ความเงียบอันแสนยาวนานบังเกิดขึ้นอีกครั้ง
ซูฉางอันพูดทำลายความเงียบในที่สุด
“เพราะอะไร? ท่านไม่สบายรึ?”
“เปล่า” อวี้เหิงส่ายหัว ก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง “คนแก่ ย่อมต้องตายสักวัน”
เสียงของเขาแ่เบาเหลือเกินไม่ได้ทรงพลัง เหมือนที่ซูฉางอันได้ยินตอนยืนอยู่หน้าสำนักเลยสักนิดมันทำให้ซูฉางอันรู้สึกราวเสียงทั้งสองเสียงที่ได้ยิน ไม่ได้ออกมาจากปากของคนๆเดียวกันเช่นนั้น
“นักรบแห่งดาราจักรก็ตายเป็ด้วยหรือขอรับ?” ซูฉางอันขมวดคิ้วมุ่นเขาคิดมาโดยตลอดว่านักรบแห่งดาราจักรตายไม่เป็อย่างน้อยก็ไม่ได้ตายเพราะแก่ชราแน่
“คนทุกคนย่อมต้องตายด้วยกันทั้งนั้นอาจารย์ของเ้าก็ตายไปแล้วไม่ใช่รึ?” อวี้เหิงกระตุกมุมปากราวกำลังยิ้มอยู่
“ท่านอาจารย์แตกต่างออกไปนะเขาไม่ได้ตายเพราะแก่ชราเสียหน่อย แต่เขา...” ซูฉางอันหยุดประโยคลงอย่างกะทันหันเขานึกลังเลว่าจะบอกเื่นี้กับอวี้เหิงดีไหมแม้คนชราตรงหน้าจะให้ความรู้สึกเป็มิตรสนิทสนมมากก็จริง แต่อย่างไรเสียพวกเขาก็เพิ่งรู้จักกันเพียงไม่ถึงสิบนาทีเท่านั้น
อวี้เหิงยิ้มยิงฟันครั้งนี้ซูฉางอันมั่นใจแล้วว่าเขากำลังยิ้มอยู่ แต่เพราะแก่ชรารอยยิ้มของเขาจึงไม่น่ามองมากเท่าที่ควร อวี้เหิงกล่าวขึ้น “เป็จริงดังนั้นเขาไม่ได้ตายเพราะความแก่ชราจริงๆ แต่เขาตายเพราะช่วยวู๋ถงต่างหาก”
ซูฉางอันเบิกตากว้างความลับที่เขาเก็บซ่อนอยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจกลับถูกอวี้เหิงเปิดเผยเสียสิ้นอย่างใจเย็นในบทสนทนาที่คล้ายเป็การถามสารทุกข์สุขดิบกันเท่านั้นเขามองไปยังอวี้เหิงอย่างอึ้งๆซูฉางอัน้าหาเบาะแสบางอย่างจากใบหน้าของคนชราตรงหน้า ทว่าใบหน้าของอวี้เหิงกลับราบเรียบและสงบไม่ต่างไปจากน้ำในบ่อที่นิ่งสงบเลย ราวกับว่าสิ่งที่เขาพูดออกมาเมื่อครู่เป็เพียงเื่เล็กๆ ที่ไม่สำคัญอะไรเท่านั้น
ซูฉางอันเริ่มะเิความตื่นตระหนกขึ้นมาทันทีเหงื่อเริ่มซึมออกมาตามฝ่ามือ เขาถึงขนาดเริ่มคิดวางแผนว่าควรจะหนีออกไปจากสำนักแห่งนี้ด้วยวิธีเช่นไรเสียด้วยซ้ำแต่สิ่งที่อวี้เหิงพูดต่อจากนั้น ก็ทำให้เขาล้มเลิกความคิดนั้นลงในพริบตา
“จะว่าไปแล้วข้าก็ไม่ได้เจอยัยเด็กวู๋ถงนั่นนานถึงสิบปีแล้ว คิดถึงเสียจริง” อวี้เหิงพูดขึ้น
อวี้เหิงพูดด้วยท่าทางจริงจังซูฉางอันจึงไม่สามารถแยกแยะได้เลย ว่านั่นเป็เื่จริงหรือหลอกกันแน่ “ท่านไม่เกลียดอาจารย์หญิงหรอกหรือขอรับ?” ซูฉางอันถามอย่างฉงน
“ทำไมข้าต้องเกลียดนางด้วยเล่า?” อวี้เหิงเลิกคิ้วกล่าวพลางมองไปยังซูฉางอันอย่างสนใจ
“นางสังหารศิษย์น้องของท่าน” ซูฉางอันขมวดคิ้วมุ่นเขาคิดว่าท่าทีของอวี้เหิงในตอนนี้ดูไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลยแม้เหยากวงจะเป็อาจารย์ปู่ของเขาแต่เขายังไม่เคยเจอกับอาจารย์ปู่คนนี้เลยสักครั้ง ทั้งยังไม่รู้จักกันเลยด้วยแต่กับวู๋ถงที่เป็อาจารย์หญิงนั้น นางดีกับซูฉางอันเป็อย่างมากเขาย่อมไม่มีทางเกลียดอาจารย์หญิงของตัวเองเพียงเพราะคนที่ไม่เคยเจอกันมาก่อนเป็แน่แต่อวี้เหิงแตกต่างออกไป เขาเป็ศิษย์พี่ของอาจารย์ปู่อาจารย์หญิงสังหารศิษย์น้องของเขาไปทั้งคนไยเขายังแสดงท่าทีไม่แยแสเยี่ยงนั้นได้อีกเล่า
แม้ความคิดของเขาจะดูงี่เง่าและใจแคบไปเสียหน่อยแต่ซูฉางอันก็ยังรู้สึกว่าท่าทางของอวี้เหิงในตอนนี้ไม่สมเหตุสมผลอยู่ดี
“คนที่นางสังหารไปก็คืออาจารย์ปู่ของเ้าเช่นกันนี่” อวี้เหิงกล่าวขึ้นด้วยท่าทางไม่ใส่ใจน้ำเสียงนั้นราวจะแฝงไปด้วยกลิ่นอายแห่งการหยอกล้อเสียด้วยซ้ำ
ซูฉางอันรู้สึกไม่พอใจมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อได้ยินดังนั้นเขาพูดด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม “มันไม่เหมือนกันเสียหน่อยข้าไม่รู้จักอาจารย์ปู่ ผิดกับอาจารย์หญิงที่ดีกับข้ามากแต่อาจารย์ปู่เป็ศิษย์น้องของท่าน ท่านจึงไม่ควรจะทำแบบนี้”
“เ้ากำลังจะบอกว่าข้าควรจะจับตัวเ้าเอาไว้ แล้วใช้เ้าเป็ตัวประกัน ขู่ให้ยัยเด็กวู๋ถงมาช่วยจากนั้นก็ฆ่านางเพื่อแก้แค้นให้ศิษย์น้องของข้าเยี่ยงนั้นรึ?”
“...” ซูฉางอันชะงักนิ่งไป เป็เวลานานกว่าเขาจะพูดพึมพำขึ้นด้วยน้ำเสียงเบาหวิว “ตามจริงแล้ว...ก็น่าจะเป็แบบนั้น...”
อวี้เหิงะเิเสียงหัวเราะออกมาเขาส่ายหน้าพลางกล่าวขึ้น “ยัยเด็กวู๋ถงนั่นออกจะเ้าเล่ห์เ้ากลทำไมถึงมีศิษย์ที่ซื่อบื้อแบบนี้นะ”
“...” ซูฉางอันรู้สึกพูดไม่ออกไปแล้ว
“วู๋ถงเป็ศิษย์ของเหยากวงแม้ว่าวู๋ถงจะเป็นักรบแห่งดาราจักรมานานนับร้อยปีแล้วแต่หากจะว่ากันด้วยเื่ของพลัง นางกลับเทียบกับเหยากวงไม่ได้เลยเหยากวงย่อมรู้ตัวตนที่แท้จริงของนางดี แต่เขาก็ยังรับนางเข้าเป็ศิษย์ ข้าคิดว่าเขาคงเตรียมใจสำหรับเื่นี้มาตั้งนานแล้วส่วนเื่ที่ว่าเขาทำไปเพื่ออะไร เื่นี้ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน” เมื่อพูดมาจนถึงตรงนี้อวี้เหิงก็ชะงักนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวขึ้นอีกครั้ง “ยิ่งไปกว่านั้น ก่อนตายเหยากวงบอกข้าเอาไว้อย่างหนึ่ง”
“อะไรหรือขอรับ?” ซูฉางอันกล่าวถามเขาััได้ว่าคำพูดนี้นั่นเองที่เป็กุญแจสำคัญของความรู้สึกของอวี้เหิงในตอนนี้
“วู๋ถงจะเป็ศิษย์ของสำนักเทียนหลานตลอดไป” อวี้เหิงพูดเช่นนั้นแม้น้ำเสียงของเขาจะเต็มไปด้วยความเกียจคร้าน แต่ซูฉางอันกลับสังเกตได้ว่าวินาทีที่กล่าวประโยคนั้นออกมาความง่วงซึมในแววตาของอวี้เหิงมลายหายไปสิ้นั์ตาของเขาเปล่งประกายไปด้วยลำแสงอันแสนคมเฉียบราวกับคนตรงหน้าเป็ราชสีห์ที่เพิ่งตื่นจากการหลับใหลอย่างไรอย่างนั้นทว่าเพียงไม่นาน เขาก็เก็บซ่อนพลังอำนาจและความน่าเกรงขามเอาไว้ และกลับไปมีท่าทางไม่สนใจทุกสิ่งรอบด้านอีกครั้ง
“แต่เพราะอะไรกัน? อย่างไรเสียอาจารย์หญิงก็เป็คนทำร้ายเขานะขอรับ” ซูฉางอันถามสิ่งที่สงสัยออกมา
“ข้าจะไปรู้ได้เช่นไรข้าที่เป็อาจารย์ มีหน้าที่ทำตามที่เขาบอกเท่านั้น” อวี้เหิงหาวหวอด ความง่วงซึมในแววตาคู่นั้นเพิ่มขึ้นอีกครั้งคล้ายว่าเขาอาจจะเผลอหลับไปเมื่อใดก็ได้เช่นนั้น “เื่เก่าเช่นนั้น พูดไปก็ไร้ประโยชน์ เ้าบอกข้ามาดีกว่าว่าทำไมเ้าเองก็กำลังจะตายเหมือนกัน?”
“...” ซูฉางอันลังเลเล็กน้อยเขารู้สึกราวอวี้เหิงจะง่วงมากจริงๆ อีกอย่าง เื่ของโลหิตเทพก็ไม่ใช่เื่ด่วนที่จำเป็ต้องพูดเสียเดี๋ยวนี้เลยดังนั้น ซูฉางอันจึงกล่าวขึ้น “แต่ดูเหมือนท่านจะง่วงมากท่านนอนพักก่อนเถิด อีกประเดี๋ยวข้าค่อย...”
ยังไม่ทันได้พูดจนจบประโยคอวี้เหิงก็ส่ายหัว แล้วพูดขัดขึ้นมาเสียก่อน “คนแก่น่ะจะนอนหลับสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้หรอกนะ ไม่แน่วันไหนอาจหลับไปแล้วไม่ฟื้นขึ้นมาอีกเลยก็ได้”
“เื่มันยาวน่ะขอรับ” ซูฉางอันยังคงรู้สึกว่าไม่ค่อยสมควรสักเท่าไหร่ที่จะให้คนแก่อดหลับอดนอนเพื่อมาฟังเื่ของเขาสุดท้ายเขาก็ยังรู้สึกเกรงใจอยู่ดี
“เช่นนั้นก็พูดสรุปให้สั้นเสียสิ” อวี้เหิงพูดขึ้นอย่างไม่ถือสา
พูดสรุปสั้นๆ? ซูฉางอันเอียงหัวแล้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงมองไปยังอวี้เหิง แล้วกล่าวขึ้นในที่สุด “ข้ามีโลหิตเทพแท้อยู่ในตัว!”
จู่ๆ อวี้เหิงก็นิ่งเงียบไปเขาจ้องมองซูฉางอันตาไม่กะพริบด้วยใบหน้าหมองหม่น
ซูฉางอันถูกมองจนรู้สึกอึดอัดไปหมดเขากำลังคิดว่าตนพูดอะไรผิดไปหรือไม่
อวี้เหิงพูดขึ้นในที่สุดเสียงของเขาฟังดูขื่นขม ราวเสียงนั้นถูกแค่นออกมาจากลำคออย่างยากลำบากเช่นนั้น “เกิดอะไรขึ้น?”
“มันอยู่ในดาบของท่านอาจารย์ขอรับ”
“ดาบงั้นรึ?”
ซูฉางอันกรอกตามองบนจากนั้นก็เล่าเื่ทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้อวี้เหิงฟังอย่างละเอียดอาจารย์หญิงให้เขามาขอความช่วยเหลือจากอาจารย์อวี้เหิง เหตุนี้อาจารย์อวี้เหิงย่อมเป็คนที่ไว้วางใจได้อยู่แล้ว ซูฉางอันจึงไม่คิดจะปิดบังอะไรอีก
หลังฟังเื่เล่ายาวเหยียดจากซูฉางอันจนจบเป็อีกครั้งที่อวี้เหิงนิ่งเงียบไปเป็เวลานาน จนในที่สุดเขาก็ถอนหายใจออกมาแล้วบอกกับซูฉางอัน “เข้ามาให้ข้าดูหน่อย”
ซูฉางอันเดินเข้าไปหาตามคำสั่งก่อนอวี้เหิงจะยื่นมือเข้ามาแตะที่ข้อมือซ้ายของเขา
ระลอกแห่งความอบอุ่นถูกส่งเข้าไปทางท่อนแขนซ้ายก่อนจะกระจายไปทั่วร่างอย่างรวดเร็ว ซูฉางอันรู้ดีว่าอวี้เหิงกำลังสำรวจอาการของเขาอยู่
ประมาณสิบนาทีต่อมาในที่สุดอวี้เหิงก็ชักมือกลับ
“ดูเหมือนโลหิตเทพในตัวเ้าจะเสียพลังไปไม่น้อยในศึกบนเขาโยวหยุนตอนนี้มันสงบลงแล้ว ทางด้านเ้าเองเพราะมีพลังของทั้งมั่วทิงอวี่และวู๋ถงปกป้องอยู่ จึงไม่น่าจะมีปัญหาอะไรในเร็วๆนี้” อวี้เหิงขมวดคิ้วเป็ปมริ้วรอยบนใบหน้าของเขาถูกใบหน้าบูดบึ้งบีบจนไหลมากองรวมกันหมดแล้ว “แต่ไม่ว่าจะช้าหรือเร็วสักวันมันต้องฟื้นขึ้นมาอีกครั้งแน่”
“อาจารย์ลุงไม่มีทางแก้ไขเลยหรือขอรับ...” ซูฉางอันถามด้วยท่าทางรีบร้อน
“ไม่มี” อวี้เหิงส่ายหัวแล้วพูดตัดประโยคของซูฉางอัน
แววตาของซูฉางอันหมองหม่นลงในพริบตาเขาก้มหน้าลง พลางถามด้วยเสียงหมองเศร้า “เช่นนั้นข้ายังมีชีวิตอยู่ได้อีกนานเท่าไหร่ขอรับ?”
“ไม่รู้เหมือนกัน อาจจะหนึ่งปีหนึ่งเดือน หรืออาจเพียงวันเดียวเท่านั้น” เสียงของอวี้เหิงก็แลดูหมองเศร้าไม่ต่างกัน “หากเทพแท้ฟื้นคืนชีพอีกครั้งพวกเขาจะนำหายนะที่ยิ่งใหญ่จนไม่อาจประเมินมาสู่โลก” เมื่อพูดมาจนถึงตรงนี้ เขาก็มองไปที่ซูฉางอันด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลาย
“อาจารย์ลุงจะฆ่าข้าเสียเดี๋ยวนี้เพื่อกันไม่ให้เกิดเื่ร้ายขึ้นหรือขอรับ?” ซูฉางอันคล้ายจะเข้าใจความหมายที่อวี้เหิง้าจะสื่อแล้วเขาเริ่มสั่นเทาขึ้นอย่างไม่อาจควบคุม
ตาย... สำหรับซูฉางอันและเด็กที่มีอายุเพียงสิบหกปีทุกคน ดูเหมือนคำๆ นี้จะเป็สิ่งที่หนักหนาเหลือเกิน
อวี้เหิงส่ายหน้าอีกครั้งเขากล่าวทอดถอนใจ “ข้าแก่เกินไปแล้วแก่จนคนมากมายที่รู้จักต่างก็ตายจากข้าไปหมด ดังนั้นตอนนี้ข้าไม่อยากเห็นใครต้องมาตายอีกแล้ว สิ่งที่ข้าอยากจะบอกเ้าก็คือแม้จะมีคนรู้เื่ของโลหิตเทพเพียงไม่กี่คนเท่านั้น แต่สักวันก็ต้องมีคนอื่นรู้เื่นี้อยู่ดี และคนพวกนั้น บ้างก็อยากจะหลอกใช้เ้าบ้างก็้าจะฆ่าเ้าเสีย ดังนั้น หากยังพอมีทางเลือกล่ะก็ห้ามบอกเื่นี้กับคนอื่นเด็ดขาด”
ซูฉางอันชะงักนิ่งไปเขารู้สึกสงสัยเล็กน้อย “หากเทพแท้ฟื้นคืนชีพด้วยร่างของข้าจริงๆล่ะขอรับ จะทำยังไง?”
อวี้เหิงกรอกตามองบนแต่เพราะมีอายุมากแล้ว ท่าทางกรอกมองบนของเขาจึงไม่น่าดูชมสักเท่าไหร่มันแลดูค่อนข้างประหลาดเสียด้วยซ้ำไป “แล้วมันเื่อะไรของข้าล่ะเมื่อถึงตอนนั้น ข้าก็ตายจากไปแล้ว สิ่งที่ข้าต้องทำก็คือหากข้ายังมีชีวิตอยู่อีกวัน เ้าเองก็จะมีชีวิตอยู่ต่ออีกวันเช่นกัน แต่หากข้าตายเ้าจะตายหรือไม่ นั่นก็ไม่ใช่เื่ของข้าแล้ว”
คำพูดของอวี้เหิงไม่น่าฟังสักเท่าไหร่แต่ซูฉางอันรู้สึกว่ามันมีเหตุผลมาก
“จริงสิ เ้าอยากฝึกกระบี่ไหม?”
“หืม?” ซูฉางอันปรับตัวตามบทสนทนาที่เปลี่ยนแปลงไปมาของอวี้เหิงไม่ทันสักเท่าไหร่เขาหยุดคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงได้สติกลับมาในที่สุด “ท่านอาจารย์ทิ้งดาบเอาไว้ให้ข้า”
เขาสื่อความหมายอย่างชัดเจนว่า้าฝึกดาบมากกว่า
“ทั้งสองอย่างไม่ขัดแย้งซึ่งกันและกันอยู่แล้วฝึกดาบกับกระบี่ไปพร้อมๆ กันก็ได้” อวี้เหิงพูดขึ้นมาอีกครั้งราวไม่เข้าใจความหมายที่อีกฝ่าย้าจะสื่ออย่างไรอย่างนั้น
“แต่ข้าโง่เกินไปท่านอาจารย์เคยสอนกระบวนดาบข้าเพียงกระบวนเดียวเท่านั้นนี่ก็ผ่านมานานถึงสองปีแล้ว แต่ข้ายังใช้ไม่เป็เลย” ซูฉางอันพูดขึ้นอีกหน
“ไม่เป็ไร แค่เพียรพยายามให้มากต่อให้โง่แค่ไหนก็ไม่มีปัญหา” อวี้เหิงหาวด้วยท่าทางเกินจริง “เอาตามนี้ก็แล้วกัน เ้าออกไปก่อนเถอะข้าจะนอนพักสักหน่อย” พูดไปพลาง เขาก็หลับตาลงแล้วส่งเสียงกรนออกมา โดยไม่เปิดโอกาสให้ซูฉางอันได้พูดสิ่งใดอีก
“...” ซูฉางอันคิดไม่ถึงเลยว่าอาจารย์อวี้เหิงผู้ยิ่งใหญ่ที่มีชื่อเสียงโด่งดังมานานนับร้อยปีจะมีด้านที่กะล่อนเช่นนี้ด้วย
เขากล่าวอำลาเสียงเบาหวิวแล้วเดินออกไปจากห้องอย่างเงียบๆ
ซูฉางอันไม่รู้เลยว่าวินาทีที่เขาเดินออกไปจากห้อง อวี้เหิงก็ลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็วความง่วงซึมในแววตาชราหายวับไปในพริบตาพลันความโกรธเคืองและจนปัญญาก็ะเิขึ้นมาแทนที่
เขาพึมพำด้วยเสียงที่เบาจนมีเพียงตัวเขาเองเท่านั้นที่ได้ยิน “สุดท้ายสำนักเทียนหลานก็หนีชะตาลิขิตไปไม่พ้นสินะ”
