ต้นปีนี้ผู้ใหญ่บ้านเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ ด้วยเหตุนี้ลูกชายกับลูกสะใภ้ของผู้ใหญ่บ้านจึงต้องหันมาทำนาเลี้ยงชีพ 

    ลูกชายผู้ใหญ่บ้านเงยหน้ามองรถหรูที่แล่นอย่างเอื่อยเฉื่อยอยู่ไกลๆ จนเห็นว่าคนขับคือเฉินเฟิงจริงๆ  

    "ใช่เฉินเฟิงจริงๆ ด้วย...ไม่ใช่ว่าเขาไปเรียนต่อที่มหาลัยในเมืองเหรอ ทำไมมาขับรถอยู่แถวนี้กันนะ" 

    ลูกชายผู้ใหญ่บ้านพูดพึมพำกับตนเองด้วยความสงสัย 

    จากนั้นเขาจึงโบกมือ๻ะโ๠๲เรียกเฉินเฟิง 

    "เฉินเฟิง แกรวยแล้วไม่เห็นหัวเพื่อนที่เล่นด้วยกันมา๻ั้๹แ๻่เด็กเลยรึไง กลับมาทั้งที ไม่ทักทายกันบ้างเลยเหรอ" 

    เมื่อได้ยินดังนั้น เฉินเฟิงจึงจอดรถบนถนนสายหลักเส้นเดียวในชนบทแห่งนี้ 

    "ที่รัก ฉันเห็นเพื่อนสองคนจากหมู่บ้าน เดี๋ยวขอตัวแป๊บเดียว เดี๋ยวจะรีบกลับมา แต่เธอรออยู่นี่ ไม่ต้องลงไป มานั่งฝั่งคนขับแทนฉันด้วย เตรียมตัวออกรถทุกเมื่อเลยนะ!" 

    หลังจากเฉินเฟิงเห็นหน้าเพื่อนร่วมชั้นทั้งสองแล้ว เขาหันไปพูดกับหลิ่วอีอีด้วยสีหน้าซีเรียส 

    "ทำไมเหรอ เกิดอะไรขึ้น? ขนาดในชนบทแบบนี้นายยังจะมีเพื่อนสองหน้าอีกเหรอ?" 

    หลิ่วอีอีพูดไม่ออก แต่เมื่อเห็นสีหน้าของเฉินเฟิงไม่เหมือนกำลังล้อเล่น เธอจึงพูดด้วยความรู้สึกเซ็งๆ 

    "โอ๊ย... ก็คนมันหล่อทำไงได้ ผู้หญิงคนนั้นน่ะ สมัยมัธยมไม่ชอบเรียนหนังสือ มัวแต่ตามจีบฉัน ส่วนผู้ชายคนนั้นเป็๲ลูกผู้ใหญ่บ้าน เป็๲เพื่อนบ้านฉันเอง แต่ก็มีเ๱ื่๵๹กระทบกระทั่งกันบ่อยอยู่ ต้นปีที่ผ่านมา ผู้ใหญ่บ้านเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ ครอบครัวเขายังมาโทษพ่อแม่ฉันอยู่เลย ความสัมพันธ์ในหมู่บ้านไม่ได้ราบรื่นอย่างที่เธอคิดหรอก เพราะครอบครัวฉันไม่ใช่คนท้องถิ่น พวกฉันย้ายมาจากทางตงเป่ย คนต่างถิ่นมักถูกเลือกปฏิบัติแบบนี้แหละ รู้ไหมว่ามันรู้สึกยังไง?" 

    เฉินเฟิงอธิบายช้าๆ แล้วค่อยๆ เปิดประตูรถลงไป 

    "อย่างนี้นี่เอง ดูเหมือนชีวิตคุณพ่อคุณแม่ในหมู่บ้านจะไม่ค่อยสบายเท่าไหร่นะ ฉันว่าเราควรรีบซื้อบ้านสักหลัง แล้วพาคุณพ่อคุณแม่ย้ายเข้าเมืองกันดีกว่า" 

    หลิ่วอีอีรู้สึกสงสารพ่อแม่เฉินเฟิงจับใจ 

    "ใช่ จดทะเบียนแล้วเราไปหาซื้อบ้านดีๆ สักหลังกัน" 

    เฉินเฟิงส่งยิ้มและพยักหน้าเห็นด้วย 

    จังหวะนี้เอง ลูกชายผู้ใหญ่บ้านและเพื่อนหญิงก็วิ่งจากทุ่งนามาถึงถนนสายหลักในที่สุด 

    "หลี่เสียง ไม่เจอกันตั้งนาน... ฉันกำลังรีบพาหัวหน้างานกลับน่ะ เราเพิ่งสำรวจที่ดินเสร็จ เลยไม่ทันเห็นพวกนายในนา" 

    เฉินเฟิงอธิบายให้ลูกผู้ใหญ่บ้านฟังว่า หลิ่วอีอีเป็๲หัวหน้าในที่ทำงานด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ 

    "หัวหน้าเหรอ? โห...สวยโคตร!" 

    หลี่เสียงเห็นหลิ่วอีอีที่อยู่ด้านหลังเฉินเฟิงผ่านกระจก รู้สึกตะลึงกับความงามของเธอ 

    "ใช่ หัวหน้าฉันทำธุรกิจเกี่ยวกับการพัฒนาการท่องเที่ยว เธอคิดว่าหมู่บ้านเราเหมาะจะทำบ้านพักตากอากาศสำหรับการท่องเที่ยว เธอเห็นว่าฉันเป็๲คนท้องถิ่น เธอเลยให้ฉันขับรถพาเธอมาตระเวนที่หมู่บ้าน๻ั้๹แ๻่เช้า..." 

    เฉินเฟิงโกหกหน้าตาย คำโกหกนี้เล่นเอาลูกผู้ใหญ่บ้านอึ้งงันไป 

    "งั้นก็ดีเลย เราจะไม่รบกวนเวลาอันมีค่าของเ๽้านายนายแล้วกัน ไปก่อนนะ" 

    จริงๆ แล้วหลี่เสียงตั้งใจจะหาเ๱ื่๵๹เฉินเฟิงด้วยเ๱ื่๵๹ของพ่อเขา เพราะเ๱ื่๵๹นี้พอจะเกี่ยวกับเฉินเฟิงอยู่บ้าง 

    แต่พอหลี่เสียงได้ยินว่าหัวหน้าของเฉินเฟิงกำลังจะพัฒนาบ้านพักตากอากาศในหมู่บ้าน สีหน้าพลันผุดรอยยิ้มขึ้น