ติ๊ง...ติ๊ง...ติ๊ง    ...ติ๊ง...ติ๊ง...ติ๊ง...    ...ติ๊ง...ติ๊ง...ติ๊ง..

เตง...เตง...เตง     ...เตง...เตง...เตง    ...ติ๊ง...ติ๊ง...ติ๊ง...

ตึง...ตึง...ตึง    ...ตึง...ตึง...ตึง    ...ติ๊ง...ติ๊ง...ติ๊ง...

ฮา...ฮื้อ...ฮา...    ฮ้า...ฮื้อ...ฮือ    อ้า...อา...อา    อ้า...อา...อา

... ... ... ...

โจ วรสุทธิ เปิดดนตรีที่โหลดลงบนมือถือ เพื่อให้รู้สึกผ่อนคลาย เขาได้ไปเข้าคอร์ส อบรมเมื่อหลายวันก่อน แล้วได้รับดนตรีระดับอัลฟ่านี้กลับมาเปิดกล่อมสมองให้หลับได้ลึกขึ้น

เสียงน้ำลึกในลำธาร...ดังปุดปุด ปนเสียงบับเบิ้ล...เป็๞จังหวะ ผสานเสียงโซปราโน กับแบ็คกราวนด์ของคีย์เปียโนขึ้นลง...สะท้อนก้องเบา เหมือนกำลังจมอยู่ในห้วงลึกของวังน้ำ...ที่กำลังหมุนวนอยู่รอบกาย

โสตประสาทของเขากำลังหมุนดำดิ่งจากอารมณ์เปล่าเปลี่ยว เหงา เศร้า ซึม รันทด ท้อ จมอยู่ในห้วงแห่งทุกข์แสนสาหัส สู่การปล่อยวาง เงียบสงบ เบาโล่งโปร่ง ถึงระดับฌาน

เสียงหนึ่งหวีดหวิวเพรียกหาจากแดน...อันแสนไกลโพ้น ทะลุแก้วหูของเขาเข้าสู่จิตใต้สำนึก ...

“โจ... ฉันคอยเธออยู่ที่นี่...” เสียงแหลมสูงของหญิงสาวคนหนึ่งพลิ้วเบา

ชายหนุ่มฝันถึงเสียงหญิงสาวคนเดิมไม่เห็นรูปร่าง ซ้ำๆ มานานเกือบเดือนหลังกลับจากซีแอตเทิล คืนนี้อีกเช่นกัน

โจชอบเดินทางท่องเที่ยวยามว่างจากภารกิจค่อนข้างรัดตัว ปีนี้ค่าคอมมิชชั่นการเป็๲นายหน้าเทรดหุ้นทองคำของเขา มากพอสำหรับเดินทางไปไกลถึงอเมริกา

เขามีชีวิตส่วนตัวที่ใครหลายคนมองว่าแปลกสุดโต่ง ไม่ชอบสุงสิงกับใคร ไม่ชอบวิถีคนหมู่มาก ชอบหมกตัวอยู่กับกองตำรับตำราเกี่ยวกับความสำเร็จ ความใฝ่ฝันที่ยิ่งใหญ่

“เฮ้ย...ปีนี้ไปมันไกลเลยเหรอ” มิ้ง เพื่อนนักเทรดด้วยกันถามอย่างอิจฉา

“อยากไปดูนางในรูปนั่น...” เขาชี้ไปที่แก้วกาแฟใบหนึ่งที่ใช้อยู่เป็๞ประจำ

“อะไรของเอ็งวะ...” มิ้งส่ายหน้าไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่ได้ถามต่อ 

ความใฝ่ฝันอยากไปดูภาพนางฟ้าสวมมงกุฎดาวบนพื้นเขียว คือปลายทางฝันตลอดมาของชายหนุ่ม

ทุกคนมองว่าเขาเป็๲คนพิถีพิถัน ทำอะไรต้องวิเคราะห์วางแผนไปหมดทุกเ๱ื่๵๹ก่อนลงมือ แม้เ๱ื่๵๹การมีครอบครัว เขายังไม่ตัดสินใจคบใคร

“ฉันรอเธออยู่ที่นี่...” เสียงของหญิงสาวคนเดิม...เบาหวีดหวิวล่องลอยในอากาศ

คืนนี้มีอะไรแปลกมากกว่าหลายวันก่อน

“ฉันเข้ามาหานานแล้ว... ทำไมยังไม่รู้ว่าเป็๲ฉัน” เสียงหวิวๆ ตัดพ้อถามขึ้น

โจไม่เคยรู้จักเสียงที่ล่องลอยอยู่ในภวังค์ เขาไม่เคยคบผู้หญิงคนไหน จึงไม่อาจตอบคำถามนี้กลับไปได้

เสียงดนตรีที่เปิดกล่อมยังคงดังเบาๆ จากเครื่องมือถือบนโต๊ะมุมซ้ายของหัวเตียง เสียงของเธอยังอยู่ในห้วงภวังค์ มีแต่คำเดิมๆ วนเวียน

เช้าวันใหม่เขายังรู้สึกติดค้างอยู่ในจิตใจ คำถามผุดขึ้นมาตลอด... นางคือใคร เสียงของผู้หญิงคนนี้ได้สร้างความคุ้นชินตอนเขากำลังตกภวังค์

๰่๥๹บ่ายวันนี้โจมีนัดกับลูกค้ารายหนึ่ง ซึ่งให้ไปพบที่บ้านแถวย่านพุทธมณฑล เขาขับรถไปถึงหมู่บ้านระดับพรีเมี่ยม ราคาบ้านแต่ละหลังราคาหลายสิบล้านบาท ยามหน้าหมู่บ้านสอบถามข้อมูลขณะแลกบัตร

“บ้านเลขที่ 108/6 ซอย 5 ครับ” ยามมองหน้าชายหนุ่มแปลกๆ

เขาขับรถผ่านซอยเลขคี่เรื่อยไปจนพบซอย 5 เลี้ยวซ้ายเข้าไปและมองหาเลขที่บ้านแต่ละหลัง จนมาถึงบ้านเลขที่ดังกล่าวซึ่งตั้งอยู่สุดซอย

ชายหนุ่มกดกริ่งที่รั้วบ้านแบบซี่กรง คนข้างในแหวกม่านสำรวจว่าใครอยู่ตรงประตูรั้ว จากนั้นประตูอัตโนมัติจึงเคลื่อนตัวออก เขาเข้าไปสตาร์ทรถขับเข้าไปยังลานจอดภายใน

แม่บ้านคนหนึ่งโผล่หน้าออกมาต้อนรับเชิญให้เข้าไปด้านในซึ่งเป็๲ห้องรับรอง

ตัวตึกภายในเป็๲อาคารโอ่โถ่งประดับประดาตกแต่ง โทนสีเหลืองดำสไตล์เวอร์ซาเช่ ทั้งเฟอร์นิเจอร์และหมอนอิงเป็๲โทนสีเดียวกันหมด

“คุณ...รอคุณผู้หญิงสักครู่นะคะ” แม่บ้านกลางคนเอาน้ำเย็นมาบริการ เขาถามคำถามที่ทำให้นางขมวดคิ้ว

“ผมมาพบคุณผู้ชายนะครับ ไม่ทราบผิดคนหรือเปล่า”

“ที่บ้านนี้มีแต่คุณผู้หญิง...” คำตอบของแม่บ้านยิ่งทำให้เขาสงสัย

“ผมมาพบคุณวรินทร์” เขาได้ชื่อจากหัวหน้าฝ่ายการตลาดเมื่อวานให้มาพบลูกค้าระดับวีไอพีรายนี้

“คุณผู้หญิง ชื่อวรินทร์ ค่ะ” แม่บ้านอมยิ้มให้ชายหนุ่ม

โจแปลกใจมากที่เมื่อวานไม่ได้สอบถามรายละเอียด คิดอยู่ในใจว่าเป็๲ลูกค้าผู้ชาย เพราะชื่อแบบนี้ในร้อยคน คงจะมีเธอคนนี้

เขากวาดตามองสำรวจไปรอบห้อง ในสมองประเมินถึงสถานะการเงินและการลงทุนว่า ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา ข้อมูลที่ได้มาคือพอร์ตการลงทุนในวงเงินสิบล้านบาท

สายตาของชายหนุ่มกวาดตาไปเรื่อย ...จนมาถึงมุมผนังด้านซ้ายเป็๲หลืบก่อนถึงประตูซึ่งเปิดเข้าไปตัวบ้านด้านใน ภาพวาดสีอะคริลิกแขวนบนผนังในกรอบทองลวดลายเวอร์ซาเช่ขนาดสี่เหลี่ยมผืนผ้าแนวตั้ง

‘หน้าหญิงสาวสวยสะคราญยิ้มละไมสวมมงกุฎดาวบนศีรษะ ลงเส้นลายแบบโลโก้ ลอยอยู่บนพื้นสีเขียว… เฮ้ย... นี่มัน...!!!’

เขาจ้องมองตาค้างตะลึง เมื่อหน้าของนางกำลังลอย...เลื่อนออกมาจากกรอบรูปราวภาพสามมิติ เขาตบหน้าตัวเองเบาๆ พึมพำ

“เฮ้ย... สมองเป็๞อะไรหรือเปล่าวะ”

จากนั้นเสียงเบาแหลมหวีดหวิวโซปราโน ประสานคีย์เปียโนเข้ากันเป็๞จังหวะดังขึ้นในโสตประสาท

“นี่มันเพลงไซเรน ที่เปิดทุกคืน... โจ...เอ็งเป็๲อะไรไปวะ” เขายังสะบัดหน้าไปมาไม่เชื่อสายตาและหูของตนเอง

ชายหนุ่มตกอยู่ในภวังค์ราวถูกสะกดจิต และแล้วเสียงซ้ำๆ เช่นทุกคืนที่ได้ยิน ดังออกจากประตูที่เปิดเข้าไปยังด้านใน

โจตาค้าง๻๠ใ๽

“ฉันรอเธออยู่ที่นี่...”