อวี้เสวียนจีหยิบเข็มเงินเล่มหนึ่งแทงเข้าไปในขนมทันที สักพักก็ดึงเข็มเงินออกต่อหน้าสาธารณชน เพียงเห็นปลายข้างหนึ่งของเข็มเงินกลายเป็สีดำ
ความจริงก็วางอยู่ตรงหน้า ใครยังกล้าเ้าเล่ห์แย้งอีก?
“ฝ่าา ท่านอ๋องเก้าพันปีโปรดไว้ชีวิต เป็พระสนมให้ข้าน้อยกล่าวเช่นนี้ เป็พระสนมพ่ะย่ะค่ะ” หมอหลวงรู้ว่าเวลาตายใกล้มาถึง กลับยังโขกศีรษะสุดชีวิต
ซูจิ้งโหยวใจนหน้าถอดสี “กล่าวเหลวไหลอันใด แต่ไรมาข้าไม่เคยสั่งเ้ามาก่อน ฝ่าา หลิวมามานับเป็แม่นมครึ่งหนึ่งของหม่อมฉัน หม่อมฉันจะวางยาพิษทำร้ายนางได้อย่างไรเพคะ?”
ขณะเดียวกันจู่ๆ ซูเฟยซื่อก็สะอื้นไห้ขึ้นอีก “เดิมด้วยฐานะของหลิวมามาจะไม่มีวันได้กินขนมเหล่านี้เด็ดขาด ถ้าไม่ใช่หม่อมฉัน... หลิวมามาตายแทนหม่อมฉัน คนวางยาพิษคิดพยายามจะฆ่าหม่อมฉัน ฝ่าา ท่านอ๋องเก้าพันปี พวกท่านต้องช่วยคืนความเป็ธรรมให้หม่อมฉันนะเพคะ”
ซูจิ้งเซียงถูกวาจานี้ข่มขู่จนร่างสั่นเทิ้ม ยังคงสอดส่ายสายตามองไปทางนางแซ่หลี่ขอความช่วยเหลือไม่หยุด ทั้งขนมชุดนี้และยาพิษก็เป็นางที่เตรียมไว้สำหรับซูเฟยซื่อ ถ้าเกิดการสอบสวนขึ้น ย่อมยากที่จะหนีการกระทำนี้ไปได้
“น้องสามกล่าวล้อเล่นแล้วจริงๆ ในพระตำหนักเสียนโหย่วมีคนคิดวางยาทำร้ายเ้าได้อย่างไร” ซูจิ้งโหยวเค้นรอยยิ้ม ในใจเกลียดซูเฟยซื่อแทบตาย
ซูเฟยซื่อกะพริบตาโตคลอน้ำตา แสดงอารมณ์คับข้องใจ “พี่ใหญ่ ตอนนี้ความจริงได้แผ่อยู่ตรงหน้า พี่ยังพูดแบบนี้ หรือจะจริงดั่งที่หมอหลวงกล่าวไว้ เป็ท่าน...”
“หุบปากซะ” นางแซ่หลี่ไม่อาจทนต่อไปได้ แต่เมื่อสิ้นวาจา ตนเองกลับชะงักไป ซ่งหลิงซิวกับอวี้เสวียนจีต่างอยู่ที่นี่ เช่นนั้นหากนางจะสั่งให้ใครหุบปากก็คงไม่เหมาะกับสถานการณ์นี้นัก รีบพลิกลิ้นกล่าวเสียงเบา “หม่อมฉันด้วยอารมณ์ชั่ววูบตามประสาสตรีเพศ ขอฝ่าา...”
“ข้าได้ยินว่าเพราะคุณหนูสามเป็บุตรอนุ ไม่เคยได้รับความโปรดปรานในจวนอัครมหาเสนาบดี หรือเพราะวันนี้ในพิธีชุมนุมแข่งม้าได้โดดเด่นเป็สีสัน จึงถูกลอบสังหารเพราะความริษยาแน่แล้ว ช่างน่าสงสารจริงๆ” อวี้เสวียนจีกล่าวอย่างน่าสยองอำมหิต
เกิดกระแสเสียงนินทาขึ้นจากทั่วสารทิศ เพราะคำพูดเหล่านี้ก่อให้เกิดความเห็นอกเห็นใจของหลายคนต่อซูเฟยซื่อ
อวี้เสวียนจีไม่เอ่ยปากอีก สาดแววตาจ้องร่างซ่งหลิงซิว เขาพยายามบีบคั้นให้ซ่งหลิงซิวตัดสินใจเด็ดเดี่ยวภายใต้การจับจ้องของสาธารณชน คิดลำเอียง? ได้... ใครให้เ้าเป็ฮ่องเต้เล่า ไม่ว่าผู้คนจะว่าเ้าลับหลังอย่างไร เ้าก็มิอาจควบคุมได้แล้ว
เป็เวลานานมาก ในที่สุดซ่งหลิงซิวก็เค้นเสียงลอดไรฟัน “พระสนม เ้าจะอธิบายอย่างไร?”
ซูจิ้งโหยวพลันคุกเข่าโครมลงคราหนึ่ง ชั่วพริบตาโฉมสะคราญร่ำไห้อย่างหนัก “ฝ่าาทรงพระปรีชา เื่นี่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับหม่อมฉัน ใช่แล้ว หม่อมฉันคิดขึ้นได้แล้ว ไม่กี่วันก่อนหม่อมฉันได้ลงโทษข้าราชบริพารที่เมื่อครู่ไปเชิญหมอหลวง ต้องเป็ข้าราชบริพารคนนั้นที่มีความแค้นเคืองใจ คิดยืมเื่นี้แก้แค้นหม่อมฉันแน่เพคะ”
ไม่สงสัยเลยว่าทำไมมีวจนะโบราณรำพันไว้ว่าพิษร้ายสุดเป็ใจอิสตรี สามารถถูกส่งไปสมคบทำเื่ดังกล่าว โดยทั่วไปล้วนเป็คนสนิท ผลักคนสนิทของตนออกไปตาย การกระทำของซูจิ้งโหยวนับว่าโเี้ไร้หัวใจนัก
ใช่สิ หากคนสนิทไม่ตาย ก็เป็นางที่ต้องตาย
“พระสนม ไม่ดีแล้ว ข้าราชบริพารคนนั้นเมื่อครู่ฆ่าตัวตายแล้วเพคะ” ทันใดนั้นนางกำนัลน้อยคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามา กล่าวด้วยสีหน้าลุกลี้ลุกลน
การแสดงชุดนี้ ไม่แปลกใจเลยที่เป็คนของซูจิ้งโหยว
เพียงแต่ข้าราชบริพารคนนี้ ไม่ตายก่อน ไม่ตายหลังแต่ดันมาตายตอนนี้ เห็นได้ชัดมีเจตนาจะปกปิด
ดูไปแล้ว ครั้งนี้ซูจิ้งโหยวถูกข่มขู่จนทำให้เสียแผนเสียเอง
ซูเฟยซื่อลอบยิ้มเยาะในใจ นี่ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่นาง้าพอดีหรือ
“เพราะกลัวความผิดจึงฆ่าตัวตายแน่ ฝ่าา พระองค์ทรงพระปรีชาเพคะ” นางแซ่หลี่ยืนยันคำเดียวก็รีบคุกเข่าลง
“ในเมื่อตอนนี้ความจริงปรากฏชัดเจนแล้ว ยังขอให้ฝ่าาทรงปะาหมอเถื่อนคนนี้ เพื่อหลีกเลี่ยงการทำลายชีวิตผู้คนอย่างผิดพลาดอีกเพคะ” ซูเฟยซื่อกล่าวเสียงใสกังวาน
ซูจิ้งโหยวพลันปวดหัวใจอีกครั้ง เสียหลิวมามาไปแล้วยังแถมคนสนิทอีก ตอนนี้กระทั่งหมอหลวงที่นางจ่ายเงินซื้ออย่างหนักก็พิทักษ์ไว้ไม่ได้
แทบเป็ขโมยไก่ไม่ได้ ยังเสียข้าวไปอีกกำมือ
“ลากลงไป” ซ่งหลิงซิวตรัสอย่างเ็า แล้วเบนแววพระเนตรไปยังนางแซ่หลี่ “ตลอดที่ผ่านมา ข้ารู้สึกว่านายหญิงแห่งจวนอัครมหาเสนาบดีเป็แบบอย่างของสตรีในหมู่ขุนนาง บัดนี้ได้เห็นกับตากลับไม่ได้เป็เช่นนั้น”
“ฝ่าา...” นางแซ่หลี่แทบจะเข่าทรุดลงกับพื้น
ชื่อเสียงดีงามของนาง หมดสิ้นแล้ว
“รับผิดชอบเื่ที่ทำเองเถิด” ซ่งหลิงซิวทิ้งประโยคหนึ่งไว้ ก่อนหันหลังไปจากห้องโถงด้านทิศตะวันตก
แต่อวี้เสวียนจีติดตามเื่อยู่เื้ัอย่างใกล้ชิด ทิ้งผู้หญิงที่มีแผนการในใจต้องรับกรรมตามสนองทั้งตำหนักไว้ มีเพียงซูเฟยซื่อเท่านั้นที่เป็ผู้ชนะที่ยิ่งใหญ่ของศึกนี้
ไม่ ศึกนี้ยังไม่จบ นางคิดอยากดูว่าภายหลังที่นางแซ่หลี่กลับจวนอัครมหาเสนาบดีจะอธิบายกับซูเต๋อเหยียนอย่างไร
ซูเต๋อเหยียนกลับไม่สนใจว่าผู้คนตายไปแล้วมากน้อยเท่าไร คนสนิทน่ะ เลี้ยงดูฝึกอบรมก็ได้แล้ว เพียงแต่ชื่อเสียงของจวนอัครมหาเสนาบดีของเขายังมีตำแหน่งฮองเฮาที่ยิ่งมายิ่งห่างซูจิ้งโหยวออกไป เื่นี้ทำให้เขากรุ่นโกรธขึ้นเสียแล้ว
ซูจิ้งโหยวได้สติเป็คนแรก สั่งให้ข้าราชบริพารยกหลิวมามาลงไปอย่างรวบรัด ให้คนจัดเก็บห้องโถงด้านทิศตะวันตกที่ยุ่งเหยิงอีก เอาบัวหิมะมาป้ายใส่าแบนใบหน้าของซูเฟยซื่อ หลังจากปลอบใจรอบหนึ่งแล้ว จึงพานางแซ่หลี่กับพี่น้องสองสาวตระกูลซูไปจากห้องโถงด้านทิศตะวันตก
คิดไปแล้ว วันเวลาคืนนี้ของซูจิ้งเซียงไม่น่าผ่านไปด้วยดี
“การคาดการณ์ของคุณหนูดุจเทพเ้าจริงๆ เ้าค่ะ” ซางจื่อก้าวมาข้างหน้า กระซิบพลาง
ซูเฟยซื่อยิ้มเบาๆ เอาบัวหิมะใส่เข้าไปในมือของนาง “ข้าคนเดียวมิอาจก่อเื่ใหญ่ขนาดนั้นได้แน่”
ไม่คิดว่านางกับอวี้เสวียนจีสมคบกันทำความชั่วยังถึงกับตกลงทำสัญญากันอย่างเหมาะเจาะมากโดยปริยาย
สมรู้ร่วมคิดทำความชั่ว? นางชอบวลีนี้เสียเหลือเกิน
ในเมื่อคนดีอายุไม่ยืน ถ้าเช่นนั้นให้นางเป็หายนะนับพันปีผู้หนึ่งก็ย่อมได้
“บัวหิมะนี้?” ซางจื่อไม่เข้าใจเตนารมณ์ของซูเฟยซื่อที่ให้นาง
“เก็บมันไว้ก่อนเถิด ไม่แน่ว่าอาจได้ใช้มันในภายหลัง”
“เ้าค่ะ ถ้าเช่นนั้นคุณหนูพักผ่อนเถิด บ่าวไม่รบกวนท่านแล้ว” กล่าวจบซางจื่อก็ถอยไป
หลังจากสร้างเื่วุ่นวายไปหนึ่งวัน ซูเฟยซื่อก็รู้สึกง่วงนอนขึ้นแล้วจริงๆ นางเอกร่างลงบนเตียงไม่นานก็หลับสนิท
ในความฝัน กองทัพทหารม้านับพันหมื่นเหยียบย่ำทรายเหลืองโห่ร้องผ่านไป เกราะสีเงินทั่วร่างนางส่องสว่างเป็ประกายท่ามกลางแสงอาทิตย์ ในมือถือกระบี่ยาวสามฉื่อ ยืนตระหง่านสง่างามอยู่หน้าสามเหล่าทัพ
ตวัดกระบี่ เืสาดกระเซ็น ศีรษะคนตกลง ตวัดกระบี่ เืสาดกระเซ็น ศีรษะคนตกลง
การเคลื่อนไหวซ้ำไปมาไม่หยุด ภาพตรงหน้าถูกย้อมเป็สีแดงสดทั่วผืนไปนานแล้ว ทว่าภายใต้ร่างท่อนล่างเสื้อเกราะยิ่งเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อและเืหยดติ๋งๆ าแแห่งใหม่ที่เพิ่มมาก็ทำเอาปวดแสบจนหัวใจแทบฉีกขาด
แต่นางไม่มีทางเลือก นี่เป็ชะตาชีวิตของนาง เกิดมาก็ต่างจากเด็กปกติ เกิดมาเพื่อแบกรับเกราะอันหนักหน่วงนี้ สองมือออกอาวุธสะบั้นเข่นฆ่าผู้คนจนหมดสิ้น
ทว่าที่ต่อสู้ เพื่อประชาชน เพื่อใต้หล้า เพื่อเขา
เขาหรือ? เขาเป็ใคร? ทำไมคนคนนั้นที่อยู่ตรงหน้ากลายเป็พร่ามัวแล้ว?
เพียงเห็นอาภรณ์สีเหลืองที่คุ้นเคยยิ่งค่อยๆ ห่างไกล ตั้งตาดูอีกครั้ง อาภรณ์สีเหลืองหายไปแล้ว เพียงมีเสื้อคลุมสีม่วงอันเย้ายวนร่างเดียวเท่านั้น
คนผู้นั้นค่อยๆ หันกลับมา เงาร่างอันเป็เอกลักษณ์ท่ามกลางเืปนทรายสีเหลืองที่ปลิวว่อนดูโดดเดี่ยว ควันฝุ่นมิอาจเปื้อนขนตาราวกับพัดนกยูง ในดวงตาทรงเสน่ห์โชนแสงแห่งการเข่นฆ่าสังหาร ดูกระหายเืราวกับจ้าวปิศาจปานนั้น
ผมดกดำสามพันเส้นพลิ้วไหวท่ามกลางพายุบ้าคลั่ง ดวงตาหงส์หรี่เล็กของเขาเบิกขึ้นเล็กน้อย ดูงดงามมีเสน่ห์ท่ามกลางหมอกอันชั่วร้าย เหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม
อวี้เสวียนจี เป็เ้า?
ทำไม จึงเป็เ้า...
ซูเฟยซื่อสะดุ้งตื่นจากความฝัน เมื่อลืมตาขึ้นกลับสบตากับดวงตาในฝันคู่นั้น ในความมืดรางเลือน ปรากฏแสงสว่างร้อนผ่าว
