“นี่มันอะไรกัน!”
ทุกคนตกตะลึงอย่างมาก เดิมทีพวกเขาคิดว่าิอวี่น่าจะไม่ไหวแล้วคงไม่มีแรงจะสู้ต่ออีก แต่ใครจะคิดว่าิอวี่ตวัดกระบี่แค่ทีเดียวจะมีอานุภาพมากขนาดนั้น ซัดจนหลัวหลิงกระเด็นไปไกลและทำให้เขาาเ็อีกด้วย!
นี่ทำให้ทุกคนยืนอึ้งอยู่กับที่อย่างไม่กะพริบตา จ้องมองไปที่ชายหนุ่มที่กำลังถือกระบี่หวงฉวนอยู่ในมือ
พวกเขาสงสัยมาก ชายหนุ่มคนนี้ ... ทำได้อย่างไร?
“หลีกไป”
ในเวลานี้เอง ร่างของหลัวหลิงก็เต็มไปด้วยดินทราย เขาลุกขึ้นมาด้วยใบหน้าเปื้อนฝุ่น ใช้ดวงตาสีม่วงของเขากวาดสายตาไปทั่ว พลังชั่วร้ายที่น่ากลัวพลุ่งพล่านออกมาทำให้ทุกคนล่าถอยออกไป
หลัวหลิงเห็นว่าตรงบริเวณที่ฝุ่นฟุ้งห่างออกไปอีกห้าสิบเมตรนั้น ิอวี่กำลังถือกระบี่หวงฉวนเดินเข้ามาหาเขาทีละก้าว
เขาััถึงลมปราณแห่งความตายจากบนตัวของิอวี่ ในใจของหลัวหลิงก็เกิดความไม่พอใจขึ้นมาอย่างมากมาย
เขามีพลังเทียบเท่าราชสีห์หกพันเก้าร้อยตัว เขาคือหลัวหลิง คือผู้ที่แข็งแกร่งและเป็ผู้สืบทอดตำแหน่งประมุขของตำหนักโยวินะ! แต่ตอนนี้กลับถูกชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าซัดทีเดียวก็ต้องล่าถอยแล้ว เขาจะยอมรับความจริงนี้ได้อย่างไร?
“เมื่อครู่ทุกอย่างมันเป็เื่บังเอิญ การต่อสู้ของจริงมันเริ่มต้นหลังจากนี้ต่างหาก เตรียมตัวตายได้เลย เ้าสวะ!”
พูดจบ หลัวหลิงก็หยิบหอกแล้วพุ่งแทงไปข้างหน้าอีกครั้ง พลังลมปราณสีม่วงปกคลุมไปทั่วหอก และกลายเป็เงาแห่งหอกมฤตยูกลางอากาศที่พุ่งโจมตีเข้ามา
“เงาิญญาแห่งความตาย”
กระบวนท่านี้เป็ทักษะหลิงระดับสูง ถึงแม้จะไม่ได้มีพลังสังหารที่บ้าคลั่งเท่ากับิญญาแห่งความตายดับสังหาร แต่ก็มีความเร็วที่สูงกว่า การหมุนพุ่งแทงแต่ละทีนั้นมีโอกาสเอาถึงตายทั้งนั้น
อีกทั้งหลัวหลิงยังมีเท้าแห่งเงาอยู่ด้วย เวลาที่ใช้เงาิญญาแห่งความตายทำให้ร่างกายของเขาล่องลอยรวดเร็วราวกับิญญา สลับซ้ายทีขวาทีไปมาเปลี่ยนแปลงไม่หยุด ทำให้จับทิศทางของหอกได้ยากมาก
ในเวลานี้ ิอวี่ได้นำน้ำจากบ่อศักดิ์สิทธิ์ของเขาใส่ไปที่จุดเซินถิงและเปิดััแห่งิญญาขึ้นมาแล้ว เขาจับทิศทางหอกของหลัวหลิงอยู่ตลอดเวลา คาดเดาการเคลื่อนที่ของอีกฝ่าย
ถึงแม้การใช้น้ำในบ่อศักดิ์สิทธิ์ของเขาจะถูกผลาญไปมากในสถานการณ์แบบนี้ แต่เขาก็สามารถเห็นจิตสังหารของหลัวหลิงได้อย่างชัดเจน
ลมปราณแห่งความตายถูกกระตุ้นมากขึ้นเรื่อยๆ จิติญญาแห่งกระบี่ของเขาเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ทำให้การออกท่าทางในการใช้กระบี่ของเขาแข็งแกร่งมากขึ้นไปอีก!
ทุกคนมองเห็นเงาของหอกในมือของหลัวหลิงลอยไปทั่ว ส่วนกระบี่หวงฉวนในมือของิอวี่ก็ราวกับเริงระบำอยู่ แต่ละท่วงท่ากระบี่นั้นมีแสงสีเขียวที่เป็ลมปราณกระบี่อยู่ด้วย ซึ่งบีบจนกระบวนท่าที่แข็งแกร่งของหลัวหลิงนั้นต้องล่าถอยออกไป ยังแอบดูเหมือนได้เปรียบอยู่ด้วย!
ระหว่างที่กำลังร่ายรำกระบี่ แสงบนกระบี่ของิอวี่ก็เปล่งแสงสีเขียวสว่างขึ้นเรื่อยๆ!
ตอนนี้เขาสามารถดึงลมปราณแห่งความตายจากในกระบี่ออกมาสี่ร้อยสาย ลมปราณกระบี่กำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ !
ิอวี่หาจังหวะที่เหมาะสมเพื่อทำลายการโจมตีของหลัวหลิง พลังบนกระบี่หวงฉวนไม่มีลดลงเลย กระบี่พุ่งลงมาตามแนวดิ่งด้วยความกะทันหัน หลัวหลิงจึงยกหอกิญญาแห่งความตายขึ้นมาต้าน พลังการปะทะของหอกกับกระบี่ะเิออก พลังแห่งความตายอันน่ากลัวพลุ่งพล่านเข้าสู่จิตใจคนทุกคน
ทุกคนรู้สึกตื่นตะลึงมาก ิอวี่ร้ายกาจกว่าที่พวกเขาคิดไว้มากทีเดียว!
พอลองคิดดูดีๆ แล้วพวกเขาถึงได้พบว่าทุกอย่างนี้มันไม่ใช่ไม่มีเหตุผล
ในเมื่อิอวี่มีความสามารถในการชิงกระบี่หวงฉวน ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าเขามีความสามารถที่เหนือคน เขาสามารถเล่นงานหลัวหลิงจนตกเป็รองไปได้ แสดงว่าเป็ความสามารถของตัวเขาเองทั้งนั้น!
เดิมพวกเขายังคิดว่าจะชิงกระบี่หวงฉวนมาจากมือของิอวี่ได้ง่ายๆ แต่ตอนนี้ดูไปแล้วมันน่าขำสิ้นดี!
แต่หลัวหลิงที่กำลังประลองอยู่กลับตะคอกออกมาว่า “เ้าบังคับข้าเองนะ!”
เมื่อััได้ถึงพลังแห่งความตายที่ออกมาจากกระบี่ที่เหมือนจะหยุดิญญาของเขาเอาไว้ทั้งหมด หลัวหลิงก็โกรธจนเืขึ้นหน้า ดวงตาสีม่วงของเขาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง เขาถอดผ้าปิดปากออก ทำให้ใบหน้าที่แท้จริงของเขาปรากฏออกมาต่อหน้าทุกคน!
เมื่อทุกคนได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของหลัวหลิงแล้วก็ล้วนแต่ต้องสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
ดวงตาสีม่วงของหลัวหลิงแผ่ลมปราณแห่งความตายออกมา สีหน้าของเขาซีดขาว ริมฝีปากก็เป็สีม่วงเข้มเช่นกัน เขามีเขี้ยวที่มุมปากสามซี่ราวกับเป็เขี้ยวที่ดุร้าย!
เป็เพราะฝึกเคล็ดวิชาแดนนรกมานาน ร่างกายของหลัวหลิงจึงถูกกัดกร่อนอย่างรุนแรง หน้าตาของเขาเริ่มเป็เหมือนอสูร มีหน้าตาที่เริ่มน่ากลัวแล้ว!
ดังนั้น เขาจึงสวมผ้าปิดหน้ากากสีดำอยู่ตลอดเพื่อปกปิดสายตาผู้คน แต่ว่าตอนนี้สายตาของเขามีเพียงิอวี่คนเดียวเท่านั้น ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตามเขาก็จะต้องฆ่าิอวี่ให้ได้!
ยาสีดำเม็ดหนึ่งปรากฏขึ้นมาบนมือของหลัวหลิงและเขาก็กินมันเข้าไปในปากทันที
หลังจากนั้น หลัวหลิงมีสีหน้าท่าทางเ็ปมาก สองมือของเขาทุบไปที่พื้น ลมปราณของเขาสับสนวุ่นวายทั้งหมด ราวกับว่าการเคลื่อนที่ตามชีพจรเริ่มบ้าคลั่ง
ิัของหลัวหลิงกำลังเปลี่ยนเป็สีเทา ร่างกายของเขาเริ่มขยายตัวออกจนเสื้อผ้าปริแตก พริบตาเดียวร่างกายของเขาก็ขยายออกจนมีความสูงถึงสามเมตร!
ผมของเขายุ่งเหยิงประบ่า ใบหน้าเป็สีเขียวเทา ดวงตาสีม่วง ริมฝีปากน่ากลัว มีเขี้ยวแหลม บวกกับร่างกายที่มีกล้ามเนื้อหนาแน่นที่กลายพันธุ์มา ...
ตอนนี้หลัวหลิงกลายเป็ปีศาจที่น่ากลัวมาก เขากลายเป็เครื่องมือฆ่าคนไปแล้ว!
“นั่นมัน ... ยาโยวิ!” มีคนร้องะโขึ้นมา
อีกคนเอ่ยปากถามว่า “ยาโยวิคืออะไรหรือ?”
คนคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “ยาโยวิเป็ยาต้องห้ามในการใช้พลังแฝง หลังจากที่กินมันเข้าไปแล้วจะผลาญเืภายในร่างกาย ภายในครึ่งปีก็มิอาจฟื้นฟูได้ แต่ว่า หลังจากกินไปแล้วจะมีกำลังเพิ่มพูนขึ้นมาในระยะเวลาสั้นๆ ดังนั้นร่างกายของเขาถึงมีการเปลี่ยนแปลง!”
เมื่อได้ยินคำอธิบาย หลายคนถึงได้เข้าใจว่ายาชนิดนี้เป็ยาต้องห้าม มันคือยาอันตรายที่เอาไว้เพิ่มขีดจำกัดได้แต่ก็ทำร้ายตัวเองไปด้วย แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ตอนนี้หลัวหลิงก็ไม่ใช่คนเดิมเหมือนก่อนหน้านี้อีกแล้ว!
ไฟแห่งความหวังในใจของพวกเขาลุกโชนขึ้นอีกครั้ง หลังจากผ่านสถานะแบบนี้ไปแล้วหลัวหลิงจะมีร่างกายที่อ่อนแอมาก แล้วิอวี่เองก็จะต้องาเ็สาหัสด้วยเช่นกัน
ถึงเวลานั้นเมื่อทั้งสองคนต่างาเ็สาหัส พวกเขาก็สามารถเข้าไปชิงกระบี่หวงฉวนได้ ทั้งโอกาสก็จะสูงมากขึ้นด้วย!
“ไปตายซะ”
หลัวหลิงถือหอกิญญาแห่งความตายในมือ น้ำเสียงของเขาแหลมสูงราวกับิญญา ร่างกายของเขาดูหนักอึ้ง แต่วินาทีที่เขาแตะปลายเท้ากลับมีความเร็วสูงมาก มันเหมือนลูกะุที่พุ่งเข้าหาิอวี่!
แต่ว่าิอวี่กลับไม่หลบเลย กำลังของหลัวหลิงเพิ่มพูนขึ้นก็จริง แต่เขาเองก็เป็เช่นกันไม่ใช่หรือ?
ดวงตาสีเขียวเปล่งแสงออกมา เขาฟันกระบี่หวงฉวนในมือออกไปแล้วถอยห่างออกไปกว่าสิบก้าว แต่ก็ยังคงสามารถต้านหอกิญญาแห่งความตายในมือของหลัวหลิงเอาไว้ได้
ดวงตาที่เ็าของหลัวหลิงเบิกกว้างอย่างดุดัน เขาใช้หอกแทงไปด้านหน้าแล้วหมุนทะลวงกลางอากาศเล่นงานิอวี่จนล่าถอยไป ระหว่างที่ปะทะกันิอวี่ก็ถูกลมปราณของหลัวหลิงทำจนาเ็ แต่ทุกครั้งที่ถูกโจมตีจนล่าถอยไป ิอวี่จะตอบโต้กลับด้วยความแข็งแกร่งมากกว่าเดิมอีกครั้ง ต่อให้เขาจะาเ็แต่ก็ไม่ล่าถอยหรือหวาดกลัวเลย!
กำลังของิอวี่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ลมปราณของกระบี่เองเพิ่มขึ้นเช่นกัน!
ลมปราณแห่งความตายสี่ร้อยสาย ... ห้าร้อยสาย ... หกร้อยสาย!
ถึงแม้มันจะเป็หนึ่งในห้าส่วนของลมปราณแห่งความตายของกระบี่ แต่สำหรับการรับมือหลัวหลิง มันก็มากพอแล้ว!
หลัวหลิงมีรูปร่างสูงใหญ่กว่าสามเมตร ิอวี่ดูตัวเล็กลงไปทันตา แต่เขายิ่งสู้ก็ยิ่งกล้าหาญ แสงสีเขียวแห่งความตายพลุ่งพล่านขึ้นมาบนตัวกระบี่ เขาฟันกระบี่ออกไปอย่างต่อเนื่องจนหลัวหลิงนั้นล่าถอยออกไป
มองไปที่ิอวี่ตอนนี้เขาไม่ต่างจากเทพสังหาร เมื่อได้ยินเสียงปะทะที่หนักหน่วงหัวใจของทุกคนก็เต้นไม่เป็จังหวะ!
สีหน้าท่าทางของพวกเขาเปลี่ยนไป!
เดิมทีพวกเขาคิดว่า ตอนนี้หลัวหลิงมีพลังเทียบเท่ากับิอวี่แล้ว แต่ว่าในสถานการณ์ตอนนี้ ิอวี่กลับตอบโต้อย่างบ้าคลั่งจนหลัวหลิงต้องล่าถอยออกมา
ชายหนุ่มคนนี้สร้างความอัศจรรย์อยู่ตลอดเวลา หลังจากที่พวกเขาตกตะลึงกับิอวี่ไปแล้ว ทุกการเคลื่อนไหวของิอวี่ก็ทำลายความเข้าใจเดิมและทำลายขีดความตะลึงของพวกเขาอยู่อย่างต่อเนื่อง!
“ไม่! เป็ไปไม่ได้! เป็ไปไม่ได้เด็ดขาด!”
หลัวหลิงตวัดหอกิญญาแห่งความตายในมือแล้วพุ่งแทงไปที่หัวของิอวี่ แต่ิอวี่ก็ไม่ได้หลบ เขาปล่อยลมปราณกระบี่หกร้อยสายออกไปจนหอกิญญาแห่งความตายปลิวกระเด็นไปไกล
จากนั้น เขาก็ใช้กระบี่หวงฉวนแทงไปที่หัวไหล่ด้านขวาของหลัวหลิง ิอวี่พลิกข้อมือแล้วตวัดกระบี่หวงฉวนตัดแขนขวาของหลัวหลิงจนขาด!
แขนสีเขียวเทาที่หนักอึ้งขาดและหล่นลงบนพื้นชักดิ้นชักงออยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็มีควันสีขาวพุ่งขึ้นมาแล้วก็หดเล็กลง หลัวหลิงรู้สึกเ็ปมาก สิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าทำให้เขาตะลึงไปเลย!
เขาเดินลมปราณทั้งหมดที่มีแล้วยังกินยาต้องห้ามอีก แต่ก็ยังถูกิอวี่เล่นงาน ...
จนถึงตอนนี้หลัวหลิงถึงได้เข้าใจว่า ที่แท้เขาไม่เคยสู้ิอวี่ได้เลย!
ก่อนหน้านี้เขาบอกว่า้าเด็ดหัวของิอวี่ แต่ตอนนี้เขาไม่เพียงไม่มีความสามารถนั้น แต่กลับกัน ภายใต้กระบี่หวงฉวนในมือของิอวี่ ต่อให้ในใจของเขาจะไม่ยินดีไม่ยอมรับแค่ไหน แต่มันทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา!
ทุกคนที่อยู่ห่างออกไปตะลึงจนถึงขีดสุด คิดไม่ถึงเลยว่าคนที่แข็งแกร่งอย่างหลัวหลิงจะถูกิอวี่เอาชนะลงได้
พริบตาเดียว ชายหนุ่มผู้ซึ่งมีกระบี่หวงฉวนอยู่ในมือก็กลายเป็ที่จดจำของทุกคนไปแล้ว!
สายตาของิอวี่ดุดัน เขาฟันกระบี่หวงฉวนออกไปที่คอของหลัวหลิง ...
แต่ในเวลานี้เอง แสงเย็นะเืแปลกๆ ที่ไม่รู้ที่มาก็พุ่งมาจาก้า เป้าหมายชี้มาที่หว่างคิ้วของิอวี่!
จะว่าเร็วก็ไม่เร็วจะว่าช้าก็ไม่ช้า ิอวี่รีบเปลี่ยนกระบวนท่าทันที เขาตวัดกระบี่ออกไปจนแสงเย็นะเืนั้นแตกสลายไป ในเวลานี้ ิอวี่รู้สึกว่ามีพลังอันมหาศาลพุ่งขึ้นมาจากตัวกระบี่ทำให้ตัวของเขานั้นกระเด็นไปไกล
สถานการณ์ที่แปรเปลี่ยนไปทำให้ทุกคนที่ล้อมดูอยู่นั้นตกตะลึงกันทั่ว
เดิมพวกเขาคิดว่าิอวี่น่าจะตัดหัวของหลัวหลิงออกมาเลย แต่ทำไมิอวี่ถึงได้กระเด็นออกไปอย่างนั้นล่ะ?
หลังจากนั้นก็มีเงาลอยมาจากที่ไกลและมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าของหลัวหลิง ทำให้ไขข้อสงสัยของทุกคนไปได้
ทุกคนจ้องมองไปก็พบว่าคนที่ยืนอยู่นั้นเป็ชายแก่สวมหมวกและเสื้อคลุมสีดำอมม่วง
ร่างกายของเขาซูบผอมและบางเบามาก ราวกับว่าถ้าลมพัดมาใบหน้าภายใต้หมวกก็คงจะมองเห็นแค่รอยย่น แต่คงมองไม่เห็นใบหน้าทั้งหมดของเขา
แต่ไม่ว่าใครก็ไม่กล้าดูถูกชายแก่คนนี้เลย เพราะบนตัวของเขานั้นมีพลังชั่วร้ายสีดำแผ่ออกมา ดูแค่ลมปราณหัวใจก็เต้นไม่เป็จังหวะแล้ว สีหน้าก็เริ่มซีดขาว จิตใจก็เหมือนเสื่อมถอยลงไปเรื่อยๆ !
สิ่งเดียวที่เห็นอยู่ภายนอก นั่นก็คือมือทั้งสองข้างของเขา
มือคู่นั้นเป็หนังหุ้มกระดูกและมีสีคล้ำมาก ราวกับว่ากระดูกของเขานั้นเปื้อนพิษ ดูแล้วน่ากลัวอย่างมาก
หากเดาไม่ผิดแล้วล่ะก็ เขาน่าจะเป็บุคคลสำคัญอันดับหนึ่งของตำหนักโยวิ ประมุขตำหนักโยวิ!