“ปวดฉิ่งฉ่องจังเลย ปวดเวอร์ ๆ จนจะราดกางเกงอยู่แล้ว” เด็กหญิงนั่งมือกุมเป้า เมื่อนั่งเล่นได้ไม่นานก็มีอาการอยากเข้าห้องน้ำ หล่อนมองไปเห็นผู้เป็๲แม่นั่งคุยงาน คำสัญญาที่ให้ไว้ก่อนมาว่าจะไม่ซนและไม่กวนแม่ทำงาน จึงทำให้เธอไม่กล้าที่จะเดินเข้าไปหา จึงส่องสายตามองหาห้องน้ำ ซึ่งเธอมองสัญลักษณ์ออกเพราะครูสอนที่โรงเรียนแล้วจดจำ

“ห้องนั้นแหละ คุณครูเรย์บอกว่าห้องน้ำผู้หญิงจะมีคนใส่กระโปรงอยู่ข้างหน้า” เด็กหญิงลุกออกมาแล้วเดินหาห้องน้ำด้วยตัวเอง จนเห็นป้ายสัญลักษ์ที่คุ้นตา จึงมุ่งหน้าเพื่อเข้าไปปลดทุกข์ เธอจดจำสิ่งที่ครูและแม่บอกได้ดี จนทำกิจวัตรประจำวันได้โดยไม่ต้องผู้เป็๞แม่

“เกือบฉิ่งฉ่องแตกเลย” เด็กหญิงทำกิจวัตรเสร็จเรียบร้อย จึงเปิดก๊อกล้างมือ ส่วนสูงของเธอที่มีไม่มากพอ จนเธอเขย่งเท้าใช้พุงพาดกับขอบอ่างขาห้อยโตงเตง แล้วเอื้อมมือไปเปิดก๊อกน้ำ แต่...

“เอ้า!! แขนไม่ถึง...จะทำยังไงดี...ขา ขาน้องไม่ถึงพื้นลงไม่ได้ คุณแม่ช่วยน้องด้วย ฮือ คุณแม่ขาน้องเจ็บพุง ฮือ ใครก็ได้ช่วยน้องด้วย” เด็กหญิงเริ่มรู้สึกหวาดกลัว เมื่อทุกอย่างเธอไม่สามารถทำอะไรได้เลย ขาก็ไม่สามารถเยียบพื้น หากจะกระโจนลงก็กลัวหงายหลังหัวแตก คนในห้องน้ำตอนนี้ก็ไม่มี มันทำให้เธอกลัวจนร้องไห้สะอื้นออกมา เรียกหาผู้เป็๞แม่ด้วยน้ำเสียงติดขัดไม่ชัดเจน เพราะท้องพาดลงขอบข้างหายใจไม่ค่อยเต็มอิ่ม “ช่วยน้องด้วย” เธอพยายามตะเบ็งเสียงเรียกให้คนช่วย แต่ก็ไม่มีใครได้ยินสักคน จนตอนนี้ร้องไห้น้ำตาไหล ท้องที่พาดขอบอ่างก็เริ่มเจ็บขึ้นเรื่อย ๆ

(หนู) เสียงของใครคนหนึ่งแว่วเข้ามา ทำให้เด็กหญิงรีบหันหน้าไปมองทั้งน้ำตา เป็๲ผู้ชายตัวสูงซึ่งเธอไม่รู้จักกำลังเดินปรี่เข้ามาใกล้ จากนั้นก็อุ้มเธอลงมา เขานั่งยอง ๆ ลงเสมอตัวของเด็กหญิง แล้วลูบหัวปลอบใจ น้ำตาของเด็กหญิงที่ไหลรินอาบแก้มทำให้เขารู้สึกสงสาร

“หนูมากับใครครับ ทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้คนเดียว” ผู้ชายปริศนาเอ่ยถามน้องมะนาว ที่กำลังร้องไห้ยกมือปาดน้ำตา

“น้องมากับคุณแม่ อึก อึก น้องปวดฉิ่งฉ่องเลยมาเข้าห้องน้ำ จะล้างมือแต่ว่าน้องลงไม่ได้” เด็กหญิงบอกเล่าด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น คำพูดที่ช่างเจรจาทำให้คนฟังนั้นรู้สึกหลงรักและเอ็นดูเธอไม่น้อย “คุณอาเป็๲ใคร”

“อามาทำงานที่นี่ครับ”

“ไม่ได้เป็๲โจรขโมยเด็กใช่ไหม?” เธอเอ่ยถาม เพราะแม่ของเธอจะบอกเสมอว่าอย่าพูดคุยกับคนแปลกหน้าหรือคนที่ไม่รู้จัก จึงทำให้เธอเอ่ยถามเขาออกไปแบบนั้นตามสิ่งที่คิดเหมือนเด็ก

“แน่นะคะ ฮึ ฮึก...”

“แน่ครับ...ไม่ใช่โจรขโมยเด็กแน่นอน”

“อึก อึก”

“เด็กดีไม่ร้องนะ” ชายปริศนาลูบหัวปลอบ พร้อมกับคำพูดแสนอบอุ่น จนทำให้เด็กหญิงรู้สึกปลอดภัย

“น้องกลัวตายบนอ่าง ลงไม่ได้และเจ็บตรงนี้เวอร์ ๆ เลยค่ะ” เด็กหญิงบอกเล่าทั้งน้ำตา พร้อมกับชี้นิ้วไปยังพุงแสนกลมที่มันยังรู้สึกเจ็บจากการกดทับ

“แล้วตอนนี้คุณแม่หนูอยู่ไหนเอ่ย” เขาถามด้วยน้ำเสียงละมุน

“คุณแม่ทำงานอยู่ในห้องนั้นค่ะ” เด็กหญิงชี้นิ้วบอกไปยังห้องเดิมที่เธอเดินออกมา

“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวอาไปส่งหาคุณแม่ เพราะอาก็มาทำงานที่ห้องนั้นเหมือนกัน” เขาหยัดตัวลุกยืน แล้วเอ่ยชวนเด็กหญิง จับมือป้อม ๆ ของเธอให้เดินตาม

“คุณอาเป็๞เทวดาเหรอคะ?” เด็กหญิงมะนาวผู้เดียงสาเดินขนาบข้าง ระหว่างทางบางครั้งเธอก็เงยมองเขาที่ตัวสูงและคิดสงสัย รูปหน้าที่โดดเด่น ทำให้เด็กหญิงมะนาวต้องออกปากถามตามประสา

“หืม?” ทำให้ชายปริศนาก้มมองหน้าเธอ และขมวดคิ้วสงสัยในสิ่งที่เด็กหญิงมะนาวเอ่ยถาม

“คุณอาหล่อเวอร์ ๆ เลยค่ะ หล่อเหมือนกับคนที่คุณแม่ชอบเลย”

“อะ เอ่อ...อย่างนั้นเหรอครับ” คำชมอย่างเดียงสาของเด็กน้อย แต่ทำเอาผู้ใหญ่รู้สึกเขินได้ เพราะรอยยิ้มสดใสของเธอมันมีเสน่ห์ จนเขารู้สึกเอ็นดูเพียงแค่การพบเจอกันโดยบังเอิญครั้งแรก

“ค่ะคุณอาสุดหล่อ” เด็กหญิงก็ยังคงปากหวานร่ำไป จนเขารู้สึกเขินอายในคำชมของเด็กน้อยจนแก้มแดง แพ้ในความน่ารักช่างพูดของเธออย่างกับต้องมนตร์

“ไปกัน...เดี๋ยวอาพาไปส่งหาคุณแม่นะ”

“ค่ะ”