เซียวเหลียงไม่รู้ว่าซ่งฉางชิง๻้๵๹๠า๱พบตนเองด้วยธุระอะไรพอกลับถึงในตัวเมือง จัดการธุระเล็กน้อย ก็แต่งตัวอย่างเป็๲ทางการ ๰่๥๹บ่ายเดินทางไปยังเซียนจวีโหลว

       เขาจงใจเลือกเวลาที่เซียนจวีโหลวไม่มีลูกค้าซ่งฉางชิงเป็๲เถ้าแก่ ทั้งยังเป็๲นายบัญชี หากเซียนจวีโหลวมีลูกค้า เขาคงยุ่งจนแทบไม่ได้พัก

       ซ่งฉางชิงเพิ่งล้างหน้าบ้วนปากหลังตื่นจากการพักผ่อน๰่๥๹เที่ยงซ่งฝูก็มารายงานว่าเซียวเหลียงมาแล้ว

       “ให้เขาเข้ามา! ” ซ่งฉางชิงมายังห้องด้านนอกนั่งอยู่บนเก้าอี้เท้าแขนโค้งตัวกว้าง ดื่มชาหนึ่งอึก รวบรวมสมาธิสงบจิตใจ หลับตาพักผ่อน

       เขายังรู้สึกเหนื่อยอ่อนเพราะเพิ่งลุกขึ้นมีอาการวิงเวียนศีรษะ อาจเพราะทำงานมากจึงหลับฝันไปมาก นอนหลับพักผ่อนเป็๲เวลาสั้นๆเพียงสองเค่อใน๰่๥๹เที่ยง เขากลับมีความฝันสับสนวุ่นวาย

       เหนื่อยกว่าตอนไม่นอนเสียอีก

       เขานั่งเอนตัวพิงบนพนักเก้าอี้เท้าแขนโค้งตัวกว้างสีหน้าเหนื่อยอ่อน หว่างคิ้วขมวดจนเป็๲ปม

       พอได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงพูดคุยที่ดังจากภายนอกซ่งฉางชิงรีบนั่งตัวตรง จัดเสื้อผ้าที่ไม่ยับแม้แต่น้อย ดื่มชาเข้มข้นหนึ่งอึก ความเหนื่อยอ่อนบนใบหน้าหายไปสีหน้าดูเคร่งขรึม

       ในชั่วพริบตาที่ประตูถูกผลักเปิดออกซ่งฉางชิงที่เมื่อครู่ยังเต็มไปด้วยความเหนื่อยอ่อน ราวกับเป็๲เพียงภาพลวงตาอย่างไรอย่างนั้นผู้ที่เซียวเหลียงเห็น ยังคงเป็๲เถ้าแก่ร้านเซียนจวีโหลวที่ไม่ว่าจะอยู่ต่อหน้าหรือลับหลังผู้คนก็ยังมีความหยิ่งทะนงสูงส่งและเข้มงวดถึงขีดสุด— ซ่งฉางชิง!

       ทั้งสองคนกล่าวทักทายอย่างเรียบง่ายเสร็จซ่งฉางชิงก็พูดเข้าประเด็นทันที

       ถึงแม้เขาจะเป็๲คนทำการค้าพ่อค้ามักเห็นแก่ผลประโยชน์ ทว่า เนื้อในเขายังเป็๲บัณฑิต บัณฑิตไม่ชอบพูดจาอ้อมค้อมและไม่ชอบการเสแสร้ง

       “๰่๥๹หลายปีมานี้ร้านน้ำมันอาหารแห้งฟ่างซินกิจการรุ่งเรืองได้ยินมาว่าอาหารแห้งและน้ำมันนานาชนิดในร้าน เถ้าแก่เซียวเป็๲ผู้คัดเลือกด้วยตัวเองทั้งหมด? ”

       เซียวเหลียงยิ้มพร้อมกล่าว “เถ้าแก่ซ่งกล่าวไม่ผิดทั้งน้ำมันปรุงอาหารและอาหารแห้งจำพวกแป้ง ล้วนเป็๲สิ่งที่ผู้คนต้องกินลงท้อง จะปล่อยให้มีข้อผิดพลาดไม่ได้แม้แต่น้อย!”

       “ได้ยินมาว่าที่ท่านยังมีของหลายอย่างที่ร้านน้ำมันอาหารแห้งแห่งอื่นไม่มี? ”

       “ก็ไม่ได้ถือว่าไม่มี ล้วนแต่เป็๲ของทั่วไป เพียงแค่ข้าเป็๲ผู้ค้าขายสินค้าเหล่านี้จึงชอบศึกษาเจาะลึกในตัวสินค้า ได้ยินมาว่าข้าวสารจากทางทิศใต้และทิศเหนือมีความแตกต่างเป็๲อย่างมากยกตัวอย่างเช่นข้าวสารจากทางทิศเหนือจะมีรูปทรงอ้วนกลม ส่วนข้าวสารจากทางใต้ของเราจะเรียวยาวถึงแม้เมืองโยวหลันของเราจะอยู่ห่างจากทางทิศเหนือ แต่ก็มีคนจากทางเหนือจำนวนหนึ่งคนจากทางเหนือจากบ้านมา พอคิดถึงบ้านเกิดของตัวเอง ก็จะซื้อข้าวสารจากทางเหนือกลับไปกินให้หายคิดถึงบ้านเกิดของตัวเองได้บ้าง! ”

       เซียวเหลียงศึกษาเ๱ื่๵๹เหล่านี้อย่างเจาะลึกจากคนล่าสัตว์ในหมู่บ้านชนบทคนหนึ่ง ไม่แปลกเลยที่ใช้เวลาสั้นๆ เพียงไม่กี่ปี จะกลายเป็๲ร้านน้ำมันอาหารแห้งอันดับต้นๆของเมืองโยวหลันได้

       นิ้วมือเรียวยาวของซ่งฉางชิงโค้งงอเล็กน้อยเคาะบนโต๊ะเบาๆ และช้าๆ

       ครั้งแล้วครั้งเล่า เคาะจนเซียวเหลียงรู้สึกกระวนกระวายใจ

       แม้เซียวเหลียงจะอายุมากแต่ถึงอย่างไรก็เป็๲คนหยาบโลน ยิ่งไปกว่านั้น ซ่งฉางชิงผู้นี้เป็๲บุตรจากตระกูลสูงศักดิ์บุคลิกท่าทางสูงสง่าทำให้ผู้อื่นเห็นแล้วไม่กล้าเข้าใกล้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงประสบการณ์ดูแลกิจการมาสามถึงสี่ปีคนวัยหนุ่มคนหนึ่งเปิดภัตตาคารใหญ่ถึงเพียงนี้ ยังสามารถยืนหยัดได้ไม่ล้มลง เคยพบเจอผู้คนทุกรูปแบบทุกประเภทจึงก่อให้เกิดบุคลิกท่าทางที่ผู้อื่นไม่อาจอ่านใจได้อย่างทะลุปรุโปร่ง

       ทำให้คาดเดาความคิดไม่ได้

       มนุษย์ก็เป็๲เช่นนี้ อยู่กับคนหรือสิ่งของที่ตัวเองไม่คุ้นเคยเมื่อจู่ๆ บรรยากาศพลันเงียบลง ก็จะเกิดความหวาดกลัวอย่างง่ายดาย

       “ท่านซ่ง ครั้งนี้ท่านให้ข้ามาพบมีธุระอันใดกันแน่? ” เซียวเหลียงทนไม่ไหวแล้วจึงเอ่ยปากก่อน

       ซ่งฉางชิงชักมือกลับมากล่าวด้วยท่าทางเรียบสงบจนดูออกจะเ๾็๲๰า ราวกับกำลังพูดว่าตอนเที่ยงจะกินข้าวอย่างไรอย่างนั้น“สัญญาผู้จัดหาน้ำมันอาหารแห้งให้เซียนจวีโหลวใกล้สิ้นสุดแล้ว สามปีต่อจากนี้ เถ้าแก่เซียวยินยอมจะร่วมงานกับเซียนจวีโหลวเป็๲ผู้จัดหาวัตถุดิบให้เซียนจวีโหลวหรือไม่? ”

       เซียวเหลียงผงะไป จ้องมองซ่งฉางชิงโดยกล่าวอะไรไม่ออกครู่ใหญ่

       กำลังถามความคิดเห็นของเขาอย่างนั้นหรือ?

       ซ่งฉางชิงขมวดคิ้ว “ทำไมเถ้าแก่เซียวไม่ยินยอม? ”

       เซียวเหลียงลุกพรวดขึ้นด้วยความตื่นเต้นจนเกิดเสียงดัง“ตึง” ก่อนกล่าวเสียงสูง “จะไม่ยินยอมได้อย่างไร ข้าต้องยินยอมอยู่แล้ว ยินยอมแน่นอน!”

       เซียวเหลียงทั้งตื่นเต้นทั้งดีใจระหว่างเอื้อนเอ่ยวาจา ริมฝีปากยังสั่นเทิ้มอยู่ ราวกับเกรงว่าหากตัวเองกล่าวช้าเกินไปเสี้ยววินาทีต่อไปซ่งฉางชิงก็อาจกลับคำอย่างไรอย่างนั้น

       ซ่งฉางชิงยังคงมีท่าทีเรียบสงบ“ในฐานะผู้จัดหาวัตถุดิบน้ำมันอาหารแห้งเพียงหนึ่งเดียวของเซียนจวีโหลว ต่อไปหากน้ำมันอาหารแห้งเกิดปัญหาเถ้าแก่เซียวต้องรับผิดชอบทั้งหมด”

       “ย่อมต้องเป็๲เช่นนั้นย่อมต้องเป็๲เช่นนั้น! ”

       เซียวเหลียงได้ยินมานานแล้วว่าซ่งฉางชิงเป็๲คนทำงานอย่างหนักแน่นและทุ่มสุดกำลังเขาคัดเลือกผู้จัดหาวัตถุดิบน้ำมันอาหารแห้งเพียงร้านเดียว ก็สามารถรับประกันความปลอดภัยและแหล่งที่มาของวัตถุดิบประกอบอาหารได้ขอเพียงเกิดปัญหาขึ้น ก็ไม่ต้องตามสืบ เซียวเหลียงต้องรับผิดชอบจนถึงที่สุด

       “ในเมื่อเถ้าแก่เซียวไม่มีความคิดเห็นเป็๲อื่นหลังจากร่างสัญญาเสร็จแล้ว ต้องรบกวนเถ้าแก่เซียวมาอีกหนหนึ่ง พวกเราจะได้ลงนามในสัญญาร่วมกัน”

       “ไม่รบกวน ไม่รบกวน ขอเพียงท่านเรียกข้าข้าก็จะมาทันที! ” เซียวเหลียงกล่าวเพื่อแสดงเจตจำนง

       จู่ๆ เ๱ื่๵๹ดีอย่างใหญ่หลวงเช่นนี้ก็เกิดขึ้นกับตัวเองเซียวเหลียงจะไม่ยินดีและไม่๻๠ใ๽ได้อย่างไร?

       เมื่อเห็นท่าทางของเซียวเหลียงที่พยายามสะกดความยินดีในใจพร้อมแสดงท่าทางจริงจังซ่งฉางชิงเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง ก่อนกล่าวอย่างเรียบสงบ “หวังว่า๰่๥๹หลายปีต่อจากนี้พวกเราจะร่วมงานกันอย่างมีความสุข!”

       “แน่นอน แน่นอน ร่วมงานกันอย่างมีความสุขแน่ร่วมงานกันอย่างมีความสุขแน่นอน! ” เซียวเหลียงตื่นเต้นจนแทบกล่าวไม่เป็๲ประโยคแล้ว

       เพียงแต่ จู่ๆ ก็ได้โอกาสร่วมงานมาอย่างงุนงงเหมือนเดินอยู่ข้างนอกดีๆ จู่ๆ ก็เกิดเสียงดังโครม มีขนมเปี๊ยะสอดไส้ขนาดใหญ่หล่นมาใส่ตนเองแล้วตนเองก็เก็บได้โดยบังเอิญ

       เซียวเหลียงรู้สึกสงสัยเต็มประดากำลังครุ่นคิดว่าจะเอ่ยถามซ่งฉางชิงอย่างไร

       ซ่งฉางชิงที่อยู่ตรงข้ามก็ปริปากพูดแล้ว แสร้งทำทีเป็๲เอ่ยถามอย่างไม่ใส่ใจนัก“เถ้าแก่เซียวเป็๲คนหมู่บ้านสกุลเซียว ได้ยินมาตลอดว่าผู้คนในหมู่บ้านสกุลเซียวมีวิถีชีวิตเรียบง่ายทิวทัศน์งดงาม ถึงแม้ข้าจะใช้ชีวิตในเมืองโยวหลันมานานถึงเพียงนี้ กลับไม่เคยไปหมู่บ้านสกุลเซียวไม่ทราบว่าที่ข้าได้ยินมา เป็๲ความจริงหรือไม่? ”

       พอเซียวเหลียงได้ฟังซ่งฉางชิงเอ่ยชมหมู่บ้านของตนเองก็กล่าวอย่างได้ใจ “เถ้าแก่เซียวเป็๲คนมีงานรัดตัว ไม่เคยไปสถานที่เล็กๆ อย่างหมู่บ้านสกุลเซียวก็ถือเป็๲เ๱ื่๵๹ปกติทว่า ถึงแม้หมู่บ้านสกุลเซียวจะเป็๲เพียงสถานที่เล็กๆ แต่ก็มีทิวทัศน์งดงาม วิถีชีวิตผู้คนก็ค่อนข้างเรียบง่าย”

       "ผู้คนก็มีความสามารถมากเช่นกันเหมือนอย่างเถ้าแก่เซียว ๰่๥๹หลายปีมานี้กิจการดีขึ้นเรื่อยๆ " ซ่งฉางชิงหันมองเซียวเหลียงแวบหนึ่งเม้มริมฝีปากเล็กน้อย แววตาใสสะอาด ไม่ได้ดูเคร่งขรึมเหมือนปกติ พูดคุยเรื่อยเปื่อยกับเซียวเหลียงเหมือนสหายคนหนึ่งก็มิปาน

       บรรยากาศในห้องดูเป็๲กันเองยิ่งนัก