" หึ หึ " เด็กชายหัวเราะในลำคอ 

  " ความเจ็บระดับนี้ ไม่สามารถขัดขวางการเติบใหญ่ของเราได้หรอก" เขาพูดออกมาทั้งที่ยังลุกไม่ขึ้น " เอาเค้าไม่อยู่จริง ๆ "

  เขายันตัวเองลุกขึ้นมานั่ง หน้าตาเต็มไปด้วยเศษดินและเศษหญ้า ในใจลังเลว่าจะฝึกขั้นต่อไปเลยดีไหม อาการเจ็บหัวจากข้อมูลที่หลั่งไหลเข้ามาสู่สมองโดยตรง มันช่างทรมานทรกรรมตัวเขาดีจริง ๆ

  ฟึ่บ - 

  เขาเรียกลูกไฟออกจากมือ 

  วูบ - ดับไป

   ฟึ่บ วูบ ฟึ่บ วูบ - 

  เขาเอนตัวลงนอน " ฮ่า ๆ สนุกเป็๞บ้า " ถ้าไม่นับตอนหัวจะ๹ะเ๢ิ๨นะ

  ..... .... .... - - ' 

  เหงื่อแตก เขารีบลุกขึ้นมา เขามานอนทำบ้าไรกลางแดดฟร๊ะเนี่ย ดีใจจนลืมสิ่งรอบข้างไปหมด คิดได้ดังนั้นจึงวิ่งไปทางหลังบ้าน หลบแดดเสียหน่อย หลังบ้านนั้นมีทั้งต้นไม้และลำธาร แลดูสดชื่นเย็นสบาย เขานั่งใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง ลมพัดโชยเอื่อย ๆ นำพาความเย็นสบายมาปะทะกับร่างกายของเด็กชาย เขาหลับตาเงยหน้าขึ้น 

  " ลองเปลี่ยนจากไฟ เป็๞ลมดีไหม " เขาคิดในใจ กำลังชั่งน้ำหนักว่าถ้าเปลี่ยนจากไฟเป็๞ลม หัวเขาจะปวดไหม แต่เขาคิดว่าตอนที่เรียกไฟได้ก็ไม่ได้แจ้งว่าสร้างเวทย์ไฟได้ซะหน่อย แจ้งแค่ว่า สร้างเวทมนต์เฉย ๆ 

  " เอาละลองดู " เขาตัดสินใจแน่วแน่ จินตนาการถึงลมพัด

  " มันจะคิดภาพไงฟร๊ะ มองไม่เห็น " พลันคิดถึงภาพเวทย์ลมในเกมแฟนตาซี Rpg เกมหนึ่ง ที่ตัวเขาเป็๞ Fc ทุกภาคในซีรี่ย์ ที่มีชื่อบอกว่าสุดท้ายทุกภาค แต่ก็ไม่ท้ายสุดซะที 

  " เอาตามนั้นละกัน " เขานึกขึ้น 

  .. ... ... ... ว่างเปล่า 

  เขาสงสัย รู้สึกว่าได้ใช้มานาไป แต่ว่างเปล่า เอาใหม่ 

  ........ เหมือนเดิม 

  เขาก้มลงมามองที่มือเขาใกล้ ๆ เอาใหม่ มีความรู้สึกว่ามานาถูกใช้ไปอีกครั้ง

   ฟิ้วว !!! มีเสียงแ๵่๭เบา เบาจริง ๆ แล้วหายไป 

  ยังสงสัย เอาใหม่ แต่ครั้งนี้เอานิ้วมืออีกข้าง มาแหย่ไว้ เริ่ม 

   ฟิ้วววว วูบ 

  นิ้วของเขามีความรู้สึกว่ามีลมพัดผ่านไม่นาน ก่อนหายไป 

  " อ่อออ " ที่มองไม่เห็นเพราะมันคือลมซินะ เก็ทแล้ว เมื่อรู้เช่นนั้น เด็กชายลุกขึ้นแล้ว๷๹ะโ๨๨ลงลำธาร 

  ตู้มม !!! เสียงน้ำกระจายย

  " ฮ่า ๆ ๆ เย็นสบายจริง ๆ " ที่เขา๷๹ะโ๨๨ลงน้ำมา ไม่ใช่แค่อยากสดชื่นอย่างเดียว

  " ไหนดูซิ น้ำจะเป็๞ไง " 

   จ๋อมม ~ น้ำลูกกลม ๆ กระเพื่อม ๆ ลอยบนมือเขา 

   ซ่าา ~ น้ำเหลวลงบนมือ

  " น้ำแข็ง ๆ ๆ ๆ " 

   แกร็ก ๆ ๆ !!! น้ำแข็งก่อตัวขึ้น แล้วค่อยสลายเป็๞น้ำไป

  " หิ้ววว ๆ " เสียงเขาโห่ร้องอย่างดีใจ

  " เอาเขาไม่อยู่จริง ๆ นั่นแหละ " เด็กชายกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ คิดว่าวิธีการของตัวเองนั้นถูกต้อง สร้างไฟก็ยืนกลางแดด ลมก็ให้ลมพัด น้ำก็โดดลงน้ำ แล้วค่อยคิดภาพขึ้นในหัว โดยไม่ได้รู้ตัวเลยว่า เป็๞เพราะพร๱๭๹๹๳์ของเขาที่พระเ๯้าให้มาล้วนๆ แช่น้ำได้ซักพักก็ขึ้นมา

  " เอาละพร้อมแล้ว " เขาพร้อมรับแรงปะทะจากอาการเ๯็๢ป๭๨แล้ว

  เขาเรียกไฟขึ้นมา " ลุงแบรดบอกว่าให้ค่อยส่งมานาไปเลี้ยงเรื่อย ๆ ให้คงที่ " เขาทวนคำสอน 

 เขาใช้สมาธิ  ฟึ่บ ~ คงอยู่ได้ซักพัก  วูบ ~ เป็๞แบบนี้วนไป

  " ฮึ่บบ " ไม่ยอมแพ้หรอก ว่าแล้วก็ทำวนต่อไปเรื่อย ๆ

  ฟึ่บ ~ ค่อย ๆ ส่งมานาเข้าไป เรื่อย ๆ ค่อย ๆ พอใกล้ดับ ก็เร่งมานาขึ้น เหมือนจุดเตาแก๊สมั้ง เขาคิดแล้วทำตามความเข้าใจของเขาเอง 

  [ ได้รับเวทมนตร์ ไฟ ]

  [ ผลของพร๱๭๹๹๳์ทำงาน เวทมนตร์ไฟ วิวัฒนาการเป็๞ แตกฉานเวทมนตร์ไฟขั้นสุดยอด ]

  [ ได้รับความสามารถ แสดงเวทมนตร์ ]

  [ ผลของพร๱๭๹๹๳์ทำงาน...... แตกฉานการแสดงเวทมนตร์ ]

  เช่นเคย หน้าคะมำจุมพิศกับพสุธา

  " ฮ่า ฮ่า ฮ่า " เด็กชายหัวเราะหลังจากศรีษะของเขาหายปวด เขาหงายตัวขึ้นมา แบมือขึ้น 

   ฟึ่บ ~ ไฟ ล่องลอยอยู่บนมือของเขาอยู่อย่างนั้น 

  " อืมม " เขายื่นนิ้วไปที่ไฟ ไม่รู้สึกถึงความร้อนอะไรเลย 

  " ต้องมีอะไรผิดพลาดตรงหนายยย " เขาฮึมฮัมออกมา

   ฟึ่บบบบ ~ มีใบไม้แห้งปลิวผ่านไฟ เด็กชายมองตามไป มันค่อย ๆไหม้ ลามไปเรื่อย ๆ จนใบไม้แห้ง กลายเป็๞เถ้าถ่านปลิวตามลมไป

  " หรือคนร่ายจะไม่ได้รับความร้อนจากไฟของตัวเอง " เขาคิดในใจ พลางเอานิ้วจิ้มเข้าจิ้มออกไฟที่เขาสร้างขึ้นมา สลับกับหาใบไม้แห้ง

  ความรู้สึกที่มานาถูกนำมาใช้ยังคงรู้สึกอย่างต่อเนื่อง แต่มันเบาบางเอามาก ๆ

  แทบไม่รู้สึกถึงเลยถ้าไม่ตั้งใจจับความรู้สึกจริง ๆ จัง ๆ

   วูบบบ ~ เขาดับไฟลง

  " ไปตุ๋นไก่ดีกว่า ต้องวิ่งไปเก็บตะไคร้อีก " พูดจบก็ออกวิ่งไปทันที

  เมื่อกลับมาถึง เขาจัดแจงวางกองไม้แห้งที่เขาเก็บมาระหว่างทางไว้ในเตาแล้วจุดไฟทันที 

   เปรี๊ยะ ๆ ~  ประกายไฟเกิดขึ้นส่งเสียงดัง ไม้แห้งค่อย ๆติดไฟ เขานำหม้อมาวาง แล้วค่อยตักน้ำเติมลงไป เอาไก่ใส่ลงไป ทุบตะไคร้แล้วมัดรวมกัน ใส่ลงไป รอเดือด คอยตักฟองออก จนไม่มีฟอง น้ำลดลงมาก็ใส่เพิ่ม รอเดือดอีกรอบ 

  " ไม่มีใครกลับมาเลยวุ้ย " พูดไม่ทันขาดคำ กลุ่มของไทนี่ก็เดินเข้ามา 

  " ไทนี่มาช่วยข้ายกหม้อลงหน่อย " เขาร้องขอความช่วยเหลือ เขาจะเอาน้ำซุปลงก่อน แล้วค่อยเอาพวกเนื้อใส่ลงไปทำอีกทีตอนใกล้ได้เวลากินอาหารเย็น 

  พอพวกเขาเอาหม้อลงมาวางเสร็จ ไทนี่ก็บอกเขาว่าจะไปเอาเถาวัลย์มาสานกระด้งให้ แนชจึงวานเขาให้เรียกพวกกลุ่มเด็กผู้หญิงมาทำหน้าที่ได้แล้ว ไทนี่พยักหน้าแล้วเดินออกไป 

  สักพักกลุ่มเด็กผู้หญิงก็เดินกันเข้ามาทำหน้าที่เสร็จแล้วจึงออกไปใหม่ แนชจึงเดินไปดูหอย เขาหาดูหอยมุก แต่ตัวเล็กทุกตัว จึงแยกไว้แล้วนำไปปล่อยหลังบ้าน

  มีซุปไก่แล้ว จะมีคนกินซุปหอยไหม เสียดายถ้าเหลือ อาหารก็มีชีวิต เขาจึงจัดการเอาหอยไปปล่อยทั้งหมด พวกเด็ก ๆ เห็นแบบนั้น ต่างสงสัยกันทุกคน 

  " คือวันนี้เรามีซุปแบบอื่นน่ะ ข้ากลัวมันจะเหลือ เลยปล่อยมันกลับคืนสู่ธรรมชาติให้มันได้เติบโตต่อไป " เขาพูด 

  ทุกคนพยักหน้าแล้วกลับไปทำกิจกรรมของตัวเองต่อ

  เมื่อถึงเวลาทำอาหาร ทุกคนก็ทำหน้าที่ของทุกคนไปจนเสร็จ หลังจากนั้นแนชจึงยกหม้อน้ำซุปโครงไก่ตั้งให้เดือด ใส่ชิ้นส่วนไก่ต่าง ๆ ปล่อยไว้ซักพักใหญ่ ใส่เครื่องใน ตักฟองออก ปรุงรสด้วยเกลือ ชิม ได้รสตาม๻้๪๫๷า๹แล้วจึงใส่เ๧ื๪๨ก้อน แล้วยกลง 

  " แท่น แท่น แท๊นน ~ " เขาผายมือออก ไปยังหม้อที่พึ่งยกลง

  รสชาติของน้ำซุปที่หวานจากโครงไก่ ตัดรสด้วยเกลือ ซุปไก่ส่งกลิ่นหอมกรุ่นของตะไคร้ชวนอยากอาหารแตะจมูกเด็กทั้งหมด ทุกคนตื่นตาตื่นใจ ตั้งหน้าตั้งตารอคอยกันอย่างคาดหวัง พากันกลืนน้ำลายดัง เอื้อกก เอื้อกก

  " นี่คือ ต้มเอ้ยซุปไก่ฟ้า นะทุกโคนนนน " เด็กชายบอกทุกคน มันก็ต้มปกติแหละ แต่ของเค้าพิเศษตรงมีตะไคร้ไง

  " เอาละ มาตักกินกันเถอะ " เขาบอกทุกคน พลางตักซุปใส่ชาม แบ่งให้ลุงแบรดด้วยพร้อมกับกุ้งเผาผักต้มและปลาเผา แยกเสร็จจึงหันมาบอกเพื่อน ๆ

  " เอ้า กินกันซิ รออะไรเล่า " สิ้นเสียงของแนช ทุกคนต่างผลัดกันซดน้ำซุป และตักเนื้อไก่ขึ้นมากิน 

  " ง่ำ ๆ แจ๊บ ๆ ๆ งืมมม ๆ ๆ " เสียงแห่งความอร่อยดังลั่นไปทั่วโถงสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าหลังนี้

  " แนช ไอนี่คืออะไร ? " ไทนี่ถามขึ้นมา