“ซูจิ่นซี เ้ารู้ชะตากรรมของการหลอกลวงข้าหรือไม่? ”
เมื่อได้เห็นชะตากรรมของหมอหลวงฉู่ด้วยตาของนางเองประกอบกับชื่อเสียงเลื่องลือของเยี่ยโยวเหยาที่โหดร้ายและอำมหิตด้วยแล้ว ซูจิ่นซีจะไม่รู้ได้อย่างไรเล่า
ทว่าแววตาของนางที่มองไปที่เยี่ยโยวเหยาแสดงเจตจำนงเด็ดเดี่ยวไม่เปลี่ยนแปลงและหนักแน่น
“หม่อมฉันไม่เข้าใจว่าท่านอ๋องพูดอันใดเพคะทว่าหาก้าจะถอนพิษในตัวของเสด็จแม่ จำเป็จะต้องใช้บัวหิมะเทียนซาน”
“หากข้าไม่อนุญาตให้รักษาไท่เฟยเล่า? ”
ซูจิ่นซียิ้มเบาๆ ที่มุมปากของนาง ราวกับสตรีอ่อนช้อย“ไท่เฟยคือเสด็จแม่ของท่านอ๋อง รักษาหรือไม่ อำนาจก็อยู่ในมือของท่านอ๋องแน่นอนว่าท่านมีสิทธิในการตัดสินใจ ทว่าซู่เฉินเชี่ย [1] ขอบังอาจกล่าวเพิ่มว่า หากยาพิษบนตัวของเสด็จแม่ไม่หมดไปโดยเร็วที่สุด พิษนั้นก็จะสามารถแพร่กระจายได้จนทำให้อาจตได้ทุกเมื่อเมื่อถึงเวลานั้นแม้ว่าเทพเซียนต้าหลัวหรือเทพยดาลงมาโปรด ก็หมดซึ่งหนทางแก้ไข”
ซูจิ่นซีรู้ว่าเยี่ยโยวเหยาปฏิบัติต่อเฉินไท่เฟยอย่างเ็าไม่ต่างจากผู้อื่นทว่านางก็ไม่เชื่อว่าเยี่ยโยวเหยาจะไม่สนใจชีวิตของเฉินไท่เฟยจริงๆ
“ซูจิ่นซี บัวหิมะเทียนซานนั้นพรุ่งนี้ข้าจะเป็คนนำมาให้เ้ากับมือทว่าหากไท่เฟยยังเดินไม่ได้เหมือนเมื่อก่อนข้าจะทำให้เ้ารู้ว่าอะไรที่เรียกว่าตายดีกว่ามีชีวิตอยู่”
เยี่ยโยวเหยาพูดแล้วหันกลับเดินไปที่ห้องโถงใหญ่
ลมหายใจที่กดดันเหนือศีรษะของนางก็ถอนตัวออกไปในทันที ซูจิ่นซีถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอกทว่าในขณะเดียวกันภายในใจของนางก็รู้สึกว่างเปล่าอย่างอธิบายไม่ได้
ภายใต้แสงแดดที่ส่องประกาย ซูจิ่นซีมองไปยังแผ่นหลังของเยี่ยโยวเหยาที่ทรงพลังงดงามไร้ที่ติใดและเดินตามเขากลับไปที่ห้องโถงใหญ่
“ถ่ายทอดคำสั่ง คืนนี้ข้ากับซู... พระชายาจะอยู่ที่หนานย่วนชั่วคราว!”
เยี่ยโยวเหยานั่งลงบนที่นั่งแล้วออกคำสั่งเสียงเย็น
เหล่าข้ารับใช้เมื่อได้รับคำสั่งก็รีบไปจัดเตรียมความพร้อม
เว่ยเหม่ยเจียได้ยินที่เยี่ยโยวเหยาพูดเช่นนั้น ก็เต็มไปด้วยความสุข
“เสด็จพี่ ท่านทรงอยากเสวยสิ่งใดเพคะ? เว่ยเหม่ยเจียจะไปทำให้ท่านด้วยตนเองเพคะ”
“เสด็จพี่ ท่านจะอยู่ที่เรือนหนานหลีหรือไม่เพคะ? ข้าจะได้เรียกนางกำนัลให้ไปทำความสะอาด”
“เสด็จพี่ อาการป่วยของเสด็จป้าท่านไม่ต้องเป็ห่วงนะเพคะ คนดี์ย่อมต้องคุ้มครองเสด็จป้าจะต้องไม่เป็อันใดอย่างแน่นอนเพคะ”
น่าเสียดาย เยี่ยโยวเหยาเพียงมองเว่ยเหม่ยเจียเป็อากาศไม่ได้พูดสิ่งใดกับนางเลยสักคำ ทว่านางก็ยังอดทนฆ่าไม่ยอมตายเช่นเดียวกับแมลงสาบอย่างไรอย่างนั้นนางไม่รู้สึกเก้อเขินเลยแม้แต่น้อย และก็ไม่ได้รู้สึกไม่เหมาะสมอันใดด้วยเช่นกันพูดเป็ต่อยหอยไม่พักสนทนากับเยี่ยโยวเหยาอย่างไม่รู้จบ
ซูจิ่นซีรู้สึกได้ในทันทีเลยว่าเด็กผู้นี้ก็น่าสงสารอยู่เหมือนกัน
การรักใครสักคนจะต้องใช้ความกล้าหาญมากมายเพียงใดหลังจากถูกอีกฝ่ายเหยียบย่ำหัวใจจนหมดสิ้นไร้ซึ่งความปราณี ทว่านางยังสามารถก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่สนใจสิ่งใดได้
หากลองกลับกันในสถานการณ์เดียวกันนี้ ซูจิ่นซีคงทำไม่ได้อย่างแน่นอน
เฉินไท่เฟยไม่มีอาการอาเจียนเป็โลหิตแล้วผื่นแดงที่เกิดจากการแพ้ผงหลูเกินก็ลดลงแล้วเช่นกันเพียงแต่ยังไม่ได้สติก็เท่านั้น
หลังจากทานอาหารเย็นเยี่ยโยวเหยาก็้าไปพักผ่อนที่เรือนหนานหลีเนื่องจากไม่มีผู้ใดบอกซูจิ่นซีว่านางควรจะพักอาศัยอยู่ที่ใด นางจึงแอบตัดสินใจว่าจะอยู่ในห้องประทับของเฉินไท่เฟยเพื่อที่จะสามารถสังเกตอาการของเฉินไท่เฟยได้ทุกเวลา และระหว่างนั้นก็เตรียมยาสมุนไพรเพื่อรอถอนพิษให้กับเฉินไท่เฟย
เยี่ยโยวเหยาเดินไปถึงหน้าประตู เมื่อเห็นว่าซูจิ่นซีไม่ขยับจึงโกรธขึ้นมาทันที “ซูจิ่นซี เ้ายังไม่ไปอีก? ”
“เพคะ?” ซูจิ่นซีงง “ไปที่ใดเพคะ? ”
ซูจิ่นซีรู้สึกถึงความโกรธของเยี่ยโยวเหยาจึงตระหนักขึ้นมาได้ว่าเยี่ยโยวเหยาจะให้นางไปด้วยกันกับเขา
ถึงแม้ว่าเยี่ยโยวเหยาโตมาอย่างสมบูรณ์แบบและไม่มีผู้ใดเทียบได้ทว่าซูจิ่นซีก็ไม่กล้าที่จะอยู่ด้วยกันกับเขาจริงๆ
“คือว่า ท่านอ๋อง ไท่เฟยยังไม่พ้นอันตรายเสียทีเดียว คืนนี้ให้หม่อมฉันอยู่เฝ้าพระนางเถิดเพคะ! ท่านอ๋องเสด็จไปที่เรือนหนานหลีเพื่อพักผ่อนเถิด ไม่ต้องห่วงหม่อมฉันเพคะ”
เยี่ยโยวเหยาไม่ได้เอ่ยสิ่งใด หันหลังเดินห่างออกไปแม้แต่ประโยคที่ให้ทำตามแผนที่วางไว้ของซูจิ่นซีก็ล้วนไม่ทันได้กำชับข้ารับใช้
เมื่อมองเงาด้านหลังของเยี่ยโยวเหยาที่กำลังออกไปซูจิ่นซีก็จัดการกับความรู้สึกภายในใจ นางถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก และเดินเข้าไปในห้องด้านในของเฉินไท่เฟยอย่างผ่อนคลาย
ในใจของเว่ยเหม่ยเจียคิดแต่ว่าจะทำอย่างไรให้ได้เข้าไปใกล้เยี่ยโยวเหยาในเวลานี้นางพยายามที่จะอยู่รอบตัวเยี่ยโยวเหยา ไม่มีความคิดที่จะรบกวนซูจิ่นซีเลยซูจิ่นซีสั่งข้ารับใช้ทั้งหมดให้ออกไป แล้วเปิดระบบถอนพิษ นางตรวจสอบร่างกายเฉินไท่เฟยทั้งหมดอย่างละเอียดหลังจากยืนยันว่าร่างกายของเฉินไท่เฟยมีเพียงพิษกระดูก ไม่มีพิษอื่นใดที่นางและระบบถอนพิษหาไม่พบแล้วนางจึงนำวัตถุดิบยาออกมาจากระบบถอนพิษและเริ่มจัดวางของรอบๆ
ในกลางดึกเมื่อเสียงผู้คนเงียบลงซูจิ่นซีได้ศึกษาและทำการผลิตยาสองเม็ดให้เฉินไท่เฟยเสวย หลังจากนั้นจึงหยิบเข็มเงินออกมาและเริ่มฝังเข็มให้เฉินไท่เฟย
แท้จริงแล้วซูจิ่นซีสามารถถอนพิษกระดูกให้เฉินไท่เฟยได้โดยไม่จำเป็ต้องใช้บัวหิมะเทียนซานยาสมุนไพรที่จำเป็ในการใช้ถอนพิษนั้นในระบบถอนพิษของซูจิ่นซีล้วนมีทั้งหมด ยาสองเม็ดที่นางให้เฉินไท่เฟยทานเป็ยาแก้พิษที่นางศึกษาและทำการผลิตขึ้นพิษที่เหลืออยู่ในร่างกายของเฉินไท่เฟยจะต้องได้รับการรักษาโดยการฝังเข็มอีกสองสามครั้งจากซูจิ่นซีจึงจะสามารถหายเป็ปกติ
ที่้าบัวหิมะเทียนซานมาทำเป็ยานำหลักจริงๆ แล้วเป็เพียงข้ออ้างที่จะใช้แก้แค้นเยี่ยเซินไท่จื่อเท่านั้น
ถึงแม้ว่านางจะข้ามภพมาจากโลกอนาคต ทว่าิญญาเท่านั้นที่ข้ามภพมาร่างกายนี้ยังคงดำเนินตามความคิดเ้าของร่างเดิมซึ่งเ้าของร่างเดิมไม่สามารถลืมสิ่งที่เยี่ยเซินทำกับนางให้เจ็บช้ำและอัปยศอดสูได้แล้วก็เป็ไปมิได้ที่จะไม่เกลียดเลยเช่นกัน
ประมาณหนึ่งชั่วยามต่อมาซูจิ่นซีได้ใช้เข็มทองเพื่อบังคับพิษที่ขาของเฉินไท่เฟยไปที่ข้อเท้า เพียงแค่เจาะด้วยเข็มเงินเบาๆโลหิตพิษก็สามารถไหลออกมาได้
ซูจิ่นซีรีบเช็ดทำความสะอาดโลหิตพิษ จัดการเก็บกวาดคราบโลหิตและทาแผลด้วยผงยาที่ทำให้เนื้อเยื่อเติบโตอย่างรวดเร็วโดยไม่ทิ้งร่องรอยใดๆ
เช้าวันรุ่งขึ้น เยี่ยโยวเหยาที่ไม่ได้ขึ้นราชสำนักมานานคาดไม่ถึงว่าจะปรากฏตัวที่ราชสำนักและยิ่งไปกว่านั้นยังนำศพของหมอหลวงฉู่หลังจากถูกถลกหนังตัดเส้นเอ็นมาด้วย
ไม่รู้ว่าใช้วิธีการใด ตอนเที่ยงก็สามารถนำบัวหิมะเทียนซานมาได้อย่างตรงเวลาและยิ่งกว่านั้นยังส่งให้ถึงมือของซูจิ่นซีอีกด้วย
“ท่านอ๋อง หม่อมฉัน้าที่จะถอนพิษให้ไท่เฟยเพคะ ้าสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบทั้งยังต้องขอให้ท่านอ๋องและผู้อื่นรออยู่ด้านนอกห้องก่อนนะเพคะ”
ซูจิ่นซีปฏิเสธที่จะให้ผู้ใดเข้าไปในห้องของเฉินไท่เฟย มีเพียงแค่นางกับเฉินไท่เฟยสองคนเท่านั้นที่เข้าไปอยู่ในห้องได้
อันที่จริงพิษบนร่างกายของเฉินไท่เฟยถูกถอนพิษไปจนเกือบจะหมดแล้วเมื่อคืนที่ผ่านมาทว่าในตอนนี้เหตุผลที่นางเข้ามาในห้องชั้นในเพียงลำพังประการแรกคือเพื่อทำการถอนพิษประการที่สองสำคัญที่สุดคือ นางจะสามารถคิดวิธีกลืนกินกิ่งบัวหิมะเทียนซานนี่คนเดียวได้อย่างไร
นี่มันบัวหิมะเทียนซานที่สดใหม่!
มันเป็ยาสมุนไพรที่ใช้รักษาโรคเฟิงซือกู่ [2] อันล่ำค่าเลยทีเดียว
ในยุคปัจจุบัน แม้จะพบได้มากในภาคตะวันตกเฉียงเหนือของจีนทว่าดอกบัวหิมะส่วนใหญ่ในตลาดได้รับการบ่มเพาะขึ้นมาเองทั้งนั้น บัวหิมะที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติและการเก็บรักษาให้สดใหม่เช่นนี้นั้นหาได้ยากยิ่งนัก
น่าเสียดายที่ในร่างกายของซูจิ่นซีไม่มีช่องว่างให้เก็บสะสมไม่มีวิธีที่สามารถซ่อนดอกบัวหิมะได้ แม้จะมีระบบถอนพิษ ทว่านางก็ยังเป็คนแรกที่ไม่ชอบระบบถอนพิษที่ไม่มีระบบการจัดเก็บมิเช่นนั้นละก็ นางก็คงจะรวมบัวหิมะเก็บเข้าระบบถอนพิษไปนานแล้ว
ก่อนหน้านี้นางเคยฟังที่ผู้เฒ่าถังเหมินเ่าั้พูดกันที่ว่าระบบถอนพิษนี้จะมีระบบการจัดเก็บได้ก็ต่อเมื่อฝึกฝนถึงระดับหนึ่งทว่าตอนนี้น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟอยู่ดี!
จากนั้นซูจิ่นซีจึงได้คิดวิธีการสุรุ่ยสุร่ายที่จะศึกษาและทำการผลิตดอกบัวหิมะให้เป็ผง เพื่อที่จะซ่อนไว้ในแขนเสื้อชั่วคราว
นางพึ่งเก็บมันไว้ ยังไม่มีเวลาทันได้ทำความสะอาดถ้วยใบเล็กที่ใช้แล้ว เว่ยเหม่ยเจียก็เปิดประตูเข้ามา
“พี่สะใภ้ ท่านทำเสียงกุกกุกกักกักกระไรอยู่หรือเพคะ? เสียงดังจริงเชียว! ”
ในเวลานี้เอง จากมุมของเยี่ยโยวเหยาก็ทันได้เห็นซูจิ่นซีรีบนำสิ่งของบางอย่างใส่ไว้ในแขนเสื้อของนาง
......
เชิงอรรถ
[1] เฉินเชี่ย หมายความถึง การแสดงความเป็เ้าของ “ภรรยาผู้ต่ำต้อย” ใช้แทนตัวว่าต่ำต้อยเป็การแสดงความเคารพฝ่ายตรงข้ามและถ่อมตัวในเวลาเดียวกัน
[2] โรคเฟิงซือกู่ คือ โรคข้ออักเสบรูมาตอยด์เป็โรคของข้อต่อที่เกิดจากการอักเสบเรื้อรังของเยื่อหุ้มข้อ ซึ่งอยู่บริเวณรอยต่อระหว่างกระดูก
