ถ่วงน้ำ!
อันที่จริง แม้คนในหมู่บ้านจะตามหัวหน้าหมู่บ้านไปหาหลินหวั่นชิวที่บ้านเจียงหงหย่วน แต่ไม่มีใครคิดเื่จับถ่วงน้ำมาก่อน
ถึงกระนั้น ที่หลินฟาไฉพูดก็มีเหตุผล หากแจ้งทางการ…หมู่บ้านละแวกใกล้เคียงคงรู้เื่ที่หมู่บ้านเค่าซานของพวกเขามีหญิงชั่วร้ายฆ่าคนกันหมด อนาคตแม่นางในหมู่บ้านจะยิ่งคุยเื่แต่งงานยาก
“ใช่ เหล่าหลินพูดถูก หญิงชั่วเช่นนี้ควรถูกจับถ่วงน้ำ!”
“ส่งให้ทางการไม่ได้เด็ดขาด ต่อให้หลินหวั่นชิวถูกตัดสินโทษปะา หมู่บ้านเค่าซานของเราก็เสียชื่ออยู่ดี!”
“หลินหวั่นชิวเป็ฆาตกร ส่งให้ทางการไปก็แค่ชดใช้คืนด้วยชีวิต พวกเราจับนางถ่วงน้ำเพราะเห็นแก่ตระกูลเจียง เห็นแก่เหล่าเอ้อร์ตระกูลเจียง”
“ควรถ่วงน้ำตั้งนานแล้ว อยากได้แม้แต่พี่เขยตัวเอง จะเก็บไว้รอฉลองปีใหม่หรือ? ดูเอาเถอะ คราวนี้เหล่าเอ้อร์ตระกูลเจียงยังเคราะห์ร้ายไปด้วย!”
“ก็ใช่น่ะสิ นายพรานเจียงเก่งตั้งขนาดไหน ยอมใช้เงินเหมือนน้ำเพื่อรักษาโรคให้เหล่าเอ้อร์ แต่นี่…นางเพิ่งแต่งเข้าบ้านไปก็ฆ่าคนเสียแล้ว ความพยายามตลอดหลายปีของนายพรานเจียงไม่เท่ากับเสียเปล่าหรือ!”
“ใช่ ขนาดพ่อนางยังบอกให้ถ่วงน้ำ ข้ารู้สึกว่าถ่วงน้ำก็ดีเหมือนกัน อย่าปล่อยให้หอยเน่าตัวเดียวทำชื่อเสียงของแม่นางในหมู่บ้านเราป่นปี้”
หลินฟาไฉเห็นว่าคนส่วนใหญ่เห็นด้วยกับการจับนางถ่วงน้ำก็เบาใจ คิดกับตัวเองว่า หวั่นชิวเอ๋ย เ้าอย่าโทษว่าข้าใจร้ายเลยนะ ใครใช้ให้เ้าไปฆ่าคนก่อนล่ะ?
หัวหน้าหมู่บ้านพยักหน้าตอบตกลงเมื่อความเห็นส่วนใหญ่คิดไปทางเดียวกัน “ตกลง ถ่วงน้ำนั่นแหละ ซานวั่ง เ้าไปหาท่อนไม้มา ชุนเจียงกับซู่เกิน พวกเ้าไปหาหินก้อนใหญ่มาสักก้อน เหล่าโยว เ้ารีบกลับบ้านไปเอาเชือกป่านแล้วตามไปที่บ้านนายพรานเจียง!”
“หัวหน้าหมู่บ้าน นางเป็เมียนายพรานเจียง พวกเราควรรอให้เจียงหงหย่วนกลับมาก่อนค่อยตัดสินใจหรือเปล่า?”
“ใช่ พวกเราจับเมียเขาถ่วงน้ำตอนที่เจียงหงหย่วนไม่อยู่ หากเขากลับมาแล้วจะอธิบายว่าอย่างไร?”
ในตอนนี้เอง ชายหนุ่มสองคนที่มีความสัมพันธ์อันดีกับเจียงหงหย่วนรีบก้าวออกมาพูด
หัวหน้าหมู่บ้านคิดตามแล้วเห็นด้วย “อย่าให้เสียเวลา พวกเราไปมัดตัวหลินหวั่นชิวที่บ้านตระกูลเจียงก่อน ส่วนพวกเ้าก็รีบไปตามหาพี่ใหญ่ตระกูลเจียงที่ทางออกหมู่บ้าน เมื่อเช้าข้าเห็นเขาเอาของออกไป หากไม่ได้เข้าเมืองก็คงไปที่อำเภอ”
“ได้…ข้าจะไปเดี๋ยวนี้!” หวางฟู่กุ้ยส่งสายตาให้จ้าวสุ่ยเซิง เป็สัญญาณให้เขาคอยดูบ้านตระกูลเจียงไว้
จ้าวสุ่ยเซิงเข้าใจความหมาย ตบไหล่หวางฟู่กุ้ยให้เขารีบไป
ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่เชื่อว่าหลินหวั่นชิวฆ่าคน และไม่ใช่ไม่โกรธแค้นที่นางฆ่าคน แต่กว่าเจียงหงหย่วนจะมีเมียไม่ใช่เื่ง่าย จะยอมให้เขายังไม่ทันกลับถึงบ้าน เมียก็ตายแล้วไม่ได้เด็ดขาด
แต่นี่…มันเื่บ้าอะไรกันเนี่ย!
หัวหน้าหมู่บ้านพาคนกลุ่มหนึ่งบุกมาถึงบ้านตระกูลเจียงอย่างยิ่งใหญ่ ประตูบ้านเปิดอยู่ หลินหวั่นชิวเดินออกมาจากห้องเพราะได้ยินเสียง
“พวกเ้ามาทำอะไร?” คนกลุ่มนี้เข้ามาด้วยท่าทีดุดัน หลินหวั่นชิวเดาว่าอาห้าซ่งคงนำเื่ที่นางฆ่าคนไปป่าวประกาศจนทั่วแล้ว หัวหน้าหมู่บ้านถึงได้พาคนมา
นางเข้าใจได้ การฆ่าคนถือเป็เื่ใหญ่ ทั้งหมู่บ้านจะไม่สนใจได้อย่างไร?
“เหอะ ทำอะไรงั้นหรือ นังหญิงชั่ว เ้าฆ่าน้องสามี!” หลินซย่าจื้อที่ตามมาระหว่างทางะโออกมาชี้หน้าด่าหลินหวั่นชิว
นางเห็นหลินหวั่นชิวยืนทรงตัวได้อย่างมั่นคง คิดในใจว่าทำไมนังแพศยานี่ถึงดวงแข็งขนาดนี้ ทั้งที่ตอนนายพรานเจียงเอาตัวไปป่วยหนักเหมือนจะตาย
นังแพศยานี่ต้องแกล้งป่วยเป็แน่!
“บ้านเรามีคนใจดำแบบเ้าได้อย่างไร ตระกูลหลินช่างโชคร้ายเสียจริง ทั้งครอบครัวอยู่อย่างซื่อสัตย์สุจริต แต่ดันมีเ้าที่ไม่รักษาคุณธรรมของหญิงสาว ยั่วยวนพี่เขยตัวเอง แต่งงานไปแล้วยังจะฆ่าน้องชายที่นอนป่วยติดเตียงของสามีอีก!”
บรรดาชาวบ้านพากันคล้อยตามหลินซย่าจื้อ ช่วยกันด่าหลินหวั่นชิวสลับไปมา ผู้หญิงแบบนี้คือความอัปยศของหมู่บ้าน
หลินหวั่นชิวไม่สนใจหลินซย่าจื้อ นางพูดกับหัวหน้าหมู่บ้านและทุกคนว่า “ข้อแรก ข้าไม่เคยยั่วยวนพี่เขยตัวเอง ทุกคนก็รู้ว่าโจวเอ้อร์เหนิงหน้าตาเป็อย่างไร ต่อให้ข้าจะยั่วยวน ในหมู่บ้านก็มีชายหนุ่มตั้งเยอะ…ไม่มีทางตกถึงเขา!”
“ข้อสอง ข้าไม่ได้ฆ่าคน!”
ทุกคนมองไปทางโจวเอ้อร์เหนิงทันทีที่สิ้นเสียงหลินหวั่นชิว นั่นน่ะสิ โจวเอ้อร์เหนิงหน้าตาขี้เหร่ ผมก็บาง สู้เด็กหนุ่มในหมู่บ้านไม่ได้
โจวเอ้อร์เหนิงถูกจ้องจนหน้าซีดหน้าแดง เขาไม่ชอบให้ใครมาวิจารณ์รูปลักษณ์ตัวเองที่สุดแล้ว เดิมทีเขายังรู้สึกเห็นใจหลินหวั่นชิว แต่ตอนนี้กลับถูกนางพูดต่อหน้าทุกคนว่าเขาขี้เหร่ นี่ถือเป็การทำลายศักดิ์ศรีของเขามาก
เขาจ้องหลินหวั่นชิวอย่างเคียดแค้น ขณะที่กำลังจะพูดอะไรก็ถูกหลินฟาไฉชิงพูดขึ้นก่อนว่า “หุบปาก! นังลูกทรพี ทำผิดแล้วยังไม่สำนึก เอาแต่พูดไร้สาระ!”
เขาหันไปพูดกับหัวหน้าหมู่บ้าน “หัวหน้าหมู่บ้าน รีบมัดนางไปถ่วงน้ำให้จบๆ เถิด!”
ถ่วงน้ำ!
หลินหวั่นชิวคิดว่าอย่างมากพวกเขาก็คงจับนางส่งให้ทางการ ไม่เคยคิดว่าจะถ่วงน้ำ!
“ใช่ ถ่วงน้ำ หญิงไร้ยางอายเช่นนี้อยู่ไปมีแต่จะทำลายชื่อเสียงหมู่บ้านเค่าซานของเรา ต่อให้ตายแล้วก็ต้องโยนทิ้งให้ไกล มิเช่นนั้นฮวงจุ้ยหมู่บ้านต้องถูกนางทำลายแน่!” หลินซย่าจื้อพูดต่อ
พ่อกับพี่สาวแท้ๆ ของหลินหวั่นชิวยังพูดขนาดนี้ มีชาวบ้านเห็นด้วยกับการจับถ่วงน้ำมากขึ้น
“พวกเ้า จับตัวนางไว้!” หัวหน้าหมู่บ้านสั่งหญิงรูปร่างบึกบึนสองสามคนให้จับหลินหวั่นชิว
สีหน้าหลินหวั่นชิวมืดลง หัวใจนางจมลงสู่เหวลึกเช่นกัน นางกวาดตามองคนพวกนี้ จำใบหน้าคนที่ร้องะโให้จับตัวเองไปถ่วงให้น้ำขึ้นใจ “ข้าจะพูดอีกครั้ง ข้าไม่ได้ฆ่าใคร!”
อาห้าซ่งะโออกมาพูดว่า “ข้าเห็นกับตายังจะปฏิเสธอีกหรือ? นังหญิงชั่วจิตใจหยาบช้า จะตายอยู่แล้วยังมาแก้ตัวน้ำขุ่นๆ อีก!”
หัวหน้าหมู่บ้านตำหนิ “ยังไม่รีบมัดตัวนางอีก คิดว่ายังขายหน้าไม่พอหรือ?”
หลินฟาไฉช่วยพูดสนับสนุนอยู่ด้านข้าง “ใช่ รีบมัดเร็วเข้า อย่ามัวรอให้นายพรานเจียงกลับมา รีบถ่วงน้ำให้จบๆ!”
หลินซย่าจื้อช่วยยุยงเช่นกัน “ถูกต้อง หากนายพรานเจียงคิดว่าน้องชายเป็ภาระและทำใจฆ่าเมียที่เพิ่งได้มาใหม่ไม่ลงจะทำอย่างไร? หมู่บ้านพวกเราทนคนไร้ยางอายจิตใจอำมหิตแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ”
หัวหน้าหมู่บ้านคิดตามแล้วเห็นด้วย บรรดาชาวบ้านเห็นด้วยเช่นกัน ดังนั้นหัวหน้าหมู่บ้านจึงออกคำสั่งให้มัดตัวหลินหวั่นชิวไปถ่วงน้ำ!
สตรีในหมู่บ้านเข้าไปล้อมรอบหลินหวั่นชิว พยายามจะจับนางมัด
หลินหวั่นชิวกินโอสถชำระไขกระดูกไปแล้วก็จริง แต่นางเพิ่งป่วยหนักมา เกือบได้ไปเยือนประตูปรโลก ตอนนี้จึงเป็แค่ขยะที่ไร้กำลังต่อสู้ นางพยายามดิ้นแต่ก็สู้สตรีร่างบึกบึนที่ทำงานด้านเกษตรพวกนี้ไม่ได้เลย
หัวใจนางเย็นเฉียบ นางเพิ่งทะลุมิติมาเองนะ ยังไม่ทันเหยียบแผ่นดินให้อุ่นก็ต้องตายแล้วหรือ?
