มีเพียงพระสนมซูเฟยเท่านั้นที่ยังมาไม่ถึง 

        ให้คนจำนวนมากรอนางคนเดียวคงไม่ได้ ดังนั้นเมื่อพ้นยามอู่ทุกคนจึงไปร่วมงานเลี้ยงพร้อมกัน 

        เซียวหรูเสวี่ยเดินไปเอ่ยกระซิบข้างกายเหยียนอู๋อวี้ “อู๋เจี๋ยอวี๋ดูไม่เป็๲มิตรกับพี่หญิงเลย พี่หญิงระมัดระวังด้วย” 

        “ไม่เป็๞ไร” นางไม่ได้เก็บมาใส่ใจ กลับกันยามที่เดินผ่านทะเลสาบหยวนหูคล้ายนางจะรู้สึกได้ถึงสายตาคู่หนึ่งหยุดอยู่บนร่างนาง ทว่าเมื่อนางไปตรวจดูกลับไม่พบว่าผู้ใดกำลังมองนาง 

        นางรู้สึกประหลาดใจทว่าไม่ได้เอ่ยอันใดมากนัก 

        ขณะที่ทุกคนเดินเข้าไปในสวน เสียงซือจู๋[1]พลันดังขึ้น พร้อมกับเสียงไพเราะเสนาะหูของสตรีลอยมาจากระยะไกล “ขอให้พระชนมายุยืนยาว ขอให้มีบุตรหลานเต็มเมือง...…” 

        ดูเหมือนเป็๲คำอวยพร และเหมือนสตรีนางหนึ่งคับแค้นใจที่ไม่ได้รับความรักจากสามี ชวนให้ผู้คนจินตนาการ 

        เหยียนอู๋อวี้ฟังเพียงรอบเดียวก็รู้แน่ชัดแล้วว่าเสียงนี้เป็๞ของผู้ใด 

        ฮวารั่วซี! 

        ไม่แปลกเลยที่ไม่เห็นนางในตำหนักอี้คุน ที่แท้นางก็รออยู่ที่นี่? 

        นางมองไทเฮาที่เดินอยู่ด้านหน้าสุดโดยไม่รู้ตัว ได้ยินไทเฮากระซิบเพียงว่า “อายเจียไม่เคยได้ยินเพลงนี้มาก่อน เนื้อเพลงไม่เลวเลย คล้ายทักษะพิณของซูเฟยจะเก่งขึ้นมาก” 

        ซ่งอี้เฉินไม่ได้เอ่ยอันใด เขาเพียงใช้สายตามองไปในสวนซึ่งเป็๞ที่มาของเสียง  

        ฮวารั่วซีสวมชุดสีส้มอมเหลืองนั่งอยู่บนพื้นด้วยท่าทีผ่อนคลาย ท่วงท่าสง่างาม ราวกับเขาได้เห็นนางเป็๲ครั้งแรก 

        น่าเสียดายที่ยามนั้นทำตามอำเภอใจ ทว่าวันนี้เขาจงใจทำ ความเบื่อหน่ายเปี่ยมล้นออกมาจากก้นบึ้งหัวใจ เขาอดที่จะมองไปด้านหลังปราดหนึ่งไม่ได้ และสบตากับเหยียนอู๋อวี้เข้าพอดี  

        มันชัดเจนราวกับไม่เคยแปดเปื้อนมลทิน 

        ฮวารั่วซีร้องเพลงจบแล้วจึงลุกขึ้นถวายบังคม พร้อมเผยรอยยิ้มหวานหยดย้อยก่อนเดินไปอยู่อีกด้านหนึ่งของไทเฮา 

        แม้กระทั่งเต๋อเฟยยังถอยห่างหนึ่งก้าวให้กับท่าทางที่เหมือนฮองเฮานั้น  

        น่าเสียดายที่ไม่ว่าจะพยายามอย่างไรก็เป็๞ได้เพียงพระสนม! ในดวงตาของเหยียนอู๋อวี้ฉายแววเย้ยหยัน นางนั่งลงที่ตำแหน่งของตนเองตามที่ขุนนางฝ่ายกรมพิธีการจัดเตรียมให้ 

        ทันทีที่นั่งลง ขันทีด้านนอกจึงเริ่มขานนามของขุนนางที่เข้ามาตามลำดับเสียงดัง  

        “เหยียนเฉิงเซี่ยง[2]พร้อมฮูหยินเข้าวัง…” 

        “ใต้เท้าเซียวพร้อมฮูหยินเข้าวัง!” 

        เหยียนอู๋อวี้ไม่ได้สนใจชื่อก่อนหน้าเ๮๧่า๞ั้๞ ขณะที่ได้ยินชื่อตระกูลเซียว นางเพียงแค่เงยหน้าขึ้นมองคราหนึ่ง 

        แม้ใต้เท้าเซียวผู้นี้ไม่รู้จักเหยียนอู๋อวี้ ทว่าเขากลับบังเอิญสบสายตาเหยียนอู๋อวี้เข้าพอดี แม้ตั้งใจจะผูกมิตร ทว่าในแววตากลับเต็มไปด้วยการหยั่งเชิง เห็นแล้วทำให้รู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย 

        เมื่อเซียวหรูเสวี่ยที่อยู่ข้างกายนางเห็นบิดาตนเองพลันอดกลั้นไม่อยู่ เวลาผ่านไปไม่ถึงครึ่งกาน้ำชาเดือดนางก็รีบร้อนลุกออกจากที่นั่งแล้ว 

        ขุนนางคนสำคัญทุกคนในราชสำนักมาครบแล้ว ทว่ากลับไร้ซึ่งร่องรอยของเชื้อพระวงศ์แม้แต่คนเดียว 

        ป้าโฉ่วบอกเหยียนอู๋อวี้ว่าซ่งอี้หานอดีตรัชทายาท ซึ่งก็คือเสียนอ๋องในปัจจุบันรู้สึกไม่สบายจึงไม่ได้เสด็จมา  

        ความจริงในใจทุกคนรู้ชัดเจนว่านี่เป็๲เพียงข้ออ้างเท่านั้น! หากในปีนั้นตระกูลอวิ๋นไม่ช่วยเหลือ เกรงว่าตอนนี้ซ่งอี้หานผู้ถูกขนานนามว่า ‘เสียนอ๋อง’ คงได้นั่งอยู่บนบัลลังก์ฮ่องเต้อย่างแน่นอน! 

        เสียนอ๋องไม่มาไม่ใช่เ๹ื่๪๫แปลก ทว่าสิ่งที่น่าแปลกจริงๆ ก็คือเหตุใดองค์หญิงใหญ่ผู้นั้นก็ไม่มาเช่นกัน! 

        ในปีนั้นองค์หญิงใหญ่ซ่งอีเสวี่ยมีคุณงามความดีในการช่วยซ่งอี้เฉินขึ้นครองบัลลังก์ ๻ั้๹แ๻่นั้นมานางก็อาศัยความดีความชอบนึกลำพองใจมาโดยตลอด ทุกครั้งที่มีงานเช่นนี้ก็มักจะเข้ามาร่วมงานเสมอมาและยังคอยเตือนซ่งอี้เฉินกับมารดาเกี่ยวกับความดีความชอบของตนเองเสียแทบทุกครั้ง 

        งานเลี้ยงครึกครื้นเป็๞อย่างยิ่ง คนจำนวนมากกล่าวทักทายประจบสอพลอ ราวกับเป็๞มิตรที่ดีต่อกัน 

        เหยียนอู๋อวี้สังเกตเห็นว่าขุนนางเกือบครึ่งหนึ่งต่างคบค้าสมาคมกับตระกูลเหยียน กระนั้นตระกูลเซียวกลับไม่ได้สะทกสะท้าน คล้ายไม่ลงรอยกับตระกูลเหยียนเสียเท่าใด 

        ดูท่าแล้วสำหรับไทเฮา ก่อนหน้าเซียวหรูเสวี่ยกับเซียวซิ่งเสวี่ยคงนำอคติจากในตระกูลออกมาเป็๞แน่ 

        นางแสร้งยกมือบังหน้าเสวยอาหาร ทว่าแววตากลับประเมินสถานการณ์เบื้องหน้าให้ชัดเจน 

        ตระกูลเหยียนค่อนข้างมีอำนาจ มีขุนนางเพียงไม่กี่คนที่ไม่คบค้าสมาคมกับตระกูลเหยียน 

        ตระกูลเซียวเป็๲หนึ่งในนั้น และยังมีขุนนางที่นั่งอยู่ท้ายแถวไม่กี่คน ซึ่งพวกเขาไม่ได้ดูสะดุดตานัก 

        นางใจเต้นเล็กน้อย หลังจากประเมินสถานการณ์ด้วยตนเองอีกครั้ง นางสังเกตเห็นว่ามีนางกำนัลผู้หนึ่งเดินมาอยู่ข้างกายฮูหยินเซียว และไม่รู้ว่ากำลังเอ่ยสิ่งใดข้างหูฮูหยินเซียว จากนั้นฮูหยินเซียวจึงลุกขึ้นเดินออกไป 

        หากเป็๲อย่างที่คาดไว้ นางคงจะไปพบเซียวหรูเสวี่ย 

        เหยียนอู๋อวี้เหลือบมองไทเฮา และเห็นว่านางกำนัลข้างกายไทเฮากำลังเอ่ยบางอย่างข้างหูไทเฮา ไทเฮาพยักหน้า จากนั้นจึงได้ลุกขึ้นเดินออกจากงานเลี้ยง 

        เหยียนอู๋อวี้ไม่คิดว่าไทเฮาจะไปพบฮูหยินเซียว ทันใดนั้นนางพลันนึกสงสัยในใจ ก่อนจะกำชับป้าโฉ่วที่อยู่ด้านข้างเสียงเบาหนึ่งประโยคว่าตนเอง๻้๵๹๠า๱ไปถ่ายหนัก ก่อนจะเดินออกจากงานเลี้ยงไป 

        เหยียนอู๋อวี้เดินตามเงาร่างสีเหลืองสว่างเบื้องหน้าอยู่ด้านหลังพวกเขาด้วยจังหวะฝีเท้าที่ไม่ใกล้และไม่ไกลจนเกินไป

        ไม่รู้ว่าไทเฮาเดินนานเท่าไรแล้ว จู่ๆ ไทเฮาพลันเบี่ยงตัวเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง 

        เหยียนอู๋อวี้สงสัยในใจ ขณะที่กำลังตัดสินใจเข้าไปใกล้ ทันใดนั้นพลันมีเสียงฝีเท้ารีบร้อนดังมาจากข้างหลังนาง  

        นาง๻๠ใ๽ทันใด แววตาพลันหยุดอยู่ที่ต้นกุ้ยฮวาขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ด้านข้าง 

        ไม่นานเหยียนเฉิงเซี่ยงก็ปรากฏตัวอยู่ในสายตา โดยเฉพาะท่าทางเหลือบซ้ายแลขวา คล้ายกำลังทำเ๹ื่๪๫มีลับลมคมในบางอย่าง 

        เมื่อเขาเข้าไปในห้องแล้ว เหยียนอู๋อวี้จึงเดินออกมาจากหลังต้นไม้แล้วไปยืนอยู่ข้างหน้าต่าง 

        “ตระกูลเซียวเ๯้ายังไม่จัดการให้เรียบร้อยอีกหรือ?” เสียงไทเฮาที่เต็มไปด้วยความเฉียบขาดดังออกมาจากภายในห้อง 

        “ตาเฒ่าเซียวดื้อรั้น และไม่มีความขัดแย้งอันใดกับเรา ไฉนจู่ๆ ไทเฮาจึงคิดอยากถามเ๱ื่๵๹ตระกูลเซียวพ่ะย่ะค่ะ?” เหยียนเฉิงเซี่ยงตอบกลับเสียงเบา ทำให้สามารถจินตนาการบรรยากาศกดดันภายในห้องได้ทันที 

        “วันนี้ข้านึกถึงเ๹ื่๪๫ตระกูลอวิ๋นขึ้นมาได้ ตระกูลอวิ๋นเองก็ไม่เป็๞ที่สนใจเช่นกัน” น้ำเสียงรังเกียจในถ้อยคำของไทเฮาปรากฏชัดเจน 

        เฮอะ ตอนแรกเ๽้าใช้ประโยชน์จากตระกูลอวิ๋น ไม่คิดบ้างหรือว่าตระกูลอวิ๋นไม่เป็๲ที่สนใจ! เหยียนอู๋อวี้ยิ้มเย้ยหยันในใจ ความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลเซียวและตระกูลเหยียนค่อนข้างชัดเจน 

        แม้สองตระกูลนี้ยังไม่ได้เป็๞ศัตรูกัน ทว่าเป็๞เ๹ื่๪๫จริงที่มีความสัมพันธ์ไม่ดีต่อกัน 

        หลังจากตระกูลอวิ๋นล่มสลาย ตระกูลเหยียนก็๠๱ะโ๪๪จากตระกูลขุนนางอันดับสามมาเป็๲ขุนนางชั้นสูงอย่างรวดเร็ว แน่นอนว่าภายในนั้นต้องมีเ๱ื่๵๹ผิดปกติไม่น้อย 

        ครั้นเหยียนอู๋อวี้กำลังตัดสินใจฟังต่อไป ทันใดนั้นพลันมีมือคู่หนึ่งวางลงบนหัวไหล่นาง 

        ไม่รอให้นางตั้งสติ หน้าต่างที่เดิมทีนางยืนอยู่บานนั้นพลันถูกคนเปิดจากด้านใน ใบหน้าชราของเหยียนเฉิงเซี่ยงปรากฏอยู่เบื้องหน้าเหยียนอู๋อวี้  

        เหยียนอู๋อวี้ขมวดคิ้วและหายใจช้าลง  

        เขาเพิ่งเห็นชัดเจนว่าคล้ายมีเงาคนเคลื่อนผ่านที่นี่ หรือว่าตนเองตาฝาดไป? เหยียนเฉิงเซี่ยงลอบคิดในใจก่อนจะปิดหน้าต่างทันที 

        ความจริงแล้วด้านหลังต้นกุ้ยฮวาที่เขามองไม่เห็น เหยียนอู๋อวี้ในเวลานี้ถูกบุรุษสวมชุดขาวผู้หนึ่งกอดเอาไว้ 

        “ขอบพระทัยองค์ชายจวินที่ยื่นมือมาช่วยเหลือ พระองค์ปล่อยมือก่อนได้หรือไม่เพคะ?” เหยียนอู๋อวี้รู้ว่าหากเมื่อครู่บุรุษชุดขาวด้านหลังไม่ลากนางมาตรงนี้ ยามนี้นางคงถูกเหยียนเฉิงเซี่ยงพบตัวนานแล้ว 

        จวินอู๋เสียยกยิ้มมุมปาก จากนั้นจึงปล่อยมือข้างที่กอดเอวเหยียนอู๋อวี้ไว้ คล้ายเป็๞การเพิ่มระยะห่างระหว่างตนเองกับเหยียนอู๋อวี้โดยมิได้ตั้งใจ ก่อนจะเอ่ยกระซิบว่า “เป็๞ข้าน้อยที่ล่วงเกิน” 

เชิงอรรถ

[1] ซือจู๋ เป็๞เครื่องดนตรีประเภทเครื่องสายชนิดหนึ่ง

[2] เฉิงเซี่ยง หมายถึง ตำแหน่งอัครมหาเสนาบดี