ตอนที่เฉินเนี้ยนหรานส่งขนมไหว้พระจันทร์ให้เขาอีกครั้ง บุรุษคนนี้ก็รีบนั่งตัวตรงขึ้นมา
ไม่มีท่าทางเมามายแบบเมื่อสักครู่ กลับกัน ใบหน้าหล่อเหลานั้นกลับเคร่งขรึมมาก เขาที่เป็เช่นนี้ทำให้เฉินเนี้ยนหรานรู้สึกว่าบุรุษคนนี้เป็คนที่อายุสิบกว่าปีเสียที่ไหนกัน
เขาเป็เหมือนจิ้งจอกเฒ่าที่คร่ำหวอดอยู่ในวงการธุรกิจมานานหลายปี
“ขนมไหว้พระจันทร์ที่พวกเ้าทำ ข้าจะรับผิดชอบขายเอง ส่วนเื่ราคา...”
โจวอ้าวเสวียนหรี่ตาลง “ขนมไหว้จันทร์นี้คิดตามห่อ?”
ต้าหลางรีบพยักหน้า “ใช่ คิดตามห่อ!”
ทว่าโจวอ้าวเสวียนไม่ได้มองไปทางต้าหลางเลย เขาเอาแต่มองเฉินเนี้ยนหรานด้วยท่าทางเคร่งขรึม
ทำให้ต้าหลางรู้สึกเสียหน้าเป็อย่างยิ่ง ความประทับใจที่มีต่อโจวอ้าวเสวียนลดลงไปหนึ่งคะแนน
“ใช่ คิดจากจำนวนห่อ หนึ่งห่อราคาเท่าไรก็เอามาคำนวณ คุณชายห้า ท่านให้ราคามาเถิด ข้าคิดว่าคุณชายคงไม่มีทางใจร้ายกับพวกเรานักหรอก”
เมื่อเจรจาธุรกิจขึ้นมาจริงจัง ทั้งสองคนเหมือนคนที่เคยใกล้ชิดกันจนไร้ช่องว่างเสียที่ไหน ตอนนี้พวกเขาเหมือนกับคู่แข่งทางธุรกิจที่กำลังเจรจาห้ำหั่นกัน
“เอาอย่างนี้แล้วกัน ขนมไหว้พระจันทร์หนึ่งชิ้นข้าจะให้เ้าหนึ่งร้อยอีแปะ คำนวณดูแล้ว ต้นทุนของเ้า ชิ้นหนึ่งน่าจะประมาณราวๆ สามสิบอีแปะ ข้าเห็นแก่ที่เ้าสร้างสิ่งแปลกใหม่ขึ้นมา อันที่จริงแล้ว เงื่อนไขการวางขายของพวกเราคือลองกับความแปลกใหม่ใน่สองปีแรก ผ่านสองปีไป ข้าเชื่อว่าขนมไหว้พระจันทร์เช่นนั้นก็ไม่ค่อยดึงดูดเท่าไรแล้ว”
ดังไปตามกระแสและตกไปตามกระแส อยู่ที่ยุคไหนก็ต่างมี่เวลาเช่นนี้ โดยเฉพาะกิจการหาเงิน ในจุดนี้เฉินเนี้ยนต้องยอมรับให้ได้
อดพูดไม่ได้เลยว่า สายตาของโจวอ้าวเสวียนยาวไกลมากจริงๆ เขาคิดวางแผนได้ถูกต้อง หากไม่ใช่ว่าเขาเป็คนโบราณ นางก็คงสงสัยว่าเขาทะลุมิติมาเช่นกัน สายตานี้ มันเหมือนกับบุรุษอายุสิบกว่าปีที่ไหนกัน
“หนึ่งห่อต่อหนึ่งร้อยอีแปะ!?” ต้าหลางแอบคำนวณในใจ
เขาตื่นเต้นจนตัวสั่น หนึ่งร้อยอีแปะเชียวหรือ?! ที่เขาใมากก็เป็เพราะที่คุณชายห้าคำนวณมาถูกต้องทั้งหมด
ต้นทุนของพวกเขาก็คือยี่สิบห้าถึงสามสิบอีแปะต่อห่อ
ั้แ่ตอนที่คิดจะขาย เฉินเนี้ยนหรานก็ได้คำนวณรายละเอียดและบอกพวกเขาไว้ั้แ่แรกอย่างรอบคอบแล้ว
หากเป็อย่างที่เจรจากันว่าจะรับซื้อในราคาหนึ่งร้อยอีแปะ พูดถึงเงินที่จะได้ต่อหนึ่งห่อโดยตัดต้นทุนออกไปแล้ว พวกเขาสามารถหาเงินได้ราวๆ เจ็ดสิบอีแปะต่อหนึ่งห่อโดยประมาณ
อีกทั้งธุรกิจใหญ่เช่นนี้ ไม่ได้ขายแค่หนึ่งถึงสองร้อยห่อแล้วจบไปเป็แน่
รวยแล้ว รวยแล้ว....
ต้าหลางรู้สึกว่าตัวเองหายใจลำบาก แต่ว่า เฉินเนี้ยนหรานดูเหมือนจะไม่ค่อยพอใจ
นางเองก็คำนวณในใจเอาไว้แล้ว ของแปลกใหม่เช่นนี้ จะไปมีค่าแค่หนึ่งร้อยอีแปะได้อย่างไร
จะต้องรู้ว่า คุณชายท่านนี้เอาไปขายต่อเป็สินค้าของตัวเอง เขาจะต้องขึ้นราคาและได้รายได้ที่มากกว่านี้แน่นอน
“คุณชายห้า ท่านเองก็พูดว่านี่เป็ของแปลกใหม่ ไม่ว่าจะอย่างไร สองปีแรกจะต้องขายได้ดีเป็แน่ แค่่ก่อนหรือหลังเทศกาลไหว้พระจันทร์ ข้าก็เชื่อว่าขนมไหว้พระจันทร์ในร้านของคุณชายห้าคงจะสามารถกอบโกยเงินตำลึงได้เยอะมาก หนึ่งร้อยอีแปะน่ะ หากพวกเราตัดต้นทุนออกแล้ว แต่ก็มีค่าคนงาน รวมถึงค่าใช้จ่ายในการเก็บความลับของเ้าของร้านด้วย ซึ่งราคาไม่ได้น้อยไปกว่ากันเลย!”
ต้าหลางมึนไปหมดแล้ว เยอะขนาดนี้ น้องสาวยังรังเกียจว่ามันน้อยอยู่อีกหรือ!?
เขามองไปทางบิดาของตนอย่างลำบากใจ ท่านพ่อที่น่าสงสารของเขาดื่มมากจนเกินไป กำลังนอนพาดเบาะที่นั่งอ้าปากอยู่ตรงนั้น กรนครอกๆ น้ำลายยืดออกมา
โจวอ้าวเสวียนจ้องนางด้วยสีหน้าที่แทบจะมองไม่เห็นรอยยิ้มบนใบหน้า “นี่คือการร่วมมือกันครั้งแรก ถ้าหากการร่วมมือในครั้งนี้ได้ประสิทธิภาพที่ดี ปีหน้าข้าจะขึ้นราคาค่าสินค้าให้กับพวกเ้า ให้พวกเ้าได้มีกำไรเพิ่มขึ้นมาอีก หากคำนวณให้ดี การค้าขายครั้งนี้จะเป็เื่ที่พวกเราได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่ายไม่ใช่หรือ?”
เฉินเนี้ยนหรานหงุดหงิด บุรุษคนนี้คำนวณขนมไหว้พระจันทร์ไปถึงปีหน้า ซึ่งปีหน้ายังไม่รู้เลยว่าจะเป็อย่างไร? สมมุติว่าปีนี้ขนมไหว้พระจันทร์ของนางขายดีแล้ว เช่นนั้นปีหน้านางยังต้องกังวลถึงการขายอีกหรือ?
โจวอ้าวเสวียนหยิบพู่กันขึ้นมาเคาะสองสามที “ช่างเถอะ เห็นแก่ที่พวกเราจะทำธุรกิจกันอีกนาน ขนมไหว้พระจันทร์ปีหน้าพวกข้าสัญญาล่วงหน้าเอาไว้ก่อน ส่วนเื่ราคา... คิดเป็ราคาหนึ่งร้อยยี่สิบอีแปะต่อหนึ่งชิ้น จะมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว อย่างไรเ้าสิ่งนี้พวกเราจะต้องนำไปใส่หีบห่อ แล้วค่อยเอาไปขาย ถึงแม้จะไม่ได้ช่วยเพิ่มประสิทธิภาพแต่ก็ต้องสวยงาม!”
เฉินเนี้ยนหรานแอบด่าคนคนนี้ในใจว่าเ้าเล่ห์ เขาจงใจกดราคา แล้วอ้างเป็บุญคุณเป็ของตน จากนั้นก็จองขนมไหว้พระจันทร์ไว้ถึงปีหน้า ชัดเจนเลยว่าเขาเห็นว่าขนมไหว้พระจันทร์นี้จะขายดีในอนาคต จากนั้นก็สั่งสินค้าเอาไว้ก่อนล่วงหน้า
เมื่อเห็นต้าหลางส่งสายตามาให้ตัวเองไม่หยุด นางเองก็รู้ว่าเมื่อได้ของดีก็ควรรีบคว้าไว้ อีกอย่าง ภูมิหลังครอบครัวของบุรุษคนนี้ก็ไม่เลว มีคนให้พึ่งพิงก็ถือว่าดีมากแล้ว แถมให้คนอื่นที่ไม่รู้จักมาช่วยเหลือ สู้ไปหาคนคุ้นเคยมาช่วยจะดีกว่า
“ได้ ข้าตกลง การเจรจาธุรกิจของพวกเราสำเร็จที่หนึ่งชิ้นหนึ่งร้อยยี่สิบอีแปะ แล้วเื่การส่งสินค้าล่ะ?”
ตอนที่นางกำลังพูด โจวอ้าวเสวียนก็หยิบตราอาญาสิทธิ์หนึ่งแผ่นออกมาจากอกเสื้อ “เ้าถือตรานี่ไว้ แล้วบอกว่าเป็สินค้าส่งให้คุณชายห้าที่อยู่ในอำเภอ พวกเขารู้ว่าจะต้องจัดการเช่นไร ค่าส่งสินค้า ก็ถือว่าข้าจ่ายให้พวกเ้าเป็ของขวัญในการเจอกันของพวกเราแล้วกัน “
พูดถึงของขวัญในการเจอกัน สายตานิ่งเรียบของโจวอ้าวเสวียนก็มองไปยังเฉินเนี้ยนหราน
คนถูกมองเบือนหน้าไม่สนใจเขา ก่อนหน้านี้ถูกแกล้ง หากตอนนี้โดนเอาใจก็กลับไปสนใจเขาอย่างง่ายดาย เช่นนั้นจะเห็นว่านางเป็คนอย่างไรเล่า?
เื่ก็ตกลงกันเช่นนี้ เมื่อคุยธุรกิจเสร็จแล้ว ต้าหลางก็พยุงเฉินจื่อิเดินออกไปจากร้าน
เฉินเนี้ยนหรานก็ไม่ได้พูดอะไรกับคุณชายห้าต่อ นางรีบลุกเพื่อเตรียมกลับไปที่โรงเตี๊ยมเช่นกัน คิดเพียงว่าอยากจะนอน เดินบนถนนอยู่ตั้งนาน เหนื่อยแทบตาย ในระหว่างที่เดินออกมาจากร้านและไม่ได้คิดอะไรนั้นต้าหลางก็เงยหน้าขึ้นมอง แต่กลับพบว่าตรงหน้าต่างมีเงาหนึ่งยืนอยู่ มองแล้วช่างรู้สึกหนาวเหน็บเหลือเกิน
“แม่หนูหราน ความจริงแล้วเขาก็ดูเหงามากนะ รู้สึกว่าโดดเดี่ยวมากเลยทีเดียว”
เฉินเนี้ยนหรานปรายตามองเขา “เช่นนั้นเ้าที่เห็นใจเขา เข้าไปปลอบโยนเขาดีหรือไม่? ไม่แน่นะ คุณชายห้าอาจจะยินดี แล้วพาเ้าไปที่หอนางโลมเพื่อพบเจอกับสตรีหน้าตางดงามมากมาย แล้วเปิดโลกให้เ้ารู้ว่าเขาทำอย่างไรให้ไม่เหงาก็เป็ได้”
ต้าหลางหน้าแดง ถลึงตาใส่นาง “ข้าี้เีจะพูดกับเ้าแล้ว”
แต่ตอนนั้นก็ยังพูดเสริมออกมาอีกประโยค “ข้าไม่มีทางไปที่แบบนั้นแน่ เหอะ หอนางโลม แค่ได้ยินก็รู้ว่าไม่ใช่ที่ที่ดี”
“ได้ ทางที่ดีเ้าจำคำพูดวันนี้เอาไว้นะ แต่ว่า... ถึงแม้จะไปแล้ว ข้าก็หวังว่าเ้าจะสามารถดูแลป้องกันตัวเองได้ เฮ้อ อย่ากลายเป็คนไม่เอาไหนก็พอแล้ว โดยเฉพาะในยามที่มีเงิน บุรุษคนนี้น่ะ ยิ่งอย่ากลายเป็คนไม่เอาไหนที่สุดเลย”
ตอนที่พูดประโยคนี้ นางพูดเสียงดังขึ้นนิดหน่อย ในยามค่ำคืนที่เงียบสงัดเช่นนี้ ใครบางคนที่อยู่บนตึกจึงได้ยินอย่างชัดเจน
ั์ตาของคุณชายห้าเข้มขึ้นเล็กน้อย มีรอยยิ้มราบเรียบปรากฏขึ้นที่แก้ม
ตอนที่กลับจากร้านอาหาร โจวอ้าวเสวียนไม่ได้มีความคิดที่จะกลับไปยังจวนสกุลโจว แต่ไปพักที่เรือนใกล้ๆ แม่น้ำ
ขณะที่เปิดประตูเข้าไป ในห้องยังคงเปิดไฟเอาไว้อยู่
คิ้วของโจวอ้าวเสวียนขมวดแน่น เข้าไปในห้องก็เห็นกุนซือกำลังนั่งขีดเขียนอยู่
มองตัวหนังสือที่เขียนอย่างอิสระ้ากระดาษ ตัวหนังสือที่ดูงดงามเป็ธรรมชาติ ทั้งยังมีรูปแบบอิสระหลากหลาย โจวอ้าวเสวียนรู้สึกทอดถอนใจ “อยากจะรู้เสียจริง โลกนั้นของท่านอาจารย์เป็โลกเช่นไรกัน ถึงได้มีรูปแบบการเขียนเช่นนี้ ดูง่ายดายแต่กลับงดงาม ชัดเจน”
“กลับมาแล้วหรือ? ข้าทำงานเสร็จพอดี ได้ยินมาว่าวันนี้ท่านไปเจอแม่นางคนนั้นมาหรือ?!”
“อืม ไปเจอมาแล้ว แถมยังเจรจาธุรกิจกับนางมา จริงสิ ท่านอาจารย์ นี่คือสินค้าที่พวกเราร่วมมือกันในครั้งนี้ ข้าชิมดูแล้ว รสชาติไม่เลวเลย”
โจวอ้าวเสวียนพูดพลางเปิดหีบห่อที่บรรจุขนมกลับมา ขนมไหว้พระจันทร์ที่อยู่ด้านในก็ปรากฏออกมา พู่กันในมือของกุนซือชะงักไป เขาทิ้งมันลงแล้วคว้าขนมไหว้พระจันทร์นั้นขึ้นมา
“นี่....นี่คือสิ่งที่แม่นางคนนั้นทำออกมาหรือ?”
เห็นเขาตื่นเต้นเช่นนี้ โจวอ้าวเสวียนก็ขมวดคิ้วแล้วพยักหน้า “ใช่ ข้าเห็นว่ามันแปลกใหม่ และก็มีความพิเศษ ที่สำคัญที่สุด รสชาติของขนมไหว้พระจันทร์นี่ไม่เลวเลย ไม่เหมือนกับวัฒนธรรมดั้งเดิมของพวกเรา”
กุนซือเองก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่รีบหยิบมันโยนเข้าไปในปาก เพียงแค่กลืนเข้าไปคำแรก ก็ลงไปนั่งที่เก้าอี้ด้วยความทอดถอนใจ “อีกคน....” อีกคนแล้วอะไรต่อนั้นเขาไม่ได้พูดออกมา แต่สายตาของโจวเนี้ยนหรานกลับจับความตื่นเต้นในดวงตาของกุนซือได้ เป็ความตื่นเต้นราวกับ... ตื่นตะลึงที่เห็นคนจากบ้านเดียวกัน!
กุนซือกัดขนมไหว้พระจันทร์เข้าปาก แต่ไม่ได้กลืนมันลงไป เขาหลับตาลงแล้วหวนคะนึงถึงรสชาติ...
โจวอ้าวเสวียนเองก็ไม่รีบร้อน ยืนยิ้มมองกุนซืออย่างมีความอดทนอยู่ด้านข้าง
ผ่านไปเนิ่นนาน กุนซือก็ลืมตาขึ้น มองขนมไหว้พระจันทร์ตรงหน้าแล้วพูดออกมาอย่างทอดถอนใจ “ถึงว่า! นี่ถึงสามารถอธิบายได้ว่าเหตุใดนางถึงได้ไม่เหมือนผู้ใด มิน่าเล่า...”
มิน่าเล่าอะไร กุนซือไม่ได้พูดต่อ แต่หลังจากเงียบไป เขาหันกลับมามองไปทางโจวอ้าวเสวียนด้วยความระมัดระวัง “ท่านชอบแม่นางคนคนนั้นมากใช่หรือไม่?”
โจวอ้าวเสวียนขมวดคิ้ว ไม่ได้ตอบคำถามออกมาตรงๆ
แต่กุนซือกลับยิ้มแล้วตอบแทนเขา “ไม่ต้องรีบตอบข้า พูดกันตามตรงแล้ว แต่ก่อนข้าไม่ได้สนับสนุนนาง ในสายตาของข้า ท่านก็เหมือนลูกของข้าคนนั้นที่ตายจากข้าไปแล้ว หลายปีมานี้ ความรู้สึกของข้าที่มีต่อท่าน ท่านเองก็คงจะรู้สึกได้ ตอนนี้... โปรดให้อภัยที่ข้าพูดมาก สตรีนางนั้นมีชะตาที่ต้องกันกับท่านจริงๆ หากสักวันท่านอยากจะสู่ขอนาง ข้าเชื่อมั่นว่านิสัยของนางจะทำให้ท่านตกตะลึงและประหลากใจเป็อย่างมาก ไม่สิ... ท่านได้เรียนรู้ความพิเศษของนางมาแล้ว เพราะว่า... นี่คือความพิเศษของคนจากโลกพวกเรา....”
พูดถึงความพิเศษ บนใบหน้าของกุนซือก็มีรอยยิ้มของการหวนคิดถึงอดีต
เขามาที่นี่เป็เวลาใกล้จะยี่สิบปีแล้ว นานถึงขนาดที่ตัวเขาเองก็ลืมสถานที่ที่ตนเคยอยู่มาก่อน
จนกระทั่งได้กินขนมไหว้พระจันทร์พวกนี้ เขาถึงนึกขึ้นมาได้ ที่แท้สถานที่ของเขาไม่ใช่ที่นี่ แต่ว่า... เขาเองก็รู้ดีว่าเขากลับไปไม่ได้แล้ว
แค่คิดว่ายังมีอีกคนที่เจอเื่เหมือนกับตัวเอง กุนซือก็อารมณ์ดีขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ
หากมีโอกาส... เขาก็อยากจะคุยกับแม่นางคนนั้นจริงๆ
แต่ว่า... ตอนนี้เขายังไม่อยากให้แม่นางคนนั้นรู้ว่าตนเองกับนางเป็คนประเภทเดียวกัน!
คิดถึงตรงนี้ กุนซือก็เอ่ยปากกำชับโจวอ้าวเสวียนอีกหลายคำ “ใช่แล้ว เื่ที่เกี่ยวกับข้า ท่านอย่าได้พูดกับนางเด็ดขาด แม่นางคนนั้น... เ้าเล่ห์ยิ่งนัก”
เมื่อเห็นเขาเข้าใจเฉินเนี้ยนหรานขนาดนี้ โจวอ้าวเสวียนก็ประหลาดใจขึ้นมานิดหน่อย แต่ว่า นี่ก็อยู่ในกรอบที่เขาเคยคาดเดาเอาไว้อยู่แล้ว เขาได้พูดคุยกับกุนซืออยู่อีกครู่หนึ่ง จากนั้นทั้งสองคนก็เริ่มปรึกษาเื่การขยายร้านค้า
เมื่อเห็นอาจารย์บอกว่าขอบเขตธุรกิจยังสามารถพัฒนาต่อได้ ผู้ที่อยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้ มีท่าทางเหมือนคนที่ป่วยใกล้ตายเสียที่ไหนกัน กลับกัน อาจารย์ในตอนนี้ มีเพียงความมั่นใจในตนเองร้อยเท่า เชื่อว่าแค่นิ้วมือเดียว หรือเพียงแค่สะบัดมือครั้งเดียว ความร่ำรวยก็จะมาเยือน....
“ท่านอาจารย์ หากร่างกายของท่านไม่ย่ำแย่ก็คงสามารถทำให้ธุรกิจของตนเองกว้างใหญ่และแข็งแกร่งได้ ข้าไม่เข้าใจ หลายปีมานี้ เหตุใดท่านถึงได้ยอมมาเป็อาจารย์ของข้า!”
มือของกุนซือค้างอยู่กลางอากาศ มองดวงตางดงามของเขา ความเ็ปที่อยู่ในส่วนลึกในแววตาของเขาก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นมา ความคิดได้จมลงไปในความทรงจำ
ตอนนั้น ที่เขาข้ามมิติมาครั้งแรก แรกเริ่มก็แอบอดทนที่จะค่อยๆ หาโชคในด้านธุรกิจเช่นกัน
อย่างที่สุภาษิตว่า หากใช้ใจทำจะประสบความสำเร็จ หลังจากสังเกตการณ์ทำความเข้าใจอยู่่หนึ่ง ธุรกิจที่ทำก็มีชื่อเสียงรุ่งเรือง ทั้งยังได้แต่งงานกับภรรยาที่ถึงแม้จะเจอกันเพียงแค่่สั้นๆ แต่ก็ดูแลซึ่งกันและกันเป็อย่างดี
