23 พฤษภาคม พ.ศ. 3600

ราชอาณาจักรไทย

กรุงเทพฯ

“คิดว่าลูกของเรามีโอกาสจะถูกองค์กรเชิญเข้าร่วมเหมือนพวกเราสองคนไหม” พิพัฒน์ถามพลางอ่านหนังสือพิมพ์

ขอ“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ พวกเราเองก็เจอกันที่นั่นแล้วแต่งงานกัน อนาคตมันมีอะไรไม่แน่นอน รวมถึงไม่รู้กฎเกณฑ์ในการเลือกด้วยซ้ำ เพื่อนฉันถูกเลือกแต่เพื่อนคุณไม่” เนตรดาวตอบพลางยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ

“การไม่ถูกเชิญอาจจะสบายกว่าก็ได้ พวกเราก็ต้องเก็บเป็๞ความลับต่อไป เอกสารรายงานอาการลูกล่าสุดยังแพนิคอยู่เลย จะกลับไปเรียนไหวหรือเปล่า”

“ปล่อยลูกไปเถอะค่ะ บางอย่างพวกเราไม่สามารถเป็๞รั้วหนามให้ตลอดชีวิต ของแบบนี้ต้องเผชิญด้วยตนเอง”

“นั่นสินะ มาทำให้ดีกันเถอะ”

“มีเอกสารภารกิจลับส่งมา ท่าทางคงจะไม่ได้อยู่ด้วยกันเสียแล้ว เอายังไงดี”

“คุณไปคนเดียวสิคะที่รัก จดหมายเรียกตัวคุณ ไม่ใช่ฉันสักหน่อย” คำตอบของภรรยาทำให้รับรู้ว่าต้องปฏิบัติงานคนเดียว

5 ปีต่อมา

10 กันยายน พ.ศ. 3605

ราชอาณาจักรไทย

ชลบุรี

นนท์ภัทร ภูทนินทร์ อายุสิบเก้าปี บุตรคนโต ระดับการศึกษานิสิตชั้นปีสอง คณะบริหารธุรกิจ สถานะ สอบผ่านระดับชั้นมัธยมต้นได้ทั้งสามชั้นปี

เริ่มสืบทอดกิจการ๻ั้๫แ๻่อายุสิบเจ็ดปี ทำเฉพาะ๰่๭๫ปิดเทอมใหญ่ของชั้นปีเท่านั้น ระยะเวลาสามเดือนต่อครั้ง นับเป็๞หกเดือนต่อหนึ่งปี

นภัทร ภูทนินทร์ อายุสิบห้า บุตรคนเล็ก ระดับการศึกษาจบปริญญาตรี คณะบริหารธุรกิจ กำลังศึกษาต่อระดับชั้นปริญญาโท คณะบริหารธุรกิจ สถานะ สอบผ่านระดับชั้นประถมปลายและระดับชั้นมัธยมต้น

แม้ว่าจะจบการศึกษาเร็วกว่าบุตรคนโต แต่ยังไม่ได้รับอนุญาตให้ช่วยสืบทอดกิจการจนกว่าจะอายุครบสิบเจ็ดปี ทางครอบครัวยังอนุญาตให้เที่ยวเล่นตามประสาเด็ก

“นี่เป็๲งานสุดท้ายที่พ่อแม่จะสลับกันมาพร้อมกับลูก คอยช่วยเหลือเวลาพูดคุยกับผู้ใหญ่ หรือแนะนำเ๱ื่๵๹ต่างๆ ที่เกี่ยวกับงานเลี้ยงของบริษัทและงานถูกเชิญ”

“ใช่แล้วจ๊ะ เพราะฉะนั้นสามครั้งสุดท้ายพวกเราเลยตัดสินใจมาทั้งคู่เพื่อช่วยเหลือเต็มที่ หลังจากนี้ก็ปล่อยให้เป็๲หน้าที่ของพ่อบ้าน เลขาส่วนตัวแล้วกันนะลูก”

หลังจากเกิดอุบัติเหตุเมื่อห้าปีก่อน พ่อแม่ของผมก็ใส่ใจพวกเราสองพี่น้องมากขึ้นเป็๲พิเศษ บางครั้งแม้ว่าใครคนใดคนนึงจะไม่อยู่ แต่อีกคนจะอยู่พูดคุยด้วยตลอด โดยเฉพาะกับผมยิ่งพูดเป็๲พิเศษ

ถึงจะสงสัยนิดหน่อยแต่คิดว่าคงเป็๲ห่วงเหมือนสุภาษิตไทยที่ว่าวัวหายแล้วล้อมคอก ล่ะมั้ง รู้สึกอบอุ่นใจกับความใส่ใจของพวกท่าน แม้ว่าแต่ละคนจะงานยุ่งมาก ไม่ค่อยมาพร้อมกันสักเท่าไหร่

จนถึงตอนนี้นภัทรยังคงเข้ารับการตรวจสุขภาพจิตเกี่ยวกับอุบัติเหตุในครั้งนั้นอย่างละเอียด หมอที่เคยให้การรักษาเดิมบอกว่าอาจใช้เวลานานถึงห้าปี

ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาไม่รู้ทำไมถึงกลัวรถ กลัวเสียงดังมากเป็๲พิเศษ เพิ่งจะมาดีขึ้น๰่๥๹ระยะหลังนี้เอง ล่าสุดผลการตรวจบอกว่าหายขาด แต่ต้องมาตรวจอีกสามครั้งเพื่อความแน่ใจ

ไม่ค่อยเข้าใจวิธีการพูดของคนไทยเท่าไหร่ ถ้าบอกว่าหายก็แปลว่าไม่ต้องมาอีก ทำไมถึงพูดให้มา แบบนี้มันคือความกังวลว่าจะไม่หายต่างหาก

บรรยากาศงานในวันนี้เป็๲งานเลี้ยงกลางวัน จัดเลี้ยงบนเรือสำราญท่องไปสามวันสองคืน เป็๲งานลูกค้าระดับวีวีไอพี คู่ทางการค้าของตระกูลมาเนิ่นนาน

มีสิ่งอำนวยความสะดวกทุกอย่างบนเรือแห่งนี้ หากอยากหาความสำราญส่วนไหนเลือกใช้บริการได้ตามใจชอบ สระว่ายน้ำ ร้านอาหารหลากหลายชาติ ร้านเสื้อผ้าแบรนด์ชั้นนำ สนามกีฬาหลากหลายประเภท

รวมถึงสิ่งอำนวยความสะดวกยามค่ำคืนอย่างร้านเหล้า บาร์ หอโคมแดงหญิง หอโคมแดงชาย คาสิโน (ถูกบัญญัติในยุคพันปีต่อมาว่าเป็๞กิจการถูกกฎหมาย ได้รับความคุ้มครองด้านความปลอดภัยเฉกเช่นอาชีพอื่น)

“ยินดีต้อนรับแขกผู้มีเกียรติทุกท่าน กับงานฉลองครบรอบบริษัทและลูกค้าทุกท่านทั้งหมดบนเรือสำราญแห่งนี้ กำหนดการพบปะเฉพาะจะถูกส่งไปทางบัตรเชิญ๰่๭๫เวลาบ่ายวันนี้

เวลาอื่นที่อยู่นอกเหนือกำหนดการ รวมถึงเหล่าครอบครัวของลูกค้าทั้งหมดสามารถใช้บริการได้อย่างเต็มที่ ขอให้สนุกสนานกับการล่องเรือครั้งนี้”

“จะเป็๲แบบนั้นแน่เหรอ” นภัทรพึมพำออกมาเบาๆ

“นั่นสิ” นนท์ภัทรเห็นด้วย

เวลาออกไปร่วมงานแต่ละครั้งอัตราส่วนความราบรื่นและความไม่ราบรื่นทางชีวิตนั้นคิดเป็๲ร้อยละห้าสิบเท่ากัน และ๰่๥๹หนึ่งเดือนมานี้ค่อนข้างสงบเป็๲พิเศษ

เอาซะวางใจไม่ลงเลยทีเดียว หลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนแปลงมาตลอดหนึ่งพันปี แต่เ๱ื่๵๹ขั้วอำนาจการต่อสู้ทางธุรกิจและการเมืองนั้นไม่แน่นอน รวมไปถึงเหล่ากลุ่มก่อการร้ายที่มีจำนวนเพิ่มมากขึ้นอย่างน่าใจหาย

“คุณชายเล็กเป็๲อะไรไปครับ ที่นี่ไม่สนุกเหรอ” กันต์ถามด้วยความสงสัย

“นายรู้ไหมว่า๰่๥๹นี้การไปร่วมของงานของฉันราบรื่นดีไหม”

“ค่อนข้างราบรื่นเป็๲พิเศษ กลับบ้านอย่างปลอดภัย ไม่เสี่ยงตายสักเท่าไหร่ ถ้าเทียบกับเดือนที่แล้ววุ่นวายมากกว่านี้เพราะงานของลูกค้า”

“คุณชายหมายความงานนี้อาจจะเกิดเ๱ื่๵๹ไม่ดีใช่ไหม” แจ็คถามด้วยสีหน้ากังวล

“ใช่ สถานที่แห่งนี้รวบรวมเหล่าครอบครัวคนมีเงินและทำธุรกิจมือสะอาดกันทั้งนั้น ทั้งเอเชีย ยุโรป อเมริกา ตะวันออกกลาง หวังว่าจะไม่มีเ๱ื่๵๹นะ”

“พี่ขอพูดอะไรสักอย่างได้ไหม ในฐานะพี่ชาย”

“ว่ามาครับ” นภัทรบอกพลางยกมือเป็๲สัญญาณให้อีกฝ่ายลดมือลงหลังได้รับอนุญาต

“เป็๲พี่น้องกันมาสิบปี ไม่เคยมีครั้งไหนที่ลางสังหรณ์พลาดสักครั้ง รอบนี้พวกเรารวมกลุ่มกันไว้ดีกว่า นับจำนวนก็มีทั้งหมดหกคน ยังไงพ่อกับแม่เขาเก่งกันอยู่แล้ว คงไม่มีปัญหาหรอก”

“ผมเห็นด้วย พวกเราซ่อนอาวุธไว้ตามเสื้อผ้าเท่าที่ทำได้ เวลาเกิดเหตุอะไรจะได้ช่วยเหลือตัวเองทัน”

ตารางที่พ่อแม่ของทุกคนได้รับนั้นช่างง่ายดาย นอกจากการพูดคุยธุรกิจแค่สองครั้งสองวันติดกัน ระยะเวลาประมาณสี่ชั่วโมง และตารางพิเศษนั่นคือทุกคนรู้แต่แรกว่าบนเรือลำนี้มีความผิดปกติ

ประมาณสามวันก่อน ทางบริษัทได้รับจดหมายเตือนจากกลุ่มก่อการร้ายแห่งหนึ่ง ว่าจะทำการสังหารหมู่เหล่าลูกหลานเศรษฐีรุ่นใหม่ในงานเลี้ยงฉลองครั้งนี้ หากทำไม่ได้ก็อยากสร้างความเสียหายให้มากที่สุดเท่าที่ทำไหว

จึงมีการประชุมลับเกิดขึ้นเพื่อเตรียมแผนการรับมือกับเ๱ื่๵๹นี้ แต่เหล่าบรรดาผู้ทรงอิทธิพลประจำภูมิภาคกลับอกให้ตอบรับคำท้าทายด้วยสนามเรือสำราญหรูนี้ ยุคที่ตำรวจก็ไม่สามารถเข้าช่วยเหลือทันที

การมีกองกำลังปกป้องตนเอง หรือการต่อสู้เอาชีวิตรอดด้วยตนเองนับว่าถูกกฎหมายมาหลายร้อยปี และไม่คิดจะเปลี่ยนแปลงตราบใดที่เหตุการณ์ยังไม่สงบแบบนี้

ทำให้เหล่ากลุ่มผู้ลงทุนที่มีอิทธิพลน้อยกว่าจำยอมรับข้อเสนอนี้ด้วย แต่เตรียมการคนของตนเองมาพอประมาณไม่ให้อีกฝ่ายแตกตื่น รวมถึงการวางแผนรับมือกับเ๱ื่๵๹นี้ในอนาคต

เรียกได้ว่าเป็๲ศึกท้าชนของกองกำลังทั้งสองฝั่ง โดยที่พวกเขาเองก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดถึงเป็๲เป้าโจมตีมากกว่าฝั่งที่ทำธุรกิจผิดกฎหมายเสียอีก

“ลูกชายของนายเก่งมาก มองออกด้วยว่างานนี้มันไม่ปกติ” มากาเร็ตเอ่ยปากชม

ถึงจะไม่รู้ว่ากำลังพูดอะไรอยู่ก็ตาม แต่จากท่าทางและการหยิบจับอาวุธมาดูเป็๲ระยะ ไม่ผิดแน่...พวกเขากำลังตื่นตัว

“ฟังภาษาไทยออกเหรอ ถึงมาชมกันแบบนี้” พัฒน์ถามด้วยความสงสัย

“ฟังไม่ออกหรอก แต่สังเกตจากท่าทางและการจับกลุ่มกันไม่แยกกันเลยนับ๻ั้๹แ๻่ออกจากท่าเรือ ลูกของนายทั้งสองคนกำลังตื่นตัวกับศึกครั้งนี้”

“ฉันไม่ห่วงลูกเท่าไหร่ ยังไงก็เอาตัวรอดได้ แต่ลูกคนอื่นไม่รู้ว่าถูกฝึกมาแค่ไหนน่ะสิ จะรอดกันกี่คน”