เซียวจ้านพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะถ่ายทอดวิชาให้กับศิษย์รักผู้นี้ ไม่ว่าจะทักษะวิชาใดมันก็สามารถที่จะทำความเข้าใจได้โดยไม่นานนัก ใช้เวลาเพียงแค่ 5 มันก็สามารถที่จะเรียนรู้ทุกสิ้นทุกอย่างได้จนหมดสิ้นจากแต่เดิมผู้เป็อาจารย์นั้นได้กำหนดให้เวลากับมันไปมากถึง 10 ปี นับว่าตัวของมันนั้นเป็อัจฉริยะอย่างแท้จริงที่หาได้ยากยิ่งในแผ่นดิน เมื่อมันเรียนรู้วิชามากมายได้รวดเร็วถึงเพียงนี้เวลาที่เหลืออยู่ของศิษย์อาจารย์คือการพาหยางจือไปเก็บเกี่ยวประสบการณ์ มีทั้งเหล่าคนชั่วและสัตว์อสูรอยู่เป็จำนวนไม่น้อยที่ต้องมาจบชีวิตไปเพราะ คนทั้งสอง ชีวิตของพวกมันในยามนี้นั้นล้วนแล้วแต่อยู่ภายในหุบเขาลึกมีสัตว์อสูรที่สุดแสนจะร้ายกาจมากมาย แต่นั่นมันก็ไม่ได้เกินความสามารถของหยางจือมากนักเขาสามารถที่จะจัดการสังหารพวกมันอย่างง่ายดาย ชายหนุ่มในยามนี้นั้นตนเองไม่ได้รู้ตัวเลยว่าด้วยพลังฝีมือที่ตนมีนั้นมันร้ายกาจมากมายถึงเพียงไหนเพราะตลอดเวลาที่อาศัยอยู่ภายในป่าลึกนั้นมีเพียงแค่ตนและอาจารย์เท่านั้น นานๆ ทีจะพบกับผู้คนบ้าง แต่คนพวกนั้นมันกับมีนิสัยชั่วช้าต่ำทรามสุดท้ายแล้วก็ต้องลงมือสังหารมัน หยางจือนั้นคิดเสมอว่าเ้าคนที่เขาพบเจอนั้นมันสุดแสนจะอ่อนแอ แต่ที่โลกภายนอกนั้นมันคือกลุ่มคนที่แข็งแกร่งคือตัวตนที่หน้าหวาดกลัว แต่นั่นเป็เพราะหยางจือมีความแข็งแกร่งจนเกินไปและอาจารย์ของเขานั้นก็เป็ตัวตนที่ทั่วโลกต่างหวาดกลัว เมื่อใช้ชีวิตอยู่กับตัวตนที่สุดยอดเช่นนี้ไม่ว่าจะเป็คนหรือสัตว์อสูรในสายตาของมันแล้วนั้นพวกมันอ่อนแอจนดูน่าสงสาร
“ท่านอาจารย์ สัตว์อสูร ที่นี่ทำไมมันอ่อนแอยิ่งนักไม่มีตัวที่แข็งแกร่งกว่านี้อีกแล้วเหรอ” ชายหนุ่มกล่าวออกมาด้วยความเบื่อหน่าย เพราะเหงือของมันไม่ทันออกเลยเ้าพวกนี้มันก็ชิงตายไปก่อนแล้ว
“ฮ่า ฮ่า เ้าเด็กโง่ พวกมันนั้นไม่ได้อ่อนแอหรอกมีเพียงแต่ตัวของเ้านั้นมันแข็งแกร่งจนเกินไปต่างหาก เห็นทีสัตว์อสูรที่พอจะเป็คู่มือให้กับเ้าได้ก็คงจะมีแต่สัตว์อสูรในตำนานเท่านั้น” ในยามนี้นั้นอาจารย์ของหยางจือแก่ชราลงเป็อย่างมากมันรู้สึกตัวว่าเวลาของตนนั้นมันใกล้เข้ามาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว
พวกเขานั้นยังคงออกผจญภัยร่วมกันเช่นนี้เหมือนอย่างเช่นทุกวันแต่แล้วอาจารย์ของเขานั้นก็เริ่มที่จะพูดคุยกับศิษย์รักของตน
“ตัวของข้านั้นไม่มีอะไรที่จะสอนเ้าอีกต่อไปแล้ว ถึงเวลาที่ตัวของเ้านั้นจะต้องออกไปผจญภัยที่โลกกว้างด้วยตัวของเ้าเอง ภารกิจของเ้าจงกลายเป็ตัวตนอันดับหนึ่งของโลกให้ได้จงทำให้ผู้คนทั้งโลกต่างรู้จักตัวตนของเ้า” นี่คือสิ่งที่หยางจือนั้นจะต้องไปทำ เพราะตัวเขาของนั้นจะต้องมายืนแทนที่ในตำแหน่งของอาจารย์ในฐานะผู้สืบทอดเพียงคนเดียวของเขา
“ขอรับท่านอาจารย์ ข้ามีของขวัญจากลาที่ตัวของข้าเองทำมาเพื่อท่านโดยเฉพาะหวังว่าท่านอาจารย์นั้นจะรู้สึกชอบมัน” ศิษย์รักผู้นี้แอบใช้เวลานานนับเดือนเพื่อที่จะสร้างสิ่งนี้ขึ้นมา เพื่อเป็ของขวัญให้กับอาจารย์ของตนทางด้านของเซียวจ้านถึงกับหลั่งหยาดน้ำตาของตนออกมาด้วยความทราบซึ้งใจ
“นี่ขอรับท่านอาจารย์” มันคือศิลาล้ำค่าก้อนหนึ่งที่ถูกแกะสลักออกมาจนกลายเป็อวัยวะเพศชาย อุปกรณ์ให้ความสุขผู้หญิงนั้นเอง
“เอ่อ…เ้านี่คือ….” เมื่ออาจารย์ของเขาพบเห็นเ้าสิ่งนี้เป็ครั้งแรกสติของเขานั้นถึงกับหลุดลอยไปไกล
“มันคือดิโด้ ขอรับ อุปกรณ์ให้ความสุขหญิงสาว ตัวท่านเป็ถึงระดับตัวตนที่สุดยอดของที่จะพกพามันติดตัวเอาไว้ส่วนวิธีใช้งาน…@#! #@#$@” เมื่อได้ยินว่ามันคืออะไรและมีวิธีใช้งานอย่างไรท่านปรมาจารย์ถึงกับมีดวงตาลุกเป็ไฟ พร้อมทั้งใช้วิชาตัวเบาขั้นสุดยอดเข้าไปที่ภายในเมืองหลวงในทันที หลังจากนั้นชื่อเสียงของท่านละบือไกลไปทั่วทั้งดินแดนสาวงามมากมายต่างยกย่องฉายาของท่านเป็ ตาเฒ่าราคะ ผู้ที่สามารถใช้ดิโด้ ได้อย่างชำนาญการราวกับว่ามันเป็ส่วนหนึ่งของร่างกายของตนมีหญิงงามทั่วแผ่นดินเป็จำนวนมากที่้าจะหลับนอนกับตาเฒ่าผู้นี้สักครั้ง เพราะภายในยุคสมัยที่ล้าหลังเช่นนี้อุปกรณ์ให้ความสุขทางเพศยังไม่เคยมีมาก่อน นับว่าปรมาจารย์ท่านนี้เป็ผู้แลกที่นำมันออกมาใช้
