เดิมทีหลิวหรงคิดว่ารอให้เื่นี้ผ่านไปจึงค่อยปรับความสัมพันธ์ของต้วนเจิ้งและบุตรสาวส่วนเื่อื่นค่อยว่ากัน ทว่าปัญหาเื่นี้ยังไม่ทันจบต้วนอวี้หรานก็ดันก่อเื่ใหม่ขึ้นมาทั้งยังถูกเปรียบกับต้วนอวี้เด็กบ้านั่น! ดังนั้นนางจึงรู้ว่าต้วนเจิ้งหมดหวังกับต้วนอวี้หรานโดยสิ้นเชิง!
หลิวหรงก้มหน้าลงพลางใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาเปล่งเสียงอ่อนระโหยอย่างน่าสงสาร
“นายท่านเป็ความผิดของข้าเอง...”
ปกติเพียงหลิวหรงร้องไห้ต้วนเจิ้งก็หายโกรธแล้วทว่าวันนี้เขาโกรธเป็ทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งมีเื่ต้วนชิงิไม่ได้รับความเป็ธรรมผนวกกับต้วนอวี้หรานทำตามอำเภอใจจนทำให้เขากลัดกลุ้มใจเป็ที่สุด จึงยกมือขึ้นโบกปัดเอ่ยตวาดลั่นด้วยน้ำเสียงเ็า
“เ้ากลับไปคิดทบทวนว่าวันนี้ทำความผิดอะไรถ้าคิดออกพรุ่งนี้ค่อยออกมา หากคิดไม่ออกก็ไม่ต้องออกมาจากเรือน!”
หลิวหรงได้ยินคำพูดของต้วนเจิ้งพลางย่นคิ้วเข้าหากันใบหน้าเปลี่ยนสีนี่เขากำลังสั่งกักบริเวณนางหรือ?
แววตาคล้ายหวนรำลึกนางไม่เคยได้รับความเ็าเช่นนี้มาก่อน กระแสอุ่นไหลรินผ่านม่านตาไหลออกมานองหน้ามองไปยังผู้เป็สามี
“นายท่าน...”
เขากลับไม่สนใจโน้มตัวลงไปจับใบหน้าบุตรสาวคนโตด้วยความทะนุถนอม
“เป็อย่างไรบ้างเจ็บหรือไม่?”
น้ำตาของต้วนชิงิคลอไปมาเต็มดวงตาทั้งสองดูน่าสงสารใบหน้าทั้งบวมและแดง เมื่อได้ยินต้วนเจิ้งถามขึ้นได้แต่พยักหน้าเป็คำตอบ
“ท่านพ่อ... ชิงิไม่โกรธน้องสาวเ้าค่ะ”
ต้วนเจิ้งถึงกับเลิกคิ้วขึ้นใในคำตอบ
เขาเชื่อว่าไม่ว่าใครที่ถูกตบหน้าไปจะต้องมีความโกรธเกลียดอยู่ในใจแต่ต้วนชิงิกลับพูดว่านางไม่โกรธเกลียดต้วนอวี้หรานหรือ?
เมื่อเทียบกับต้วนชิงิแล้วทางด้านต้วนอวี้หรานยังอยากผลักพวกบ่าวรับใช้ให้ไปชนต้วนชิงิ
“ต้วนชิงิ... นางคนชั่วทำให้ท่านแม่ข้าต้องถูกกักบริเวณ ต้วนชิงิ... ข้าจะไม่ปล่อยเ้าไว้แน่”
ต้วนเจิ้งมองไปยังบุตรสาวคนรองด้วยสีหน้าและแววตาที่สิ้นหวังครู่หนึ่งจึงโบกมือขึ้น พูดเสียงดังลั่นศาลา
“ใครก็ได้พาคุณหนูรองไปกักตัวไว้ที่เรือนถ้าไม่มีคำสั่งของข้า ห้ามปล่อยออกมา!” กล่าววาจาจบจึงหมุนตัวเดินออกจากศาลาไปทันที เมื่อก่อนเคยคิดว่าลูกสาวคนนี้เป็เด็กดีเชื่อฟังแต่ทำไมวันนี้เปลี่ยนเป็แบบนี้ไปเสียได้ กระทั่งหลิวอี๋เหนียงที่ดูใจดีมีเมตตาก็กลับไม่สนใจความเป็ความตายของลูกฮูหยินแม้แต่น้อยทำให้เขารู้สึกผิดหวังกับแม่ลูกคู่นี้ มากน้อยเพียงไรก็สุดรู้
ต้วนชิงิเดินไปส่งผู้เป็บิดาพลางหันมองน้องสาวต่างมารดาด้วยสายตาแห่งผู้ได้รับชัยชนะจากนั้นสะบัดผ้าเช็ดหน้าเดินตามต้วนเจิ้งไป
“ท่านพ่ออย่าลงโทษน้องอวี้หรานเลย น้องสาวอายุยังน้อย... ชิงิไม่โกรธน้องสาวกับหลิวอี๋เหนียง... ท่านพ่ออย่าได้โทษพวกนางเลยเพราะอย่างไรอี๋เหนียงก็ดูแลจัดการจวนต้วนมาโดยตลอด!” เขาหยุดเว้นจังหวะพลางคิดตาม หากหลิวหรงถูกกักบริเวณแล้วอำนาจดูแลจัดการจวนต้วนจะให้ใครรับ่ต่อแทนเล่า?
เขาหยุดฝีเท้าลง
“ชิงิเ้าอยากจะลองดูไหม?”
จัดการดูแลจวนต้วน! ต้วนชิงิตกตะลึงพรึงเพริดไปหมด ปีนี้นางเพิ่งจะอายุเก้าปีท่านพ่อกลับเชื่อใจนางขนาดนั้นเชียวหรือ?
ผู้เป็บิดาก้มลงมองใบหน้าต้วนชิงิที่ยิ้มเพียงเล็กน้อย
“เ้าไม่ได้อยากดูแลจัดการเื่ในจวนต้วนหรือ... จัดการเื่เล็กๆในจวนไปก่อน ถ้าเ้าจัดการไม่ได้เดี๋ยวพ่อช่วย!”
ต้วนชิงิคิดแล้วว่าเป็โอกาสดีที่ต้วนเจิ้งคอยหนุนหลังจึงพยักหน้าหงึกหงัก
“ชิงิจะทำตามที่ท่านพ่อพูดและจะไม่ทำให้ท่านพ่อผิดหวังเ้าค่ะ!”
ต้วนเจิ้งใช้มือข้างหนึ่งตบลงที่ไหล่ต้วนชิงิเบาๆละม้ายมีเื่ที่จะพูดแต่เปลี่ยนเป็การถอนหายใจยาวแทน... ลำบากลูกสาวที่อายุยังน้อยให้ดูแลเื่ในจวนถ้าฮูหยินติงโหรวยังอยู่ เื่พวกนี้เขาคงจะไม่ต้องเป็กังวล
ตอนนี้ทำได้เพียงคอยชี้แนะนาง
ในแววตาต้วนเจิ้งยามมองไปที่ใบหน้าบวมแดงของต้วนชิงิละม้ายเกิดความรู้สึกสงสารระคนรู้สึกผิดพลางช่วยรวบผมที่กระเซอะกระเซิงให้บุตรสาว พูดเสียงเบาว่า
“ไม่ต้องมายืนอยู่ตรงนี้แล้วเ้ารีบกลับไปที่เรือนให้บ่าวรับใช้เอาของเย็นมาประคบที่หน้า... เ้าเป็หญิง ถ้าจัดการไม่ดีอาจจะเป็แผลเป็จะไม่เป็ผลดีต่อตัวเ้า!” กล่าวจบก็หมุนตัวเดินจากไป
ต้วนชิงิมองด้านหลังของต้วนเจิ้งย่อตัวเคารพส่งเขา
“ท่านพ่อเดินดีๆเ้าค่ะ”
นางมองเงาของผู้เป็บิดาที่เลี้ยวเข้ามุมหายไปขยับตัวยืดตัวขึ้นปรากฏรอยยิ้มเย้ยหยันบนใบหน้า
“หลิวหรงเ้าต้องคิดไม่ถึงเป็แน่ ว่าอำนาจจัดการดูแลจวนต้วนจะตกมาอยู่ในมือข้า”
ที่จริงแล้วนางจะดูแลหรือไม่ดูแลย่อมได้แต่ว่านางไม่อยากให้หลิวหรงทำอะไรได้ตามอำเภอใจ และต้วนเจิ้งก็ไม่ได้จะให้ต้วนชิงิดูแลจวนต้วนจริงๆเพราะการดูแลจวนไม่ใช่เื่ง่าย ทว่าวันนี้ผู้เป็บิดาคงแค่อยากจะลดอำนาจของหลิวหรงลงเพื่อให้นางรับรู้ว่าความผิดของนางอยู่ตรงไหน
นางเข้าใจการจัดการของต้วนเจิ้งจึงยิ้มน้อยๆ ออกมา การได้แย่งของที่หลิวหรงให้ความสำคัญนั้นเป็ความรู้สึกที่ดีไม่ใช่น้อย
ด้านหลิวหรงที่เห็นอำนาจของนางโดนแย่งไปพลันโกรธจนพูดไม่ออกแต่เพราะเป็ต้วนเจิ้ง นางจึงได้แต่ตอบรับและจำไปสำนึกผิด
......
ในวันนี้ต้วนชิงิสามารถกดหลิวหรงลงได้และยังย้อนเล่ห์เหลี่ยมที่อีกฝ่ายเคยใช้เป็ประจำกับนาง จึงทำให้ต้วนชิงิสบายใจไม่น้อย นางรู้ว่านี่เป็เพียงแค่การเริ่มต้นเท่านั้น การแย่งอำนาจกักบริเวณ และแม่นมหวางคนสนิทยังถูกโบย ความแค้นครั้งนี้ระหว่างคนทั้งสองคงจะบาดลึกยิ่งขึ้นไปอีก
เมื่อเซี่ยฉ่าวเอ๋อร์เห็นต้วนชิงิกลับเข้าจวนจึงรีบวิ่งเข้ามาหาท่าทางดูลับๆ ล่อๆ
“คุณหนูๆบ่าวเห็นอีกแล้วเ้าค่ะ..." เห็นท่าทางบุ่มบ่ามของเซี่ยฉ่าวเอ๋อร์ แม่นมหนิงได้แต่เอือมระอา
“เซี่ยฉ่าวเอ๋อร์กฎระเบียบที่เคยเรียนมาหายไปไหนหมดแล้ว?”
นางชะงักทันทีด้วยกลัวแม่นมหนิงเป็ทุนเดิมถึงแม้แม่นมจะดูแลนางดีมาก แต่เื่กฎระเบียบจะต้องเคร่งครัดละเลยไม่ได้เด็ดขาดดังนั้นเมื่อแม่นมหนิงเอ่ยปากพูดออกมา นางจึงได้แต่ก้มหน้าหันไปทำความเคารพต้วนชิงิ
“คุณหนูเซี่ยฉ่าวเอ๋อร์มีเื่จะเรียนเ้าค่ะ!”
นางทำท่าเชื่อฟังต้วนชิงิกลั้นหัวเราะพลางส่งสายตามองไปยังแม่นม
“พูดมาสิเ้าไปเห็นอะไรมา?”
แม่นมหนิงรู้มารยาทเมื่อเห็นเซี่ยฉ่าวเอ๋อร์มีเื่พูดคุยกับต้วนชิงิจึงรีบขยับลุกขึ้น
“คุณหนูบ่าวขอตัวก่อนเ้าค่ะ”
นางรู้ว่าแม่นมหนิงจะออกไปเฝ้าที่ประตูด้านนอกจึงพยักหน้าตอบรับ
“แม่นมหนิงมีธุระอะไรก็ไปจัดการได้!”
แม่นมหนิงรับคำสั่งจึงไปยืนเฝ้าประตูด้านนอกที่อยู่ไม่ไกลเพื่อดูว่าในเรือนมีคนของนางแฝงตัวเข้ามาที่นี่มากน้อยแค่ไหนตอนนี้คุณหนูโตและรู้เื่อะไรมากขึ้นจึงต้องช่วยป้องกันไว้ก่อน !
แม่นมหนิงไตร่ตรองชั่วครู่ก่อนที่จะสูดอากาศเข้าไปลึกๆเฮือกหนึ่ง
ภายในห้องหลังจากที่เซี่ยฉ่าวเอ๋อร์เล่าเื่ที่เจอมาให้ผู้เป็นายฟังทั้งหมด
“คุณหนู... ในเมื่อคุณหนูรู้ว่าต้าชุ่ยเป็คนของหลิวอี๋เหนียงเหตุใดไม่จับตัวส่งนายท่าน ให้นายท่านรู้ถึงความร้ายกาจของนางเล่าเ้าคะ?”
นางไม่เข้าใจจริงๆในเมื่อคุณหนูรู้เื่ต้าชุ่ยแล้วเหตุใดไม่ไล่นางไปเล่า กลับให้บ่าวรับใช้คอยดูความเคลื่อนไหวของนางเท่านั้นเก็บคนที่จะทำร้ายไว้ข้างกาย ช่างอันตรายอย่างมาก!
ต้วนชิงิยิ้มออกมาเล็กน้อยเซี่ยฉ่าวเอ๋อร์แม้จะฉลาดแต่เก็บอารมณ์ไม่อยู่ เมื่อเห็นบ่าวรับใช้ในเรือนลี่ซูย่วนก็อยากจัดการไปเสียทั้งหมดจะปล่อยให้เซี่ยฉ่าวเอ๋อร์ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมและเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายไม่ได้
ต้วนชิงิไม่เปล่งเสียงตอบเพียงแต่กล่าวเป็นัย
“เซี่ยฉ่าวเอ๋อร์ข้าขอถามเ้าหน่อย ถ้าอยู่ๆ ให้ข้าขับไล่นางไปหรือส่งนางให้ท่านพ่อเพื่อสืบหาความจริงหากแต่แม้ตายนางก็ไม่ยอมรับเล่า เ้าจะทำอะไรนางได้?”
เซี่ยฉ่าวเอ๋อร์ลืมคิดจุดนี้ไปครู่หนึ่งจึงตอบว่า
“อย่างนั้นคุณหนูก็บอกว่าบ่าวเป็คนเห็น...”
ใช่แล้วตอนนี้มีพยานบุคคล รอแค่หลักฐานสิ่งของที่จะสามารถเอาผิดกับต้าชุ่ย ทว่าดูท่าคุณหนูแล้วเหมือนไม่ทำอะไรแม้สักอย่างเช่นนั้นคุณหนูกำลังกังวลสิ่งใด?
