บทที่ 8
เสียงนกร้องจากด้านนอกดังเข้ามาถึงด้านในห้องนอน แสงแดดตกกระทบผ้าม่านสีขาวในขณะที่ร่างเล็กยังคงนอนขดตัวอยู่บนที่นอน อาการมึนหัวแล่นเข้ามาถึงโสตประสาท แถมคอก็แห้งจนแสบไปหมด เขาว่าอาการนี่มันชัดเจนเหลือเกิน ไข้แดกแน่กู
"อื้อ"ร่างเล็กลุกขึ้นบิดี้เีเล็กน้อยก่อนจะทิ้งตัวลงที่นอนดังเดิม บอกตามตรงว่าปวดตัวมาก แถมเมื่อคืนยังจำไม่ได้ด้วยว่ามานอนบ้านพี่อาทิตย์ได้ยังไง ยิ่งคิดแล้วก็ยิ่งปวดหัว
นอนคิดไปสักพักเสียงประตูก็เปิดขึ้นพร้อมกับร่างสูงในชุดธรรมดาเสื้อกล้ามสีดำกับกางเกงนอน
"เชี้ย!"เดือนอ้ายะโออกมาอย่างเสียงดังว่าตัวเองนี่ไม่สบายหนักถึงขั้นกับเห็นพี่อาทิตย์ตัวเป็ๆในชุดนอนอีก
"พูดคำหยาบกับกูหรอ?"
"เห้ย! พี่อาทิตย์ตัวจริงหรอ อะ..อ้ายขอโทษครับ"
"มึงไม่สบายหนักจริงว่ะ"ร่างสูงเดินเข้ามาประชิดตัวก่อนจะอังมือที่หน้าผากเขากับหน้าผากตัวเอง
"อ้ายโอเคแล้วครับ"เขาถอยตัวห่างจากอีกคนด้วยความใ
"ขยับมานี่"ร่างเล็กส่ายหน้ารัวๆ
"อย่าดื้ออ้าย"คนที่แพ้ราบคาบเป็เขาเองอีกแล้ว เขาขยับตัวตามที่อีกคนบอก พี่อาทิตย์หยิบเจลที่วางข้างเตียงเอาไว้ก่อนจะแปะลงที่หน้าผากเล็ก
"ขอบคุณครับ..."เขายังไม่รู้เลยว่าเมื่อคืนตัวเองกลับมาได้ยังไง หรือว่าเขาควรถามอีกคนไปตรงๆ
"มองหน้ากูขนาดนี้นี่อ่อย?"
"ห้ะๆ..ครับ? อะไรนะ อ้ายไม่ได้ยินเลยเมื่อกี้"เขาคิดว่าเมื่อกี้ตัวเองหูฝาดแน่ พิษไข้มันแรงจริงๆ
"ถ้าจะถามว่าเมื่อคืนเป็ยังไงกูจะพูดตรงๆแล้วกัน"
"...."
"ถ้าอยากไปไหนก็บอก ไม่ใช่หนีไปไม่บอก" อาทิตย์พูดออกมาพร้อมกับจับข้อมือซ้ายของเขาไป "ถ้าเกิดอะไรขึ้น กูจะได้ไปหามึงทัน เข้าใจไหม?"
"พี่อาทิตย์..อ้ายขอโทษนะครับที่ไปเที่ยวไม่บอก"
"กูไม่อยากดุมึงหรอกแต่โตกันแล้วแค่บอกหน่อยก็ดี แล้วทำไมชอบทำให้กูเป็ห่วงจังวะ"เสียงหัวใจของเดือนอ้ายก็เต้นแรงขึ้นทันที ถ้าเกิดว่าเขากอดอีกคนจะผิดรึเปล่านะ ไม่อยากคิดแล้ว ร่างเล็กโน้มตัวเข้าหาร่างสูงก่อนจะกอดเอวอีกคนไว้แน่น
"อ้ายจะไม่ทำให้เป็ห่วงแล้ว ต่อไปนี้อ้ายจะบอกพี่นะ"
"งั้นก็ตอบกูมาก่อน"อาทิตย์จับไหล่เล็กสองข้างและผละออกก่อนจะจ้องตาอีกคน "ครับ.."
"ข้อมือมึงไปโดนใครบีบมา?"สายตาคมมองลงไปที่ข้อมือเล็กก่อนจะช้อนสายตากลับมามองใบหน้าสวย
เดือนอ้ายกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ จะให้ตอบว่าใครก็ไม่สามารถตอบได้เพราะว่าเขาก็ไม่รู้ว่าอีกคนคือใครกันแน่ ตอนนั้นยิ่งเป็่จังหวะชุลมุนด้วย
"อ้ายไม่รู้จักครับ"
"ไม่รู้จักกันแต่ให้เขาจับตัวเลย?"
"อ้าวไม่ได้ให้เขาจับนะ! ตอนนั้นอ้ายรีบเดินกลับโต๊ะแล้วเขาก็มาจับข้อมือแล้วบอกว่าอยากจะทำความรู้จัก"
"คราวหลังไม่เอาแบบนี้แล้วนะ จะไปไหนก็บอกกู"
"ครับ..อ้ายสำนึกแล้วจริงๆ พี่อาทิตย์ไม่ดุอ้ายแล้วได้ไหม"ร่างเล็กจับมืออีกคนแน่นพร้อมกับสายตาออดอ้อน อาจจะเป็เพราะไม่สบาย ร่างกายถึงได้ทำตามใจตัวเองได้ขนาดนี้
"พักผ่อนไป เดี๋ยวกูเอาข้าวมาให้กิน"
"พี่อาทิตย์นอนกับอ้ายไม่ได้หรอ?"
"..."
"ไม่ไปได้ไหม.."
"..."
"อ้ายอยากนอนกอดพี่อาทิตย์นี่ครับ.."และแล้วอาทิตย์ก็ยอมล้มตัวนอนลงให้อีกคนกอดตัวเองเอาไว้ ว่าจะไม่ยอมแต่สุดท้ายก็แพ้ เป็อย่างที่ณอนมันพูดจริงๆ ถ้าแพ้ใครแล้วก็จะแพ้ตลอดไป สงสัยเขาคงต้องสั่งให้แม่บ้านเอาขึ้นมาแทน
ร่างเล็กหลับไปหนึ่งตื่นก็ถูกปลุกขึ้นมาอีกทีด้วยกลิ่นข้าวต้ม เขานั่งมองพี่อาทิตย์ที่ยกอาหารมาวางไว้ก่อนจะเป่าแล้วป้อนให้เขากินจนหมด เดือนอ้ายไม่อยากให้ทั้งหมดนี่เป็ความฝันเลยจริงๆ แต่สุดท้ายก็ได้รู้ว่านี่คือความจริง พี่อาทิตย์ไม่ได้ไปทำงานเพราะอยู่เฝ้าเขาที่ไม่สบาย
ไม่รู้อะไรถึงดลใจให้อีกคนมาดูแลเขาแบบนี้ ยิ่งอีกคนทำแบบนี้มันก็ทำให้เขายิ่งคิดเข้าข้างตัวเองเข้าไปใหญ่ว่าจริงๆแล้วพี่อาทิตย์ก็มีใจให้เขาเหมือนกัน แต่ไม่กล้าที่จะคิดเท่าไหร่ เกิดวันหนึ่งผีออกขึ้นมามีหวังเขานี่แหละที่เจ็บคนเดียว
เดือนอ้ายไม่อยากกลับไปรู้สึกเหมือนตอนเด็กที่ต้องอยู่คนเดียวอีกแล้ว การคิดเข้าข้างตัวเองมันไม่ใช่เื่ดีเลยสักนิด บางทีเขาควรจะคุยกันไปตรงๆกับอีกคนด้วยซ้ำว่าที่พี่อาทิตย์ทำอยู่มันหมายความว่าอะไร
"พี่อาทิตย์"ร่างเล็กมองอีกคนที่ยืนหันหลังให้ตัวเองอยู่ อีกฝ่ายกำลังเก็บของที่อยู่ตรงโต๊ะ
"ว่าไง"
"พี่เคยชอบอ้ายบ้างไหมครับ?"อาทิตย์หยุดชะงักการกระทำทั้งหมดทันทีก่อนจะหันมามองร่างเล็กที่นั่งอยู่บนเตียง สายตายังคงเฝ้ารอคำตอบ เดือนอ้ายคาดหวังกับคำตอบนั้นเหลือเกิน
"..."
"อ้ายน่าจะรู้คำตอบแล้ว ขอโทษนะครับที่ถาม"
"กูยังไม่ได้ตอบเลย มึงจะรู้ได้ไง"
"อ้ายไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองอีกแล้ว.."
"ก็คิดเข้าข้างแบบที่มึงคิดนั่นแหละ ถูกแล้ว"
"ครับ?"
"ก็แปลว่ากูชอบมึงไง"เดือนอ้ายรู้สึกเหมือนกับตัวหูดับไปทันทีหลังจากที่อีกคนพูดจบและยังคงมองอีกคนนิ่งๆ อาทิตย์เดินเข้ามานั่งตรงหน้าเดือนอ้ายด้วยระยะประชิด "ได้ยินชัดรึยัง"
"อะ..อ้ายได้ยินแล้ว พี่อาทิตย์ไม่ต้องพูดแล้วก็ได้ครับ"ร่างเล็กยกผ้าห่มขึ้นผิดครึ่งหน้าตัวเองเพื่อบังสายตาอีกคนที่จะแก้มใบหน้าแดงๆของตัวเองตอนนี้
"กูไม่พูดแล้วก็ได้ แต่ถ้ามึงอยากได้ยินอีก"ใบหน้าอีกคนขยับเข้ามาจนปากของอาทิตย์แนบหูร่างเล็ก "ให้กูพูดอีกรอบก็ได้นะ"
"ไม่ต้องพูดแล้วครับ! อ้ายได้ยินมันชัดแล้วจริงๆๆ"อาการเขินของร่างเล็กทำให้อาทิตย์อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา อาทิตย์ฝังจมูกลงที่แก้มอีกคนดังฟอดทำเอาร่างเล็กสะดุ้งตัวด้วยความใ "พี่อาทิตย์! หอมแก้มอ้ายทำไม!"
"ทำไมกูจะหอมไม่ได้?"
"ไม่ใช่ว่าหอมไม่ได้แต่ว่าพี่ไม่ได้บอกว่าจะหอมนี่ อ้ายไม่ทันตั้งตัวก็ใแย่สิ"
"เวลามึงเขินชอบพูดไม่หยุดเลยนะ"
"อ้ายแค่!"
"แค่?"ไม่ทันคิดร่างเล็กก็โน้มตัวไปหอมแก้มอีกคนคืนก่อนจะมุดตัวเข้าใต้ผ้าห่มทันที
"ถือว่าหายกัน!"
"แสบมากนะมาหอมแก้มกูแล้วมุดหนี"ฝ่ามือหนาตบไปที่สะโพกเล็กก่อนลุกขึ้นยืน "กูไปทำงานต่อแล้ว ดีขึ้นแล้วก็ออกมาเดินข้างนอกบ้าง อย่ามัวแต่หมกในห้อง"
"อื้อ"เมื่อรู้สึกว่าร่างสูงลุกออกไปแล้วเขาก็ค่อยๆโผล่หัวออกมาจากผ้าห่มด้วยรอยยิ้ม เมื่อกี้คือเื่จริง พี่อาทิตย์เห็นความพยายามของเขาแล้ว รู้แล้วก็รีบหยิบโทรศัพท์ไปบอกข่าวดีกับโจทันที
"ชิบแล้วไง!"แต่ก็ต้องตาโตกับสายเรียกเข้ามากกว่าห้าสิบสายของเพื่อนตัวเอง เดือนอ้ายรีบกดต่อสายหาเพื่อนทันที
(กว่ามึงจะรับสายกูได้นะ! กูนึกว่าต้องโทรหาตำรวจแล้วเนี่ย!)
"ใจเย็นๆดิเตง เราเพิ่งตื่นอ่า"
(ไม่ต้องมาเตงใส่กู มึงปลอดภัยใช่ไหม?)
"ปลอดภัยดี แต่แค่เป็ไข้อ่ะ"
(ไข้ขึ้นเนี่ยนะ? มึงนี่มาถึงก็เป็ไข้เลยนะ)
"ดวงคนจะซวยอ่ะมึง"เขามองข้อมือตัวเองก็พบว่าช้ำกว่าเมื่อวานนิดหน่อย แต่พอไปเห็นหลอดยาข้างเตียงก็พอรู้ว่าเมื่อคืนก็น่าจะโดนทาไปแล้ว
(ยังไงมึงกลับอย่างปลอดภัยก็ดีแล้ว เมื่อคืนดีนะที่เรากลับกันมาก่อนอ่ะ)
"ทำไมอ่ะ?"
(จู่ๆก็มีพวกชายชุดดำมาตามหาตัวคนที่ร้าน พอเหมือนเจอตัวก็เลยสู้กันนี่แหละ พี่สายรหัสกูที่อยู่ตอนนั้นเล่าให้ฟังว่าคนที่โดนตามตัวไปแตะคนของคนใหญ่คนโตอ่ะมึง)
"อ่า...แบบนี้นี่เอง"
(เดี๋ยวกูส่งลิ้งก์ให้มึงดูเลย)เขากดอ่านลิ้งค์ที่เพื่อนส่งมาให้ก็พบว่าสภาพร้านนั้นเละไม่เป็ท่า แถมยังถ่ายติดคนที่นอนสลบบนพื้นอีก
"นอนสลบบนพื้นเลยหรอวะ"
(ก็นั่นแหละคนที่แตะคนของคนใหญ่คนโต)เดือนอ้ายซูมรูปเข้าไปใกล้ๆก็รู้สึกคุ้นตากับชุดลายสก็อตจริงๆเหมือนคนที่บีบข้อมือเขาเมื่อคืนเลย
"เชี้ยยยยย!!"
(อะไรวะ! มีอะไรวะมึง?!)
"มึง กูวางสายก่อนนะ เดี๋ยวกูมา!"
(เอ้า-)
เดือนอ้ายลุกจากเตียงแล้วเดินออกจากห้องทันที ตอนนี้ต้องรีบตรงดิ่งไปหาพี่อาทิตย์เสียก่อน ต้องไปถามให้แน่ใจว่าอีกคนทำรึเปล่า ร่างเล็กหยุดยืนที่ห้องทำงานอีกคนก่อนจะเคาะประตู เมื่อสัญญาณบอกว่าเข้าไปได้ก็รีบเปิดเข้าไปทันที
"คิดถึงพี่ขนาดนั้นเชียว?"
"พี่เป็คนทำหรอ"มือเล็กถือโทรศัพท์ชูรูปให้อีกคนดู อาทิตย์มองไปที่มันก่อนจะหันมามองร่างเล็กตรงหน้าดังเดิม
"พี่เอง"
"..."เขาลดแขนลงแนบตัวทันที เดือนอ้ายแค่รู้สึกกังวลว่าถ้าหากคนรู้ว่าพี่อาทิตย์เป็คนทำ กลัวว่าจะมีคนมองอีกคนไม่ดี
"ก็มันมายุ่งกับมึงก่อน"
"แต่แบบนี้มันไม่แรงไปหรอครับ"
"นี่ยังน้อยไปด้วยซ้ำ"
"แต่นี่เขาถึงกับสลบกับพื้นเลยนะ"
"ที่มันล้มไปแบบนั้นเพราะมันเมาแล้วชนกับกำแพงต่างหาก"อาทิตย์วางเอกสารลงกับโต๊ะก่อนจะเดินมาหาเดือนอ้าย "มึงควรห่วงตัวเองมากกว่-"
"อ้ายเป็ห่วงพี่"
"ห่วงกูทำไม?"
"อ้ายกลัวคนมองพี่เป็คนไม่ดี ใช้อำนาจในทางผิด"
"..."
"อ้ายรู้ว่าพี่อาจจะทำให้ทุกคนเงียบได้แต่ถ้ามีคนไม่ประสงค์ดีล่ะ อ้ายไม่อยากให้เกิดเื่แบบนั้นกับพี่เลยจริงๆ"ร่างเล็กถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอดของอาทิตย์ทันทีที่พูดจบ
"กูไม่สนใจหรอกถ้ามันจะมีเื่ไม่ดีเกี่ยวกับกู"
"..."
"แต่ถ้ามีคนมาทำไม่ดีกับมึง กูยอมไม่ได้"ฝ่ามือหนาลูบลงบนหัวของร่างเล็กอย่างช้าๆ เขากอดอีกคนแน่นด้วยความอึดอัดที่มีถูกระบายออกไปหมด
"เข้าใจแล้วครับ เพราะงั้นอ้ายก็จะไม่ยอมเหมือนกัน ถ้ามีคนมาพูดไม่ดีเกี่ยวกับพี่อาทิตย์"เขาจะไล่ตะเพิดให้หมดเลยไอ้คนพวกนั้นน่ะ ความน่ารักของร่างเล็กเผยออกมาให้เห็นอีกจนอาทิตย์แทบจะอดใจไว้ไม่ได้
"อ้าย ออกไปก่อน"อาทิตย์ผละร่างเล็กออกจากตัว
"ครับ?"
"ออกไปก่อนตอนนี้ เดี๋ยวกูต้องทำงาน"เขาโดนดันออกมานอกประตูด้วยความมึนงง และประตูถูกปิดลงต่อหน้าทันทีด้วย หรือว่าผีออกจากพี่อาทิตย์แล้ว?
"ไม่ต้องสงสัยไปน่า พี่เขาเขินน่ะ"เลขาหนุ่มในตอนนี้มาในลุคสบายสุด ชุดนอนลายเป็ด
"แบบนี้นี่เอง"พี่อาทิตย์เวลาเขินน่ารักชะมัดเลย
"รุกเยอะๆ พี่อาทิตย์เขาชอบ"
"เงียบไปเลยโจ!"เขาเดินหนีอีกคนไปที่ห้องครัวทันที เจอแล้วชอบแซวตลอดเลย
พอถึง่เย็นอาการไข้ของเขาก็หายไปในพริบตา ไม่รู้ว่าร่างกายมีภูมิต้านทานดีหรือว่าคนป้อนยาดีกันแน่ ั้แ่ตอนเที่ยงพี่อาทิตย์ก็ไม่ได้ออกมาจากห้องทำงานอีกเลย เขาก็นึกห่วงอยู่แต่เห็นโจบอกว่างานตอนนี้ที่บริษัทกำลังยุ่งมาก ดูเหมือนว่ากลับราชบุรีครั้งนี้เขาคงต้องไปคนเดียวซะแล้ว คิดถึงเ้าตะวันแล้วด้วย
่นี้ฝนก็ยิ่งคาดเดาไม่ได้ว่าวันไหนจะตกไม่ตก ยิ่งบางวันก็ตกแรง บางวันก็ตกแป๊บเดียว ไม่รู้ว่าเขียวจะพาพวกเด็กๆได้ออกไปเล่นบ้างรึเปล่า
ร่างเล็กนั่งเล่นอยู่หน้าทีวีคนเดียวเนื่องจากไม่มีอะไรทำเลยั้แ่มาที่นี่ ส่วนโจก็ออกไปแย่งงานคนตัดหญ้าหน้าบ้าน เห็นแล้วก็นั่งกุมขมับอยู่นานพี่น้องคู่นี้ต่างกันลิบลับเหมือนกันคู่แฝดเพื่อนสนิทเขาเลยเชียว ร่างเล็กนั่งหาอะไรดูไปเรื่อยไม่ทันได้ยินเสียงฝีเท้าที่เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะถูกจู่โจมที่ข้างแก้มด้วยความไว
"เห้ย!"
"ใอะไรขนาดนั้น"
"พี่อาทิตย์เอาอีกแล้วนะ!"เขามองอีกคนในชุดสูทสีแดงกำมะหยี่ก่อนจะขมวดคิ้วทันที "จะไปไหน?"
"ไปงานเลี้ยงบริษัทลูกค้า"
"กลับกี่โมงครับ"
"ห้าทุ่มครับ"
"ไปหกโมงเย็นกลับตั้งห้าทุ่ม คุยอะไรกันนัก"เดือนอ้ายไม่รู้เลยว่าการกระทำของตัวเองทำให้อาทิตย์รู้สึกได้ใจแค่ไหน เมื่อเห็นอาการหึงหวงออกมามากเท่าไหร่ก็ยิ่งอยากแกล้งมากขึ้น
"ก็ต้องคุยกับลูกค้าเยอะไง"
"อ่อครับ งั้นก็ไปเถอะครับ"เขาเชิดหน้าให้อีกคนไปทางประตูก่อนจะหันหลังกลับมาดูทีวีต่อ แค่คุยกับลูกค้ามันต้องแต่งตัวหล่อขนาดนั้นเชียวรึไง คิดแล้วก็หงุดหงิดจะบ้าอยู่แล้ว
"ยังไม่ไป ถ้าไม่มีคนหอมก่อน"
"ทำไมอ้ายต้องทำ"เขากอดอกตัวเองแน่น จนร่างสูงเดินมาตรงหน้าโน้มตัวคุกเข่าลงต่อหน้า "กูไม่มีกำลังใจอ่ะดิ"
"จะเอากำลังใจใช่ไหม"
"ใช่ ไหนหอมเร็ว"เขามองอีกคนยื่นแก้มแต่ว่าใบหน้าสวยหลบไปอีกทางก่อนจะประกบริมฝีปากอีกคนแน่น อาทิตย์ที่ไม่คิดว่าอีกคนจะทำก็ชะงักเล็กน้อยก่อนจะจับท้ายทอยร่างเล็กเอาไว้
ปากหนาถูกลิ้นเล็กที่พยายามจะเกี่ยวัั อาทิตย์ยกยิ้มขึ้นด้วยความเอ็นดูยอมให้อีกคนทำตามที่ใจ้า จูบที่ไม่ได้ร้อนแรงแต่แสนหวานไปด้วยความอบอุ่นถูกส่งจนเดือนอ้ายผละออกไปเอง
"ได้รึยัง?กำลังใจอ่ะ"
"หึ คุยกับลูกค้าได้เป็พันเลยมั้ง"อาทิตย์หัวเราะในลำคอก่อนจะลุกขึ้นยืน "เดี๋ยวพี่รีบกลับนะครับ"
"อื้อ"เดือนอ้ายแพ้พี่อาทิตย์อย่างราบคาบ พอเห็นอีกคนเดินออกไปแล้วก็รีบซุกหน้าลงกับหมอนทันที เขาไปเอาความกล้าจากไหนไปจูบพี่อาทิตย์แบบนั้น! ถ้าพวกแฝดรู้มีหวังโดนล้อตลอดชีวิตแน่เลย
"แหนะๆ เห็นนะ!"ร่างโปร่งแอบชะโงกหน้ามาจากหน้าต่างพร้อมกับชี้นิ้วไปที่ปาก
"เงียบเลยนะโจ!"
"ฮ่าๆ"ไม่เจอแฝดล้อแต่เจออีกคนล้อแทน เจริญจริงๆเลยเดือนอ้าย
ร่างเล็กตั้งใจว่าจะรออีกคนกลับมาก็เลยเลือกที่จะดูหนังฆ่าเวลาไปเรื่อยๆจนตอนนี้ก็ถึงเวลาห้าทุ่มแล้วก็ไม่มีท่าทีที่อีกคนจะกลับมาสักที ใบหน้าเริ่มบูดขึ้น เขาหันไปหาโจก่อนจะเอ่ยถาม "เมื่อไหร่พี่ชายโจจะกลับ?"
"ผมจะไปรู้หรอ งานอาจจะเรทรึเปล่า"
"ปกติปาร์ตี้พวกนี้กลับดึกไหม?"
"ก็ดึกนะครับ เที่ยงคืนไปจนถึงตีสองนู้น"
"จะคุยอะไรขนาดนั้น"
"ก็ไม่ได้คุยเื่เดียวนี่ครับ"ใบหน้าสวยหันขวับทันทีที่โจพูดจบ
"หมายความว่าไง?"
"เอ่อ...."
"ตอบ!"
"คือว่าผมไม่ได้พูดนะ!"
"โจ! ตอบมาเดี๋ยวนี้เลยนะ"เดือนอ้ายหยิบตุ๊กตาเป็ดตัวหนึ่งที่โซฟาขึ้นมาทันที "ไม่งั้นแทงแน่"
"ม่ายยยยย อย่านะๆๆๆ อย่าทำลูกผม"
"ตอบมาว่าคุยเื่อะไรอีก"
"ฮืออ...วางลูกผมก่อนได้ไหม"เขายอมวางเป็ดลงกับโซฟาตามเดิมอีกคนจนกลับมาท่าทีปกติ
"สรุปว่ายังไง เล่ามาดีๆ"
"คือว่าพวกคนในปาร์ตี้ก็จะมีแนะนำลูกสาว ลูกชายตัวเองให้กับพวกตระกูลใหญ่ มีฝากงานบ้าง เสนอให้เป็ลูกสะใภ้ บ้างก็รับเป็ภรรยาน้อย" สิ้นเสียงของโจทำเอาเขาลมแทบจับ คำว่าภรรยาน้อยแทงเข้ามาที่ลำคอทันที
"แล้วใครมันจะอยากให้ลูกตัวเองเป็ภรรยาน้อยกัน?"
"ก็มีเยอะแยะนะครับ พี่ยังโดนเสนอตัวเ้าสาวมาเกือบร้อยกว่าคนแล้ว"
"เกือบร้อยกว่าคน!!!!"เสียงเล็กะโดังไปทั่วบ้านจนโจต้องรีบเอามือมาปิดปากไว้ทันที
"ใจเย็นๆครับ! พี่เขาก็ปฏิเสธมาหมดนี่ครับ ไม่เห็นต้องใ"ก็ที่เขาใก็คือมีคนอยากได้พี่อาทิตย์ตั้งมากมายแต่เขากลับใช้วิธีลัดสุดๆ แถมไม่คิดว่าศัตรูของเขาจะมีเกือบร้อยกว่าคน นี่เขารอดมาได้ยังไงั้แ่แต่งงานมา?
ถือว่าพระเ้ายังเข้าข้างเขาอยู่บ้างที่เขายังรอดจนถึงตอนนี้ ยิ่งคิดก็ไม่อยากเชื่อ มือเล็กยกขึ้นตบหน้าตัวเองอย่างแรงก็เช็คว่าตัวเองไม่ได้ฝันไทำเอาโจสะดุ้งโหยง "คุณเดือนอ้ายตบตัวเองทำไมครับ!!!"
"โจ เราไม่ได้ฝันจริงๆด้วย"แย่แล้ว หน้าร่างเล็กขึ้นเป็รอยมือขนาดนี้ พี่ต้องมาถามหาคำตอบกับเขาแน่ว่าอีกคนโดนอะไร แล้วก็คงรู้ว่าเขาเล่าอะไรให้อีกคนฟัง ชิบหาย โจตายอีกแล้ว แย่แล้ว!